Rose Island Review - Στο Netflix ξαναγράφεται η ιστορία του θρυλικού "Νησιού των Ρόδων"

O Sydney Sibilia ενορχηστρώνει τη δράση του ιταλικού βιογραφικού δράματος-κωμωδίας εποχής Rose Island του Netflix, έχοντας επιμεληθεί το σενάριο μαζί με την Francesca Manieri και αντλώντας έμπνευση από υπαρκτά πρόσωπα και πραγματικά γεγονότα.

Η πλοκή εστιάζει στην αληθινή φυσιογνωμία του μηχανικού Giorgio Rosa ο οποίος οραματίστηκε και έφτιαξε τον δικό του επίγειο παράδεισο, ένα αυτοσχέδιο νησί πάνω σε μία τεχνητή πλατφόρμα πέρα από τις ακτές του Rimini, την λεγόμενη Δημοκρατία της Νήσου των Ρόδων. Μάλιστα, ο εν λόγω άνδρας το 1968 ανακήρυξε το μέρος αυτό ως ανεξάρτητο κρατίδιο, συγκεντρώνοντας την προσοχή της παγκόσμιας κοινότητας αλλά και την δυσαρέσκεια της ιταλικής κυβέρνησης η οποία απαίτησε και εν τέλει κατάφερε να σβήσει από τον χάρτη αυτό το βραχύβιας διάρκειας πλωτό έθνος.

Τον κύριο πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνει εν προκειμένω ο Elio Germano, ενώ υποκριτικά τον πλαισιώνουν οι: Matilda De Angelis, Tom Wlaschiha, François Cluzet, Bruno Gouery, Luca Zingaretti, Fabrizio Bentivoglio, Andrea Pennacchi, Leonardo Lidi, Ascanio Balbo και ο Fabrizio Rongione.

Το συγκεκριμένο φιλμ ναι μεν αφορμάται από ένα πολύ ιδιαίτερο συμβάν, αλλά κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ότι αναπαράγει με πιστή ακρίβεια τα καθεαυτού τεκταινόμενα γύρω από το Rose Island, αφού ο Sydney Sibilia επιλέγει να προσεγγίσει με μία δική του δημιουργική ελευθερία τα όσα έλαβαν χώρα τότε. Για παράδειγμα, στην ταινία αναφέρεται πως η ανέγερση της Νήσου των Ρόδων σε διεθνή ύδατα διήρκησε περίπου έξι μήνες, ωστόσο στην πραγματικότητα η ολοκλήρωση της κατασκευής του έργου αυτού έγινε σε βάθος σχεδόν μίας δεκαετίας, ξεκινώντας από το 1957 και φτάνοντας στο 1968 οπότε και καταστράφηκε το παραπάνω δημιούργημα.

Επιπλέον, μέσα στην κινηματογραφική αυτή μυθοπλασία, οι προκλήσεις που συνάντησε ο ιδρυτής του Rose Island παρουσιάζονται με κάπως απλουστευτικό τρόπο, σαν να ήταν πιο μικρής σημασίας απ’ όσο ήταν στ’ αλήθεια. Εντούτοις, κάτι τέτοιο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όσα είχαν όντως σημειωθεί, ειδικά αν ληφθεί υπόψη ότι ο Giorgio Rosa σε αυτό το ιδεαλιστικό του πλάνο συνάντησε πλήθος από γραφειοκρατικά εμπόδια καθώς και δυσκολίες με τις ιταλικές αρχές. Για να ξεπεράσει τα ανωτέρω κωλύματα χρειάστηκε πολλάκις να έρθει σε διαπραγματεύσεις με το λιμενικό, να αγοράσει έκταση στην αποβάθρα, να εξασφαλίσει αποθέματα ντίζελ αλλά και άδεια οικοδόμησης κ.ά.

Πάντως, έχει πολύ ενδιαφέρον ο πρόλογος του project αφού η αφήγηση εκτυλίσσεται αναδρομικά και αρχίζει με την αντίστροφη φορά των γεγονότων, δηλαδή με την προσφυγή του Rosa στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, για την επίτευξη της αναγνώρισης του κράτους του από επίσημα όργανα της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης και ουσιαστικά την επίλυση των διαφορών του με το ιταλικό κράτος.

Επιπλέον, μπορεί να σταθεί κανείς στο πόσο ευρηματικά χρησιμοποιήθηκαν από τον ήρωα σημεία που δεν κάλυπτε επαρκώς ο Νόμος ώστε να βρει εκείνος τα δικά του ιδιότυπα παραθυράκια και να τα αξιοποιήσει για να εξυπηρετήσει τον σκοπό του.

Μεταξύ άλλων, αξίζει να τονιστεί ότι το στοιχείο του χιούμορ και ορισμένα παράδοξα σκηνικά που προβάλλονται, κάνουν στο σύνολό της την ταινία αυτήν να βλέπεται ευχάριστα με την ανάλογη μουσική υπόκρουση να την συνοδεύει ταιριαστά.

Το Rose Island θέτει στη μεγάλη οθόνη τα θεμέλια μίας ελευθεριακής ουτοπίας την οποία υπερασπίστηκε η ανατρεπτική, φιλόδοξη, νέα γενιά μίας αλλοτινής περιόδου που για χάρη της λαχτάρας της για αυτονομία, ρίσκαρε, και αποφάσισε με επαναστατικό πνεύμα να πάει κόντρα στην εξουσία προκειμένου να διεκδικήσει μέχρις εσχάτων τα όνειρά της, αλλάζοντας ριζικά τις ισορροπίες σε επίπεδο νομοθετικής ρύθμισης, ατομικής ελευθερίας και εξωεδαφικών ορίων.

Βρείτε την ταινία στο IMDB