Raya and the Last Dragon Review - Τόσο θέαμα που πνίγει την ουσία

Τι κληρονομιά άφησε η νέα πριγκίπισσα της Disney;
13 Μαρτίου 2021 12:16
Raya and the Last Dragon Review - Τόσο θέαμα που πνίγει την ουσία

Είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα για μια ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney να προσπαθήσει να σταθεί στα πόδια της, όταν ο κόσμος έχει παρακολουθήσει το αριστούργημα που είναι το "Soul". Έχουν περάσει μερικοί μήνες από την πρεμιέρα του και το αποτύπωμα που άφησε η -πιθανότατα τελευταία- Pixar ταινία του Peter Docter θα συζητιέται για πολλά χρόνια, όπως έγινε με το «Ψηλά στον Ουρανό» και το «Τα Μυαλά που Κουβαλάς». Ήρθε η σειρά των δημιουργών της "Moana' και του “Frozen” να μπουν σαν αλλαγή και να προσφέρουν το νέο τους πόνημα σε όλους όσους διψούν για αυτά τα μοντέρνα 3D animated παραμύθια.

To “Raya and The Last Dragon” συνεχίζει ένα μοτίβο πολιτισμών και φυλών που διακρίνει τον δημιουργό Don Hall, που ήταν σεναριογράφος και συν-σκηνοθέτης στη “Moana” και έτσι από τα νησιά της Χαβάης και τους αρχαίους πολιτισμούς της, μεταφερόμαστε σε ένα ανατολίτικο παραμύθι και μια νέα Disney πριγκίπισσα για να γνωρίσουμε. Δε σας κρύβω ότι από τα trailers μου φάνηκε ότι θα δω κάτι πολύ φρέσκο, ίσως πιο ενήλικο και πιο μεστό παραμύθι και σε σημεία το κατάφερε αλλά στην πλειοψηφία ήταν μια ταινία που ήθελε να πει πολλά μέσα σε ένα δίωρο, να περάσει και τα όμορφα μηνύματά της, αλλά κάπου μέσα στην ατελείωτη -επιπέδου Marvel Studios- δράση χάθηκε το μήνυμα και ας μην κολυμπούσε βαθιά.

Η Raya (προφέρεται Ράια τελικά) ζει σε έναν κόσμο βαθύτατα διχασμένο και απομονωμένο -σας θυμίζει κάτι;- και έχει μοναδικό σκοπό να ενώσει τα κομμάτια του Dragon Gem και να βρει τον τελευταίο δράκο, το οποίο είναι το τελευταίο οχυρό προστασίας ενάντια στην διαβολική πληγή των Druun. Βλέπετε, όταν ήταν μικρή η Ράια ήταν κόρη του βασιλιά της Καρδιάς της Kumandra, που φυλούσε το Dragon Gem αλλά η χώρα του Fang ήθελε να αρπάξει. Μια τελετή ένωσης των λαών καταλήγει σε έναν εμφύλιο που τελικά έχει ως αποτέλεσμα τη διάλυση του πετραδιού και το κακό των Druun να καταλαμβάνει την Kumandra. Στη μέση λοιπόν είναι το ταξίδι της Ράια και να εκπληρώσει το όνειρο που είχε ο πατέρας της, να ενώσει τους λαούς της Kumandra και μαζί τα ίδια της τα κομμάτια, όταν από μικρή ένιωσε το αίσθημα της προδοσίας και του πόσο δύσκολο είναι να εμπιστευθείς τους ανθρώπους.

Θα της δώσω, αρχικά τα εύσημα για το κομμάτι της σκηνοθεσίας, η οποία είναι ακόμη πιο ώριμη από αυτή π.χ. στη Moana και κυρίως στο κομμάτι της δράσης και πως απεικονίζεται. Υπήρχαν χορογραφίες και εντυπωσιακές μάχες και σεκάνς δράσης που σε Disney ταινία κατάφεραν να με κρατήσουν με το στόμα ανοιχτό και να ρίξω και κάνα δυο παλαμάκια για την αδρεναλίνη τους.

Τολμώ να πω ότι σε αρκετές στιγμές πολλά από τα σκηνικά ήταν εμπνευσμένα από τα αριστουργήματα του Studio Ghibli και του Hayao Miyazaki, καθώς ουκ ολίγες φορές είπα πως αυτό το έχω ξαναδεί στην «Πριγκίπισσα Μονονόκε». Θα βρείτε και ψήγματα έμπνευσης από τους “Avengers” βέβαια και δεν ξέρω κατά πόσο κολακευτικό ή μη είναι αυτό για μια ταινία της Pixar να εμπνέεται τόσο ρηχά από ένα τόσο διαφορετικό σύμπαν -κι ας είναι και αυτό της Disney. Ειδικά μια σκηνή στο φινάλε είναι καρέ-καρέ «αντιγραφή και επικόλληση» από το Guardians of the Galaxy και το «Endgame”.

Και μιας και άγγιξα το κομμάτι του «φαίνεσθαι» τα τοπία και το άκρως παραμυθένιο και πολύχρωμο ύφος του φιλμ έδειξε του πόσο μεγάλη πρόοδο έχει κάνει η Disney-Pixar στο κομμάτι του animation. Τόσο αληθοφανής κίνηση ανθρώπινων χαρακτήρων -με καρτουνίστικο περίβλημα- δεν έχω ξαναδεί. Υπήρχαν σκηνές σε δάση, ερήμους και ποταμούς που έμοιαζαν να μην είναι βγαλμένα από κινούμενα σχέδια. Η λεπτομέρεια στην ποιότητα των γραφικών έφτασε σε τέτοιο σημείο στο Raya που φαινόντουσαν μοναδικά σημάδια στο δέρμα των χαρακτήρων, ενώ οι υφές των τριχωμάτων ή του νερού φαντάζουν να έχουν τελειοποιηθεί ως προς τον ρεαλισμό τους.

Ωστόσο στο κομμάτι της ιστορίας δεν κερδίζει καμία δάφνη. Μπορεί η πλοκή να προχωράει γρήγορα και οι ρυθμοί της να αυξάνονται με την ώρα, όμως ασχολείται με τόσο περίπλοκα θέματα που ναι μεν βρίσκουν δέκτες σε μια μεγάλη μερίδα του κοινού -ίσως περισσότερο σε μικρά παιδιά και εφήβους- αλλά δεν τους δίνεται η απαραίτητη φροντίδα ώστε να περάσουν έξυπνα στον θεατή. Δεν ήθελα να το συγκρίνω αλλά συνεχώς δεν μου έβγαινε από το μυαλό, το πόσο απλοϊκά και πολυδιάστατα ταυτόχρονα έκανε την ίδια δουλειά το «Soul» ή ακόμη και το “Coco”. Δίνονται πρόχειρα και κακοχυμμένα τα μηνύματα που περνάει σαν να έπρεπε ντε και καλά να περάσει κάποιο απίστευτα ψαγμένο νόημα. Συν το γεγονός ότι η εμμονή της Disney με τις πριγκίπισσες καταντάει μονότονη πλέον και γενικά μοιάζει σαν ένα χειλιοειπωμένο παραμύθι με νοτιοασιάτικο ύφος και στιλ κολλημένο από πάνω.

Η Mulan το έκανε πριν από δεκαετίες πρώτη και με πολύ πιο ισχυρό μήνυμα στο φινάλε. Τουλάχιστον το γράψιμο των υποστηρικτικών χαρακτήρων λειτουργούν τέλεια ώστε η Ράια να εκπληρώσει τον σκοπό της και φυσικά το character arc της, με ένα όμορφο «και ζήσαν αυτοί καλά». Στα θετικά επίσης θα πω ότι η Kelly Marie Tran με την Awkwafina αποδεικνύουν ότι είναι εξαιρετικές voice actors και πατάνε ακριβώς πάνω στις σωστές νότες. Όπως κάνει και η μουσική επιμέλεια του James Newton Howard που μαγείρεψε ανατολίτικα themes με επικές ενορχηστρώσεις στο πεντάγραμμό του. 

Γενικά, θα έλεγα πως το παραμύθι της Ράια μοιάζει πιο ώριμο οπτικό παρά σαν ουσία. Και για να μη παρεξηγηθώ το δίωρο πέρασε νερό και ήταν μια άκρως ψυχαγωγική περιπέτεια, αλλά μου έμεινε μόνο η περιπέτεια. Ίσως και εγώ να έψαχνα το κάτι παραπάνω εκεί που δε υπήρχε; Ίσως να φταίει ότι είναι νωπό ακόμα στις σκέψεις μου το “Soul” ή  μήπως πρέπει να ζητάμε πολλά από τέτοια δημιουργήματα που αγγίζουν όλες τις ηλικίες και επομένως πρέπει να δίνεται σε αυτά παραπάνω προσοχή και μεράκι;

Βρείτε την ταινία στο IMDB