Το The Boys: Diabolical είναι το καλύτερο πρόγευμα πριν τη 3η σεζόν - Review

Αναμφίβολα το The Boys της Amazon δεν έχει γίνει τυχαία μια παγκόσμια επιτυχία για την υπηρεσία και μια από τις κορυφαίες σειρές της. Είναι ο κυνισμός του υπερηρωϊκού κόσμου που έχτισαν οι Garth Ennis και Darick Robertson που μαγνητίζει και φρεσκάρει ένα ακραία κορεσμένο είδος στις μέρες μας από τη ρίζα του. Καταρχάς δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του εκεί όπου πρέπει και σοβαρεύει εξίσου όταν πρέπει να σοβαρέψει σε θεματολογία, θίγοντας έτσι κοινωνικοπολιτικά και επίκαιρα θέματα, είτε με το γάντι είτε -κυρίως- με οξύτατο τρόπο.

Αυτό που κάνει σε μεγαλύτερο βαθμό όμως είναι να υψώνει το μεσαίο δάχτυλο στη σοβαροφάνεια της Marvel και της DC σε έναν κόσμο που κυριαρχούν οι δυο τους σε υπερβολικό βαθμό και εκεί είναι που κερδίζει.

Σαν ένα πρόγευμα πριν την 3^η σεζόν η Amazon κυκλοφόρησε ένα απελευθερωμένο εντελώς δημιουργικά project κινουμένων σχεδίων που έρχεται την κατάλληλη στιγμή. Κυρίες και κύριοι το The Boys: Diabolical είναι είτε η καλύτερη είσοδος που μπορείτε να κάνετε στο κάφρικο αυτό υπερηρωϊκό σύμπαν είτε το καλύτερο ζέσταμα που μπορείτε να κάνετε πριν τη 3^η σεζόν που έρχεται τον Ιούνιο.

Καταρχάς πρόκειται για μια ανθολογική σειρά που θέλει αρκετά να μας θυμίσει τις εποχές που ξεκινούσε το σόου των Looney Tunes και περιείχε διάφορες αυτοτελείς ιστορίες που είχαν και δεν είχαν σχέση μεταξύ τους. Παίρνει επίσης έμπνευση από το Star Wars: Visions, τη σειρά μικρού μήκους ταινιών της Lucasfilm, όπου κάθε επεισόδιο είχε και ένα διαφορετικό εικαστικό.

Εδώ αποτίνει φόρο τιμής τόσο στα καρτούν των ‘60s της Warner Bros. που μέχρι και σήμερα είναι διαχρονικά, όσο και στα anime στην πιο αθώα αλλά και στην πιο ενήλικη βερσιόν τους. Εδώ το επεισόδιο που θυμίζει Studio Ghibli είναι απόδειξη αυτού ακριβώς. Ενδιάμεσα κάνει tribute και σε άλλα διάφορα εικαστικά που έχουν κυριαρχήσει όπως της DC και του Rick & Morty, εκεί όπου το ύφος του Justin Roiland κυριαρχεί καθώς έγραψε το επεισόδιο, δανείζει τη φωνή του, αλλά και ένα επικό “Morty” cameo.

Το να δώσεις τα κλειδιά ενός σύμπαντος σε μια ομάδα ταλαντούχων δημιουργών με ονόματα όπως του Roiland, του Garth Ennis, του Andy Samberg, του Seth Rogen, της Awkwafina ή της Aisha Tyler μπορεί να ξεκλειδώσει πτυχές του που ποτέ δε φανταζόσουν ότι μπορούν να γίνουν σε live-action είναι ευλογία. Παρακαλείται να συνεχιστούν τέτοια projects σε αγαπημένα franchises καθώς όχι μόνο «ανοίγουν» τους ορίζοντες στο τι είναι πιθανό, αλλά δίνονται και δημιουργικές ευκαιρίες -και ελευθερίες- σε άτομα που το αξίζουν και το έχουν αποδείξει.

Μέσα στα αγαπημένα μου σαφέστατα είναι το πρώτο που έκανε tribute στα Looney Tunes και τα βουβά καρτούν -πάτησε τα κουμπιά μου, το κάφρικο με τις επιρροές Rick and Morty που το καταλαβαίνεις και από τον τίτλο «An Animated Short Where Pissed-off Supes Kill Their Parents”.

Με τη διάρκεια των επεισοδίων να είναι στα 14 λεπτά κυριολεκτικά θα τα βλέπετε σαν μπουκιές το ένα πίσω από το άλλο και στο τέλος δε θα χορτάσετε -τουλάχιστον με αυτή την όρεξη για παραπάνω με άφησε όταν τα ολοκλήρωσα.

Το καλύτερο είναι πως κάποια εξ αυτών ήδη θεωρούνται canon για το σύμπαν του The Boys, όπως το επεισόδιο που εισάγει τον Homelander στους Seven. Σκηνικά δηλαδή που ήδη γνωρίζουμε από τη κανονική σειρά και έτσι αποκτούν  περισσότερη αξία πέραν του fan service που προφανώς γίνεται.

Συνιστώ το The Boys: Diabolical ειδικά σε όσους έχουν δει το The Boys -προφανώς- διότι αποτελεί την πιο ακατάπαυστη, αδυσώπητη και αδέσμευτη βερσιόν του, και ύστερα σε αυτούς που θέλουν να δουν ένα ποιοτικό adult καρτούν.