Το Lost in Space Season 3 τα κάνει όλα σωστά | Review

Το 1998, κάνει στις κινηματογραφικές αίθουσες πρεμιέρα μία ταινία βασισμένη στη τηλεοπτική σειρά επιστημονικής φαντασίας του ’65, «Χαμένοι στο Διάστημα», η αποδοχή της ήταν μετριότατη απογοητεύοντας κοινό και κριτικούς. Το θρυλικό σόου του CBS, αποτελούνταν από τρείς σεζόν, με συνολικά 83 επεισόδια, που προβλήθηκαν από τις 15 Σεπτεμβρίου του 1965 έως και τις 6 Μαρτίου του 1968, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στη χώρα μας. Σε εμάς, οι διαστημικές περιπέτειες της οικογένειας Robinson, έφτασαν στις αρχές της δεκαετίας του΄70, κολλώντας τους θεατές της εποχής στους δέκτες της τηλεόρασης.

Εμπνευσμένη λοιπόν από την νουβέλα του 1812, «Οικογένεια Ελβετών Ροβινσώνων» του συγγραφέα, Johann David Wyss, η κληρονομιά που έχει αφήσει η σειρά στον τηλεοπτικό χώρο της επιστημονικής φαντασίας είναι σημαντικότατη, μάλιστα, το αμερικανικό δίκτυο CBS, είχε ενθουσιαστεί τόσο πολύ από την ιστορία της οικογένειας Robinson που είχε απορρίψει για χάρη τους το «Star Trek», το οποίο στην συνέχεια κατέληξε στο NBC. Φτάνοντας στο σήμερα λοιπόν, μετά από 50 περίπου ολόκληρα χρόνια, η κλασική, πολυαγαπημένη σειρά επιστρέφει στο Netflix και μέσα από τρείς σεζόν μας εξιστορεί τις περιπέτειες των Robinsons, δίνοντας τους, ωστόσο, έναν πιο σύγχρονο χαρακτήρα.

Οι δημιουργοί του σόου, Matt Sazama και Burk Sharpless, γνωστοί για την δουλειά τους στο Dracula Untold, The Last Witch Hunter, και Gods of Egypt, μαζί με τον μαζί με τον παραγωγό του Prison Break, Zack Estrin, μας έχουν πολλές εκπλήξεις και ανατροπές για την τελευταία σεζόν οι οποίες οδηγούν τελικά σε ένα συγκινησιακό φινάλε, ολοκληρώνοντας έτσι με τον καταλληλότερο τρόπο την διαστημική οδύσσεια της γνωστής οικογένειας. Στο τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο του «Lost in Space» λοιπόν, τα παιδιά έχουν χωριστεί από τους γονείς και προσπαθούν πλέον μόνα τους να τα βγάλουν πέρα σε έναν αφιλόξενο πλανήτη. Θα καταφέρουν να ενωθούν και πάλι;

Πρωταγωνιστούν οι: Toby Stephens, Molly Parker, Maxwell Jenkins, Mina Sundwall, Taylor Russell, Ignacio Serricchio, και Parker Posey.

Η δομή αλλά και ο τρόπος γραφής της σειράς είχαν μία εξαιρετική συνέπεια στις δυο προηγούμενες σεζόν, φαινόμενο κάπως σπάνιο στις μέρες μας, το θετικό όμως είναι ότι αυτή τη συμπεριφορά την συναντάμε και στον φετινό κύκλο. Αν και κάπως μακρινές σε απόσταση μεταξύ τους οι χρονιές με μικρές καθυστερήσεις κυρίως λόγω της COVID-19, οι σεναριογράφοι μάς αποδεικνύουν το πόσο ξεκάθαρο πλάνο είχαν στο μυαλό τους για την αρχή, τη μέση και τέλος της σειράς, παρουσιάζοντας έτσι ένα άρτια δεμένο αποτέλεσμα μεταξύ των τριών σεζόν. Οι αναποδιές, οι συγκρούσεις μεταξύ των χαρακτήρων, οι προσωπικές τους ανησυχίες και προβληματισμοί, ο συνεχής αγώνας επίλυσης προβλημάτων μέσα από την ενότητα και τη συνεργασία (που είναι και ο θεματικός πυρήνας της σειράς), βρίσκονται όλα εκεί.

Επιπλέον, ο τρόπος ανάπτυξης των χαρακτήρων είναι εξαιρετικός. Έχοντας τοποθετήσει τις κατάλληλες βάσεις από τα προηγούμενα επεισόδια των περασμένων δύο σεζόν, χαρακτήρες όπως ο Will, ή ακόμα και η πάντα ενοχλητική Dr Smith, η οποία σε αυτή την σεζόν παίρνει πλέον έναν πιο συγκεκριμένο ρόλο, μέσα από τις καινούργιες εξελίξεις, μας φανερώνουν πλευρές του εαυτού τους που δεν είχαμε γνωρίσει μέχρι τώρα. Καθώς εξελίσσεται η ιστορία βλέπουμε και τους χαρακτήρες μας να γίνονται πιο πιστευτοί αντιδρώντας σε αυτά που τους συμβαίνουν. Ακόμα ένα θετικό παράδειγμα είναι η Judy, της οποίας ο χαρακτήρας αποκτάει διαφορετική βαρύτητα μετά από μία σημαντική αποκάλυψη στο δεύτερο επεισόδιο. Αποκορύφωμα της σειράς βέβαια παραμένει ο τρόπος που χρησιμοποίησαν την αινιγματική φιγούρα του Ρομπότ (αγαπημένος προσωπικός χαρακτήρας) αλλά και η προσθήκη του εμβληματικού μουσικού θέματος του αξεπέραστου John Williams.

Έχοντας ολοκληρωθεί και η τρίτη σεζόν πλέον, μπορούμε να πούμε ότι το «Lost in space» είναι αναμφίβολα ένα από τα πιο διασκεδαστικά οικογενειακά σόου του Netflix με κάθε νέα σεζόν να γίνεται όλο και καλύτερη. Το φινάλε του τα κάνει όλα σωστά παρουσιάζοντας νέες περιπέτειες, νέους κινδύνους, νέους κόσμους, ενώ ταυτόχρονα δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα που είχαν παρουσιαστεί στην δεύτερη σεζόν, ολοκληρώνοντας έτσι με ικανοποιητικό τρόπο την γενικότερη ιστορία αλλά και πιο συγκεκριμένα, τις προσωπικές ιστορίες των χαρακτήρων. Και όπως έγραψε η Penny κοιτάζοντας προβληματισμένη τον επίλογο του βιβλίου της, «αυτό ήταν το τέλος… του πρώτου κεφαλαίου».