Tragic Jungle Review - Ένα μυστηριώδες δράμα διαφυγής μέσα στη ζούγκλα

Η φιλόδοξη δημιουργός Yulene Olaizola υπογράφει το Tragic Jungle (πρωτότυπος τίτλος Selva trágica), μία αινιγματική περιπέτεια-δράμα διαφυγής που προβλήθηκε στο περσινό Φεστιβάλ της Βενετίας, και πλέον κατέφτασε στο Netflix. Η μεξικανικών ριζών σκηνοθέτιδα έχει επιμεληθεί και το σενάριο μαζί με τον Rubén Imaz ενώ ως πρωταγωνίστρια του έργου της έχει επιστρατεύσει την Indira Rubie Andrewin. Το επιτελείο των ηθοποιών συμπληρώνουν επιπλέον οι: Gilberto Barraza, Mariano Tun Xool, Gabino Rodríguez, Eligio Meléndez, Shantai Obispo, Cornelius McLaren, Gildon Roland, Dale Carley, Ian Flowers, και ο José Alfredo González Dzul.

Η πλοκή εστιάζει σε μία νέα κοπέλα εν ονόματι ‘Agnes’ (Indira Rubie Andrewin) η οποία προκειμένου να ξεφύγει από έναν προσυμφωνημένο γάμο, αποφασίζει να το σκάσει στα βάθη της ζούγκλας των Μάγια όπου η απρόβλεπτη και αδάμαστη παρθένα φύση ενώνει το μυστήριο, την ομορφιά και τους κινδύνους της με τον άνθρωπο.

Το συγκεκριμένο φιλμ συνιστά όπως προαναφέρθηκε ένα ιδιαίτερο δράμα, βραδυφλεγές σε ένταση, το οποίο συνδυάζει κάτι εξωτικό, αγωνιώδες, ρεαλιστικό αλλά και συνάμα κάτι ποιητικό με φόντο την πυκνή βλάστηση αχανών δασών της Λατινικής Αμερικής και το στοιχείο της επιβίωσης δοσμένο όμως με έναν πιο συγκρατημένο τρόπο.

Στην περίπτωση αυτή ο θεατής παρακολουθεί την απεγνωσμένη προσπάθεια μίας νεαρής να δραπετεύσει από όσα έχουν κανονιστεί εκ των προτέρων για εκείνη χωρίς εκείνη. Η ίδια παίρνει την απόφαση να πραγματοποιήσει μία δύσκολη διαδρομή μέσα στη ζούγκλα έχοντας διαλέξει μόνη της το να αναζητήσει αλλού την τύχη της.Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του γεμάτου προκλήσεις ταξιδιού της θα έρθει αντιμέτωπη με μία απειλή που είναι ακόμη πιο τρομακτική από τα άγρια ζώα και που δυστυχώς είναι αμιγώς ανθρώπινης προέλευσης, ένα γκρουπ αδίστακτων παράνομων εμπόρων.

Η Yulene Olaizola παίρνει τον χρόνο της να πλάσει μία ατμοσφαιρική, με αργό και σταθερό ρυθμό αφήγηση που σε μαγνητίζει με εκπληκτικά πλάνα και εικόνες του μαγευτικού πράσινου τοπίου μέσα στην απεραντοσύνη και την ειδυλλιακή όψη του οποίου καραδοκούν χιλιάδες κίνδυνοι. Δέος, γοητεία και φόβος για το άγνωστο αναμειγνύονται με μία επίφαση από ξόρκι.

Στο συγκεκριμένο κινηματογραφικό εγχείρημα καταδεικνύονται ζητήματα όπως η αποικιοκρατία, η οικονομική διαφθορά του καπιταλιστικού συστήματος, η επιβολή εξουσίας δια της βίας (ψυχολογικής αλλά και σεξουαλικής), η επικυριαρχία έναντι του άλλου, οι έμφυλες διακρίσεις, η σκληρότητα, η βαναυσότητα και η προσκόλληση σε μία τοξικά αρρενωπή και παράλογα απάνθρωπη αντίληψη που επιμένει να βλέπει τη γυναίκα ως κάτι υποδεέστερο.

Όμως, ταυτόχρονα αυτό στο οποίο δίνεται έμφαση είναι ότι κυριαρχεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης του ατόμου, η επικράτηση και η ευλογία της συνειδητής επιλογής του να βρει το δικό του μονοπάτι μακριά από ό,τι το αιχμαλωτίζει, το αδικεί και το καταδυναστεύει, ώστε να γευτεί επιτέλους την χαρά της λύτρωσης.

Το παρόν project δεν επενδύει τόσο στο στοιχείο της ανατροπής όσο σε αυτό του ωμά ρεαλιστικού που εντούτοις συνοδεύεται και από κάτι απροσδιόριστα λυρικό ώστε ανά σημεία να το καλύπτει και ένας αλληγορικός μανδύας νοημάτων, μία διαφορετική παραζάλη που αποπλανεί, σαγηνεύει και μπερδεύει.

Κάτι τέτοιο καθίσταται ακόμη πιο κατανοητό στο Tragic Jungle κυρίως στο φινάλε όπου καταλήγει να έχει η συγκεκριμένη ιστορία, με την γυναίκα της υπόθεσης να ενισχύει και την συμβολική-αρχετυπική της υπόστασή της μέσα στον μύθο βρίσκοντας τελικά την δική της διέξοδο στην πολυπόθητη ελευθερία που ζητούσε.