Ο Peter Dinklage θριαμβεύει με την ερμηνεία του στο Cyrano - Review

Η ζωή του Cyrano de Bergerac αποτέλεσε έμπνευση για το ομώνυμο δημοφιλές θεατρικό του Γάλλου ποιητή και δραματουργού Edmond Rostand. Το έργο γράφτηκε στα τέλη του 18^ου αιώνα και πρόκειται για μια διαχρονική ιστορία αγάπης και ρομαντισμού, μετρώντας ατελείωτες μεταφορές στην μεγάλη οθόνη. Μερικές από αυτές περιλαμβάνουν την ταινία παραγωγής 1950 με τίτλο Cyrano de Bergerac και πρωταγωνιστή τον Πορτορικανό ηθοποιό José Ferrer, ο οποίος βραβεύτηκε και με το Όσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου για την εξαιρετική ερμηνεία του, το Roxanne του ΄87 με τον πάντα απολαυστικό Steve Martin στον ρόλο του Cyrano, σε μια κωμική εκδοχή του αρχικού έργου, αλλά και το Γαλλικό ομότιτλο φιλμ στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με πρωταγωνιστή τον Gérard Depardieu.

Η υπόθεση της καινούργιας εκδοχής του Cyrano έχει ως εξής: Ένας άνδρας μπροστά από την εποχή του, ο Cyrano de Bergerac, καταφέρνει πάντα να θαμπώνει τους αντιπάλους του, είτε με σφοδρά λογοπαίγνια σε μια λεκτική διαμάχη είτε με άψογη τεχνική στην ξιφασκία σε μια μονομαχία.

Πεπεισμένος, ωστόσο, πως η εμφάνισή του τον καθιστά ανάξιο της αγάπης μιας αφοσιωμένης φίλης, της λαμπερής Roxanne, ο Cyrano δεν εκδηλώνει τα συναισθήματά του προς αυτήν, με αποτέλεσμα η Roxanne να ερωτεύεται με την πρώτη ματιά τον Christian. Υπερβολικά αυστηρός με τον εαυτό του και την εξωτερική του εμφάνιση, θεωρεί ότι δεν θα κερδίσει ποτέ την αγάπη της, οπότε αποφασίζει να βοηθήσει τον Christian γράφοντας ο ίδιος τις ερωτικές επιστολές του προς την γλυκιά Roxanne παριστάνοντας ότι είναι εκείνος.

Η μιούζικαλ κινηματογραφική μεταφορά του Joe Wright είναι βασισμένη στην Off-Broadway διασκευή της Erica Schmidt, συζύγου του Peter Dinklage, γνωστός σε όλους μας ως Tyrion του Game of Thrones, ο οποίος πρωταγωνιστεί στον ρόλο του ευγενούς Cyrano. Μαζί του συμμετέχουν οι: Haley Bennett στον ρόλο της Roxanne, Kelvin Harrison Jr στον ρόλο του Christian και o Ben Mendelsohn στον ρόλο του Δούκα De Guiche.

Επιστροφή στον μύθο του Cyrano λοιπόν, μόνο που αυτή τη φορά θα μάθουμε για την τραγική του ιστορία μέσα από μουσική και χορό. Αισθάνομαι ότι οι δυνατότητες που προσφέρει το μιούζικαλ ως είδος στο σινεμά – τα σκηνικά που θυμίζουν περισσότερο θέατρο παρά κινηματογραφικό στούντιο, η έμφαση που δίνεται στο συναισθηματικό περιεχόμενο της ιστορίας, τα ξεκάθαρα θέλω και εμπόδια που μας επικοινωνούν οι χαρακτήρες μέσα από τους στίχους των τραγουδιών – είναι το καταλληλότερο μέρος για να ειπωθεί η πασίγνωστη ερωτική του περιπέτεια στην μεγάλη οθόνη. Το περιβάλλον που μπορεί να δημιουργήσει αυτό το περίτεχνο και απαιτητικό είδος κινηματογράφου, προσφέρεται για τέτοιου τύπου ιστορίες.   

Κάποια στοιχεία λειτουργούν ενώ κάποια άλλα χάνουν την δυναμική τους αποτυγχάνοντας να πετύχουν τους στόχους τους. Όπως για παράδειγμα η αμφιλεγόμενη επιλογή των μουσικών κομματιών, τα οποία μοιάζουν εντελώς αποκομμένα από το υπόλοιπο κλίμα της ταινίας δημιουργώντας έτσι ένα χάσμα μεταξύ του δράματος που εξελίσσεται στην οθόνη και των χαρακτήρων που συμμετέχουν στα νούμερα. Το αίσθημα της απόδρασης, το ξέσπασμα των συναισθημάτων, αλλά και η γενικότερη εφορία που συνήθως βλέπουμε να επικρατεί στο είδος ακόμα και αν η πορεία της ιστορίας έχει τραγικό φινάλε, μοιάζουν ξένα εδώ, κι αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό από την επιλογή των τραγουδιών.

Παρόλα αυτά, το εικαστικό κομμάτι της ταινίας είναι χάρμα οφθαλμών – τα κοστούμια, η σκηνογραφία, οι χορογραφίες αλλά και οι ερμηνείες των τεσσάρων βασικών πρωταγωνιστών, θριαμβεύουν σε κάθε πλάνο και καρέ. Επίσης, ο Joe Wright διαχειρίζεται εξαιρετικά τις δυναμικές που αναπτύσσονται μεταξύ τους, προσφέροντας μας ένα πρώτης ποιότητας δράμα.

Αυτοί που ξεχωρίζουν και μάλλον ξέρουν τι ακριβώς να κάνουν με τα εργαλεία που τους δίνονται είναι η Haley Bennet, στην καλύτερη ίσως εκδοχή της Roxanne, η οποία εκφράζει την αδικία και την εξαπάτηση που δέχεται με μια απίστευτη κατανόηση και γλυκύτητα, ενώ από την άλλη, έχουμε αυτό το θλιβερό βλέμμα του Peter Dinklage, ο οποίος επικοινωνεί τον εγκλωβισμό και την καταπίεση των συναισθημάτων του με μια μοναδική φυσικότητα.

Κλείνοντας, το Cyrano του Joe Wright, όσο και αν πετυχαίνει την διαφοροποίηση του από τους προκατόχους του, δημιουργώντας μικρές χαραμάδες ελπίδας στην τραγική ιστορία του γνωστού ευγενούς ήρωα, αυτό που τελικά μένει στο φινάλε είναι η πικρή αίσθηση μη ολοκλήρωσης και ασάφειας.