Το ‘The Cuphead Show’ είναι το "μίκυ-μάου" του καιρού μας | REVIEW

Ανεξάρτητα από το εάν έχεις παίξει ή όχι το ομώνυμο βιντεοπαιχνίδι του Studio MDHR, αξίζει να ρίξεις μια ματιά στο The Cuphead Show του Netflix, το οποίο φιλοδοξεί να γίνει το ενήλικο «μίκυ-μάου» της εποχής μας, με vintage αέρα, μαύρο χιούμορ, μορφές-σημεία αναφοράς και όμορφη αισθητική που στέλνει κύματα νοσταλγίας σε όλους τους λάτρεις των παλιών κινουμένων σχεδίων. Την εν λόγω animated παραγωγή υπογράφει ο Dave Wasson μαζί με τα δύο αδέρφια-δημιουργούς του Cuphead, Chad και Jared Moldenhauer. Τις φωνές τους ως ‘Cuphead’ και ‘Mugman’ δανείζουν αντίστοιχα ο Tru Valentino (Fast & Furious Spy Racers') και ο Frank Todaro, ενώ ακούγονται και οι ηθοποιοί: Luke Millington-Drake, Wayne Brady, Grey Griffin, Joe Hanna, Dave Wasson, Cosmo Segurson, Chris Wylde, Rick Zieff, Jim Conroy, Cristina Milizia και ο Keith Ferguson.

Η πλοκή εστιάζει σε δύο ορφανές μικρές κουπίτσες και τις σκανταλιάρικες περιπέτειές τους, στο νησί ‘Inkwell Isle’. Από τη μία, ο παρορμητικός κατεργάρης ‘Cuphead’, και από την άλλη ο πολύ εύκολα παρασυρόμενος ‘Mugman’, έχουν αδυναμία στις αταξίες, και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του θετού τους πατέρα, ‘Elder Kettle’, να συμπεριφέρονται φρόνιμα, εκείνοι δεν λένε να μείνουν μακριά από μπελάδες. Τρελαίνονται για παγωτό και καλοπέραση. Και τι δεν θα ‘διναν για αυτά τα δύο! Ίσως ακόμη και τη ψυχή τους αφού ένας τους μάλιστα θα κινδυνέψει να την χάσει όταν οι κακοτοπιές που τους έλκουν σαν μαγνήτης, φέρνουν πια στον δρόμο τους μπλεξίματα με το ίδιο το Αφεντικό της Κόλασης! Καταρχάς, αυτό που οπωσδήποτε αναδεικνύεται από την πρώτη κιόλας στιγμή στην ιδιαίτερη αυτήν μυθοπλασία είναι το ρετρό ύφος, στο οποίο επενδύουν οι συντελεστές της. Η συγκεκριμένη τους δουλειά αποπνέει μία αλλιώτικη ζεστασιά και σεβασμό, διατηρώντας στέρεα θεμέλια στο σήμερα αλλά στρέφοντας ταυτόχρονα αρκετές φορές το βλέμμα πίσω στο παρελθόν, με ξεκάθαρη την πρόθεσή τους να αποτίσουν ξεχωριστό φόρο τιμής στο στυλ των καρτούν της δεκαετίας του 1920 και του 1930.

Και επειδή ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, παρακολουθώντας ένα-ένα τα επεισόδια, θα διαπιστώσεις έντονες επιρροές από διάσημα creepy μίνι animated φιλμ. Ειδικότερα, θα παρατηρήσεις κοινά μοτίβα με το “Swing you Sinners” (1930), από την σειρά Talkartoons της Fleischer Studios (όπου το υπερφυσικό και το σουρεαλιστικό στοιχείο κάνουν πάρτι), το “Silly Symphony: Hell’s Bells” (με τον Σατανά να τα βρίσκει σκούρα στο βασίλειό του) και το “Silly Symphony: The Skeleton Dance” (1929) της Columbia Pictures (όπου στο τελευταίο, το κέφι ανάβει στην αυλή ενός νεκροταφείου και στήνεται ένας ξέφρενος ανατριχιαστικός χορός από ανθρώπινους σκελετούς!). Ωστόσο, θα παραλληλίσεις διάφορα πράγματα και με το “Mickey Mouse: The Haunted House” (1929) της Walt Disney ή το “Feline Follies” του Pat Sullivan με τον λεγόμενο «Flix την Γάτα» ή αλλιώς «Master Tom» που περιφέρεται δεξιά και αριστερά διασκεδάζοντας όπως του αρέσει. Επομένως, είναι άρρηκτη η σύνδεση του τότε με το τώρα. Πάνω σ’ αυτή χτίζεται το παρόν πολύχρωμο εγχείρημα συνομιλώντας με τα παραπάνω ασπρόμαυρα projects, και αυτό καθίσταται σαφές ειδικά όσον αφορά στον εκφραστικό τρόπο με τον οποίο απευθύνεται σε νεότερο και μεγαλύτερο κοινό.

Παρά την φαινομενική “παιδικότητα” και την ανεμελιά που προσλαμβάνεις σε πρώτο επίπεδο ανάγνωσης, εντούτοις, ο παράγοντας του μακάβριου, του σκοτεινού και του απόκοσμου είναι πάντα διάχυτος στην αφήγηση ως προς την αναπαράσταση των γεγονότων. Έτσι, συνυπάρχουν και ισορροπούν αρμονικά το ανάλαφρο και μία υποψία εφιάλτη δίνοντας τα χέρια σε ένα ευφάνταστο και οπτικά προσεγμένο ψυχαγωγικό ταξίδι «πίσω στον χρόνο», γεμάτο εκπλήξεις, υπό τις ταιριαστές jazz και swing μελωδίες του συνθέτη Ego Plum. Πέρα από τις ανωτέρω διακειμενικές αναφορές, θα βρεις και μία ακόμη εξαιρετικά οφθαλμοφανή για να την αγνοήσεις κι ας είναι τεχνηέντως κρυμμένη μέσα σε μία ντουλάπα. Φυσικά, και μάντεψες σωστά: είναι αφιερωμένη στο περίφημο ποντίκι-σήμα κατατεθέν της Disney, Mickey Mouse! Μεταξύ άλλων, να αναφέρουμε ότι υπάρχουν πολλές χαρακτηριστικές φιγούρες “κακών” από το σύμπαν του παιχνιδιού, που κάνουν και εδώ την εμφάνισή τους, όπως π.χ. ο μοχθηρός ‘King Dice’ κ.ά. και με τις οποίες πασχίζει να τα βγάλει πέρα το ιδιότυπο πρωταγωνιστικό δίδυμο της υπόθεσης.

Μέσα στην θεματολογία έμμεσα υπογραμμίζονται ζητήματα όπως αυτό των σταδιακών αλλαγών που συνεπάγεται η μετάβαση από την νεανική ηλικία στην ενηλικίωση, οι προσδοκίες της κοινωνίας για το άτομο και το αντίστροφο, η αποδοχή και η παραβίαση κανόνων, η αρχή της ευχαρίστησης που συχνά γεννά την αναβλητικότητα ως προς την ανάληψη ευθυνών ή καθηκόντων και την διεκπεραίωση στόχων. Επιπρόσθετα, γίνεται λόγος για την απληστία, τη ζήλια, την υποκρισία, την ανηθικότητα και την εξαπάτηση. Σαν αντίβαρο όμως, τοποθετείται η βαθιά αδερφική αγάπη, η αλληλοϋποστήριξη και η αγωνιώδης αναζήτηση σωτήριας λύσης για έναν αγαπημένο ώστε να σωθεί η κατάσταση έστω και την ύστατη στιγμή που οδεύει σε αδιέξοδο. Τα υπέροχα γραφικά των ηρώων και τα ζωηρά χρώματα του φόντου που ντύνει τον κόσμο του The Cuphead Show γοητεύουν τον θεατή και εξασφαλίζουν μία ακαταμάχητα απολαυστική εξιστόρηση που θα σε ενθουσιάσει με τον σβέλτο ρυθμό, την εύθυμη διάθεση, τις spooky πινελιές και την συναρπαστική της εξέλιξη.

Αν και η επεξεργασία της εικόνας έχει πραγματοποιηθεί με προηγμένα μέσα, ωστόσο, τόσο το game όσο, και η τηλεοπτική του διασκευή δίνουν την εντύπωση στον δέκτη ότι έχουν δημιουργηθεί στο χέρι με στερεοσκοπική διαδικασία και παραδοσιακές πρακτικές σχεδιασμού του ’20 και του ’30. Συν τοις άλλοις, όπως συνέβαινε και σε θεάσεις παλιών καρτούν, έτσι και εδώ, κατά διαστήματα είναι λες και κόκκοι σκόνης, μικροσκοπικά λευκά σημαδάκια που ίσα ίσα τα πιάνει το μάτι σου, παρεμβάλλονται σε κλάσματα δευτερολέπτου σε αυτό που προβάλλεται ως δράση στην οθόνη σου. Βέβαια, η βασική διαφορά που αναπόφευκτα θα ανιχνεύσεις εν προκειμένω σε σύγκριση με κινούμενα σχέδια από τα περασμένα, έγκειται στην ποιότητα του ήχου για τον οποίο εννοείται ότι οι μοντέρνες τεχνολογίες έχουν καταφέρει να εξασφαλίσουν άνετα μία πολύ καλύτερη απόδοση.  

Το The Cuphead Show αποτελεί μία επιστολή αγάπης προς τους φίλους του κλασικού animated που επιθυμούν ναι μεν να δουν κάτι σύγχρονο, αλλά που να ενσωματώνει τις αρετές, την ενέργεια και τη σπίθα της αυθεντικότητας ενός καθ’ όλα ελκυστικού σε περιεχόμενο καρτούν γυρισμένου αλά παλαιά. Γι’ αυτό, αξιοποιεί το μεράκι, τη μαεστρία και την έμπνευση ως πρώτες ύλες του και εγγύηση της επιτυχίας του, διασφαλίζοντας όπως και να ‘χει ότι το αποτέλεσμα θα είναι απίθανο απλά πλέον δοσμένο μέσα από πιο ανανεωμένα εργαλεία, φόρμες και τεχνικές.