The Adam Project Review - O Ryan Reynolds μας πάει ταξίδι στον χωροχρόνο!

O Shawn Levy (Free Guy, Date Night) κάθεται στην καρέκλα της σκηνοθεσίας για την ευχάριστη sci-fi οικογενειακή περιπέτεια The Adam Project του Netflix, δίνοντας για ακόμη μία φορά τα χέρια με τον Ryan Reynolds ο οποίος φυσικά ηγείται του cast και εδώ.

Παίζουν ακόμη οι ηθοποιοί: Mark Ruffalo, Jennifer Garner, Walker Scobell, Catherine Keener, και η Zoe Saldaña.Το σενάριο υπογράφουν οι: Jonathan Tropper, T.S. Nowlin, Jennifer Flackett, και ο Mark Levin.

Η υπόθεση εστιάζει στον πιλότο ενός μαχητικού αεροσκάφους ‘Adam Reed’ ο οποίος ταξιδεύει στον χρόνο και καταλήγει να βρίσκεται από το 2050 στο 2022 καλή ώρα. Μάλιστα, συναντάει την νεότερη εκδοχή του εαυτού του στην ηλικία των δώδεκα ετών και αποφασίζουν να συνεργαστούν σε μία προσπάθεια να σώσουν το μέλλον.

Το εν λόγω εγχείρημα θα λέγαμε ότι ξυπνά αναμνήσεις τόσο από το Back to the Future (1985) του Robert Zemeckis όσο και από το Zathura (2005) του Jon Favreau, ενώ ταυτόχρονα περιλαμβάνει αρκετά έκδηλες αναφορές σε πολύ διάσημα franchise της pop κουλτούρας, όπως αυτά του Star Wars και του Terminator για παράδειγμα.

Το εν λόγω project λοιπόν, δεν στοχεύει απαραίτητα στο να μας πει κάτι εντελώς καινούργιο ή επαναστατικό υπό την έννοια της πρωτοτυπίας. Ίσα ίσα καταπιάνεται με γνωστά και οικεία υλικά που θέλουν να χτίσουν όσο πιο ομαλά και αυθεντικά γίνεται το δέσιμο με τον δέκτη μιλώντας του στην πιο εύληπτη γλώσσα, αυτήν της νοσταλγίας.

Ο δημιουργός των ταινιών Night at the Museum εμφανώς επηρεασμένος από τα σύμβολα και τα νοήματα που συναντιούνται στα παραπάνω σύμπαντα, πλάθει μία κωμωδία ενηλικίωσης για μικρούς και μεγάλους όπου το φουτουριστικό στοιχείο και η δράση συνδυάζονται σε ορισμένα σημεία του έργου με μία κάπως πιο δραματική ή συγκινησιακή χροιά.

Αυτήν ακριβώς η τελευταία μορφή έκφρασης αγγίζει ευαίσθητες χορδές και ξεκινά μία συνομιλία κυρίως με αγαπημένα σήμα κατατεθέν θεάματα του παρελθόντος δίνοντας το έναυσμα της γλυκιάς αναπόλησης. Άρα, πυροδοτείται το ερέθισμα για επιστροφή σε μνήμες που κρύβουν κάτι μέσα τους από την μαγεία της μανιέρας του Spielberg την οποία η αντίστοιχη σημερινή γενιά γονέων, τα τότε παιδιά των 80s και των 90s, είχαν ζήσει και με το παραπάνω ενώ πλέον σήμερα παρακολουθούν κάτι αν όχι ανάλογο, τουλάχιστον παρόμοιο, συντροφιά με τα δικά τους πιτσιρίκια.

Ο ακομπλεξάριστος και πολύ cool Ryan Reynolds μας έχει συνηθίσει στο να αναλαμβάνει ρόλους που θυμίζουν κάτι από το κάφρικο χιούμορ, τον σαρκασμό και την ιδιόρρυθμη ιδιοσυγκρασία του ‘Deadpool’, οπότε έτσι και εν προκειμένω διοχετεύει στην τρέχουσα ερμηνεία του κάτι από αυτό.

Να σημειωθεί ότι η ιδιαίτερη αυτή προτίμηση του να ενσωματώσει το συγκεκριμένο στυλ και στη νέα φιγούρα που υποδύεται τώρα δεν έρχεται σε σύγκρουση με το όλο concept, αλλά το υποστηρίζει με αρκετά συμβατό τρόπο. Εντούτοις, κάπου κάπου εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος το εάν από μία φάση και μετά κάτι τέτοιο επιφέρει έναν κορεσμό στο κοινό από άποψη του ότι σίγουρα θα ήθελε να τον δει να προχωράει ως προς τις κινηματογραφικές επιλογές του ένα βήμα παραπέρα, δοκιμάζοντας να προσθέσει και κάτι διαφορετικό στο ενεργητικό του στον χώρο της υποκριτικής.

Μεταξύ άλλων, τη μυθοπλασία αυτή συνέχουν αφενός ζητήματα όπως του πως προκύπτει αυτό που αποκαλούμε εντροπία, ροπή προς την αταξία, και αφετέρου ο προβληματισμός για το αν υφίστανται παράδοξα που παραβιάζουν το χωροχρονικό συνεχές ανοίγοντας τη συζήτηση για έναν από τους πιο ευσεβείς πόθους του ανθρώπου να βρει λύση ώστε να ελέγξει, να αντιστρέψει και γενικότερα να δαμάσει τον χρόνο.

Το θέμα του εν μέρει απόντα πατέρα και οι συνακόλουθες δυναμικές της σχέσης μπαμπά και γιου διατρέχουν ξεκάθαρα τη ραχοκοκαλιά του φιλμ μέσα από πολύ χαρακτηριστικές στιγμές ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν και συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές.

Ωστόσο, ο πόνος και το δυσαναπλήρωτο κενό που τελικώς μπορεί να αφήσει η απώλεια ενός γονέα δεν είναι τόσο εύκολο να ξεπεραστεί με τον κάπως απλουστευτικό τρόπο που υπονοείται εδώ, αλλά ο θεατής κάνει λιγάκι τα στραβά μάτια απέναντι στη συγκεκριμένη σεναριακή αστοχία δεδομένου ότι στο σύνολό της η ταινία εξελίσσεται στρωτά, με ταχύτητα και ενδιαφέρον.

Ο μικρούλης Walker Scobell μπαίνει με άνεση στα παπούτσια του ετοιμόλογου, ατίθασου και διαόλου κάλτσα, εφήβου ‘Adam’ που μάλλον τάσσεται περισσότερο υπέρ της παραλλαγής «κάνε γονείς να δεις καλό» παρά υπέρ του αυθεντικού ρητού!

Το The Adam Project αποφεύγει να προσλάβει μία περίπλοκη επιστημονική επίφαση, και έτσι διατηρεί ένα απλοϊκό, εύθυμο, προσιτό και γρήγορο σε ρυθμούς μοτίβο παρουσίασης των τεκταινόμενων.

Η Catherine Keener μας συστήνεται ως η ‘κακή’ της υπόθεσης  όμως η φιγούρα της σκιαγραφείται έτσι που δεν καταφέρνει εκμαιεύσει τον φόβο μας ή να λειτουργήσει στη σκέψη μας ως ο απόλυτος και πιο τρομακτικός αντίπαλος των ηρώων υπό τον όρο ενός ανίκητου, σκληροπυρηνικού εχθρού οπότε εμμέσως απομυθοποιείται ως απειλή. Επίσης, προς το τέλος κάτι που ενδέχεται να σε ξενίσει για αυτήν την μορφή είναι καθώς την παρατηρείς σε μερικά πλάνα να δείχνει πολύ νεότερη με τη βοήθεια ειδικών εφέ όπως αυτών που χρησιμοποιήθηκαν στον Ιρλανδό, αλλά η μεσολάβηση CGI σε διχάζει για το εάν όντως ταίριαζε να ενταχθεί στην πλοκή.

Η ρομαντική αλληλεπίδραση του ζευγαριού που υποδύονται η Jennifer Garner και Mark Ruffalo μας γυρίζει αρκετά χρόνια πίσω στην εποχή της αισθηματικής νεανικής κομεντί 13 Going on 30 και χτυπούν πάλι καμπανάκια για throughback.

Το The Adam Project είναι ένα γουστόζικο sci-fi οικογενειακό φιλμ που επιβεβαιώνει ότι καθώς περνάει ο καιρός και μεγαλώνουμε, έχουμε πολύ πιο έντονη την αίσθηση πως τα χρόνια να κυλούν σαν νερό, με την λαχτάρα μας να απευθυνόμαστε ενδόμυχα κάθε τόσο στο παιδί που ήμασταν κάποτε, να ενισχύεται ακόμη περισσότερο ειδικά μπροστά σε προκλήσεις που αβίαστα θα σε κάνουν να πεθυμήσεις το πόσο πιο ξέγνοιαστα και λιγότερο πολύπλοκα ήταν τα χρόνια της αθωότητας.