Coven of Sisters Review - Σε εποχές σκοταδισμού οι μάγισσες θριαμβεύουν

Ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Pablo Agüero μας παραδίδει το βραβευμένο με πέντε Goyas, Coven of Sisters (πρωτότυπος τίτλος: Akelarre), ένα σκοτεινό και υποβλητικό κινηματογραφικό χρονικό βγαλμένο από πολύ μελανές σελίδες της Ιστορίας όπου ο απόηχος του Μεσαίωνα παρέμενε ακόμη δυνατός καταδυναστεύοντας την ανθρώπινη ύπαρξη στην ουσία της με πρόταγμα μία στρεβλή πεποίθηση για κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση με τον Θεό.

Ο Agüero επιμελήθηκε τα κείμενα της ταινίας μαζί με την Katell Guillou, επιστρατεύοντας σε κεντρικούς ρόλους τους ηθοποιούς Amaia Aberasturi, Alex Brendemühl, Daniel Fanego, ενώ τους πλαισιώνουν οι: Garazi Urkola, Yune Nogueiras, Jone Laspiur, Irati Saez de Urabain, Lorea Ibarra, Asier Oruesagasti και η Elena Uriz.      

Η υπόθεση τοποθετείται χρονικά το 1609 μ.Χ στη Χώρα των Βάσκων. Οι περισσότεροι άντρες της περιοχής που είναι θαλασσόλυκοι, λείπουν σε ένα ακόμη ταξίδι. Μία κοπέλα, η ‘Amaia’ αποφασίζει να μετέχει για πρώτη φορά σε νυχτερινούς χορούς στο δάσος μαζί με άλλα κορίτσια του χωριού. Είναι μόλις 20 ετών. Μόλις χαράξει στρατιώτες καταφτάνουν και τις συλλαμβάνουν όλες τους. Προκειμένου να αναβάλουν την εκτέλεσή τους, η ομάδα των νεαρών αυτών γυναικών που κατηγορούνται για μαγεία, παρασύρουν τον ανακριτή τους να παρακολουθήσει την αναπαράσταση της υποτιθέμενης τελετής του ‘Σαββάτου των Μαγισσών’ για την επίκληση σε σατανικές δυνάμεις.

Σε μία τόσο ζοφερή περίοδο που η ίδια η γνώση και η επιστήμη δαιμονοποιούνταν, όποιος προσπαθούσε να εξηγήσει διάφορα φαινόμενα και καταστάσεις βάσει της λογικής θεωρούνταν αιρετικός. Τα πάντα έμοιαζαν λιγότερο φωτεινά και υποφερτά. Η ορθότητα συγκρουόταν με την θρησκοληψία, τη δεισιδαιμονία, την προσκόλληση σε ανυπόστατες προλήψεις και αβάσιμες απόψεις. Η Ιερά Εξέταση έδινε άφεση αμαρτιών στο ποίμνιο μοιράζοντας με το αζημίωτο φυσικά συγχωροχάρτια για την εξασφάλιση μιας θέσης στον Παράδεισο, ενώ εξέδιδε τον γνωστό και μη εξαιρετέο Κατάλογο Απαγορευμένων Βιβλίων, και έκαιγε στην πυρά γυναίκες που αποκαλούσε μάγισσες επειδή τύγχανε να είναι χαρισματικές ή διαφορετικές σε σχέση με το μέσο άτομο.

Το παρόν έργο καυτηριάζει επιτυχημένα και αποτυπώνει πολύ εύστοχα το πνεύμα εκείνου του καιρού, αφού τότε το κίνητρο για την σωτηρία των ψυχών των πιστών στην καλύτερη περίπτωση περισσότερο έπαιρνε την μορφή φόβητρου, δηλαδή αιώνια και ανηλεή τιμωρία των αμαρτωλών. Η εκκλησία για να μυήσει κόσμο όσον αφορά στο αφήγημά της χρησιμοποιούσε ως δέλεαρ μία ιδεατή και ουτοπική θεώρηση περί Βασιλείας των Ουρανών και ως παράδειγμα αποφυγής τον κίνδυνο για αιώνια καταδίκη και βασανιστήρια στην Κόλαση.

Ο δημιουργός του φιλμ σφάζει με το βαμβάκι την παραπάνω νοοτροπία προσηλυτισμού που κρίνει έτσι κι αλλιώς δυσανάλογα αυστηρά και ανάλγητα την κάθε ατομικότητα μιλώντας για ένα ολιγάριθμο πλήθος εκλεκτών που μόνον αυτοί προορίζονται να γευτούν την θεία ανταμοιβή. Εδώ ψέγεται η  κυριαρχία μανιχαϊκών ιδεολογιών, η πατριαρχία, οι φυλετικές διακρίσεις, ο σεξισμός, η άγνοια, η μισαλλοδοξία, η οπισθοδρόμηση, η πάση θυσία ανάγκη εύρεσης ενός αποδιοπομπαίου τράγου που δικαιολογούσε ως καλύτερους ορισμένους δήθεν άριστους και ικανοποιούσε ταυτόχρονα την σαδιστική μικροπρέπειά τους περί ανώτερων και κατώτερων σε αξία ζωών.

Επιπρόσθετα, δίνεται έμφαση στο ότι τελείως αυθαίρετα και άδικα πολλές γυναίκες και κορίτσια χαρακτηρίστηκαν ως κακούργες που ήθελαν μέσω υπερβατικών μέσων και ιεροτελεστιών να βλάψουν τους γύρω τους. Το project ενδύεται με έναν μανδύα μυστηρίου, βυθίζοντάς μας σταδιακά στη ζοφερή του ατμόσφαιρα, με τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών να σε προσκαλούν σε ένα μυστικιστικό τελετουργικό που φτιάχτηκε ως εναντίωση και πράξη εξέγερσης στην απελπισία, στον δυσβάσταχτο πόνο και στον παραλογισμό των ημερών εκείνων.

Οι κύριες φιγούρες της υπόθεσης με επιδέξιο τρόπο, ροκανίζουν χρόνο για να ζήσουν όσο πιο πολύ μπορούν, ωθώντας αριστοτεχνικά τον διώκτη τους σε ό,τι ο ίδιος θεωρούσε απαγορευμένο και κατακριτέο αλλά στην πραγματικότητα το έκρυβε κάτω από μία ηθικολογική επίφαση και το φαινομενικά σεβάσμιο προφίλ του, θρέφοντάς το βαθιά μέσα του με μία μορφή μιαρή και νοσηρά έκφυλη.

Τα κορίτσια, φτάνουν στο τέλος να δεχτούν μία ευθύνη που ούτε καν τις βάραινε και από αντίδραση εφαρμόζουν ένα αυτοσχέδιο “ανίερο” εθιμοτυπικό μέθεξης. Γίνονται οι «μάγισσες», η ιδιότητα που τόσο πολύ ήθελαν να προβάλλουν σε αυτές οι μικρόμυαλοι αντίπαλοί τους.

Καθώς ολοκληρώνεται το Coven of Sisters ο θεατής δεν γίνεται να μην αναγνωρίσει το ποιος προτίμησε την αληθινή ελευθερία έναντι μίας επιβεβλημένης κοινωνικής σκλαβιάς, και να μην δει τις υποτιθέμενες μάγισσες ως ένα σύμβολο φεμινισμού και αντίστασης σε παρωχημένες συμβάσεις και νόρμες.