Snowpiercer Season 2 Review – Το τελικό αποτέλεσμα είναι διχαστικό

Η δεύτερη σεζόν της σειράς Snowpiercer έκανε φινάλε μετά από δέκα επεισόδια, αφήνοντας σε αμηχανία κοινό και κριτικούς, έχοντας λάβει ανάμικτα σχόλια, περιμένουμε πλέον την επίσημη ανακοίνωση της ημερομηνίας κυκλοφορίας του επόμενου κύκλου. Μέχρι στιγμής, δεν νομίζω ότι έχει καταφέρει να πείσει τους περισσότερους εκεί έξω ότι έχει λόγο ύπαρξης, παρόλα αυτά, την ίδια στιγμή, κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι δεν είναι μια προσεγμένη σειρά η οποία προσπαθεί να παραμείνει πιστή στα κοινωνικά θέματα που προσπάθησε να θίξει η πηγή έμπνευσης της, το γαλλικό κόμικ επιστημονικής φαντασίας, Le Transperceneige.

Η πλοκή της είναι λίγο-πολύ γνωστή. Τα γεγονότα λαμβάνουν χώρα το 2026, επτά χρόνια μετά από μια κλιματική καταστροφή που άφησε την Γη παγωμένη και μη κατοικήσιμη, αναγκάζοντας τους εναπομείναντες ανθρώπους να καταφύγουν στο τρένο του εκκεντρικού εκατομμυριούχου Mr. Wilford, το οποίο κινείται γύρω από τη γη ασταμάτητα ώστε να παρέχει ενέργεια αλλά και ζέστη στους επιβάτες του. Μέσα στα βαγόνια αυτά λοιπόν, βλέπουμε μια πάλη των τάξεων, αναγκάζοντας τους βασικούς ήρωες να προσπαθούν συνεχώς να βρουν τις σωστές ισορροπίες μεταξύ τους, έχοντας ταυτόχρονα έναν απώτερο σκοπό, να καταφέρουν να συνεχίσουν τις ζωές τους έξω από το τρένο σε μια κοινωνία πιο δίκαιη για όλους.

Όπως και στη πρώτη σεζόν, έτσι κι εδώ, η Jennifer Connelly, στον ρόλο της Melanie Cavill, κάνει εξαιρετική δουλειά και σίγουρα ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους συμπρωταγωνιστές της. Ο επόμενος που εκμεταλλεύεται τις δυνατές του στιγμές στο σενάριο, προσδίδοντας έτσι μια ιδιαίτερη βαρύτητα στις σκηνές που συμμετέχει, δεν είναι άλλος από τον εξαιρετικό Sean Bean, στον ρόλο του “κακού” Mr. Wilford. Συνεχίζω να πιστεύω όμως, ότι, ο Daveed Diggs, στον ρόλο του ριζοσπάστη ντετέκτιβ, Andre Layton, είναι αρκετά “άχρωμος” για πρωταγωνιστικούς ρόλους και σίγουρα η ερμηνεία του σκεπάζεται από τους Bean και Connelly.

Παρόλα αυτά, οι δυναμικές που δημιουργούνται, κυρίως μεταξύ των Wilford και Layton, είναι έντονες, με αρκετή ίντριγκα αλλά και παιχνίδια μυαλού για το ποιος τελικά θα καταφέρει να έχει τον πλήρη έλεγχο του τρένου. Αυτό που κατάφεραν να δείξουν με μεγάλη επιτυχία οι σεναριογράφοι του σόου είναι το πόσο εύκολα διχάζει τους ανθρώπους η επιστροφή του Mr. Wilford, δημιουργώντας μια αμφίρροπη κατάσταση, όπου τα πάντα μπορούν να ανατραπούν. Επίσης, ο ρυθμός που είχε χτιστεί από την πρώτη σεζόν, εξακολουθεί να υπάρχει κι εδώ, προσθέτοντας έτσι ακόμα περισσότερο δράμα και βάθος στην ιστορία, κυρίως μέσα από την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα του Bean και της Connelly.

Σημαντικό ρόλο στην ιστορία παίζει κι η κόρη της Melanie, που την υποδύεται η εικοσάχρονη Rowan Blanchard. Η μια αφοσιωμένη στον Mr. Wilford ενώ η άλλη τον μισεί, η σχέση μεταξύ μητέρας και κόρης δεν είναι οι καλύτερες. Τέτοιες αντιθέσεις υπάρχουν συνεχώς στο σενάριο κι είναι ίσως το στοιχείο που κρατάει το σόου “ζωντανό”. Τον Mr. Wilford για παράδειγμα, τον βλέπουμε στις δημόσιες εμφανίσεις του να είναι πάντα ευγενικός και χαρμόσυνος, ενώ στις προσωπικές του στιγμές, παρουσιάζει ένα πιο σκληρό και αντικοινωνικό πρόσωπο με σκοτεινά σχέδια και μια ατζέντα επικίνδυνη, όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για τους υπόλοιπους επιβάτες του τρένου.

Επιπλέον, ένα ακόμη θετικό στοιχείο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον, αν και λιγάκι πιο τεχνικό, ήταν ο ηχητικός σχεδιασμός της σειράς. Οι ασταμάτητες μηχανές και ο ήχος από τις ράγες που τρέχει το τρένο, δημιουργούν μια υπνωτιστική ατμόσφαιρα που πραγματικά σε καθηλώνει ακόμα κι όταν η πλοκή δεν καταφέρνει να αποφύγει κάποια κλισέ που ακολουθούν τέτοιου είδους σειρές. Γενικότερα, οι σεναριογράφοι και σκηνοθέτες της, παρόλο που έχτισαν τρείς-τέσσερις αρκετά δυνατούς χαρακτήρες, δεν κατάφεραν να τους αξιοποιήσουν όλους το ίδιο αποτελεσματικά, με κάποιους να τους διαχειρίζονται εντελώς λάθος, όπως για παράδειγμα τον χαρακτήρα της Connelly, που τον παραμερίζουν για αρκετά επεισόδια.

Το σκηνοθετικό εύρημα που λείπει βέβαια, το οποίο ήταν και βασικός παράγοντας στην κινηματογραφική μεταφορά του κόμικ από τον Bong Joon Ho, το 2013, ήταν αυτό της κλειστοφοβίας, όπου ένιωθες πως πραγματικά τα βαγόνια θα πέσουν να σε πλακώσουν. Αυτό το στοιχείο ήταν απαραίτητο όχι μόνο για τον θεατή αλλά και για τους χαρακτήρες της ταινίας οι οποίοι “πνιγόντουσαν” από τα μακρόστενα κλειστοφοβικά βαγόνια, αναγκάζοντας τους να αντιδράσουν και να επαναστατήσουν ενάντια στους προύχοντες του τρένου. Αυτό λοιπόν το χαρακτηριστικό, δυστυχώς, λείπει από την σειρά.

Το Snowpiercer, δεν είναι σίγουρα η καλύτερη σειρά εκεί έξω, ούτε κι αποκάλυψη της φετινής σεζόν, άλλωστε, δεν νομίζω πως οι δημιουργοί του είχαν αυτή την διάθεση. Αυτό που κάνει, είναι, να δοκιμάσει συνηθισμένες, εύπεπτες συνταγές, τόσο στην αφήγηση όσο και στο χτίσιμο των χαρακτήρων με επιτυχία. Ίσως κάποια flashbacks να μην εξυπηρετούν απολύτως τίποτα και να μοιάζουν εντελώς αχρείαστα, στην συνολική εικόνα όμως, τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται για να σου κεντρίσουν το ενδιαφέρον είναι αποτελεσματικά και σε αρκετές στιγμές, διασκεδαστικά.