Rebecca Review - Το φάντασμα του Hitchcock "στοιχειώνει" την διασκευή του Wheatley

Μια νεαρή συνεσταλμένη γυναίκα, εργάζεται ως βοηθός μιας πλούσιας ηλικιωμένης Αμερικανίδας και την συνοδεύει στις διακοπές της, στο Μονακό. Εκεί, θα γνωριστεί με τον πλούσιο αριστοκράτη και χήρο Maximilian de Winter και αποφασίζει να μετακομίσει μαζί του στην επιβλητική έπαυλη του. Δεν θα αργήσει όμως η στιγμή που θα ανακαλύψει ότι ο ίδιος όπως και η σκληρή οικονόμος του σπιτιού, είναι ακόμα βαθιά επηρεασμένοι από τον πρόσφατο θάνατο της γυναίκας του, Ρεβέκκας, η οποία πέθανε κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες.

Σε σκηνοθεσία του Ben Wheatley και σενάριο των Jane Goldman, Joe Shrapnel και Anna Waterhouse, πρωταγωνιστούν οι: Lily James, Armie Hammer, Kristin Scott Thomas, Keeley Hawes, Ann Dowd και ο Sam Riley.

Το μακρινό 1940, ο διαχρονικός μετρ του σασπένς, Alfred Hitchcock, γυρίζει την πρώτη του ταινία σε Αμερικανικό έδαφος η οποία προτάθηκε για 11 βραβεία Όσκαρ, κέρδισε τελικά τα δύο και αποτελεί τη μοναδική ταινία στην καριέρα του που βραβεύτηκε με Όσκαρ καλύτερης ταινίας και φωτογραφίας. Ογδόντα χρόνια αργότερα, ο συμπατριώτης του Ben Wheatley, δοκιμάζει να σκηνοθετήσει και αυτός την δική του εκδοχή της θρυλικής Ρεβέκκας. Το σενάριο και των δυο ταινιών είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα της Daphne du Maurier που κυκλοφόρησε το 1938.

Θα ήταν άδικο και ανούσιο να μπούμε στην διαδικασία να συγκρίνουμε τα δυο φιλμ, αφού η προσέγγιση του Wheatley μας δείχνει από την αρχή ότι τον ενδιαφέρει να δημιουργήσει μια διαφορετική ταινία από αυτή που γνωρίζαμε μέχρι τώρα και όχι καλύτερη. Για παράδειγμα, η αρχική κινηματογραφική εκδοχή του «Rebecca», αυτή του Hitchcock δηλαδή, είναι μια πιο ελεύθερη μετάφραση του βιβλίου και περιέχει πολλά από τα στοιχεία εκείνα που μπορούν να της δώσουν τον χαρακτηρισμό του ψυχολογικού θρίλερ. Σε αντίθεση με την εκδοχή του Wheatley, που παραμένει περισσότερο πιστή στο βιβλίο και εστιάζει στο ρομαντικό μελόδραμα των δυο πρωταγωνιστών.

Το «Rebecca» της Daphne du Maurier, είναι γεμάτο μυστικά και γρίφους, κάτι το οποίο από μόνο του θα μπορούσε να κάνει την ταινία αρκετά ελκυστική. Μια έπαυλη με σκοτεινό παρελθόν, έρωτες, προδοσίες, αινιγματικοί χαρακτήρες αλλά και χαρακτήρες οι οποίοι βάζουν εμπόδια και δυσκολίες συνεχώς στην ζωή των πρωταγωνιστών, είναι η κατάλληλη συνταγή για να δημιουργήσει κάποιος ένα τέλεια δομημένο θρίλερ ακόμα και αν η πρόθεση του είναι να φωτίσει περισσότερο το ρομάντζο. Με λίγα λόγια, ο Wheatley, είχε όλες τις βάσεις για να χτίσει πάνω σ’ αυτές μία ιστορία βαθιά αισθηματική που κινείται γύρω από τον έρωτα και την προδοσία μέσα σε ένα γοτθικό περιβάλλον.

Δυστυχώς όμως, το αποτέλεσμα είναι αποκαρδιωτικό. Στην προσπάθεια του να αποφύγει τις συγκρίσεις με την αριστουργηματική κινηματογραφική μεταφορά της «Rebecca» του Alfred Hitchcock, πέφτει στην παγίδα να αφαιρέσει όλα τα σκοτεινά στοιχεία από το μυθιστόρημα που το καταξίωσαν ως ένα από εκείνα που πέρασαν στην κατηγορία των κλασικών. Επίσης, δεν κατάφερε ποτέ να δώσει με επιτυχία τον κατάλληλο χαρακτήρα στην εμβληματική έπαυλη Manderley. Όλα μοιάζουν σαν κάποιος να τους έχει "ρουφήξει" την ζωή από μέσα τους. Τίποτα δεν μοιάζει αρκετά αληθινό, όπως και οι ερμηνείες των ηθοποιών, οι οποίες προσθέτουν ακόμα ένα αρνητικό χαρακτηριστικό στην ταινία.

Οι τρείς βασικοί χαρακτήρες της ταινίας, ο Maxim de Winter, η Mrs de Winter και η Mrs. Danvers, εκτός του ότι έχουν την ελάχιστη δυνατή χημεία μεταξύ τους, δεν μοιάζουν ποτέ να τους στοιχειώνουν τα ένοχα μυστικά και το φάντασμα της πρώην κυρίας του σπιτιού. Αυτοί οι τρείς χαρακτήρες είναι η καρδιά της ταινίας ενώ η έπαυλη Manderley είναι η ψυχή, και άμα δεν καταφέρεις να τους κάνεις να λειτουργήσουν με τον κατάλληλο τρόπο, τότε η ιστορία χάνει όλη της την δυναμική. Ο Wheatley δυστυχώς δεν μπόρεσε να συνθέσει με επιτυχία όλα αυτά τα στοιχεία μαζί και μας παρέδωσε μια άνοστη ρομαντική ιστορία.

Βρείτε την ταινία στο IMDB