The Power Review - Μυστήριο, αγωνία και δράμα ενώνονται σε ένα θρίλερ

Το μεταφυσικό horror εξακολουθεί να συγκεντρώνει μεγάλη μερίδα ένθερμων fans και ιδιαίτερα αν σταθεί κανείς σε σύμπαντα όπως φερειπείν αυτό του Insidious κ.ά. όμως πέρα από τα πιο εμπορικά κινηματογραφικά franchise υπάρχουν και παραγωγές ναι μεν μικρότερες αλλά τίμιες, κάτι που επιβεβαιώνεται στην περίπτωση του φιλμ τρόμου The Power για το οποίο στην καρέκλα της σκηνοθεσίας κάθεται η Corinna Faith.

Έτσι, οι λάτρεις, του είδους, θα χαρούν να μάθουν πως πρόκειται για ένα ανάλογης θεματολογίας υποβλητικό project που συνδυάζει ικανοποιητικά τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένης κατηγορίας θεαμάτων, και μάλιστα επιλέγοντας ως πλαίσιο της δράσης του τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Το cast απαρτίζεται από τους: Rose Williams, Mark Smith, Marley Chesham, Diveen Henry, Amy Beth Hayes, Maria Major, Paul Antony-Barber, Robert Goodman, Nuala McGowan, Anjelica Serra, Sarah Hoare και τη Shakira Rahman.

Η υπόθεση του έργου, λοιπόν, εκτυλίσσεται το 1974, όταν οι απεργίες των ανθρακωρύχων εργατών αρχίζουν να εντείνονται σε ολόκληρη τη Βρετανία ώστε κάθε βράδυ να επικρατεί απόλυτη συσκότιση στο Λονδίνο καθώς και σε άλλες περιοχές της επικράτειας της χώρας. Εκείνη την περίοδο, η ‘Val’ (Rose Williams), μια νεαρή εκπαιδευόμενη νοσηλεύτρια αναγκάζεται την πρώτη της μέρα στη δουλειά να αναλάβει τη νυχτερινή βάρδια στο East London Royal Infirmary, ένα υποστελεχωμένο νοσοκομείο που παραπαίει. Εκείνο ωστόσο, που δεν γνωρίζει η κοπέλα είναι πως στις εγκαταστάσεις αυτές κρύβεται ένα τρομακτικό και απόκοσμο μυστικό που στοιχειώνει εδώ και χρόνια τους διαδρόμους του κτιρίου.

Το εν λόγω εγχείρημα κατορθώνει να συνδυάσει ιστορικά στοιχεία με αυτό του τρόμου, διαμορφώνοντας ένα ανατριχιαστικό σκηνικό εντός του οποίου απλώνονται επικίνδυνες σκιές και μία αδιόρατη απειλή που σύντομα κάνει αισθητή την παρουσία της. Αξίζει να σημειωθεί πως το The Power έχει μία μουντή, σχεδόν γκρίζα, ρετρό αισθητική που συνδυάζεται με μία σκοτεινή και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα μέσα στην οποία βρίσκουν χώρο να ριζώσουν η αβεβαιότητα, το σασπένς και ο φόβος για το άγνωστο. Μέσα στο απρόσωπο και αποστειρωμένο περιβάλλον του East London Royal Infirmary περιφέρεται άγρυπνο ένα πνεύμα που ζητά εκδίκηση.

Η μυθοπλασία αυτή κατορθώνει να βάλει τον δέκτη στο κλίμα από την αρχή, παρασύροντάς τον άλλες φορές με ευφάνταστους και άλλες με πιο δοκιμασμένους τρόπους, χωρίς να ξεφεύγει από την βασική της κατεύθυνση, να οδηγήσει το κοινό σε ένα τέλος που φέρνει την θεία δίκη για όσους ευθύνονται για ένα ανείπωτο κακό εις βάρος ενός αθώου που γέννησε με τη σειρά του κάτι αδιανόητα μακάβριο και ανεξέλεγκτο.

Η τιμωρία θα είναι άκρως βασανιστική για αυτούς που διάλεξαν σκοπίμως να ενεργήσουν με αναλγησία, ανήθικα και μηδενιστικά εναντίον της ίδιας της ανθρώπινης ζωής. Η αποκάλυψη του αληθινού υπαίτιου οδηγεί την ηρωίδα στο να δώσει την απάντησή της σε ένα αφόρητο δίλημμα που την ταλάνιζε, δείχνοντάς της πως το μονοπάτι προς την απόδοση δικαιοσύνης φέρει ένα βαρύ τίμημα. Ταυτόχρονα, καταδεικνύονται τα κακώς κείμενα, η νοσηρή φύση και η ελεεινή όψη ενός συστήματος που υποτίθεται ότι συνέδραμε και ευεργετούσε όσους βρίσκονταν σε ανάγκη.

Jump scares υπάρχουν αλλά κατά κύριο λόγο η δημιουργός επιστρατεύει ενδιαφέρουσες ιδέες για να καλλιεργήσει την ένταση, το ξάφνιασμα και τον τρόμο. Μεταξύ άλλων, δίνεται έμφαση στο πόσο εύκολα μπορεί να καταρρεύσει η υποκρισία, η χυδαιότητα και η βιτρίνα του καθωσπρεπισμού μπροστά στην ανάδυση μίας συγκλονιστικής, επώδυνης και φρικτής αλήθειας.

Επιπρόσθετα, το κοινωνικοπολιτικό και ιστορικό περικείμενο της εποχής αποδίδεται κατάλληλα τονίζοντας τα αδιέξοδα, τις ανισότητες, την ανέχεια, την τυραννία της πατριαρχικής ιδεολογίας, τις παθογένειες και τα διάτρητα σημεία στον τομέα της εργασίας, της οικονομίας και της υγείας, με έμφαση στο πόσο αξιοπρεπής είναι ή όχι η αντιμετώπιση των ασθενών μέσα στα νοσοκομεία.

Η έμφυλη βία, το ψυχικό τραύμα, οι βαθιές ανεπούλωτες πληγές ενός ατόμου και το φάντασμα της μνήμης από τα περασμένα επιτείνουν τον δραματικό τόνο που διατρέχει τον σκελετό του φιλμ. Τελικά, πότε ο άγραφος κώδικας ηθικής υπερβαίνει τον νόμο και επιζητά να εφαρμόσει το δίκαιο πάση θυσία;

Η τραγική χροιά που συνέχει την αφήγηση του The Power αποκορυφώνεται με έναν συγκινητικό επίλογο ο οποίος ως προς το καθαρτήριο τέλος του θυμίζει ίσως και κάτι από το φινάλε του The Orphanage (2007) του J. A. Bayona.