Το Split θα διχάσει και εσάς μέχρι το τέλος του

Μέσω τoυ Split (Διχασμένος) ο M. Night Shyamalan απέδειξε περίτρανα ότι μπορεί να κάνει ένα δυναμικό come back, θυμίζοντάς μας πως οι σκηνοθετικές του ικανότητες δεν έπαψαν ποτέ να γοητεύουν το κοινό, και αυτό δεν είναι απορίας άξιο. Οι θεατές λοιπόν, του COSMOTE CINEMA 1HD θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν σε Α’ Προβολή την συγκεκριμένη του δουλειά στην ζώνη Blockbuster, σήμερα Κυριακή στις 19/11, με ώρα μετάδοσης στις 21:00.

Το έργο κυκλοφόρησε στις αμερικανικές κινηματογραφικές αίθουσες στις 20 Ιανουαρίου του 2017 από την Universal Pictures, σημειώνοντας μεγάλη προσέλευση. Επρόκειτο μάλιστα, για μία παραγωγή με προϋπολογισμό μόλις $9 εκατομμυρίων που εντούτοις γνώρισε τεράστια εισπρακτική επιτυχία, αγγίζοντας τα $278 εκατομμύρια παγκοσμίως.  Οι fans του sci fi σύμπαντος που πλάθει ο εν λόγω δημιουργός, ο οποίος αρέσκεται ιδιαίτερα στο να ενορχηστρώνει μυστηριακές πλοκές με το στοιχείο του φόβου και του φανταστικού  να παραμένει κραταιό, κάθε άλλο παρά θα απογοητευτούν από το τελικό αποτέλεσμα του όλου concept. Αν μη τι άλλο, μέσα από τέτοια εγχειρήματα, επιβεβαιώνεται πως η φιλμογραφία του Shyamalan είναι εφικτό να διευρυνθεί με ακόμη περισσότερες δυνατές μυθοπλασίες που λαμβάνουν αβίαστα την θέση τους δίπλα σ’ εκείνες της Έκτης Αίσθησης (The Sixth Sense)και του Άφθαρτου (Unbreakable).

Ο κεντρικός άξονας του Split περιστρέφεται γύρω από τις Casey Cooke (Anya Taylor-Joy), Claire Benoit (Haley Lu Richardson) , και την Marcia (Jessica Sula), τρεις κοπέλες οι οποίες πέφτουν θύμα απαγωγής ενός αγνώστου που τις κρατάει φυλακισμένες στο υπόγειο του σπιτιού του. Και ενώ βρίσκονται σε κατάσταση σοκ, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι κάτι περίεργο συμβαίνει με τον άνθρωπο που ευθύνεται για τον εγκλεισμό τους. Καθώς οι ώρες περνούν βασανιστικά, πασχίζουν απεγνωσμένα να κατανοήσουν τα κίνητρα του δράστη και να βρουν έναν τρόπο διαφυγής.  Έτσι, παρά τις όποιες διαφορές τους, καλούνται να συνεργαστούν μεταξύ τους και να δοκιμάσουν ό,τι έχουν στη διάθεσή τους προκειμένου να δραπετεύσουν. Ο άνδρας που τις έχει θέσει σε αιχμαλωσία ονομάζεται Kevin Wendell Crumb, όμως ακούει και σε άλλα ονόματα μιας και μέσα του κατοικοεδρεύουν είκοσι τρία άλλα πρόσωπα! Τα κορίτσια λοιπόν, αρχίζουν να παίζουν μαζί του(ς) το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, μόνο που ο αντίπαλος αποβαίνει απίστευτα ευέλικτος και ανθεκτικός σε κάθε ‘χτύπημα’, τόσο που η προσαρμογή του στις πολλαπλές υπάρξεις που τον διακατέχουν τον καθιστά ολοένα και πιο αμείλικτο. Το χειρότερο όμως δεν έχει έρθει ακόμη. Το βέβαιο είναι ότι οι νεαρές δεν είναι καν προετοιμασμένες για αυτό που έπεται! Ο κίνδυνος κοντοζυγώνει με σταθερό ρυθμό, έτοιμος να εξαπολύσει στην πιο βίαιη και ακατάβλητη μορφή του μία αδιανόητα φονική απειλή.

Ο James McAvoy υποδύεται έναν ρόλο-πρόκληση, καταθέτοντας με εξαιρετική άνεση τα διαπιστευτήρια της υποκριτικής του δεινότητας, αφού όπως διαπιστώνει κανείς εκ των πραγμάτων, το ταλέντο του τον αναδεικνύει ως έναν σύγχρονο «χαμαιλέοντα» στον χώρο της 7^ης Τέχνης. Η πολυδιάστατη μεταμόρφωση του ηθοποιού στην ταινία, εμπλουτίζει το ρεπερτόριο των ερμηνειών του, με την φιγούρα του Kevin να μετατρέπεται σε ένα πιο ώριμο και στιβαρό αντιπροσωπευτικό δείγμα της καριέρας του. Ζωντανεύει μία περσόνα-αίνιγμα που συνέχεται από μία ιδιοσυγκρασιακή και ταυτοτική πολλαπλότητα, με τις επιμέρους πτυχές της να ξεπροβάλλουν κάθε φορά που ξεδιπλώνεται και ένας επιπλέον μανδύας της. Ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει, μεταξύ άλλων διατυπώνει και ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο για τους πάσχοντες από Διασχιστική Διαταραχή της Προσωπικότητας, καθώς και για το ‘στίγμα’ που εξακολουθεί ακόμη να απαντάται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό στις μοντέρνες κοινωνίες όσον αφορά τις ψυχικές ασθένειες. Η πολυεπίπεδη ανάγνωση του περιεχομένου της φιλμικής αφήγησης παρέχει μία ξεχωριστή εμπειρία πρόσληψης η οποία εντρυφά στους περίπλοκους μηχανισμούς  της νόησης και στα βαθύτερα στρώματα του ψυχισμού του ατόμου.

Η  Anya Taylor-Joy (The Witch), που εδώ μας συστήνεται ως η Casey, σε κερδίζει από την πρώτη κιόλας στιγμή. Τα υπόλοιπα μέλη του cast, φαίνεται να ανταποκρίνονται εξίσου ικανοποιητικά στο όλο σκηνικό, συνεισφέροντας ο καθένας με την σειρά του στην όλη δράση. Η μουσική υπόκρουση του West Dylan Thordson και η φωτογραφία του κινηματογραφιστή Mike Gioulakis συμβάλλουν στο να επιτείνουν ακόμη περισσότερο την ανησυχία του θεατή μέχρι και τον επίλογο του Split.

Η αγωνία και η ένταση που αποπνέει η υποβλητική και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα αυτού του ψυχολογικού θρίλερ, κορυφώνονται μέσα από ένα απρόσμενο και καθαρτήριο φινάλε, η σκόπιμη διακειμενικότητα του οποίου το συνδέει με μία άλλη ιστορία του Shyamalan η οποία έχει παιχτεί ήδη στο πανί της μεγάλης οθόνης. Η έκπληξη θα σας ξαφνιάσει ευχάριστα, οπότε σας αφήνω να προβείτε οι ίδιοι στους αντίστοιχους συνειρμούς όσον αφορά την cliffhanger κατάληξη του σεναριακού μίτου.

Έπειτα, λοιπόν, από μία μακρά περίοδο καλλιτεχνικής λειψυδρίας και κάποιων κινηματογραφικών αστοχιών, ο διάσημος δημιουργός, επέστρεψε δριμύτερος παρουσιάζοντάς μας μία ιδιάζουσα περίπτωση αντιήρωα, τα θύματά του οποίου χρειάζεται να παλέψουν με νύχια και με δόντια για την ελευθερία-επιβίωσή τους. Το «χέρι» της ανάγκης σφίγγει σαν μέγγενη γύρω απ’ όλες τους, φέρνοντας στο φως αθέατες όψεις της ζωής τους, που διαφοροποιούν ωστόσο εν πολλοίς την κάθε μία ως ατομικότητα. Όποτε, ξεκλειδώνει το δεσμωτήριό τους, δεν ξέρουν ποιον να περιμένουν να εμφανιστεί πίσω από το σφράγισμά του. Και πάντα θα είναι κάποιος ‘άλλος’ διώκτης με την ίδια ακριβώς φυσιογνωμία.

Εν κατακλείδι, μέσα από αναδρομές ο σκηνοθέτης σε βοηθάει σιγά σιγά να νοηματοδοτήσεις τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα και να γεμίσεις με νέες ψηφίδες το μωσαϊκό του τρόμου που αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια σου. Ταυτόχρονα, τονίζεται η επιρροή των αρχέγονων ορμών που έχουμε ήδη από την γέννησή μας, των εσωτερικών παρορμήσεων που υποχρεούμαστε να εξευμενίσουμε χάριν  του πολιτισμού, απωθώντας τες στο ασυνείδητο και πειθαρχώντας σε κανόνες, ώστε να συνδυάσουμε όσα αποκτούμε φύσει και νόμω. Παρόλαυτα, η ουσία του ανθρώπου δεν είναι δυνατόν να οριοθετηθεί και να αποκρυπτογραφηθεί στο απόλυτο, γι’ αυτό και ενίοτε μπορεί να αναδυθεί στην επιφάνεια με εκδοχές που ξεπερνούν κατά πολύ τις προσδοκίες μας ειδικά όταν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Το σημαντικότερο είναι ότι σε μία δύσκολη συγκυρία, όλοι λίγο-πολύ καλούμαστε να διαχειριστούμε το εκάστοτε ζήτημα, σπεύδοντας στο καταφύγιο των ψυχικών αποθεμάτων, των αναμνήσεων και των υποκειμενικών εμπειριών μας ώστε να ανταπεξέλθουμε όσο πιο αποτελεσματικά και λειτουργικά γίνεται. Το θέμα βέβαια, είναι κατά πόσον είμαστε αποφασισμένοι να αγωνιστούμε ή να εγκαταλείψουμε.