Stranger Things - Αφιέρωμα

Παρακολουθώ πολλές ξένες τηλεοπτικές σειρές και γενικότερα ταινίες. To είχα αυτό το “μικρόβιο” από πολύ μικρή ηλικία. Γεννημένος στις αρχές της δεκαετίας του 1980 επί εποχής βιντεοκασετών, θυμάμαι που τις νοίκιαζα από το βιντεοκλάμπ 2-3 μαζί (2 ημέρας και 1 τριημέρου συνήθως). Ακόμα έχω τη συλλογή με διαμαντάκια όπως Robocop, Mortal Kombat, Universal Soldier, Colors, Fortress, Lion King, Terminator και άλλα πολλά. Χρυσή δεκαετία αυτή του ‘80 με ταινίες σταθμούς όπως τα E.T. the Extra-Terrestrial (1982), Back to the Future (1985), Stand by Me (1986), The Goonies (1985) και πάρα πολλά ακόμα. Το στοιχείο που κάνει αυτές τις ταινίες ξεχωριστές, αγαπημένες και cult είναι η απίστευτη αισθητική, η ατμόσφαιρα που σε όλη τη διάρκεια της ταινίας σε “ρουφάει” κυριολεκτικά μέσα στον κόσμο της με τη μουσική να είναι απλά το κερασάκι στην ήδη πεντανόστιμη τούρτα! Λιτό αλλά πλούσιο και πανέμορφο σινεμά, όπως ακριβώς πρέπει να είναι.

Αυτό ακριβώς είναι και το Stranger Things. Απλό αλλά τόσο “γεμάτο”. Ένα love letter σε αυτήν τη δεκαετία, από ανθρώπους που προφανώς έχουν πολύ καλή γνώση και αντίληψη της εποχής εκείνης. Εποχής ναι. Μπορεί να απέχει μόνο 30+ χρόνια πίσω αλλά οι διαφορές είναι τόσες πολλές που εγώ τουλάχιστον τη χαρακτηρίζω άλλη εποχή. Τέλος πάντων, το Stranger Things ακολουθεί την ιστορία ενός μικρού αγοριού στο Hawkins της Indiana μετά την εξαφάνιση του οποίου, η μητέρα του, ο τοπικός αστυνομικός και τα φιλαράκια του μικρού, θα έρθουν αντιμέτωποι με τρομερές και σκοτεινές δυνάμεις, στην προσπάθειά τους να τον εντοπίσουν.

Υποκριτικά το επίπεδο είναι ικανοποιητικό, ειδικά από τα πιτσιρίκια (θα ξεχωρίσω την Millie Bobby Brown στον ρόλο της 11 και φυσικά τον γεματούλη φίλο μας Gaten Matarazzo). Τους χαρακτήρες τους αγαπάς και τους νοιάζεσαι από τις πρώτες σκηνές. Μεγάλη επιστροφή της Winona Ryder (υποκριτικά είναι απλά καλή), μετά από τα μπλεξίματα της με τον νόμο, για κλοπές επώνυμων ρούχων από το πολυκατάστημα Saks Fifth Avenue στο Beverly Hills (το λεγόμενο shoplifting) και τον νευρικό κλονισμό που υπέστη. Με πολύ γνωστές και καλές ταινίες στο βιογραφικό της όπως: Beetlejuice (1988), Edward Scissorhands (1990), Dracula (1992), The Age of Innocence (1993), Alien: Resurrection (1997), Girl, Interrupted (1999), και φημολογείται έντονα η επιστροφή της στον Σκαθαροζούμη 2 ίσως και του χρόνου, σε σκηνοθεσία φυσικά του μεγάλου Tim Burton.

Σε ότι αφορά τη μουσική δε θα μπορούσε παρά να είναι ηλεκτρονική και μάλιστα φτιαγμένη σε synthesizers, από σεβασμό και φόρο τιμής στα στάνταρ της εποχής. Νομίζω ότι η μουσική και τα μουσικά εφέ δε θα μπορούσαν να είναι καλύτερα, εξυπηρετούν απόλυτα το σκοπό τους, δηλαδή να σε βάλουν μέσα στο κλίμα της ταινίας σαν άλλος πρωταγωνιστής. Γίνονται αναφορές στους Clash και Modern English. Δε θυμάμαι πρόσφατα σε άλλη σειρά, να ανοίγω «τέρμα» τον ήχο στους τίτλους έναρξης. Κάποια από τα επεισόδια κάνουν τον επίλογό τους με ένα μουσικό κομμάτι, κάτι το οποίο απλά λατρεύω (ειδικά στο Sons of Anarchy).

Οι σκηνοθέτες, δηλαδή τα δίδυμα αδέρφια Matt και Ross Duffer, στο βιογραφικό των οποίων συγκαταλέγεται το Hidden (2015) και το σενάριο από κάποια επεισόδια του ενδιαφέροντος Wayward Pines (2015), ξαναείδαν κλασσικές ταινίες της εποχής όπως, E.T (1982), The Thing (1982), A Nightmare on Elm Street (1984) και άλλες πολλές, αλλά το ίδιο έγινε και για τα παιδιά του casting για να μπουν στο κλίμα της σειράς, στο οποίο μπήκε για τα καλά η Eleven αφού ξύρισε στην πραγματικότητα σχεδόν όλο το κεφάλι της, πράγμα για το οποίο είχε τρομοκρατηθεί και μόνο στην ιδέα, όπως είναι απολύτως λογικό αν λάβουμε υπόψη την ηλικία της. Τελικά την έπεισαν όταν τα αδέρφια της έδειξαν την φωτογραφία της Charlize Theron στο Mad Max με αντίστοιχο κούρεμα.

Απλά να αναφέρω πως οι επιρροές από ταινίες στο Stranger Things είναι δεκάδες. Μεγάλη απήχηση στους αδερφούς Duffer είχε επίσης ο τεράστιος και πολυαγαπημένος David Fincher. Τα πάντα είναι επιλεγμένα και τοποθετημένα με την παραμικρή λεπτομέρεια, έτσι ώστε να θυμίζουν στο μέγιστο τη δεκαετία του ‘80. Με απόλυτο σεβασμό και χωρίς να κουράζει, αναπαράγει την δεκαετία του 80, αφού στην ουσία αποτελείται από αυτήν. Σίγουρα η πιο ευχάριστη, ανάλαφρη έκπληξη του 2016 και απολύτως απαραίτητη. Τουλάχιστον για εμένα που ο παράγοντας νοσταλγία είναι πολύ σημαντικός. Όσοι μεγάλωσαν ή αγάπησαν στην δεκαετία του ’80 και όχι μόνο, ξέρετε τι πρέπει να κάνετε μόλις τελειώσετε το παρόν άρθρο. Είναι μια νοερή επιστροφή στα παιδικά, ξένοιαστα χρόνια μας, όταν κυκλοφορούσαμε στις αλάνες με τα ποδήλατα και παίζαμε μπάλα και κρυφτό στους δρόμους.

Ενίοτε τρομακτικό, περιπετειώδες, συγκινητικό και διασκεδαστικό μέχρι…αηδίας, έχει αιχμαλωτίσει σχεδόν όλο το άρωμα της δεκαετίας του ‘80 στο πολύ μικρό αλλά τρομερά εντυπωσιακό του μπουκαλάκι. Ξέρετε ποιο είναι το εκπληκτικό με το Stranger Things; Δεν σε ενδιαφέρει άμα έχει κλισέ, δεν σε ενδιαφέρει αν κάνει κοιλιά ή έχει κενά στο σενάριο, αν κάπου τα έχεις ξαναδεί αυτά που βλέπεις, αν δουλεύεις την άλλη μέρα το πρωί, αν χτυπάνε κινητά τηλέφωνα, αν πεινάς ή αν θέλεις να πας τουαλέτα από το προηγούμενο επεισόδιο. Πολύ απλά γιατί γουστάρεις με όλο σου το είναι αυτό που βλέπεις και θέλεις να το ζήσεις στο τέρμα. Περίεργα πράγματα…