The Haunting of Bly Manor Review - Γίνεται το νέο αρχοντικό να είναι πιο τρομακτικό από το πρώτο;

Ο Mike Flanagan επιστρέφει για ένα νέο γύρο υπερφυσικού τρόμου
14 Οκτωβρίου 2020 15:06
The Haunting of Bly Manor Review - Γίνεται το νέο αρχοντικό να είναι πιο τρομακτικό από το πρώτο;

Δύο χρόνια μετά το ποδαρικό που έκανε η 1η σεζόν της horror ανθολογίας The Haunting of Hill House του Netflix, η άφιξη της 2ης, του The Haunting of Bly Manor, για την οποία το κοινό περίμενε με ανυπομονησία, είναι πια γεγονός, με τον Mike Flanagan (Doctor Sleep, Gerald’s Game) να επωμίζεται για ακόμη μία φορά καθήκοντα δημιουργού ενώ στο cast του νέου project το παρόν έδωσαν και γνωστές φυσιογνωμίες από τον πρώτο κύκλο.

Στο φρέσκο κεφάλαιο που ανοίχτηκε πρόσφατα στη μικρή οθόνη, ξετυλίχθηκε το κουβάρι μίας άλλης αυτοτελούς ιστορίας με φαντάσματα, με την Victoria Pedretti (You, Once Upon a Time In Hollywood ) και τον συνάδελφό της Oliver Jackson-Cohen (The Invisible Man) να εμφανίζονται σε καινούριους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Απ’ ό,τι φαίνεται οι δύο παραπάνω ηθοποιοί δεν ήταν ιδιαίτερα πρόθυμοι να αφήσουν τόσο εύκολα τους μύθους για την αντιπέρα όχθη, και παράλληλα αποφάσισαν να προχωρήσουν στο επόμενο επαγγελματικό τους βήμα που θα ανανέωνε την συνεργασία τους με το Netflix.

Υποκριτικά τους πλαισιώνουν επιπρόσθετα οι: Carla Gugino, Henry Thomas (E.T.), Catherine Parker (Absentia), T’Nia Miller (Years and Years), Rahul Kohli (iZombie), Amelia Eve, Benjamin Evan Ainsworth και η Amelie Bea Smith (Peppa Pig, EastEnders).

Η συνέχεια λοιπόν, του συγκεκριμένου εγχειρήματος εμπνέεται από το gothic μυθιστόρημα “The Turn of the Screw” του Henry James. Η υπόθεση εκτυλίσσεται και πάλι σε μία στοιχειωμένη, επιβλητική έπαυλη αλλά εδώ πια μεταφερόμαστε στην αγγλική ύπαιθρο. Στο μέρος αυτό φτάνει μία νεαρή Αμερικανίδα νταντά, η ‘Dani’ (Pedretti) για να αναλάβει την φροντίδα δύο ορφανών παιδιών, του ‘Miles’ και της ‘Flora’ αφότου προσλαμβάνεται από τον μοναδικό εν ζωή συγγενή τους, τον ιδιόρρυθμο θείο τους. Σύντομα, η νεοαφιχθείσα κοπέλα διαπιστώνει ότι σε αυτό το σπίτι πέφτει βαριά η σκιά από τα περασμένα, με τις κάμαρες και τους διαδρόμους του να κρύβουν μία ανείπωτη τραγωδία και πολλά απόκοσμα μυστικά που ξυπνούν για τους ενοίκους του τους πιο τρομακτικούς εφιάλτες.

Κάπου εδώ πρέπει να δοθεί έμφαση στην παραδοχή ότι το The Haunting of Hill House έθεσε πολύ ψηλά τον πήχη για ό,τι επρόκειτο να έρθει ως μετέπειτα διάδοχός του, δημιουργώντας προφανώς μεγάλες προσδοκίες για το The Haunting of Bly Manor που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα έπρεπε να αποδειχτεί αν όχι καλύτερο, τουλάχιστον ένας τίμιος συνεχιστής του.

Το ζήτημα είναι πως κάτι τέτοιο στην περίπτωση αυτή μάλλον δεν έδειξε να ανταποκρίνεται και τόσο ως προς την εκπλήρωση του παραπάνω ευσεβή πόθου των θεατών, με αποτέλεσμα η αρχική αφήγηση να εξακολουθεί να κρατά τα ηνία του πιο καθηλωτικού θεάματος σε σύγκριση με αυτό που ακολούθησε.

Ναι μεν παρατηρεί κάποιος ότι και στον πρώτο κύκλο οι συντελεστές πήραν τον χρόνο τους να μας διηγηθούν τα τεκταινόμενα, προτιμώντας να μας προσφέρουν μία βραδυφλεγή σε ένταση εξιστόρηση, όμως δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς ότι κάτι τέτοιο έγινε πιο ισορροπημένα, επιδέξια και ευρηματικά. Αντιθέτως, στο The Haunting of Bly Manor δυστυχώς σε πολλά σημεία οι ρυθμοί γίνονται δυσανάλογα πιο αργοί κάτι που επιφέρει ως συνέπεια τον περιορισμό του σασπένς λόγω του ότι υπάρχουν κομμάτια που καταλαμβάνουν περισσότερη έκταση απ’ όσο θα ‘πρεπε.

Ναι μεν δηλαδή, παρέχεται το κατάλληλο πλαίσιο αλλά και αρκετά ερεθίσματα για την καλύτερη ψυχογράφηση των χαρακτήρων, όμως δεν είναι λίγες οι φορές κατά τις οποίες εξαντλείται υπέρμετρα πολύς χρόνος σε συμβάντα που δεν χρειάζεται να αναλυθούν και τόσο ώστε εύλογα ο δέκτης να δυσανασχετεί κάπως με τον πλατειασμό που υφίσταται. Γι’ αυτό και καθίσταται αντιληπτό ότι από το έκτο επεισόδιο και έπειτα η δράση αρχίζει πλέον να εντείνεται, να γίνεται πιο γοργή και επιτέλους εξηγούνται πολλά από τα επιμέρους “αινίγματα” που είναι διάσπαρτα μέσα στην πλοκή με την πολύτιμη παρέμβαση των αναδρομών να δρα πολύ βοηθητικά ως προς αυτό.

Επίσης, σίγουρα μεσολαβούν κάποιες πολύ δυνατές στιγμές και ανατροπές αλλά αυτές μοιάζουν να επισκιάζονται από έναν υπερβολικά δραματικό και συγκινησιακό τόνο που κυριαρχεί εδώ ώστε να χάνει κάπως τον στόχο της η πρόθεση του δημιουργού, και ως εκ τούτου να αποδυναμώνεται αναπόφευκτα και το στοιχείο του τρόμου και της αγωνίας. Εξαιτίας αυτού, είναι σαν να απομυθοποιείται εν μέρει και η απειλή που πλανάται για τους ανθρώπους που διαμένουν στην έπαυλη Bly.

Οπωσδήποτε περίμενε κανείς τον πυρήνα της μυθοπλασίας αυτής να συνέχει η τραγικότητα, η έννοια του πένθους, το βάρος της απώλειας και ο συνακόλουθος ανθρώπινος πόνος κάτι που σίγουρα επικρατούσε και στην πρώτη σεζόν, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να επικαλύπτει άλλα εξίσου αναγκαία συστατικά όπως τον παράγοντα του απρόβλεπτου.

Πάντως, οι ερμηνείες των ηθοποιών δένουν πολύ αρμονικά μεταξύ τους και αιχμαλωτίζουν αμέσως την προσοχή μας, ενώ αν θέλουμε να σταθούμε ειδικά έστω σε δύο από αυτές, τότε αναμφίβολα ξεχωρίζει εκείνη της Victoria Pedretti αλλά και της ταλαντούχας πιτσιρίκας Amelie Bea Smith.

Οι Andy Grush και Taylor Newton Stewart έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά όσον αφορά την επιμέλεια της μουσικής που συνέθεσαν, προσδίδοντας μία απίστευτα υποβλητική νότα στο όλο concept, ενώ σε αυτό συνέβαλε επιπλέον ενισχυτικά και η διεύθυνση της φωτογραφίας από τους James Kniest και Maxime Alexandre.

Το The Haunting of Bly Manor προσπάθησε να μας μυήσει σε ένα νέο, σκοτεινό υπερβατικό σύμπαν, καλώντας μας να βυθιστούμε στο γλυκόπικρο και οδυνηρά μελαγχολικό μυστήριό του όπου ο κόσμος των ζωντανών μπερδεύεται αξεδιάλυτα και υπνωτιστικά με εκείνον των νεκρών. Οράματα, αναμνήσεις και οπτασίες ξεπροβάλλουν μέσα στην πυκνή ομίχλη πάνω από την λίμνη του Bly Manor καθώς το πέπλο της πραγματικότητας αποτραβιέται κάθε τόσο, και από τα θολά της νερά ανασταίνονται όλα όσα αναζητούν απεγνωσμένα μία λύτρωση, ένα τέλος.

Βρείτε την σειρά στο IMDB