Jupiter’s Legacy Review – Όταν στέκεσαι στη σκιά των γιγάντων

Είναι κάποιες φορές που ξεκινάς να παρακολουθήσεις κάτι και το παρελθόν σου δημιουργεί ορισμένα στάνταρ ή και προκαταλήψεις. Είτε υποσυνείδητα είτε συνειδητά ενίοτε αλλά συμβαίνει είναι ανθρώπινο να πιαστείς από κάπου ενστικτωδώς. Ομολογώ πως ξεκινώντας το Jupiter’s Legacy, τη νέα “μεγάλη” κυκλοφορία του Netflix, δεν είχα κάποιο από αυτά τα συμπτώματα. Τουλάχιστον όχι στην αρχή. Η σειρά αποτελεί την live action μεταφορά των γνωστών novels του Mark Millar, δημιουργού του “Kick-Ass”, και εντάσσονται στους ήρωες της Millarworld, που το Netflix αγόρασε το 2017 -θέλοντας να μιμηθεί κατά κάποιον τρόπο τη Disney με τη Marvel. Αυτά όμως τα κάνεις εάν έχεις τα φόντα αυτών των δύο κολοσσών και θα καταλάβετε παρακάτω τι εννοώ.

Είναι ξεκάθαρες οι προθέσεις του Netflix να πλασάρει τους ήρωες του Jupiter’s Legacy σαν τους δικούς του πρωτότυπους σούπερ ήρωες. Μόνο που έρχεται τελευταίο και καταϊδρωμένο σε ένα κοινό ήδη κορεσμένο από σειρές και ταινίες με σούπερ ήρωες υψηλών προδιαγραφών βλ. τα "WandaVision" και "Falcon and the Winter Soldier" της Marvel Studios, αλλά και χαμηλότερων προδιαγραφών όπως αυτά του “Arrowverse”. Η αλήθεια για τη σειρά αυτή βρίσκεται κάπου στη μέση και είναι πασιφανές από την ποιότητα της παραγωγής του κυρίως, που ενίοτε είναι του ύψους και ενίοτε του…fan-made.

Η ιστορία επικεντρώνεται στην προσπάθεια του Utopian (Josh Duhamel) να διατηρήσει πάση θυσία τον «Κώδικα» ανάμεσα στους ήρωες της Union, μιας ομάδας υπερηρώων που θυμίζει Justice League περισσότερο -έχει και ένα τύπου Hall of Justice σαν αρχηγείο. Ουσιαστικά αυτός ο κώδικας είναι τόσο απλός και πατροπαράδοτος στο genre και λέει πως «οι ήρωες δεν σκοτώνουν». Σε έναν κόσμο όμως που γίνεται ολοένα και πιο αδυσώπητος όμως απέναντί σου πως γίνεται να κρατήσεις αυτή την αξία αναλλοίωτη;

Σαν κατραπακιά, η «προδοσία» του κώδικα αυτού γίνεται από τον ίδιο του τον γιο και εκεί δημιουργείται ένα ρήγμα στη Union, που ξετυλίγει τα κλισέ ηθικά διλήμματα του superhero genre. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το ότι για να μας συστήσει στον ευρύτερο κόσμο του, κινείται σε δύο ταχύτητες και άρα δύο διαφορετικά timelines. Ένα στο παρελθόν και λειτουργεί σαν origin story και ένα στο παρόν που συγχέεται πέρα-δώθε με τα γεγονότα σαν αφηγηματικοί ιστοί. Από τη μία μεν απαραίτητο, αλλά θα μπορούσε να μην είναι τόσο συχνό ή φαντάζομαι, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, το να αφιέρωνε ένα-δυο επεισόδια σε αυτό για να τελειώνει μια ώρα νωρίτερα θα ήταν καλύτερα.

 Όλα όσα θα δείτε στο Jupiter’s Legacy, προφανώς αντλούν έμπνευση από διάφορα άλλα lores είτε της Marvel είτε της DC. Σου δίνει την εντύπωση του «από κάπου σε ξέρω εσένα» αλλά καταλήγει να μοιάζει σαν το meme «που ξέρεις τι είμαι εγώ». Εκεί μέσα θα δεις λίγο από “Civil War” και "X-Men", μέχρι déjà vu από Star Wars θα νιώσεις. Ωστόσο, ότσν έφτασα στο τελευταίο επεισόδιο ήταν ένα παράξενο μείγμα που δεν είχα ξαναδεί και για αυτό ίσως να αξίζει την προσοχή σας εάν πραγματικά δεν έχετε τι να δείτε.

Ωστόσο η μεγάλη μου ένσταση με το Jupiter’s Legacy και ίσως και η κατάρα που κουβαλάει εκ γενετής είναι πως γεννιέται σε έναν κόσμο υπερηρώων που έχουμε καλομάθει. Σαν τη διαφήμιση με τα σοκολατάκια του «Κ. Πρέσβη» θα έλεγα, τόσο πολύ. Και το ότι σαν παραγωγή στα εφέ και το μακιγιάζ -όχι τόσο στο ενδυματολογικό τις στολές δηλαδή- δεν σου φέρνει στα μάτια ένα αποτέλεσμα χάρμα οφθαλμών, στην προκειμένη αφαιρούσε πόντους και με αποσπούσε από τη δράση.

Δηλαδή ήταν προτιμότερο το δράμα, η τριβή και η εξέλιξη των χαρακτήρων από την ανθρώπινη πλευρά τους, παρά όταν φορούσαν τις στολές και άρχιζε το τζέρτζελο. Υπήρχαν περιπτώσεις που οι σκηνές μάχης ήταν σκηνοθετημένες άτσαλα και χωρίς να έχουν διάθεση να κρύψουν καλά τις αδυναμίες του. Ιδιαίτερα αυτό συμβαίνει στο κομμάτι του μακιγιάζ όπου βλέπουμε τους βασικούς ήρωες με γερασμένο makeup. Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι το έβλεπα σε 4Κ, αλλά η ατέλεια στα ψεύτικα γένια και τις περούκες που φορούσαν, φαινόταν λες και ήταν fan made φιλμ στο YouTube. Δεν υπερβάλλω με αποσπούσε πολλές φορές το γεγονός ότι, στα κοντινά πλάνα ειδικά, το «θεϊκό» μακρύ μαλλί του Utopian ή τα μούσια του Walter (Brainwave) έμοιαζαν τόσο παράταιρα και ήταν μια επιλογή στον συγκεκριμένο τομέα, με κάκιστο αποτέλεσμα.

Να τονίσω, όχι πάντα διότι υπάρχουν περιπτώσεις που σε πλάνα με εφέ και virtual περιβάλλοντα, αυτά "καμουφλάρονται". Αισθητικά, επίσης, η φωτογραφία δεν μπαίνει σε κόπο να τα κρύψει -όπως κάνουν άλλες παρόμοιες παραγωγές- και έτσι για παράδειγμα τα πλάνα στο παρελθοντικό timeline να μοιάζουν ομορφότερα, σε σχέση με αυτά στο παρόν.

Εν κατακλείδι, υπάρχουν ιντριγκαδόρικες πτυχές στην ιστορία του Jupiter’s Legacy και αυτό οφείλεται στην πένα του Mark Millar. Δυστυχώς όμως η live-action μεταφορά έπρεπε να σεβαστεί περισσότερο το εκπαιδευμένο στα εφέ κοινό που υπάρχει και εκεί χάνει.

Θα του έδινα δεύτερη ευκαιρία γιατί έχω μια περιέργεια να δω τη συνέχεια της ιστορίας; Θα έλεγα «ναι» με ένα μεγάλο φωτεινό «Αλλά» καθώς τα συναισθήματά μου παραμένουν ανάμεικτα. Την αξίζει πλήρως σε όλον αυτόν τον κυκεώνα περιεχομένου; Εδώ είναι το στοίχημα που πρέπει να δώσει εφόσον συνεχιστεί. Δε του δίνω προσωπικά πολλές ελπίδες και είναι κάτι που τα views του Netflix θα κρίνουν εν τέλει.