Η 3η σεζόν του La Casa De Papel δεν έχει λόγο ύπαρξης

Τέτοια αγάπη πολύ λίγες σειρές έχουν εισπράξει ανά τα χρόνια. Τόσο ζεστή αποθέωση λίγοι χαρακτήρες έχουν λάβει στην σύγχρονη τηλεοπτική ιστορία και την περίοδο της "Peak TV" που διανύουμε. Μετρημένα στα δάχτυλα είναι τα success stories τέτοιων παραγωγών που ξεκίνησαν από ένα ιδιωτικό ισπανικό κανάλι και κατέληξαν να αποτελούν πόλο έλξης της πιο δημοφιλούς streaming υπηρεσίας του πλανήτη.

Αυτό δεν άλλο από το La Casa De Papel ή Money Heist ή "Tέλεια Ληστεία", όπως το ξέρουμε στα ελληνικά, το οποίο είναι ένα φαινόμενο της εποχής και αυτό διότι μιλάει στην καρδιά του μέσου θεατή. Μιλάει με πιο τρυφερό τρόπο στην κοινωνική τάξη που έχει πληγεί βαθύτατα από την οικονομική κρίση. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός ότι έχει τεράστια απήχηση φυσικά στην χώρα μας, και σε άλλες γείτονες και μη χώρες που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις, ενώ η ίδια η σειρά προέρχεται από την εξίσου πληγωμένη οικονομικά Ισπανία.

Είναι το ρεύμα των καιρών, λοιπόν, αλλά και η αμεσότητά του που το έκαναν τόσο αγαπητό. Καλά εντάξει είναι και μερικοί ακόμη λόγοι, όπως οι απίστευτα στιλάτες κόκκινες στολές με τις μάσκες του Νταλί, που θυμίζουν κάτι από "V for Vendetta", όμως δεν θέλω να πλατιάσω επ’αυτού. Αντιθέτως, θέλω να μιλήσω για την 3^η σεζόν, αυτή που περιμέναμε σε αναμμένα κάρβουνα όλοι -ειδικά εσείς που διαβάζετε αυτό το κείμενο τώρα- από τότε που ανακοινώθηκε με εκείνο το teaser φωτιά και το "shhh" του Μπερλίν στο τέλος.

Ακολούθησαν μήνες όπου τα υποτιθέμενα leaks και οι παπαράτσι φωτογραφίες μαρτυρούσαν μερικά σκηνικά, όπως τη νέα μεγάλη ληστεία που καταστρώνεται από τη συμμορία και τη συνάντηση Καθηγητή και Βερολίνο στη Φλωρεντία. Όλα αυτά ανέβασαν το hype κατακόρυφα και η αναμονή του κόσμου έγινε θαρρώ σχεδόν όσο 'καυτή' -αν όχι ισάξια- αυτής της 8^ης σεζόν του Game of Thrones, ειδικά για το ευρωπαϊκό και διεθνές κοινό του Netflix. Ναι, το “La Casa” κοιτάει κατάματα τέτοιες σειρές μεγαθήρια. Δημιουργήθηκαν επομένως και δεκάδες θεωρίες με το πώς η συμμορία θα επέστρεφε.

Ποια θα ήταν η αφορμή, ποιο το μέρος, ποια τα νέα μέλη και τελικά εάν ζει ή όχι ο Berlin. Έπρεπε λοιπόν η επιστροφή της συμμορίας να γίνει με έναν τρόπο που δε θα μοιάζει «άρπα-κόλλα». Η πλάνη που έστησαν τα trailers και η προώθηση του Netflix δεν ήταν αρκετά τελικά για να καλύψουν μια σεζόν…επανάληψη. Μια που σερβιρίστηκε σαν ξαναζεσταμένο φαγητό που παράγγειλε το Netflix επειδή ήθελε να βγάλει περισσότερα λεφτά μιας και πλέον έχουμε να κάνουμε με ένα γιγάντιο brand name, αντί να διαβεβαιώσει πως θα είναι ένα ισάξιο καρδιοχτύπι με τα πρώτα δύο parts.

Εξαρχής, οι αμφιβολίες και οι δεύτερες σκέψεις για αυτή την επιστροφή της συμμορίας του Profesor ήταν πολλές και απολύτως δικαιολογημένες. Το La Casa De Papel έληξε με ένα όμορφο happy ending δίνοντας τόσες εξηγήσεις όσες χρειαζόταν για να σε αφήσει με ένα χαμόγελο απόλαυσης: όλοι δραπέτευσαν, ξεκίνησαν νέες ζωές και ο Καθηγητής τα έφτιαξε με την Ρακέλ που ερωτεύτηκε παράφορα στην πορεία της σειράς.

Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Επομένως έπρεπε η δικαιολογία να είναι αρκετά καλή. Και δεν ήταν τελικά. Όχι όπως αποδόθηκε. Το μοτίβο της αγάπης έπαιξε και πάλι τον ρόλο του και εκεί που τους είχε ξεμπλέξει, τώρα τους μπλέκει ξανά, με τον Ριο στα χέρια της αστυνομίας, επειδή ήθελε να... μιλήσει με την Τόκιο. Θα περίμενε κανείς κάτι πιο ανατρεπτικό από σεναριακής άποψης, αλλά δίνεται μια τόσο ρηχή δικαιολογία. Ήθελα όμως πάρα πολύ όσο συνέχιζα τα επεισόδια να δω που θα το πάει η ιστορία.

Προς απογοήτευσή μου, ακολουθεί πάλι μια αφηγηματική ραχοκοκκαλιά που πλέον δεν συγκινεί και ακόμη και ο μέσος θεατής την περιμένει στην επόμενη γωνία. Ο Alex Pina, δημιουργός της σειράς, ειλικρινά δεν ξέρω τι σκεφτόταν με το να βασιστεί στα ήδη υπάρχοντα εργαλεία που είχε τόσο πολύ. Σεναριακά δεν ρισκάρει καθόλου και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο σφάλμα του La Casa De Papel Part 3. Πέραν, λοιπόν, της εντυπωσιακής ως προς το σκηνικό της υποβρύχια ληστεία, κανένα άλλο σεναριακό συστατικό δεν προκαλεί την ένταση των πρώτων δύο σεζόν, γιατί είναι γεύσεις που ήδη τις δοκιμάσαμε. Οι συνταγές καλό είναι να εξελίσσονται κ. Pina.

Εδώ να αναφέρω πως η ιδέα της ληστείας στην Τράπεζα της Ισπανίας βασίζεται σε μια ιδέα του Μπερλίν και αυτός είναι ο λόγος της «ανάστασής» του. Ένα βιαστικό fan service που μοναδικό σκοπό έχει να σου χρυσώσει το χάπι. Δεν λέω ότι δεν απόλαυσα ξανά τον μποεμικό Pedro Alonso στην ερμηνεία αυτή, απλώς δεν εξυπηρέτησε σε κάτι ουσιαστικό. Οι σεναριογράφοι για να αντικαταστήσουν την απώλεια αυτή «έφτιαξαν» τον Παλέρμο του, κατά τα άλλα εξαιρετικού στην ερμηνεία, Rodrigo de la Serna, που μπορούμε να τον πούμε και «αντί-Μπερλίν». Είναι αλαζονικός, υπερόπτης, ξερόλας, μάγκας, με δόσεις σεξισμού και ο εγκέφαλος της επιχείρησης εντός της τράπεζας. Μάλιστα, βιώνει και έναν σοβαρό τραυματισμό, όπως ο Μπερλίν.

Γενικότερα, οι νέες προσθήκες της συμμορίας είναι συμπαθητικές…εάν τους άφηναν κιόλας οι ήδη εδραιωμένες φιγούρες να αναπνεύσουν. Το σενάριο εστιάζει τόσο πολύ στους «αστέρες» που ξεχνά να μας συστήσει τους καινούργιους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο "Marseille" του Luka Peros που κυριολεκτικά τον βλέπουμε σε αρκετές σκηνές και δεν βγάζει άχνα μέχρι το 4^ο-5^ο επεισόδιο. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ευγενή γίγαντα "Bogota" του Hovik Keuchkerian.  Η πρωτοτυπία χάνεται σε πολλά σημεία και είναι πολύ κρίμα για το hype που έχτισε "Η Τέλεια Ληστεία" και οι δυνατότητες που είχε εάν η γραφή δεν ηταν τόσο… «αντιγραφή και επικόλληση».

Το σενάριο παρόλο που έχει ένα κεντρικό σεναριακό τόξο, προσπαθεί συνεχώς να κρατά τον θεατή σε εγρήγορση, εξαπατώντας τον συνεχώς. Κάθε ανατροπή έχει την δική της ανατροπή και τίποτα δεν έχει πραγματικές επιπτώσεις αφού ένας από μηχανής θεός πάντα θα λύνει τον μίτο της πλοκής. Είχε καταντήσει ένα τόσο κουραστικό μοτίβο γιατί αφενός έτσι στήθηκαν τα Part 1-2 αλλά και γιατί στο Part 3 το ρίσκο εξαλείφεται από τις…σεναριακές τρικλοποδίες που ρίχνει στον εαυτό του. Αυτό συνεχίζει από το πρώτο μέχρι και το 8^ο επεισόδιο, όπου περιμένεις έστω μια από τις ανατροπές να καθίσει, να στρωθεί καλά, να νιώσεις τις επιπτώσεις της και να τη χωνέψεις. Μάταια όμως.

Χωρίς να θέλω να παρεξηγηθώ, εξηγούμαι. Αυτή η συνταγή την πρώτη φορά ήταν απολαυστική και τα όποια κλισέ, λάθη και οφθαλμοφανείς «τρύπες» είχε, τις προσπέρασα. Στην προκειμένη και επειδή το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο, σου αφήνει αυτή τη γεύση του ξαναζεσταμμένου φαγητού, που έχει χάσει τη λάμψη, τη σπιρτάδα και την αίγλη του, απλά γιατί θέλει να πατήσει σε πολύ ασφαλή μονοπάτια.

Για να πω σε αυτό το σημείο και του στραβού το δίκιο, η παραγωγή της 3^ης σεζόν φέρει την υπογραφή του Netflix από την κορφή ως τα νύχια. Το "heist" του πράγματος αποκτά μεγαλύτερο πρεστίζ, με πολλά περιβάλλοντα και επιβλητικά σκηνικά, ενώ και η φωτογραφία είναι πανέμορφη.

Απαρατήρητη δεν γίνεται να περάσει και η φοβερή μουσική επένδυση που προσθέτει αρκετούς βαθμούς στο πόσο στιλάτη μπορεί να γίνει η σειρά, θυμίζοντας αρκετά το επίπεδο του Peaky Blinders, το οποίο κατεμέ είναι ο ορισμός της "στιλάτης" σειράς. Πιστευώ πως η υποβρύχια τρόπον τινά ληστεία ήταν ευφάνταστη ως προς την εκτέλεσή της και τη συγκαταλέγω στα λίγα θετικά της νέας σεζόν. Οπτικά τουλάχιστον και στον τομέα του θεάματος δίνει -ευτυχώς- ρέστα.

Το Part 3 μοιάζει με μια βιαστική και διόλου τέλεια ληστεία από πλευράς Netflix, το οποίο έσταξε αδρά τα εκατομμύρια για να κατακρεουργήσει το παραμυθένιο φινάλε «ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα» του Part 2. Σα να φαντάζομαι τους ιθύνοντες του Netflix με το επιτελείο του Alex Pina να συμπληρώνουν κουτάκια στο ντοσιέ «Πώς θα πρέπει να είναι η 3^η σεζόν» βάσει ερωτηματολογίου από το τι άρεσε και τι όχι στους fans. Φαίνεται άλλωστε στο ότι με τον ένα ή τον άλλον τρόπο στρίμωξε χαρακτήρες που μας είπαν αντίο, απλά και μόνο για το θεαθήναι. Αρτουρίτο σε εσένα αναφέρομαι. 

Αδυνατώ να πιστέψω ότι η εξυπνάδα και το σεναριακό δαιμόνιο του Pina άγγιξε ταβάνι. Δηλώνω απογοητευμένος βαθύτατα καθώς ήμουν αυτό αυτούς που αγάπησαν το La Casa De Papel για αυτό ακριβώς που είναι, χωρίς να το αναλύω περαιτέρω. Έπρεπε να ρισκάρει, δεν το έκανε και έχασε. Τώρα εάν θα ανατρέψει όλα τα εις βάρος του δεδομένα στο αναπόφευκτο Part 4 μένει να φανεί.