Game of Thrones: Τα παράπονα και η απογοήτευση ενός fan από το φινάλε

Κακά τα ψέματα για μένα όπως φαντάζομαι και για τους περισσότερους από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, η προβολή της 8ης και τελευταίας σεζόν του Game of Thrones ήταν το τηλεοπτικό happening της χρονιάς. Η σειρά φαινόμενο που άλλαξε για πάντα τον τρόπο που βλέπουμε τηλεόραση, προσωπικά σε εμένα έμαθε να βλέπω και να αγαπάω τις σειρές, να ψάχνω να βρω το κάτι παραπάνω σε αυτές, το στοιχείο της ανατροπής, της έκπληξης και το ότι αυτό που βλέπω μάλλον δεν είναι αυτό που φαίνεται. Γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουμε δικούς μας στόχους, φιλοδοξίες, κάποιοι από εμάς μπορούν να φτάσουν στα άκρα για να τους πετύχουν, κάποιοι είναι πιο ταπεινοί.

Και νομίζω ότι πέρα από όσα κατάφερε έξω από το πλαίσιο της οθόνης μας και την επιρροή που είχε στο παγκόσμιο στερέωμα, το Game of Thrones στον πυρήνα του μας γνώρισε δεκάδες χαρακτήρες με πολύπλοκες προσωπικότητες, να εμπλέκονται σε δύσκολες καταστάσεις μέσα από τις οποίες σφυριλατήθηκαν και όσοι έζησαν μέχρι την τελευταία σεζόν είναι πλέον έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τον μεγάλο κίνδυνο των νεκρών και του Βασιλιά της Νύχτας σε μία μάχη για την οποία ο συγγραφέας George Martin μας προετοιμάζει από την πρώτη κιόλας σεζόν. Ή μήπως οι χαρακτήρες μας δεν είναι έτοιμοι; Μήπως τελικά ο Βασιλιάς της Νύχτας δεν είναι ο κακός της ιστορίας; Προειδοποιώ φυσικά ότι ακολουθούν MONO SPOILERS!

Ξεκινώντας από το πρώτο επεισόδιο της 8ης σεζόν μαζευτήκαμε με την παρέα μου όλοι μαζί σε έναν καναπέ ώστε να απολαύσουμε το τελευταίο αυτό ταξίδι. Η πικρή αλήθεια όμως είναι επεισόδιο με το επεισόδιο σε αυτόν τον καναπέ θα κάθονταν ολοένα και λιγότερα άτομα καθώς οι ανούσιες επιλογές των Benioff και Weiss γινόταν όλο και πιο ξεκάθαρο ότι δεν οδηγούσαν πουθενά. Σαν θεατής, μέχρι και πριν το τελευταίο επεισόδιο αν και δεν συμφωνούσα με τις επιλογές και την πορεία που έδωσαν σε χαρακτήρες όπως η Dany και ο Jon, σεβόμουν το γεγονός ότι έχουν ένα όραμα που θα ξεδιπλωθεί στο τέλος.

Επομένως, θα μας έχουν πει όλη την ιστορία όπως την σκέφτηκαν οπότε και κάποιες επιλογές του παρελθόντος θα αποκτήσουν νόημα, συνεισφέροντας στο γενικότερο σύνολο και τη μεγάλη εικόνα. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ και νιώθω πραγματικά προδομένος σαν θεατής όχι μόνο για το γεγονός ότι δεν κατέβαλαν καμία προσπάθεια να γράψουν ένα σοβαρό και ζυγισμένο σενάριο αλλά πολύ περισσότερο γιατί δεν κατέβαλαν καμία προσπάθεια να κρύψουν το μέγεθος της αδιαφορίας τους για το έργο τους.

Γιατί όταν με τόση ευκολία σκοτώνεις στη μέση μίας σεζόν τον μεγάλο κακό που τόσα χρόνια και με τόση προσπάθεια έχτισες, δίνοντάς του σπουδαίες σκηνές (δείτε Επεισόδιο "Hardhome" 5η σεζόν), κάνοντας τον να φαίνεται μεγάλη απειλή, τότε περιμένω να δω στον αντίποδα έναν εξίσου δυνατό αντίπαλο, άξιο, με ισχυρό κίνητρο να αποτελέσει απειλή για τους πρωταγωνιστές μας ώστε η ζυγαριά να ισορροπήσει και να δικαιολογήσεις την τεράστια αυτή απώλεια του Night King. Και ακόμα και τώρα μετά το τέλος της σεζόν αναρωτιέμαι. Για ποιο λόγο σκοτώσατε τον Night King στο 3ο επεισόδιο; Για να μας παρουσιάσετε την Cersei σαν το αντίπαλο δέος; Την Cersei και τον στόλο της; Την Cersei και την Golden Company; Αν σε οποιαδήποτε από αυτές τις ερωτήσεις παίρναμε μία απάντηση που θα δικαιολογούσε αυτό που είδαμε τότε θα συζητούσαμε διαφορετικά.

Η Cersei πέθανε με έναν ποιητικό μεν αλλά πολύ χλιαρό τρόπο για τα φριχτά εγκλήματα που έκανε στη σειρά. Μάλιστα πήρε μαζί της και έναν από τους πιο καλογραμμένους χαρακτήρες της σειράς, τον Jamie, ο οποίος έκανε ένα εντυπωσιακό ταξίδι και η προσωπικότητά του άλλαξε προς το καλύτερο μέχρι την 8η σεζόν. Εκεί κάπου αποφάσισαν ότι θα ήταν έξυπνη κίνηση να τον γυρίσουν στο σημείο μηδέν από όπου ξεκίνησε, ανασφαλής, εγωκεντρικός, χωρίς ίχνος συνείδησης για τους άλλους ανθρώπους, καθοδηγούμενος μόνο από το συναίσθημα για την αδερφή του.

Κρίμα γιατί πέθανε ατιμασμένος και δεν του άξιζε. Ήταν λοιπόν άξιος εχθρός ο στόλος του Euron; Η σκηνή όπου ο Drogon καταστρέφει ένα τεράστιο πλήθος από καράβια εξοπλισμένα με scorpions, που ήδη μας έχει δείξει ότι μπορούν να στοχεύσουν εκεί που πρέπει όταν πρέπει, ήταν απλά ανέκδοτο. Ποιητική αδεία κι εδώ για χάρην του θεάματος; Λυπάμαι αλλά όχι. Το Golden Company νομίζω δε χρειάζεται ειδικές συστάσεις, δεν είχε απολύτως καμία θέση στη σειρά, απορώ για τους φέρανε, δεν σήκωσαν ούτε ένα ξίφος και πέθαναν εν τάχει.

Τώρα λοιπόν που ξεμείναμε από κακούς φαίνεται σαν αυτή η σεζόν να έχει χάσει το δρόμο της και να μη ξέρει τι θέλει να πει. Έχουμε ακόμα δύο σημαντικά πρόσωπα ή μάλλον ένα. Ο Jon Snow θα μπορούσε να είναι σημαντικός, ωστόσο η συνεισφορά του σε αυτή τη σεζόν παρέμεινε ένα μηδενικό.

Φαίνεται ότι για κάποιο λόγο οι D&D αποφάσισαν ότι του πήγαινε μία αλλαγή από δυναμικός υπερασπιστής της ελευθερίας και των ανθρώπων σε ανεγκέφαλο υποχείριο της Daenerys, με ούτε τη στοιχειώδη ικανότητα να αρθρώσει μία ολόκληρη πρόταση εκτός του “You are my Queen”, το οποίο σας προκαλώ να μετρήσετε πόσες φορές είπε από την αρχή της σεζόν.

Ήταν σπουδαίος χαρακτήρας, δεν του άξιζε αυτή η μεταχείριση και το τέλος που του δόθηκε στο Castle Black αν και το βρίσκω ταιριαστό θα ήθελα να κερδηθεί κάτω από άλλες συνθήκες. Εδώ να πω ότι η ποιότητα στις ερμηνείες του Kit Harington έπεσαν κατακόρυφα αλλά σε καμία περίπτωση δε φταίει ο ίδιος, τον θεωρώ μάλιστα εξαιρετικό ηθοποιό.

Φτάνουμε λοιπόν στο κεντρικό πρόσωπο αυτής της σεζόν την Daenerys. Σε αντίθεση με πολλούς στους οποίους δεν άρεσε η εξέλιξή της σε Mad Queen, εμένα όχι απλά μου άρεσε αλλά μπορώ να πω ότι το περίμενα πως και πως. Σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να βασιστεί όλη η σεζόν σε αυτό, όπως εξήγησα και πιο πριν ήθελα τον Night King σε αυτό το ρόλο, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο στο 5ο επεισόδιο και πριν δω το 6ο μου δούλεψε ωραία. Αντιλαμβάνομαι ότι όσο κι αν το ήθελα εγώ προσωπικά να συμβεί, η σειρά όλα αυτά τα χρόνια έχτισε την ακριβώς αντίθετη περσόνα για την Dany και αυτός πιστεύω είναι ο λόγος που οι περισσότεροι το βρήκαν αταίριαστο.

Οι λόγοι που την οδήγησαν εκεί δεν ήταν αρκετοί ή αρκετά δυνατοί για να δικαιολογήσουν αυτή την πράξη της, αλλά όπως αποδείχθηκε στο τελευταίο επεισόδιο δεν είχε και καμία σημασία. Επίσης να τονίσω ότι η Emilia Clarke μου περνούσε αδιάφορη στις προηγούμενες σεζόν, δεν με έπειθε καθόλου με τις ερμηνείες της. Σε αυτή τη σεζόν κατάφερε να βγάλει εις πέρας πολύ δύσκολες σκηνές και με εξαιρετικές ερμηνείες και πάθος για αυτό το νέο ρόλο της κακιάς μαμάς που της έδωσαν. Εξαιρετική ειδικά στη σκηνή που μετατρέπεται σε Mad Queen κι αρχίζει να καίει όλο το King’s Landing.

Χαρακτήρες όπως ο Tyrion, o Varys, η Brienne και η Sansa είχαν πιστεύω τα τέλη που τους άξιζαν, αν φυσικά εξαιρέσω τα κάκιστα αστεία που έδωσαν στον Tyrion στο τελευταίο επεισόδιο. Γενικά όσον αφορά τον εξαιρετικό σε όλα του Peter Dinklage έχω να πω ότι χαντακώθηκε στο τέλος μέσα στα ερείπια που έμειναν όταν κατέρρευσε το οικοδόμημα του Game of Thrones. Η Arya είχε ένα πολύ περίεργο arc το οποίο τελείωσε εξίσου αδιάφορα.

Δεν ήθελα να την δω να σκοτώνει τον Βασιλιά της Νύχτας, δεν μου δούλεψε καθόλου, το θεώρησα φτηνό κόλπο αυτό που είδαμε στο 3ο επεισόδιο και απλά την προσπερνάω. Τέλος, δε μπορώ ούτε να διανοηθώ πως και από που ήρθε αυτή η εξέλιξη στο τέλος όπου ο Bran έγινε ο Βασιλιάς των έξι -πλέον- βασιλείων. Είχε ελάχιστη συμμετοχή στην εξέλιξη των γεγονότων, η ιστορία του ήταν άρρηκτα δεμένη με αυτή του Βασιλιά της Νύχτας και θα έπρεπε να τελειώσει μαζί με αυτόν. Ειλικρινά πιστεύω ότι δεν τους είχε μείνει άλλος ρόλος και του έδωσαν αναγκαστικά αυτό το κλείσιμο.

Όπως θα καταλάβατε η σεζόν δεν μου άφησε κανένα θετικό στοιχείο πλην των εξαιρετικών εφέ και της μουσικής του Djawadi. Μου άφησε μόνο στεναχώρια γιατί μέχρι πρότινος την είχα σε ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και ένα κομμάτι μου ήθελε τελειώνοντας να τη θυμάται έτσι. Μάλλον είμαι πολύ ρομαντικός για τα γούστα των Benioff και Weiss και το φινάλε δεν απευθυνόταν σε εμένα.