Το Star Trek: Discovery δικαιώνεται με την 3η σεζόν του

Μπορεί να του πήρε τρεις σεζόν, όμως το πλήρωμα του "Disco" τιμάει το όνομά του
28 Ιανουαρίου 2021 12:09
Το Star Trek: Discovery δικαιώνεται με την 3η σεζόν του

Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να γράψω κάτι σχετικό με το Star Trek καθώς εδώ και σχεδόν δυο χρόνια ξεκίνησα το ταξίδι μου στους μακρινούς γαλαξίες του Gene Roddenberry. Όντας τεράστιος fan των Star Wars, μπορώ να πω με σιγουριά πως προσφέρει μια εντελώς διαφορετική, πιο hardcore sci-fi πλευρά της ποπ κουλτούρας, η οποία μοιάζει μακράν πιο προσγειωμένη και κατάλληλη για αυτούς που δεν γουστάρουν διαστημικά παραμύθια με…μάγους (Jedi) και πριγκίπισσες. Περί ορέξεως... κολοκυθόπιτα δηλαδή. Επειδή υπάρχει μια τάση να συγκρίνονται αυτά τα δύο franchises, αντιλήφθηκα πως η σύγκρισή τους είναι πέρα για πέρα άκυρη. Έχοντας δει πλέον 7 σεζόν του ανεπανάληπτου -από κάθε άποψη- Star Trek: The Next Generation, το αδικημένο prequel του “Enterprise”, όλες τις παλιές και καινούργιες ταινίες, ενώ συνεχίζω το Deep Space Nine, εντρύφησα στο lore του σύμπαντος σε έναν μεγάλο βαθμό και πραγματικά απολαμβάνω κάθε του σπιθαμή.

Είναι ο τρόπος που μεταφέρει το «τι θα γινόταν εάν...» σενάριο που με ιντριγκάρει γενικά σαν concept και το Star Trek σε κάθε του στροφή απαντάει και σε ένα τέτοιο ερώτημα. Πιστεύω πως εάν το έβλεπα σε μικρότερη ηλικία δε θα το εκτιμούσα τόσο όσο τώρα. Όπως και να έχει οι Trekkies απολαμβάνουν τελευταία μια νέα αναζωογόνηση -έστω αποκλειστικά τηλεοπτική- του franchise μέσα από το Star Trek: Picard, το “Lower Decks" και φυσικά το Star Trek: Discovery.

Θαρρώ πως τώρα που το σόου έφτασε αισίως την 3η του σεζόν, είναι η καταλληλότερη στιγμή να εκφέρω μια άποψη για του που πηγαίνει η σειρά. Και αυτό διότι σε αυτή πραγματικά βρήκε τα πατήματά της και αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη και ισορροπημένη μεταξύ νέου και παλιού ύφους σεζόν του “Discovery”.

Όσοι δεν έχετε παρακολουθήσει και την 3η σεζόν συνιστώ την προσοχή σας καθώς θα μιλήσω αναπόφευκτα με spoilers.


Υπήρξαν ενστάσεις για το πως λύθηκε το μυστήριο του “Burn” ή της «Λαίλαπας» για όσους το παρακολούθησαν με ελληνικούς υπότιτλους στο Netflix. Η αιτία που το μέλλον του 32ου αιώνα έμοιαζε πιο ζοφερό από το παρελθόν που βρισκόταν το πλήρωμα του “Disco” ήταν μια καταστροφική έκρηξη που προκλήθηκε όπου υπήρχε διλίθιο στον γαλαξία καταστρέφοντας όλα τα διαστημόπλοια και την τεχνολογία που υπήρχε λόγω του καυσίμου. Εδώ γίνεται θα λέγαμε μια αλληγορία με το ενεργειακό πρόβλημα που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε ως ανθρωπότητα στις επόμενες δεκαετίες και τις επιπτώσεις μια τέτοιας κρίσης, άλλο ένα ενδιαφέρον “what if” σενάριο λοιπόν.

Όλα αυτά σχετιζόταν με έναν μεταλλαγμένο Kelpien τον Su’Kal, ο οποίος είχε μεγαλώσει χωρίς τους γονείς του σε έναν απομακρυσμένο πλανήτη μέσα σε μια «γυάλα» εικονικής πραγματικότητας. Θα περίμενε κανείς κάτι πιο…φαντασμαγορικό αλλά τελικά όλα εξυπηρέτησαν τον σκοπό τους στο φινάλε, το οποίο έκλεισε τις όποιες τρύπες υπήρχαν και κουσούρια κουβαλούσε η πλοκή από τους προηγούμενες δύο σεζόν, ούτως ώστε χωρίς να το κρατάνε δεσμά του παρελθόντος, να πάει με τόλμη εκεί όπου δεν έχει πάει κανείς.

Υπήρξαν πανέμορφα easter eggs και συνδετικοί κρίκοι με παλαιότερες σειρές του Star Trek και μακράν αυτό που περιμέναμε όλοι οι fans ήταν το Unification Part III που προσωπικά ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Μάθαμε επιτέλους τι γίνεται με τους Vulcans και τους Romulans και ποιο ήταν το status quo με την Federation. Ή το ότι επισκεφθήκαμε για ακόμη μια φορά το Terran timeline για να πούμε αντίο στην Αυτοκράτειρα Γεωργίου της Michelle Yeoh. Κάθε αποστολή της Burnham αυτή τη σεζόν ήταν και ένα σπόρος που φυτευόταν για το που θα κατευθυνθεί μελλοντικά το “Discovery” και γενικότερα το σύμπαν…τουλάχιστον σε αυτό το timeline.

H 3η σεζόν αποτελεί και πάλι ένα ξεχωριστό ταξίδι από τα προηγούμενα τιμώντας έτσι την «αυτοτελή» του σεναριακή αψίδα, η οποία σε κάθε της βήμα ήταν σα να καλούσε την παλιά fanbase να εξοικειωθεί με τη νέα μοντέρνα Star Trek εποχή. Σίγουρα παράπονα μπορεί κανείς να κάνει αλλά θέλω να κρίνω εκ του αποτελέσματος και αυτό που μου άφησε ήταν μια συμφιλίωση, μια ένωση του παλιού και του νέου, της αυστηρής nerdίλας και old school νοσταλγίας με ένα τολμηρό μέλλον που θα μένει ωστόσο -έστω και τροποποιημένα λόγω των κοινωνικών αλλαγών- πιστό στα ιδεώδη και τα concepts για τα οποία αγαπήθηκε. Μπόρεσε να σπάσει ακόμα και την ανόητη κλισεδιά των αμείλικτων και ενίοτε διεφθαρμένων Admirals του Starfleet.

Πρέπει να εκτιμήσουμε σαν fans το που έχει φτάσει τηλεοπτικά το Star Trek και πως ακόμα διατηρείται μια χαρά, όντας παλαιότερο και πολύ πιο δύσκολο από ένα Star Wars παραδείγματος χάρη για να το παρακολουθήσει κανείς. Τα εφέ πραγματικά και αυτή τη σεζόν -παρά τους περιορισμούς του κορωνοϊού- έδωσαν ρέστα, αλλά νιώθω πως πρέπει να κάνω ιδιαίτερη μνεία στον συνθέτη Jeff Russo που έχει αναλάβει να ντύσει μουσικά το Discovery με τις νότες του, κρατώντας ψηλά το επίπεδο, το οποίο κατάφερε και στο “Picard”.

Και αφού άφησε το παλιό του δέρμα πίσω, το φινάλε της 3ης σεζόν πάτησε ουσιαστικά και πάλι το κουμπί του restart. Η Burnham (λατρεύω ολοκληρωτικά την ερμηνεία της Sonequa Martin-Green) επιτέλους ολοκλήρωσε το όνειρό της και ενστερνίστηκε το πεπρωμένο της πλήρως, όντας η νέα καπετάνιος του Discovery, έχοντας πλήρως την υποστήριξη όλων των συναδέλφων της -πλην ενός που μάλλον θα μας απασχολήσει στην επόμενη σεζόν. 

Η φόρμουλα που διατηρεί το σόου είναι αρκετά πειραματική, όμως τώρα δικαιώνεται. Με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένω την επόμενη περιπέτεια και σε ποια άκρη ή αστρική ημερομηνία θα βρεθεί το πλήρωμα του “Disco” στην προσπάθειά του να ενώσει από την αρχή κάθε κομμάτι της Ομοσπονδίας. Έτσι το Discovery τιμάει το όνομά του κυριολεκτικά και “meta-φορικά».