Αφιέρωμα: Penny Dreadful

Αξίζει σίγουρα παραπάνω από μια...δεκάρα
24 Ιανουαρίου 2017 10:17
Αφιέρωμα: Penny Dreadful

Το Penny Dreadful αποτελούσε ένα εκδοτικό φαινόμενο του 19ου αιώνα στην Αγγλία και ήταν μια φτηνή αλλά δημοφιλής εβδομαδιαία σειρά από περιοδικά-νουβέλες με θέματα όπως το έγκλημα, το μυστήριο, τα παραφυσικά φαινόμενα, την περιπέτεια και τον τρόμο (οι ομοιότητες είναι εμφανείς), η οποία κόστιζε μια δεκάρα (penny). Τρομερή δεκάρα. Η τηλεοπτική σειρά αντίστοιχα προβλήθηκε από το 2014 έως το 2016 σε τρεις σεζόν από 8, 10 και 9 επεισόδια αντίστοιχα. Τοποθετείται στην Βικτωριανή Αγγλία, μια πόλη γεμάτη φτώχεια και έγκλημα. Περιλαμβάνει μια “οικογένεια” ανθρώπων που έχουν κουραστεί να παλεύουν με τα προσωπικά τους προβλήματα και δαίμονες και αποφασίζουν να ενταχτούν μαζί ενάντια σε αυτό που θεωρούν την πηγή των προβλημάτων τους. Συμμετέχουν μερικά από τα πιο διάσημα τέρατα-χαρακτήρες της λογοτεχνίας όπως ο Victor Frankenstein, ο Dorian Gray και ο Dracula.

Η πρωταγωνίστρια της σειράς, Eva Green, είναι απλά εκπληκτική. Άλλοτε γλυκιά και ρομαντική και άλλοτε σκοτεινή, απόμακρη και τρομακτική όπως ακριβώς πρέπει να είναι ο χαρακτήρας της Vanessa Ives τον οποίο υποδύεται. Δαιμονίζεται, τρελαίνεται, ερωτεύεται απεχθάνεται, μισεί και αγαπάει σε έναν αέναο συνεχή κύκλο. Χωρίς υπερβολή, ίσως να μιλάμε για τη ερμηνεία της καριέρας της. Συναντάμε επίσης τον Josh Hartnett στον ιδιαίτερο ρόλο του Ethan Chandler, αλλά και τον εξαιρετικό Timothy Dalton (70 χρονών πλέον) υποδυόμενος τον Sir Malcolm Murray. Εξαιρετικοί και οι Reeve Carney και Harry Treadaway στους ρόλους των Dorian Grey και Dr. Victor Frankenstein αντίστοιχα. Προσωπικά θα ξεχωρίσω τον Rory Kinnear (John Clare) ο οποίος μαζί με την Eva Green δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας και κρατάνε την σειρά μόνοι τους σε ένα υψηλό επίπεδο. Η ποίηση και ο λυρισμός του “τέρατος” είναι μοναδική. Υπάρχουν επεισόδια που είναι καθαρά δραματικά τα οποία είναι και αυτά που σου αφήνουν το χαρακτηριστικό τους στίγμα.

Επεισόδια με επίκεντρο τους χαρακτήρες και τους προβληματισμούς τους, οι οποίοι πολλές φορές έρχονται σε σύγκρουση με τα ίδια τους τα πιστεύω. Τους παρουσιάζει έναν-έναν προσωπικά αλλά και συνολικά με ένα αριστοτεχνικό δέσιμο μεταξύ τους. Επίσης δεν υπάρχουν ταμπού και προκαταλήψεις στο πως θα θίξει και θα παρουσιάσει καίρια ζητήματα της εποχής, όπως ο ρατσισμός, η γυναικεία εκμετάλλευση και η σεξουαλικότητα γενικότερα. Ο τρόπος που προσεγγίζει τα πράγματα ο σκηνοθέτης John Logan είναι φρέσκος, ενδιαφέρον και διαφορετικός. Με ένα καλό βιογραφικό στο γράψιμο σεναρίων, σε ταινίες όπως οι Gladiator (2000), Star Trek: Nemesis (2002), The Last Samurai (2003), The Aviator (2004), Sweeney Todd (2007) και Skyfall (2012).

Το Penny Dreadful χαρακτηρίζεται από εντυπωσιακή αισθητική, κάλο επίπεδο παραγωγής, είναι τολμηρό, αντισυμβατικό και τρομακτικό με έναν ιδιαίτερο και αρκετά αποτελεσματικό τρόπο. Γοτθική αισθητική και διάλογοι με λογοτεχνική προσέγγιση, συνθέτουν ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα. Σίγουρα δεν είναι τέλειο, έχει τα μικροπροβλήματά της ως σειρά, κάποια σεναριακά λάθη, μερικά φθηνά οπτικά εφέ, μικρή “κοιλιά” στο σενάριο αλλά προσωπικά, τα βρίσκω αμελητέα μπροστά στη συνολική εικόνα.

Η σειρά μπορεί να φαίνεται ότι είναι μια μίξη από Supernatural και Twilight όμως δεν είναι. Ερωτήματα και απορίες για θέματα όπως η αγάπη, το μίσος (το πόσο λεπτή είναι η γραμμή που τα συνδέει-χωρίζει), η φιλία, η οικογένεια και το πόσο σχετικά και υποκειμενικά μπορούν να γίνουν, o θάνατος, η αθανασία και το κόστος της είναι μερικά από τα θέματα που θίγονται. Και πάνω απ’ όλα θίγεται ο ίδιος ο άνθρωπος και η φύση του, ο πόθος, το πάθος και οι επιθυμίες του. Τι τον κάνει καλό και τι κακό; Ποιός ή τί καθορίζει το αν θα είναι ένας άγγελος ή ένας δαίμονας; Ο χαρακτήρας του; Τα βιώματά του; Κάτι άλλο; Η μήπως όλα αυτά μαζί; Μπορεί να γίνει θεός στη θέση του θεού και αν ναι, υπάρχει λόγος;

Τι κάνει άραγε μια τηλεοπτική σειρά φοβερή; Ίσως αυτές που δεν είναι “φορτωμένες” λόγο τηλεθέασης, εμπορικότητας κτλ με πολλές σεζόν να είναι “καλύτερες” και πιο ξεκούραστες. Αρκεί βέβαια να πετυχαίνουν το στόχο τους, δηλαδή να κρατάνε το θεατή σε εγρήγορση, αγωνία, να μην αφήνουν δήθεν σεναριακά κενά ή τροφή για σκέψη στον θεατή (ακούς J.J. Abraams;) αλλά  αντίθετα να τον προβληματίζουν για θέματα που τα ξέρει η νομίζει ότι τα ξέρει, και πιθανότατα να τα βλέπει από λάθος οπτική γωνία και να τους έχει δώσει λάθος ερμηνεία.

Ενίοτε να τον ταξιδεύουν στην αντίστοιχη εποχή, να νιώθει και να καταλαβαίνει τη χαρά, τον πόνο, τη λύπη και όλα τα συναισθήματα των χαρακτήρων. Να κλαίει, να χαμογελά, να πονάει μαζί με τους χαρακτήρες σαν να “βλέπει” τον εαυτό του στην οθόνη. Αυτή είναι επιτυχημένη σειρά κατά τη γνώμη μου. Και δεν χρειάζεται απαραίτητα ούτε τόνους χρημάτων, ούτε οπτικά εφέ με το τσουβάλι, ούτε βαρύγδουπα ονόματα. Χρειάζεται αγάπη, μεράκι, εμπειρίες και κατάθεση ψυχής. Με τα λάθη της ναι, γιατί όχι; Με κάποια μικρά σεναριακά κενά, με οπτικά εφέ που σε κάνουν και χαμογελάς αμήχανα καμιά φορά.

Γιατί το τέλειο και το αψεγάδιαστο να είναι απαραίτητα και το καλύτερο; Γιατί έχουμε καταλήξει να ψάχνουμε απεγνωσμένα το παραμικρό ψεγάδι που θα μας κάνει να πούμε «Πολύ καλό, αλλα…»; Δεν είναι τα πάντα μια διαρκής κούρσα και εξέταση. Ας χαλαρώσουμε και ας απολαύσουμε απλά αυτό που βλέπουμε ή κάνουμε. Τότε, θα έχουμε πλήρη επίγνωση και κρίση να πούμε εάν μας άρεσε η όχι. Και ίσως τότε να έχουμε πιο βάσιμα επιχειρήματα  από το απλό και σεβαστό «Δεν ξέρω γιατι», στην ερώτηση «Γιατί δεν σου άρεσε»;

Βρείτε την τηλεοπτική σειρά στο IMDB