The Midnight Sky Review – O George Clooney πάει Netflix...

Ο Augustine Lofthouse είναι ένας επιστήμονας που εργάζεται σε έναν απομακρυσμένο ερευνητικό σταθμό στην Ανταρτική. Όταν ένα αδιευκρίνιστο συμβάν φαίνεται ότι θα προκαλέσει μια φυσική καταστροφή παγκόσμιας κλίμακας, εκείνος αρνείται να εγκαταλείψει τον σταθμό και αποφασίζει να μείνει μόνος του ώστε να αποτρέψει την επιστροφή μιας ομάδας αστροναυτών πίσω στη Γη.  

Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας της Lily Brooks-Dalton του 2016 με τίτλο Good Morning, Midnight. Την κινηματογραφική της μεταφορά την έχει αναλάβει ο George Clooney ο οποίος εκτός του ότι την σκηνοθετεί, πάρθηκε η απόφαση από την παραγωγή να πρωταγωνιστήσει κιόλας. Η επιλογή των ανθρώπων του Netflix να δώσουν τον κεντρικό ρόλο της ταινίας στον χαρισματικό γκριζομάλλη ηθοποιό κρίνεται κάτι παραπάνω από επιτυχημένη καθώς υπάρχουν σκηνές στις οποίες η ερμηνεία του σε παρασύρει και αισθάνεσαι ότι πραγματικά ενσαρκώνει τον ρόλο που του έχει δοθεί. Η αφοσίωση που έδειξε για να το καταφέρει αυτό γίνεται αντιληπτή εντελώς οργανικά μέσα από το ‘’πειραγμένο’’ του βλέμμα, χωρίς να χρειάζεται δραματικούς μονολόγους ή σκηνές ακραίας δράσης.

Εξαιρετική η ερμηνεία του λοιπόν, το αντίστοιχο δεν συμβαίνει δυστυχώς με τη σκηνοθετική του προσέγγιση της ιστορίας. Ο αργόσυρτος ρυθμός λειτούργησε άψογα σε ταινίες όπως το Moon (2009) του Duncan Jones, όμως εκεί, εκτός ότι η γενικότερη ατμόσφαιρα το απαιτούσε, η ιστορία του έθιγε σύνθετα ζητήματα με πιο αποτελεσματικό και ενδιαφέρον τρόπο. Το σενάριο εδώ, είναι δυστυχώς αδύναμο και μια τέτοιου τύπου σκηνοθεσία δεν μπορεί να σταθεί πάνω του. Κάποιο από τα δυο έπρεπε να αλλάξει δραστικά ώστε να βοηθήσει τον θεατή να μείνει μαζί με την ταινία μέχρι το τέλος.

Ένα ακόμα αδύναμο σημείο ήταν οι υπόλοιποι χαρακτήρες της ιστορίας, το οποίο θεωρώ ότι οφείλεται και πάλι στο ‘’νωχελικό’’ γράψιμο του Mark L. Smith. Όσο δηλαδή η πλοκή εστίαζε στον χαρακτήρα του Clooney, η ταινία αποκτούσε μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, αρκετά ενδιαφέρουσα ώστε να σε κάνει να νοιαστείς για εκείνον. Όταν όμως αποφάσιζε να μας δείχνει τα γεγονότα που εξελισσόντουσαν στον διαστημικό σταθμό των αστροναυτών, τότε, δημιουργούνταν ένα συναισθηματικό μπλόκο το οποίο ήταν σχεδόν αδύνατο να ξεπεραστεί με αποτέλεσμα να χάνεται διαρκώς η οποιαδήποτε ένταση που προσπαθούσε να χτιστεί μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Επίσης, ένας από τους λόγους που δεν δούλεψαν καθόλου αυτές οι συχνές εναλλαγές σε Γη και Διάστημα, ήταν ότι παρεμβάλλονταν ανάμεσα τους και κάποια flashbacks από την ζωή του χαρακτήρα του Clooney, σχεδόν αχρείαστα. Σαφώς και μπορούσες να αντιληφθείς ότι αυτή η επαναλαμβανόμενη διαδικασία υπήρχε λόγος που συνέβαινε και πως κάποια στιγμή καθώς φτάναμε προς το τέλος, οι πολλές και διάσπαρτες πληροφορίες που σου έδιναν σκηνοθέτης και σεναριογράφος θα κατέληγαν σε ένα συγκεκριμένο συμπέρασμα. Όταν όμως έρχεται αυτή η ολοκλήρωση και η κάπως αναμενόμενη ανατροπή της, ήδη έχει χαθεί ένα μεγάλο κομμάτι από το ενδιαφέρον σου.

Όπως ανέφερα και πιο πάνω όμως, το μεγαλύτερο μειονέκτημα ήταν ο συνδυασμός flashbacks με "ταξίδια" σε Γη και Διάστημα, λες και προσπαθούσε η ταινία να γίνει πολλές ταινίες ταυτόχρονα. Πολύ απλά, δεν μπορούσες να αναπτύξεις συναισθηματική εμπλοκή με κανέναν από τους χαρακτήρες, αλλά κυρίως με τους αστροναύτες οι οποίοι, τελικώς, κατέληξαν να γίνουν εντελώς αδιάφοροι και απόμακροι, μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά. Το σενάριο δεν σου δίνει ποτέ την ευκαιρία να νοιαστείς γι’ αυτούς και τις περιπέτειες τους, παρόλο που ερμηνευτικά οι ηθοποιοί φαίνεται ότι έχουν την διάθεση να δώσουν το κάτι παραπάνω.

Κλείνοντας λοιπόν, θα ήθελα να αναφέρω ότι τα εξαιρετικά ειδικά εφέ ξεχωρίζουν θετικά στην ταινία, με κάποια πλάνα του διαστήματος αλλά και της γης, πραγματικά να σου μαγεύουν το βλέμμα. Αυτό όμως που μάλλον έλειπε από το The Midnight Sky, είναι η ξεκάθαρη ταυτότητα και είναι κρίμα επειδή οι θεματικές που θίγει, όπως η συγχώρεση, η θυσία, η μετάνοια αλλά και η ανάγκη για λύτρωση βρίσκουν πάντα το κοινό τους.

Βρείτε την ταινία στο IMDB