The Strange House Review - Αν θέλετε να δείτε κάτι σαν το "Τερατόσπιτο"...

Το μεταφυσικό φιλμ μυστηρίου-περιπέτεια The Strange House του Netflix επιμελήθηκε ο σκηνοθέτης Daniel Prochaska, σε σενάριο των Marcel Kawentel και Timo Lombeck με πηγή έμπνευσης το αντίστοιχο μυθιστόρημα που έγραψε η Martina Wildner. Το cast απαρτίζεται από τους: León Orlandianyi, Marii Weichsler, Julia Koschitz, Benno Roßkopf, Lars Bitterlich, Michael Pink, Inge Maux, Elfriede Schüsseleder και ο Michael Somma.

Η υπόθεση εστιάζει σε δύο αγόρια, τον 16χρονο ‘Hendrik’ και τον μικρότερο αδερφό του, ο ‘Eddi’ που μετακομίζουν αρκετά απρόθυμα μαζί με τη μητέρα τους από την πόλη σε μία επαρχία της νότιας Αυστρίας. Η τριμελής αυτή οικογένεια βρίσκεται ακόμη σε μία μεταβατική κατάσταση, αφού βιώνουν το πένθος από την πρόωρη απώλεια του πατέρα των παιδιών. Η προσαρμογή τους στα νέα δεδομένα δυσκολεύει περισσότερο όταν καταλαβαίνουν ότι οι ντόπιοι του χωριού αποφεύγουν να συγχρωτίζονται μαζί τους πιστεύοντας πως η κατοικία των νεοφερμένων είναι στοιχειωμένη.

Ο αστικός μύθος που αφορά σε αυτό το οίκημα κρύβει κάτι πολύ μακάβριο το οποίο συνέβη δεκαετίες πριν. Όλα αρχίζουν να έρχονται στο φως αφότου ο ‘Eddi’ αρχίζει να υπνοβατεί και να παρουσιάζει περίεργη συμπεριφορά κατά διαστήματα. Έτσι, ο ‘Hendrik’ αποφασίζει μαζί με τους φίλους που μόλις απέκτησε εκεί, να αναζητήσουν την αλήθεια για το σκοτεινό μυστικό που συνδέεται με εκείνο το μέρος. Καταρχάς να διευκρινίσουμε ότι το εν λόγω έργο δεν αποτελεί καθαρόαιμο θρίλερ ή ταινία τρόμου. Γι’ αυτό και παρατηρεί κανείς ότι δεν είναι και τόσο έντονη η ατμόσφαιρα της απειλής, όσο η αινιγματική χροιά που καλύπτει την όλη αφήγηση.

Το project αυτό ναι μεν εμπεριέχει το στοιχείο του παραφυσικού αλλά το εντάσσει με μία φρέσκια ματιά και ανάλαφρη αισθητική ώστε να προσεγγίσει το σύγχρονο νεανικό κοινό, συνιστώντας περισσότερο μία συμπαθητική νεανική περιπέτεια που καταπιάνεται με το ανεξήγητο.

Επιπλέον, η ανατροπή απαντάται σε πιο ήπιο βαθμό και δεν έχει τον πρώτο λόγο εν προκειμένω, αφού το μοτίβο που ακολουθεί η πλοκή αποβαίνει αρκετά ασφαλές και δοκιμασμένο χωρίς να ξεμακραίνει και πολύ από την πεπατημένη. Ως εκ τούτου δεν καθίσταται και τόσο δύσκολο να διαβλέψει κανείς τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα άρα μετριάζεται ο παράγοντας του απρόβλεπτου και της αγωνίας. Βέβαια, ίσως ο δημιουργός να επιθυμεί να είναι πιο πιστός στην πρόθεσή του να ευχαριστήσει τους μικρότερους ή έφηβους σινεφίλ παρά το να πρωτοτυπήσει.

Τουλάχιστον, από άποψη ύφους το συγκεκριμένο εγχείρημα θα μπορούσε να θεωρηθεί τρόπον τινά ως ένα αλλιώτικο live action κινηματογραφικό αδερφάκι του Τερατόσπιτου (2006) με ορισμένα κοινά σημεία και με το The Haunted Mansion (2003). Η διαφορά είναι ότι εδώ δεν ζωντανεύει το σπίτι, αλλά τα πνεύματα που το στοιχειώνουν έχουν παγιδευτεί και αναζητούν γαλήνη για τον άδικο χαμό τους ενώ έχουν την δική τους πικρή ιστορία να μας διηγηθούν.

Επομένως, γι’ αυτόν τον λόγο ενδέχεται να ανιχνεύσει κανείς ότι επικρατεί ξεκάθαρα ένας πιο δραματικός-συγκινησιακός τόνος ειδικά καθώς εξελίσσονται τα τεκταινόμενα αποκαλύπτοντας μας το τί τραγικά φρικτό συνέβη στο παρελθόν μέσα στο σπίτι που ξέρουν όλοι ως «καταραμένο». 

Μεταξύ άλλων, οι έννοιες που συνέχουν τον κύριο άξονα του θεάματος αυτού είναι η αδελφική αγάπη, το οικογενειακό δέσιμο, η φιλία, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα της εφηβείας, η εμπιστοσύνη, η προδοσία, η ανάγκη για επανόρθωση, και η απονομή δικαιοσύνης.

Το φινάλε του The Strange House δεν μας ξαφνιάζει και οπωσδήποτε δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία. Αλλά ακόμη και μέσα στα πλαίσια του προβλέψιμου αυτού κλείσιμου, δεν ξενίζει τον δέκτη και ούτε του προκαλεί δυσανασχέτηση. Ίσα ίσα μιλάει στο κοινό αίσθημα ηθικής που διακατέχει τον κάθε άνθρωπο δίνοντας παράλληλα βαρύτητα στο να λυθεί ο γρίφος με το να επέλθει η τιμωρία των ενόχων και να επιτευχθεί η κάθαρση για τους ήρωες που ταλαιπωρήθηκαν.