Το Narcos: Mexico κλείνει ματαιόδοξα και χωρίς ίχνος ελπίδας έναν κύκλο αίματος | Review

Είναι μάταιος ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών; Είναι ένας φαύλος κύκλος που μέχρι και σήμερα μαστίζει τον κόσμο; Τόσες σεζόν οι φουρνιές των DEA πρακτόρων του Narcos που πέρασαν από τις οθόνες μας αυτό αναρωτιούνται και ποτέ δεν κατάφεραν να απαντήσουν ξεκάθαρα. Το οριστικό (;)  φινάλε γράφεται στο Μεξικό και η 3^η σεζόν του Narcos: Mexico είναι αναπόφευκτα η τελευταία σε αυτό το «επικό», θα έλεγε κανείς,  αιματοβαμμένο saga 6 σεζόν, που έφεραν στις οθόνες μας το 2015 οι Chris Brancato, Carlo Bernard και Doug Miro.

Από το Μεδεγίν, στο Κάλι, από το Κάλι στην Γκουανταλαχάρα και από την Γκουανταλαχάρα στην Τιχουάνα του Μεξικό. Ο δρόμος των βαρόνων ναρκωτικών είναι στρωμένος με πισώπλατες μαχαιριές, μπαρούτι και ατέλειωτο χρήμα, όμως η 3^η σεζόν επιλέγει να εστιάσει πιο ανθρωποκεντρικά και στο «είναι» παρά στο ¨φαίνεσθαι’ που τόσο εντυπωσιακά μας έδειχνε άλλες σεζόν. Σχεδόν ποτέ δεν αναφέρονται νούμερα, λεφτά, και γενικότερα ντοκιμαντερίστικα στατιστικά που ειδικά στην εποχή του Εσκομπάρ και του Γκαγιαρδο, οι αφηγητές εστίαζαν. Ακόμη και αυτό το πολύ δυνατό κομμάτι της αφήγησης του Narcos που ουσιαστικά δραματοποιεί «ιστορικά» γεγονότα -όχι εντελώς πιστά σαφέστατα αλλά όσο του επιτρέπουν οι συνθήκες- σκληραίνει.

Αν και το Narcos: Mexico ξεκίνησε σαν prequel του Narcos η εξέλιξή του χρονολογικά έγινε με γοργά βήματα και προχώρησε αρκετά το timeline αυτού του αέναου πολέμου. Σαν σε μια κίνηση που θυμίζει κινηματογραφικά σύμπαντα όπως αυτό του MCU, η 3^η σεζόν του δένει και ξετυλίγει μια άλλη πλευρά των γεγονότων παράλληλα με τα όσα είχαμε δει στις προηγούμενες σεζόν. Δεν είναι τυχαίο που ο Wagner Moura που υποδύθηκε υποδειγματικά τον Pablo Escobar, σκηνοθετεί δύο πολύ σημαντικά επεισόδια αυτής της σεζόν, που το λες και σαν το «Endgame” του Narcos Saga. Αναμφίβολα ένα από τα highlights του φινάλε είναι το πως παρουσίασε το δέσιμο όλων αυτών των γεγονότων που γινόντουσαν παράλληλα και μας φέρνουν σχεδόν στο…τώρα.

Στο επίκεντρο της ιστορίας είναι ο Αμάδο Καρίγιο Φουέντες  του José María Yazpik, ο οποίος μετατρέπεται στον διάδοχο του Φελίξ Γκαγιάρδο του Diego Luna. Εδώ τον βλέπουμε στο απόγειο της δόξας, της φήμης και των χρημάτων του. Τόσα που ούτε ο προκάτοχός του δεν μπορούσε να ονειρευτεί. Τι σου κάνει ένα πολυμήχανο επιχειρηματικό -και όχι δολοφονικό- μυαλό ε; Λάτρεψα την ερμηνεία του και δικαίως πήρε τα ηνία της σεζόν, καθώς πέραν του ότι παίζει έναν αδίστακτο βαρόνο ναρκωτικών, διαφέρει από όλους τους άλλους.

Δεν είναι ο κλασικός ψυχάκιας που το μάτι του γυαλίζει, είναι πιο κυριλέ, με ένα στιλ «Νονού» που ενδιαφέρεται να κάνει μπίζνες με όσο το δυνατόν περισσότερους γίνεται και όλοι να…τρώνε ψωμάκι. Με το ίδιο σκεπτικό πορεύονται και οι Αρεγιάνο, οι οποίοι θέλησαν να χτίσουν αυτοκρατορίες με πιο έντιμο τρόπο αντί να συνεχίσουν τον κύκλο βίας, μόνο που πάντα αυτή ελλόχευε για όλους αργά ή γρήγορα.

Προσπαθεί να εξανθρωπίσει και να δείξει μια πιο τρυφερή πλευρά αυτών των ανθρώπων που βρίσκονται σε αυτές τις θέσεις, στα ίδια επίπεδα με τις προηγούμενες δύο σεζόν του Γκαγιάρδο. Όσο γίνεται φυσικά. Το ίδιο συμβαίνει και στον Walter Breslin του εξαιρετικού και αδίκως υποτιμημένου Scoot McNairy, που στην προσπάθειά του να φτιάξει μια προσωπική ζωή, οι κακές συνήθειές του δείχνουν πως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.

Η πτυχή της 3^ης σεζόν που δε δούλεψε ποτέ σωστά και έμοιαζε παράταιρη αφηγηματικά και αισθητικά ήταν αυτή της δημοσιογραφικής πλευράς. Σφήνα στην αφήγηση -αντί του Scoot McNairy- μπαίνει η δημοσιογράφος της Luisa Rubino, που για να πω την αλήθεια προτιμούσα αυτή του McNairy, αλλά περί ορέξεως που λένε. Οι συντελεστές θέλησαν να παρουσιάσουν τα γεγονότα αυτά μέσα από την εφημερίδα La Voz που εκείνη την εποχή έβγαζε λαβράκια ενάντια στους βαρόνους και έγινε στόχος του. Αχρείαστη αυτή η οπτική πλευρά των γεγονότων όπως αποδείχθηκε εν τέλει καθώς έμοιαζε περισσότερο σαν fillers ανάμεσα στα επεισόδια για να παρατείνουν την κατάληξη των γεγονότων.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνω στην οπτική ταυτότητα του φινάλε της σειράς, που αν και διατηρεί το «μέχικο» ύφος σε οριακά κλισέ επίπεδα, φρεσκάρει με εντονότερες χρωματικές παλέτες τη φωτογραφία και δίνει μια ποικιλία αντί για μια αχρείαστη, τραχιά μουντίλα, που όλες οι σειρές ενστερνίζονται σε σημείο που δεν τις εξυπηρετεί αισθητικά. Μπράβο λοιπόν για αυτή την αλλαγή και φυσικά βγάζω το καπέλο μου στον ένα και μοναδικό Gustavo Santaolalla που με την εμβληματική κιθάρα του ντύνει μουσικά το Narcos: Mexico, σε συνεργασία με τον Kevin Kiner, ο οποίος έδωσε ρέστα στην τελευταία σεζόν του Clone Wars.

Η αυλαία του Narcos φαντάζει οριστική όπως έχουν παραδεχτεί οι παραγωγοί του, καθώς το ότι καταλήγουν σχεδόν στο «τώρα» φέρνει τη σειρά σε ένα τέλμα, το οποίο ίσως και να καταντούσαν βαρετοί οι τόσοι κύκλοι βίας. Άλλωστε το νόημά της το έχει περάσει προ πολλού, απλά εδώ κλείνει με έναν ματαιόδοξο τρόπο, που ακροβατεί στην απελπισία για το εάν ποτέ λήξει αυτός ο κύκλος βίας και ο πόλεμος των ναρκωτικών.