The White Tiger Review - Ο δημιουργός του "99 Homes" επιστρέφει στο Netflix

Η νέα ταινία του Ramin Bahrami είναι βασισμένη στο βραβευμένο ομώνυμο μυθιστόρημα του Aravind Adiga, και μας αφηγείται την ιστορία ενός φτωχού Ινδού στην προσπάθεια του να καλυτερέψει την ζωή του, σπάζοντας τα δεσμά της ‘’σκλαβιάς’’ του. Όταν ο πατέρας του πεθαίνει στην αγκαλιά του λόγω της κακής ιατρικής περίθαλψης που το προσφέρει το Κράτος, καταλαβαίνει, από πολύ νεαρή ηλικία, ότι το μέλλον για τους ανθρώπους της δικής του κοινωνικής τάξης, είναι προδιαγεγραμμένο και καθόλου ελπιδοφόρο. Γεννημένος σε καθεστώς απόλυτης και ισοπεδωτικής φτώχειας, αποφασίζει να πάρει την μοίρα στα χέρια του και να αναρριχηθεί επαγγελματικά και οικονομικά σε ανώτερα κοινωνικά στρώματα.

Ο Bahrami, αποφεύγοντας το μελόδραμα, από το πρώτο λεπτό της ταινίας, με ωμό ρεαλισμό, μας τοποθετεί σε μια σκληρή και άδικη πραγματικότητα την οποία βιώνουν οι πολίτες της Ινδίας για αρκετά χρόνια. Το κοινωνικοπολιτικό του σχόλιο είναι για ακόμα μία φορά όχι μόνο αιχμηρό αλλά και απόλυτα επιτυχημένο. Καταφέρνει μέσα από την σκηνοθετική του ματιά να μας εισάγει εύκολα σε μια κοινωνία όπου ο μόνος τρόπος για να αποδράσεις απ' αυτήν, είναι μπαίνοντας βαθιά μέσα στο σάπιο σύστημα της. Όσο αμφιλεγόμενο κι αν είναι αυτό το μήνυμα, ο σκηνοθέτης δεν φοβάται να αφήσει τον κεντρικό του χαρακτήρα να ακολουθήσει το συγκεκριμένο μονοπάτι.

Υπό την καθοδήγηση του λοιπόν, ο ηθοποιός Adarsh Gourav στον ρόλο του Balram Halwai, θεωρώ πως είναι η αποκάλυψη της ταινίας. Οι εκφράσεις του προσώπου του αλλά και η σωματική του αφοσίωση στον ρόλο, καταφέρνουν να επικοινωνήσουν με μεγάλη επιτυχία τον μπερδεμένο συναισθηματικό του κόσμο. Το μοναδικό αρνητικό στοιχείο στην ερμηνεία του είναι η απόφαση του Bahrami  να χρησιμοποιήσει voice-over, το οποίο σε αρκετές σκηνές (αν όχι στις περισσότερες) είναι εντελώς αχρείαστο. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί που συμπληρώνουν το καστ είναι οι Rajkummar Rao και Priyanka Chopra, οι οποίοι κάνουν επίσης εξαιρετική δουλειά στους ρόλους τους. Οι ερμηνείες λοιπόν αλλά και ο ρεαλισμός μιας ταλαιπωρημένης κοινωνίας, ανήκουν σίγουρα στα θετικά της ταινίας.

Η θεματική με την οποία καταπιάνεται όμως σίγουρα δεν είναι πρωτότυπη, την έχουμε δει σε αρκετές περιπτώσεις με πιο πρόσφατη ανάμνηση αυτή του οσκαρικού θριάμβου των Parasite (2019). Οπότε, αυτό που θα περίμενε κανείς από τον δημιουργό του εξαιρετικού 99 Homes (2014), θα ήταν να έχει ως στόχο να βρει διαφορετικούς και φρέσκους τρόπους για να μας αφηγηθεί την ιστορία του φτωχού αλλά γεμάτο φιλοδοξίες νεαρού Balram. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ δυστυχώς, καθώς επιλέγοντας να χρησιμοποιήσει την τεχνική (όπως ανέφερα πιο πάνω) του voice-over και των flashbacks, αυτό το οποίο καταφέρνει, είναι να δημιουργήσει ένα αίσθημα φλυαρίας αλλά και διδακτισμού.

Αυτά τα δύο στοιχεία λειτουργούν αποτρεπτικά για οποιονδήποτε θα προσπαθούσε να αποκτήσει κάποιου είδους συναισθηματικής εμπλοκής με τον κεντρικό χαρακτήρα της ταινίας ή με την ιστορία του. Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνεις τους λόγους για τους οποίους λειτουργεί έτσι όπως λειτουργεί, απλά είναι δύσκολο να δουλέψει μέσα σου όταν τον ακούς να εξηγεί συνεχώς την κάθε του κίνηση και συναίσθημα.

Επίσης, υπάρχουν σε αρκετά σημεία κάποιες σεναριακές ευκολίες που όσο και αν θέλεις να τις προσπεράσεις, είναι σχεδόν αδύνατον διότι χρησιμοποιούνται σε στιγμές που καθορίζουν την εξέλιξη της πορείας του πρωταγωνιστή αλλά και της πλοκής.

Στα συν του σεναρίου όμως θα μπορούσε να θεωρηθεί ο αποτελεσματικός τρόπος που μετατρέπει την ταινία από μαύρη κωμωδία σε δράμα, και το αντίθετο. Το μοντάζ της βέβαια είναι κι αυτό ένα θέμα, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις αφήνει τον χρόνο να περάσει υπερβολικά αργά ενώ σε κάποιες άλλες, είναι γρήγορο και κοφτό με αποτέλεσμα η ταινία να μην αποκτάει ποτέ τον κατάλληλο ρυθμό. Παρόλα αυτά, υπάρχουν σκηνές οι οποίες είναι έντονες και συναισθηματικά φορτισμένες, δίχως όμως να καταφέρνουν κάτι παραπάνω καθώς μοιάζουν εντελώς ξεκρέμαστες από το υπόλοιπο κλίμα της ταινίας.

Βρείτε την ταινία στο IMDB