Κινηματογραφική Λέσχη: vol 1

Ο πρώτος κανόνας της Κινηματογραφικής λέσχης είναι… Εντάξει αστειεύομαι, θα το αποφύγω το καταραμένο κλισέ, το έχουμε βαρεθεί όλοι. Καλώς ήλθατε, λοιπόν, στη νέα μας στήλη αγαπητοί αναγνώστες. Με την παρούσα αυτή, μικρή εισαγωγή θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω τον λόγο ύπαρξης της “Κινηματογραφικής Λέσχης” και χωρίς κανένα ίχνος ντροπής να σας “προσηλυτίσω” με ωμή προπαγάνδα και υπερφίαλους χαρακτηρισμούς. Δεν σας κρύβω πως ευελπιστούμε αυτή η στήλη να ευδοκιμήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα και να αποτελέσει σημείο αναφοράς για κάθε αντίστοιχη μελλοντική προσπάθεια στον σινεφιλικό κόσμο του Ίντερνετ. Αυτοί που έχουν έρθει σε επαφή με τη “Λέσχη” ήδη μιλάνε για “ό,τι πιο μεγαλειώδες και πρωτότυπο γράφτηκε ποτέ για σινεμά” ενώ,  στους κύκλους της βιομηχανίας οι ψίθυροι για πούλιτζερ, συνεχώς πληθαίνουν. Αλλά ας μην προτρέχουμε. Η “Κινηματογραφική Λέσχη” στο site, εκτός από το να μας χαρίσει ανυπολόγιστη δόξα και αναγνώριση, γεννιέται για να εξυπηρετεί έναν απλό σκοπό: να σας προτείνουμε ταινίες που μας αρέσουν. Πολύ.  Χωρίς αναλύσεις, χωρίς spoilers, χωρίς κατατάξεις και ιεραρχικές λίστες, θα σας προτείνουμε κάθε φορά ταινίες που εμείς θεωρούμε εξαιρετικές. Προσέξτε, όχι απλά “καλές” ή “οκ” ή “την είδα το Σάββατο μεσημέρι στο Star τρώγοντας μπριζόλα”. “Εξαιρετικές”.  Επειδή όλοι έχουμε βρεθεί στη βαρετή και μάλλον ενοχλητική θέση να ψάχνουμε «τι ταινία να δούμε σήμερα;», αυτή η στήλη ευελπιστεί να δημιουργήσει μια βάση δεδομένων από αξιόπιστες προτάσεις για καλό σινεμά διευκολύνοντας κάπως τις ήδη δύσκολες και άδικες ζωές μας. Δεν πρόκειται για τις “καλύτερες ταινίες όλων των εποχών”, ούτε για “τις 743 ταινίες που πρέπει να δείτε πριν πεθάνετε” και άλλα τέτοια σαχλά. Δε σκοπεύουμε καν να τις χωρίσουμε σε κατηγορίες, είδη ή χρονολογική περίοδο. Θα είναι απλά οι προτάσεις για καλό σινεμά του εκάστοτε συντάκτη εκείνη τη στιγμή, χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο ή αιτία. Με το χρόνο, ίσως εξακριβώστε και με ποιανού το γούστο ταιριάζετε περισσότερο για να αποκτήστε μια σχετική εμπιστοσύνη στις προτάσεις του. Ίσως. Γιατί είμαστε και περίεργοι.

Κινηματογραφική Λέσχη: vol 3

Κινηματογραφική Λέσχη: vol 2

Θα κάνω εγώ την αρχή επειδή είμαι ο πιο ψηλός.

Heat (1995) του Michael Mann

Μπορεί τα τελευταία χρόνια ο Mann να έχει χάσει την κατεύθυνσή του μένοντας σε επιφανειακές επιδείξεις στυλ αλλά για πολλά χρόνια υπήρξε ένας εκ των σπουδαιότερων δημιουργών του Hollywood. Κατά την άποψή μου, το Heat είναι η καλύτερη ταινία της καριέρας του και μια από τις καλύτερες της δεκαετίας του 90. Η σκηνή ανθολογίας μεταξύ De Niro και Pacino είναι η απόδειξη πως μια συνομιλία μπορεί να έχει περισσότερη ένταση απ’ οποιαδήποτε σκηνή δράσης.  

Mother (2009) του Joon-ho Bong

Ανάμεσα στις πολλές φανταστικές ταινίες που ξεπήδησαν από τον κορεάτικο κινηματογράφο τα τελευταία χρόνια, το Mother είναι ίσως η αγαπημένη μου. Ένα πολύ σφιχτοδεμένο δράμα μυστηρίου που σε κρατάει σε εγρήγορση καθ΄ όλη τη διάρκεια αλλά και ένας σκοτεινός ύμνος πάνω στη δύναμη της μητρότητας.  Αν υπάρχει κάτι που κάνει το κορεάτικο σινεμά να ξεχωρίζει, είναι στη διάθεσή του να εξερευνήσει δύσκολα και άβολα θέματα και το Mother είναι μια τρανή απόδειξη αυτού.

Incendies (2010) του Denis Villeneuve

Η ταινία που έκανε γνωστό τον Kαναδό σκηνοθέτη του Sicario και των επερχόμενων Arrival και Blade Runner 2049, στο ευρύ κοινό είναι ένα σοκαριστικό κομψοτέχνημα που καλύτερα θα είναι να δείτε χωρίς να γνωρίζετε το παραμικρό. Απλά εμπιστευτείτε με και αφεθείτε.

The Sting (1973) του George Roy Hill

Μια από τις διασκεδαστικότερες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ. Τελεία. Η χημεία μεταξύ Redford και Newman είναι ακαταμάχητη, η σκηνοθεσία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους και το σενάριο “κοφτερό” μέχρι το τέλος. Θα μπορούσα να τη βλέπω κάθε βδομάδα χωρίς να τη βαρεθώ. Μην τη “φοβηθείτε” επειδή είναι του 1973.

In My Father’s Den  (2004) του Brad Mcgann

Αυτό το διαμάντι από τη Ν. Ζηλανδία είναι μια από τις πιο ευχάριστες κινηματογραφικές εκπλήξεις που βίωσα τον τελευταίο καιρό. Καλογυρισμένο, καλοπαιγμένο και με βαθιά ανθρώπινους χαρακτήρες που δεν διστάζει να “απογυμνώσει” ολοκληρωτικά και να “χτυπήσει” τον θεατή κατακούτελα.  Ένα άψογο ατμοσφαιρικό θρίλερ χαρακτήρων που απορώ πως το Hollywood δεν το έχει κάνει ακόμα remake.

Children of Men (2006) του Alfonso Cuaron

Προτού ο Cuaron κατακτήσει την εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία με το Gravity, είχε γυρίσει την καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας τους 21^ου αιώνα. Προσγειωμένη σε μια “γκρίζα” και εφιαλτικά ρεαλιστική πραγματικότητα, το Children of Men είναι μια εμπειρία με ωμή κινηματογραφική δύναμη, πλούσια σε συμβολισμούς που καταφέρνει να βρει την ανθρωπιά μέσα στον απάνθρωπο κόσμο της (μας).

When Harry Met Sally… (1989) του Rob Reiner

Είμαι αλλεργικός στις ρομαντικές κομεντί αλλά η συγκεκριμένη αποδεικνύει πως όλα είναι θέμα εκτέλεσης. Αστεία, έξυπνη και με ένα “ανθρώπινο” δίδυμο που “γράφει” στη κάμερα ενώ αποφεύγει τα εξωφρενικά στερεοτυπικά κλισέ του μοντέλου και της “μοντέλας”. Κλισέ με την καλή έννοια του όρου. Ό,τι πρέπει για χαλάρωση.

Barton Fink (1991) των Joel και Ethan Coen

Ανάμεσα στην πλούσια φιλμογραφία των Κοέν, νιώθω πως το Barton Fink είναι λιγάκι αδικημένο και παραγνωρισμένο. Ισορροπώντας ανάμεσα στην -“κατάμαυρη”- κωμωδία και το δράμα, οι Κοέν διηγούνται μια ιστορία βάναυσης “προσγείωσης” ενός φιλόδοξου συγγραφέα-καλλιτέχνη στην σκληρή πραγματικότητα του Hollywood. Με φανταστικές ερμηνείες από τους John Goodman και John Torturro, ένα πολυεπίπεδο σενάριο και μια σουρεαλιστικά αποπνικτική ατμόσφαιρα, το Barton Fink είναι Κοέν στα καλύτερά τους.

The Great Escape (1963) του John Sturgess

Ίσως η καλύτερη ταινία απόδρασης που έχω δει. Άντε, αν όχι η καλύτερη, σίγουρα η πιο διασκεδαστική. Τι άλλο να γράψω για να σας πείσω;

Stalker (1979) του Andrei Tarkovski

Είπα λίγο να το βαρύνω τώρα στο τέλος. Όσοι ενδιαφέρεστε για το σινεμά ως τέχνη πέρα από ψυχαγωγία, οφείλετε να δείτε το Stalker (και όλες τις υπόλοιπες ταινίες του Tarkovski). Εκτός από την ασύλληπτη φωτογραφία και σκηνοθεσία που έχει επηρεάσει πολύ και τα βιντεοπαιχνίδια σε αισθητικό επίπεδο, το Stalker είναι ένα υπνωτικό υπαρξιακό ταξίδι που διεγείρει τόσο τις αισθήσεις όσο και το μυαλό. Απλά, σας προειδοποιώ, όσοι ετοιμάζεστε να εισέλθετε για πρώτη φορά στο ποιητικό σινεμά του Tarkovski, ξεχάστε τις ξεκάθαρες απαντήσεις.

Καλές προβολές!