Το Castlevania του Netflix είναι αναπάντεχα καλό!

Η μεταφορά videogames στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη είναι σίγουρα μία πονεμένη ιστορία. Από το απίστευτα κακό κινηματογραφικό Mario Bros, μέχρι τις εξίσου απαράδεκτες πιο πρόσφατες απόπειρες των Tekken και Dead or Alive, κάθε νέα ανακοίνωση μεταφοράς ενός gaming franchise δημιουργούσε φρούδες ελπίδες στους fans και σχεδόν πάντα απογοήτευε. Το ικανοποιητικότατο animated Street Fighter του 1994, η πρώτη cult Mortal Kombat ταινία καθώς και το πολύ καλό MK Legacy web series αποτελούν μερικές από τις ελάχιστες εξαιρέσεις  στον κανόνα μέχρι σήμερα.

Και ερχόμαστε στο Castlevania που δείχνει ικανό να σπάσει την κατάρα. Πάρα την δικαιολογημένη ανησυχία που διακατείχε προφανώς την gaming κοινότητα, τα πρώτα σημάδια ήταν άκρως θετικά και ελπιδοφόρα. Καταρχάς η κυκλοφορία μέσω της υπηρεσίας του Netflix εγγυόταν προκαταβολικά πως θα διατεθεί την τουλάχιστον απαραίτητη, αν όχι υψηλή χρηματοδότηση ώστε να είναι δυνατό να παραδοθεί ένα ποιοτικό τελικό αποτέλεσμα. Το πρωτύτερο έργο του εκκεντρικού παραγωγού Adi Shankar με χαρακτηριστικά παραδείγματα το ανέλπιστα καλό Dredd του 2012 και το μικρού μήκους σκοτεινό Power Rangers fan film ανέβασαν και άλλο τον πήχη και τις προσδοκίες του κοινού.

Αν και τρέφω ιδιαίτερη αδυναμία  για τα Castlevania, ήταν η ανακοίνωση του συγγραφέα Warren Ellis στην θέση του σεναριογράφου που με έκανε να αδημονώ για τη σειρά. Πασίγνωστος στους κόμικ κύκλους με αριστουργηματικές δουλειές σαν το Transmetropolitan και το Planetary, ο Βρετανός ανήκει στους κορυφαίους εκπρόσωπους του μέσου και είναι συγκρίσιμος μόνο με έτερα μεγαθήρια του είδους όπως o Alan Moore και ο Grant Morrison.

Σεναριακά η σειρά χρησιμοποιεί τη βασική δομή της ιστορίας του Castlevania III: Dracula’s Curse του NES. Στην εισαγωγή παρακολουθούμε τη γνωριμία του Κόμη με την μέλλουσα νύφη του Lisa, ο οποίος για χάρη της αποφασίζει να ακολουθήσει έναν λιγότερο αιμοβόρο  τρόπο ζωής και να δώσει μία ευκαιρία στην ανθρωπότητα. Μετά τη δολοφονία της Lisa στην πυρά από την εκκλησία ως αιρετική, ο Δράκουλας απαρνείται κάθε τι ανθρώπινο και ορκίζεται εκδίκηση ενάντια στο έθνος της Wallachia, εξαπολύοντας τις ορδές του. Σε αυτό το σημείο εισάγεται στην ιστορία ο πρόγονος του Simon Belmont, Trevor (το  Dracula’s Curse ήταν prequel του πρώτου Castlevania) και μαζί με τη νεαρή μάγισσα Sypha και τον fan favourite Dhampir Aloucard θα αποτελέσουν τη βασική ελπίδα αντίστασης στην επερχόμενη γενοκτονία.

Η πρωταρχική έλξη που ασκούν τα Castlevania ήταν, είναι και θα είναι πάνω απ’ όλα θέμα αισθητικής! Έχω περάσει ατελείωτες ώρες πιτσιρικάς θαυμάζοντας τα εντυπωσιακά «μεταλλάδικα» εξώφυλλα της NES/ SNES εποχής που κοσμούσαν τους καταλόγους της Nintendo για να ακολουθήσει το σοκ που προκάλεσε το απίστευτα καλαίσθητο artwork της Ayami Kojima στην meta Symphony of the Night εποχή. Ανέμενα με ανυπομονησία λοιπόν να διαπιστώσω αν το animation θα ανταποκρινόταν στο βαρύ όνομα που κουβαλάει η σειρά και μπορώ πω πως δεν απογοητεύτηκα.

Χωρίς να έχω εντρυφήσει ιδιαίτερα στα σύγχρονα anime μπορώ να πω με σιγουριά πως το Castlevania δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από άλλες μεγάλες παραγωγές του χώρου στο εικαστικό κομμάτι. To υψηλού επιπέδου animation θα ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς και παρότι πρόκειται για αμερικάνικη παραγωγή, κυριαρχεί η τεχνοτροπία της  Ιαπωνικής σχολής με την προσθήκη δυτικών επιρροών.  Μου άρεσε ιδιαίτερα και η φωτογραφία με τα υπέροχα χρώματα να δημιουργούν την κατάλληλη σκοτεινή ατμόσφαιρα που χρειάζεται η σειρά.  Στο σχεδιασμό των χαρακτήρων παρατηρείται ένας διακριτικός μινιμαλισμός, επιτηδευμένος για να θυμίζει τα sprites του αυθεντικού παιχνιδιού και ειδικά ο Κόμης και ο Alucard αποπνέουν τον απαραίτητο ελιτισμό.

Οι δημιουργοί έχουν δηλώσει πως σκοπός τους ήταν μία μίξη των χαρακτήρων από τα γνωστά βαμπιρικά anime Hellsing και Vampire Hunter D με το περιβάλλον του εξίσου δημοφιλούς Bersek και το κατάφεραν. Όπως ακριβώς και στα παιχνίδια, το σύμπαν του Castlevania είναι γοητευτικότατο και συνάμα σκληρό και αμείλικτο. Τίποτα δε μοιάζει ασφαλές στον μεσαιωνικό κόσμο τις Wallachia με το θάνατο να παραμονεύει και να απειλεί συνεχώς, όχι  μόνο εξαιτίας των δυνάμεων του δικαιολογημένα οργισμένου  Δράκουλα αλλά και του διεφθαρμένου κλήρου που είναι ο πραγματικός villain της σειράς.

Τα τέσσερα εικοσάλεπτα επεισόδια που αποτελούν τον πρώτο κύκλο λειτουργούν περισσότερο σαν εισαγωγή παρά σαν ολοκληρωμένη σαιζόν. Το σίγουρο όμως είναι πως δε θα βαρεθείτε. Ο Ellis αποδεδειγμένα λειτουργεί καλύτερα μέσα στα χαλαρά όρια που επιβάλει μία mainstream παραγωγή και εδώ παραδίδει μία στιβαρή ιστορία με γρήγορη ροή, καλογραμμένους διαλόγους και πολλές σκηνές δράσεις όπου το αίμα ρέει άφθονο. Πραγματικά μην ασχοληθείτε αν σας απωθεί η έντονη, γλαφυρή απεικόνιση της βίας. Υπάρχουν ποικίλες αναφορές στα παιχνίδια και εξαρτάται φυσικά από τον βαθμό της ενασχόλησης του εκάστοτε θεατή με αυτά στο ποιες θα αναγνωρίσει. Υπάρχουν βέβαια και στοιχεία γνώριμα και σε κάποιον που έχει επιδερμική σχέση με τα Castlevania όπως το θρυλικό μαστίγιο του οίκου τον Belmont και οι ελιγμοί πάνω σε γιγαντιαία γρανάζια που θα κάνουν τους «καμένους» βετεράνους να ψάχνουν χειριστήριο. Το απαραίτητο χιούμορ για να απαλύνει λίγο τη γενικότερη βαριά ατμόσφαιρα που επικρατεί εμφανίζεται με μέτρο, ενώ ο Ellis αποζημιώνει τους πιστούς του με λίγες στρατηγικά τοποθετημένες ατάκες ειδικά προς το τέλος.

Το Βρετανικό χρώμα  της παραγωγής εμπλουτίζουν και οι ηθοποιοί που επιλέχθηκαν για τα voice overs με τους ταλαντούχους Richard Armitage (Hobbit, Captain America), Graham McTavish (Hobbit, Preacher) και James Callis (Battlestar Galactica) να αναλαμβάνουν τους ρόλους της βασικής τριάδας των Trevor, Dracula και Alucard αντίστοιχα. Η μουσική είναι ταιριαστή αν και δεν με εντυπωσίασε με εξαίρεση τις έξυπνες Stranger Things αναφορές. Η επιλογή να μη χρησιμοποιηθούν κλασικά θέματα σαν το Vampire Killer και το Bloody Tears μπορεί να ενοχλήσει τους ταγμένους οπαδούς, θεωρώ όμως πως ήταν ορθή μιας και τα βρίσκω αρκετά cheesy και δεν συνάδουν με τον ωριμότερο χαρακτήρα της σειράς.

Το Castlevania του Netfilx αποτελεί σημείο των καιρών. Η μεγάλες εταιρείες παραγωγής έχουν συνειδητοποιήσει εδώ και χρόνια πως υπάρχει μεγάλο κέρδος σε franchises που παλαιότερα απευθυνόντουσαν λανθασμένα αποκλειστικά σε παιδιά και δρουν αναλόγως. Ακόμα και αν δεν έχετε ασχοληθεί με κάποιο παιχνίδι της σειράς αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρία αν αρέσκεστε στον animated τρόπο εξιστόρησης και τον βαμπιρικό μύθο.

Βρείτε τη σειρά στο NETFLIX