Another Round Review – Mikkelsen και Vinterberg σε κάνουν να θέλεις άλλη μια γύρα!

Δηλώνω φαν του Thomas Vinterberg από τότε που είδα το "The Hunt" (2012) και όταν έμαθα πως η τριάδα που γέννησε αυτό το εξαιρετικό γκρίζο και τραχύ δράμα επιστρέφει, το νέο της project δε μπορούσε παρά να μπει απευθείας στη «λίστα» μου. Μαζί με τον Tobias Lindholm στο σενάριο και τον Mads Mikkelsen στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Vinterberg κόβει και ράβει το σινεμά που θέλει αυτός να περάσει, με ακρίβεια και συνοχή που λίγοι μοντέρνοι σκηνοθέτες κατέχουν εκεί έξω.

Το "Another Round" όταν τελείωσε ήθελα…άλλη μια γύρα, όπως υπονοεί και ο τίτλος του. Την έκανα όχι μόνο για χάρη του review, αλλά και γιατί το αποζητούσα. Είναι μεθυστικός ο τρόπος που απεικονίζει και μεταφέρει με εικόνες, εκφράσεις και καταστάσεις τα θέματα που θέλει να θίξει. Ανάμεσά τους η κρίση μέσης ηλικίας, η ματαιότητα, οι παρέες, οι συμπεριφορές και τι είναι αποδεκτό από μια κοινωνία ή μια παρέα και φυσικά τον αλκοολισμό, ο οποίος διέπει θεματικά την ιστορία.

Τι γίνεται όταν τέσσερις φίλοι από τον ίδιο εργασιακό χώρο, όλοι τους δάσκαλοι, αποφασίζουν να κάνουν ένα πείραμα, με το κίνητρο να βάλουν λίγη σπίθα στις ζωές τους; Επιλέγουν να πίνουν μια συγκεκριμένη ποσότητα αλκοόλ, έχοντας φιλοσοφήσει σε ένα καφενειακό πλαίσιο, μια θεωρία που υπάρχει γύρω από την κατανάλωση αλκοόλ, κάτι που ωφέλησε και μεγάλες προσωπικότητες των τεχνών, των γραμμάτων και της επιστήμης. Αυτό είναι το βασικό concept του Another Round.

Ο Vinterberg διάλεξε κιόλας τους καλύτερους του θίασού του από τα «The Hunt» και «The Commune», δηλαδή τους Thomas Bo Larsen, Magnus Millang και Lars Ranthe και έτσι χτίζει έναν απίστευτο δανέζικο καστ με χημεία που είναι ζηλευτή και ξεχειλίζει ζωντάνια. Ειδικά στη σκηνή που χορεύουν όλοι μαζί σε μια προσπάθεια να πιάσουν ξανά τα άπιαστα νιάτα τους.

Ζωντάνια γενικά διέπει την ταινία, καθώς οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να βρουν τη χαμένη τους αίγλη, ανάμεσα στη ρουτίνα της δουλειάς και τις οικογενειακές υποχρεώσεις. Αυτή η αναζήτηση ξεκινά γεμάτη όρεξη και σαν ένα study group τηρούν τους κανόνες που έθεσαν οι ίδιοι. Δε θέλουν να ξεφύγουν και να χάσουν αυτά που έχουν ήδη. Είναι όμως εύκολο να συγκρατηθείς όταν γλυκαίνεσαι από τη νίκη; Όταν γνωρίζεις ότι με μια αμφιλεγόμενη «ντόπα» στη ζωή σου μπορείς να κάνεις πολλά περισσότερα, τι θα συμβεί αν ανεβάσεις ρυθμούς;  Που είναι τα ηθικά σου όρια και που τα όρια του να είσαι αποδεκτός στους ανθρώπους που αγαπάς; Ο Vinterberg απαντάει σε όλα αυτά τα ερωτήματα, μέσα από το σκηνοθετικό του μάτι και την καθοδήγηση, σε ένα δίωρο που όπως σας προείπα δε θα θέλετε να τελειώσει.

Στο ταξίδι τους αυτό θα υπάρξουν στιγμές που θα ταυτιστείτε και είναι σπάνιο να το πετυχαίνει με τέτοιο καθηλωτικό τρόπο, για ένα θέμα που άμεσα μπορεί να μη σε αγγίζει. Το ποια θα είναι η «Ιθάκη» τους μέσα από αυτή την «Οδύσσεια» είναι κάτι που το σενάριο ξεδιπλώνει με μαεστρία και με καθόλου αργόσυρτο τρόπο. Προσφέρει έναν επίλογο που κλείνει το μάτι στον θεατή, τον εξυψώνει -όπως και οι πρωταγωνιστές του- και γιορτάζει τα καλά της ζωής, ενώ υπενθυμίζει πως η ευτυχία δεν κρύβεται πάντα εκεί που νομίζουμε ότι υπάρχει.

Σήμα κατατεθέν αυτής της ανεξάντλητης ενέργειας της ζωής, της γιορτής του να νιώθεις πραγματικά ζωντανός, ελεύθερος και με αυτοέλεγχο είναι το ίδιο το theme "What A Life", με μια σκηνή στο φινάλε που ο Mikkelsen θυμίζει έναν μεταμοντέρνο «Ζορμπά». Θα μπορούσα να σας το περιγράφω για πολλές αράδες ακόμα, όμως λίγες ταινίες με έχουν κάνει να πω στο τέλος πως είναι "ο κινηματογράφος στα καλύτερά του".