CREED II Review

Ανέκαθεν ο Rocky Balboa αντιπροσώπευε το λεγόμενο αμερικάνικο όνειρο, το λίκνο της κουλτούρας της χώρας των ευκαιριών, όπως άλλοτε ποτέ ήταν γνωστές οι ΗΠΑ. 'Ηταν το σύμβολο της πάλης της εργατικής τάξης, ένας ήρωας και ηθικός άνθρωπος σε έναν αδυσώπητο κόσμο με τις ευθύνες να τον βαραίνουν σε κάθε του γροθιά, κι όμως αυτός να χτυπάει πιο δυνατά σε κάθε αντίσταση, μέχρι να φτάσει στην κορυφή. Ο Sylvester Stallone δημιούργησε έναν χαρακτήρα βγαλμένο από την ίδια του τη ζωή, προσγειωμένο και ταπεινό, έτοιμος να σταθεί στους γύρω του αλλά και οι γύρω του να σταθούν σε αυτόν. 'Εχτισε όχι μόνο ένα θρυλικό όνομα που μπήκε σε κάθε σπίτι ανά την υφήλιο, αλλά έναν χαρακτήρα που ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί και να βρει δύναμη και κουράγιο και γιατί όχι και σκοπό, όταν τα βάρη της ζωής μοιάζουν ασήκωτα για να τα κουβαλήσει κανείς. 

Αυτό ήταν και το κεντρικό θέμα των έξι Rocky ταινιών που μπήκαν στις ζωές μας το 1974 και ολοκληρώθηκαν ανεπίσημα με το Rocky Balboa του 2006 όπου ήταν και η τελευταία παράσταση του Stallone εντός ρινγκ. Σχεδόν μια δεκαετία μετά το franchise επιστρέφει με τον πνευματικό διάδοχο του ονόματι Creed και τον χαρακτήρα του Stallone να κοουτσάρει τον γιο του χαμένου του φίλου, Apollo Creed. Η ταινία στα χρυσά χέρια και τη σκηνοθετική καθοδήγηση του πρωτοεμφανιζόμενου Ryan Coogler αποτέλεσε μια τεράστια επιτυχία και την επάνοδο της σειράς, καταφέρνοντας μάλιστα να αποσπάσει και Όσκαρ υποψηφιότητες όπως αυτή του Β’ Ανδρικού ρόλου για τον “Sly”, που αδίκως δεν απέσπασε από την Ακαδημία -στις καρδιές μας θα είναι όμως νικητής εκείνης της βραδιάς.

Ερχόμαστε στο τώρα και την αναμενόμενη συνέχεια της ιστορίας του Adonis του Michael B. Jordan, όπου αυτή τη φορά δεν υπάρχει από πίσω το χρυσό χέρι του Coogler, αλλά αυτό του "rookie" Steven Caple Jr., ενώ το σενάριο έχει αναλάβει ο ταλαντούχος Cheo Hodari Coker, που θα ξέρετε αρκετοί από τη συμβολή του στο Luke Cage. Οι δυο τους ανατρέχουν στο παρελθόν και στο -κατά πολλούς- καλύτερο φιλμ της σειράς, το Rocky IV, για να επαναφέρει στο προσκήνιο ένα ακόμη κοινωνικό θέμα, μέσα από πορτραίτα χαρακτήρων που ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί.

Αφότου, λοιπόν, ο Adonis καταφέρνει να κερδίσει τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή, εμφανίζεται από το πουθενά το φάντασμα του παρελθόντος για να στοιχειώσει τις σκέψεις του αλλά και να επισκιάσει την κληρονομιά του. Ο λόγος για τους Drago, τον Ivan και τον γιο του Viktor (τον υποδύεται ο πυγμάχος Florian Munteanu), που ομολογώ ότι τα σφηνάκια νοσταλγίας στο περίπου 20λεπτο "cold open" της ταινίας με την σκληροτράχηλη και βάναυση προπόνηση τους -θυμίζοντας το πρώτο Rocky στους δρόμους της Φιλαδέλφειας- δεν ήταν τόσο δυνατά ώστε να εξαλείψουν το επόμενο φλύαρο και ρηχό μισάωρο. Ο ένας είναι ο δολοφόνος του πατέρα του σε εκείνη την ψυχροπολεμική μονομαχία του 1985 και ο άλλος ο μαχόμενος γιος που σκληραγωγήθηκε στα χνάρια του πατέρα του, σπαρτιατικά, φτωχικά και ταπεινά στους παγωμένους δρόμους του Κιέβου, όπου πλέον ζουν.

Το σενάριο κάνει μια απολαυστική εξέλιξη χαρακτήρα στον Ρώσο εκτελεστή μποξέρ που έχασε μέσα στην πατρίδα του την εποχή που η περηφάνεια και το πολιτικό status quo ήταν το παν για την Σοβιετική Ένωση. Πλέον δεν είναι ο ήρωας που γνωρίσαμε στο Rocky IV, είναι ένας τελειωμένος πρώην μποξέρ που βγάζει με το ζόρι τα προς το ζην και έχει προδοθεί από τους πάντες και όλους όσους αγαπούσε συμπεριλαμβανομένου και της γυναίκας του, πράγμα το οποίο τον πονάει περισσότερο από όλα, μιας και είναι ένας από τους λόγους που έρχεται σε σύγκρουση με τον γιο του.

Είναι που είναι βαρύς ο Dolph Lundgren, στο φιλμ αυτό απροσδόκητα δείχνει ότι έχει πλουσιότερο εύρος σαν ηθοποιός από όσο νόμιζα και αποτυπώνει την καθημερινή πάλη με τον εαυτό του αλλά και τα λάθη που πληρώνει από την παλιά του ζωή. Έχει πολλές ουλές για να επουλώσει και η μόνη του ελπίδα είναι ο γιος του, τον οποίο έχει σαν καμάρι αλλά δεν δείχνει τα πραγματικά του συναισθήματα. Σε αυτό το σημείο να πω ότι η γραφή πατέρα και γιου μου θύμισε το πρόσφατο God of War με τον Kratos να ισορροπεί μεταξύ ενός σκληρού δασκάλου και τον ρόλο του πατέρα απέναντι στον Atreus. Ο εξανθρωπισμός των Drago και ιδίως του Ivan είναι μέσα στα μεγάλα ατού της γραφής της ταινίας που ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου.

Πάρα πολύ οργανικά η σχέση του Adonis με τον Rocky δημιουργεί μια φανταστική αντίθεση και παίζει έντονα με τις σχέσεις πατεράδων και γιων. Ο Rocky που δεν πιστεύει ότι ο Adonis πρέπει να δεχθεί να παλέψει με τον Viktor, ο Ivan που θεωρεί ότι με το να παραμένει ένας ψυχρός βράχος αντί για πατέρας στον γιο του, ο Viktor με τη σειρά του να προσπαθεί να δώσει στον πατέρα του να καταλάβει πόσο πληγωμένος νιώθει για όλα αυτά που τους συνέβησαν και πως ακόμη είναι τυφλωμένος από τη «μαμά πατρίδα» και ο Adonis να αψηφά κάθε οδηγία του "πατέρα" και μέντορά του, θέλοντας να αποδείξει πως πρέπει να αγκαλιάσει το πεπρωμένο του. Στάθηκα, όμως πολύ στους Drago και δεν αναφέρθηκα στον Adonis, του οποίου την εσωτερική πάλη βγάζει τόσο μουντά ο Michael B. Jordan.

Όλα του πέφτουν βαριά και αυτός θα πρέπει να ανταποκριθεί στο κρίσιμο κάλεσμα που του κάνει η μοίρα, τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο, την ώρα που η καριέρα του και η σχέση του με την Bianca της Tessa Thompson θα έρθουν και αυτά σε σύγκρουση. Ο χαρακτήρας της Thompson είναι παράδειγμα για το πως πρέπει να αποτυπώνεται μια δυνατή γυναίκα πίσω από κάθε δυνατό άνδρα στις μοντέρνες ταινίες που τείνουν να χώνουν άγαρμπα και βίαια τέτοιους χαρακτήρες χωρίς εν τέλει να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό. Εδώ η Bianca είναι το γιατρικό και η κινητήριος δύναμη, το πλάι και το στήριγμά του Adonis, ώστε να βγει από τον εσωτερικό βούρκο που έχει μπλέξει. Η ίδια της προσπαθεί με νύχια και με δόντια να τον βοηθήσει και να τον καθοδηγήσει τόσο-όσο προς την έξοδο.

Ο Rocky του Stallone, με τη σειρά του, είναι η απόλυτη αντίθεση στον Ivan Drago του Lundgren. Στέκεται σαν πατέρας πλάι στον Adonis, τον συμβουλεύει και του τραβάει τα χαλινάρια όταν βλέπει ότι τα πράγματα ξεφεύγουν. Ωστόσο δεν είναι τέλειος και κάνει και αυτός τα λάθη του. Τα αντιλαμβάνεται και απλώνει το χέρι στον Adonis που τόσο απεγνωσμένα χρειάζεται την επιβεβαίωση και την καθοδήγησή του. Ο εμπειρία του κάποιες φορές τον τυφλώνει και η σοφία του έρχεται την κατάλληλη στιγμή για να τον λυτρώσει. Στην τελευταία του παράσταση ως Rocky Balboa -το δήλωσε και επίσημα ότι αποσύρει τον χαρακτήρα, o Stallone στέκεται και πάλι στο ύψος των περιστάσεων για να αποχαιρετήσει με τον πλέον ταπεινό τρόπο το κοινό της σειράς, σε μια ερμηνεία που θα χαρακτήριζα ως "love letter", αλλά και να δώσει τη σκυτάλη στην επόμενη γενιά που προπόνησε ο ίδιος με τα καταπονημένα χέρια του.

Όλα αυτά ξετυλίγονται σαν τη χορογραφία δύο μποξέρ πάνω στο ρινγκ, συνεχώς εκτρέποντας τις προσδοκίες για το πώς θα εξελιχθούν οι χαρακτήρες μέσα από το πρίσμα του "πώς τα φέρνει η ζωή".

Αυτό δεν σημαίνει ότι τα κλισέ της σειράς λείπουν και δεν διέπουν το Creed 2. Ο Caple Jr. κατάφερε να ισορροπήσει στην πλειοψηφία του φιλμ, πάνω σε αυτό το επικίνδυνο σχοινί, γνωρίζοντας πολύ καλά τα θετικά και τα αρνητικά ενός τέτοιου sequel που βουτάει στο παρελθόν και συνάμα στη νοσταλγία -πολύ άτιμο πράγμα αυτή η κυρία- ώστε να βγάλει κάτι καινούργιο από αυτό. Στα της νοσταλγίας ο ρυθμός της ταινίας ακολουθεί δογματικά τα υπόλοιπα Rocky, άλλωστε δεν θα μπορούσε να υπάρξει η ταινία χωρίς ένα μοντάζ προπόνησης γεμάτο μπόλικο πόνο, αίμα, ιδρώτα και μουσική για να πωρώσει τον οποιονδήποτε στην αίθουσα. Και μιας και είπα μουσική, η χρήση της γίνεται τόσο μα τόσο καλά και χορεύει πάνω στα "beats" της πλοκής εναρμονισμένα. Μάλιστα, υπάρχει μια σκηνή που μιλάει στην καρδιά των fans της σειράς, χωρίς να εκμαιεύει την άτιμη νοσταλγία.

Πιθανότατα το Creed II να προσφέρει τις καλύτερες από άποψη έντασης, μοντάζ και φωτογραφίας πυγμαχίες από όλη τη σειρά. Έχουν επιλεχθεί τέτοιες γωνίες λήψεις αλλά και κόλπα στα κάδρα και το πότε πρέπει να υπάρχει slow-motion και πότε όχι, ώστε να σε κρατάει καθηλωμένο στη θέση σου. Το Creed 2, στο δια ταύτα είναι ένα τίμιο sequel από το οποίο δεν περίμενα πολλά μιας και απείχε ο Coogler από το project. Καταφέρνει να συγκινήσει και να συνεπάρει παρά το γεγονός ότι παίρνει μπρος μετά τη μέση του περίπου και διαχειρίζεται τα όποια χαρτιά έχει στα χέρια του, ως επί το πλείστων σωστά.

Βρείτε την ταινία στο IMDB