Peacemaker – Μια πρώτη ματιά στη σειρά του James Gunn | Review

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το ότι ο James Gunn, απ' όλους τους χαρακτήρες των ταινιών του, επέλεξε τον Peacemaker για να εξερευνήσει βαθύτερα, σε μια σειρά 8 επεισοδίων. Το ιδιαίτερο με τον συγκεκριμένο ήρωα είναι ότι δεν είναι ένας ακόμα αντισυμβατικός, ψυχικά τραυματισμένος ήρωας με μια καλή ηθική πυξίδα, όπως οι περισσότεροι του Gunn. Αυτός πάει ένα βήμα παραπέρα: είναι βαθύτατα προβληματικός. Μια ακροδεξιά καρικατούρα του Captain America, γιός ενός ναζί και εγκεφαλικά παραγεμισμένος με κάθε είδους κοινωνική τοξικότητα: εθνικισμό, ρατσισμό, σεξισμό, αβάσιμη συνωμοσιολογία και πάει λέγοντας. Η χαζομάρα και η φαντασιοπληξία του είναι ουσιαστικά ο σατιρικός πυρήνας της σειράς.

Το ερώτημα τώρα είναι αν αυτή η σάτιρα θα παραμείνει επιφανειακή ή θα καταφέρει να διεισδύσει βαθύτερα, διότι όταν έχεις έναν τόσο τραβηγμένο χαρακτήρα, είναι εύκολο να παρασυρθείς σε διαπιστώσεις ρηχές και προφανείς. Ο Gunn πάντως τον χειρίστηκε άψογα στο Suicide Squad, αποκαλύπτοντας μέσα από την δράση την αρρωστημένη νοοτροπία του και αποφεύγοντας φτηνούς λεκτικούς διδακτισμούς.

Φαίνεται όμως πως κάτι τον συναρπάζει με αυτόν τον χαρακτήρα και ήθελε να τον αποδομήσει με μεγαλύτερη λεπτομέρεια. Το ευχάριστο είναι πως αυτά τα πρώτα τρία επεισόδια είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά. Ο Gunn, με την ανεκτίμητη βοήθεια του John Cena -που είναι ανέλπιστα καλός στον πρωταγωνιστικό ρόλο- καταφέρνουν να χτίσουν κάτι πιο πολύπλοκο από μια “χάρτινη” καρικατούρα.

Καθόλου τυχαία, πολύ συχνά τον βλέπουμε σε σκηνές γυμνό με το άσπρο του εσώρουχο, παραπέμποντας σε μια εικόνα μωρού με την πάνα του. Γιατί στην πραγματικότητα αυτό είναι. Πίσω από τα φουσκωμένα μπράτσα βρίσκεται ένα χαμένο, ανασφαλές, αγαθό/αφελές παιδάκι. Τα στοιχεία που σώνουν τον χαρακτήρα κατά την γνώμη μου, είναι δύο.

Πρώτον, η ειλικρίνεια με την οποία είναι γραμμένος και παιγμένος. Έχει μια παιδική αγνότητα, η οποία ισορροπεί συνεχώς ανάμεσα στη θλίψη και τη γελοιότητα και δεν σου επιτρέπει να τον μισήσεις, όσο απαράδεκτα και αν συμπεριφέρεται. Σε αυτό το σημείο, τα μισά εύσημα, ίσως και παραπάνω, πρέπει να δοθούν στον Cena που αυτό το μίγμα αγαθότητας, βλακείας, ανασφάλειας, θλίψης, ανωριμότητας το ενσαρκώνει, παραδόξως, με έναν ανθρώπινο τρόπο. Θα ήταν πολύ εύκολο να μοιάζει μονοδιάστατα γελοίος, όσο καλά και να τον έγραφε ο Gunn, αλλά, ο Cena του δίνει πραγματική ευάλωτη υπόσταση. Δεύτερον, ο Gunn δεν γίνεται ποτέ, σε αυτά τα τρία επεισόδια τουλάχιστον, ένας ηθικολόγος που κοιτάει τον χαρακτήρα του αφ’ υψηλού. Τον φέρνει αντιμέτωπο με την τοξικότητά του διαμέσου των άλλων χαρακτήρων, αλλά δεν το κάνει με ηθικοπλαστικούς σκοπούς και μέσα από την ματιά του διαφαίνεται μια πραγματική αγάπη για τον ήρωά του. Νομίζω αυτό είναι μια σταθερά σε όλο του το έργο. Ο άνθρωπος τους λατρεύει αυτούς τους χαρακτήρες, τους πονάει και αυτό μεταφέρεται στο αποτέλεσμα. 

Οπότε, αυτό το πρώτο δείγμα των τριών επεισοδίων είναι θετικό, ιδίως για την αποτύπωση του ομώνυμου πρωταγωνιστή, αλλά, όταν θα έχουμε μπροστά μας την συνολική εικόνα, ίσως και να μην μετράνε ιδιαίτερα. Όπως είπα και πριν, είναι τέτοια η φύση του ήρωα που ο τρόπος που θα τον χειριστεί ο Gunn προς μια υποτιθέμενη αλλαγή είναι που θα καθορίσει πολλά. Η σειρά φαίνεται να χτίζει μια αντιπαλότητα με τον πατέρα του, ο οποίος πλασάρεται σαν η ρίζα του κακού και ο αληθινός του αντίπαλος, οπότε εκεί μάλλον θα κριθεί πραγματικά το παιχνίδι του χαρακτήρα. Όπως και να έχει πάντως, το γνωστό μίγμα του σύμπαντος του Gunn είναι εδώ και μάλιστα, συνεχίζοντας στο ύφος του Suicide Squad, εντελώς απελευθερωμένο.

Προσωπικά γελάω με το χιούμορ του, αλλά όχι με την συνέπεια που νομίζω θα ήθελε από το κοινό του. Κάποιες φορές γέρνει λίγο παραπάνω προς την “εφηβική” καφρίλα και εκεί με χάνει. Η μουσική (αλλά και η αισθητική) των 80s είναι φυσικά παρούσα δυναμικά, τα αλλόκοτα sidekicks επίσης, όπως και τα… ζωάκια. Εδώ ως “pet” ο Peacemaker έχει έναν αετό. Ναι, καλά διαβάσατε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, ακόμα και αν φάει τελικά τα μούτρα της στην πορεία σε ένα θεματικό επίπεδο, θα είναι μια από τις πιο απενοχοποιημένα και ασυμβίβαστα διασκεδαστικές σειρές της χρονιάς.    

Τέλος, ανοίγονται αρκετά νήματα με τους δεύτερους χαρακτήρες της που, πολύ φυσιολογικά, ακόμα είναι αδύνατο να κρίνουμε. Ωστόσο, μια μικρή αδυναμία προς τον Vigilante (το ιδιαίτερο… sidekick που έλεγα προηγουμένως) την έχω ήδη. Μένει να δούμε αν έχει περισσότερο “ψαχνό” μέσα του ή θα περιοριστεί σε έναν ακραίο χαρακτήρα για (πετυχημένο ομολογουμένως) comic relief, μέσα σε μια ήδη κωμική σειρά και χωρίς αυτόν.  

Αφετηρία πετυχημένη, λοιπόν, για το Peacemaker, αλλά τα ξαναλέμε όταν ολοκληρωθεί για την συνολική εικόνα.