Οι 5 αγαπημένες ελληνικές cult ταινίες των 80's

Μιας και οι ζέστες έχουν σφίξει για τα καλά και τα 40άρια χτυπούν κόκκινο, είναι αναμενόμενο η διάθεσή μας να έχει μπει σε mood καλοκαιρινών διακοπών! Wallpapers με παραλίες κοσμούν ήδη τα desktop μας και το μυαλό έχει αρχίσει να ταξιδεύει προς μέρη εξωτικά, αναπολώντας ταυτόχρονα παλαιότερες διακοπές. Δε ξέρω για εσάς αλλά οι αναμνήσεις που έχω από καλοκαιρινές διακοπές εκτός των άλλων, είναι άρρητα συνδεδεμένες με παλιές cult/ trash Ελληνικές κωμωδίες των 80’s αλλά και με ακούσματα όπως το «Πάμε για τρέλες στις Σεϋχέλλες» ή «Του Αιγαίου τα μπλουζ». Θα γελάτε βέβαια αλλά τόσο οι ταινίες αυτές όπως και τα κομμάτια τέτοιου τύπου ήταν λίγο έως πολύ «ότι να’ ναι» και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο έχουν περάσει στο υποσυνείδητο ως η προσωποποίηση της ανεμελιάς και ξεγνοιασιάς που χαρακτήριζε τις παιδικές/ εφηβικές μας διακοπές.  Οι ταινίες παρόλο όμως που επιφανειακά έδειχναν ανάλαφρες, έκρυβαν παράλληλα αρκετά hints που καυτηρίαζαν και έθιγαν πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις της εποχής, που αν παρατηρήσετε καλύτερα δεν αποκλίνουν τόσο σε σχέση με το σήμερα. Γι’ αυτό ίσως και να έχουν παραμείνει αειθαλές στο χρόνο.

Έξυπνες ατάκες, κωμικές καταστάσεις, ακατάσχετη αλλά όχι προσβλητική βωμολοχία, χαρακτήρες αρχέτυπα της εποχής, κοντά ρούχα και η συνταγή είναι έτοιμη!  Φαντάζομαι θα συμφωνείτε πως το τέλος εποχής των ταινιών αυτών –οι οποίες ήταν αν μη τι άλλο άξιοι συνεχιστές των χρυσών δεκαετιών 60’s-70’s- σήμανε και τις τελευταίες καλές στιγμές του Ελληνικού Κινηματογράφου. Με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως το «Safe Sex» ή το «Κλάμα βγήκε απ’ τον Παράδεισο» η Ελληνική κωμωδία στον κινηματογράφο περνάει εδώ και πολλά χρόνια κρίση έμπνευσης. Ακόμα και αυτές οι δυο που ανέφερα μπορεί να είχαν το στοιχείο της έξυπνης ατάκας που είναι απαραίτητο για μια καλή κωμωδία, τους έλλειπε όμως εκείνο το στοιχείο που χαρακτήριζε εκείνες τις ταινίες. Αυτό της αθωότητας. Αθωότητα δεν εννοώ σεμνότητα, εννοώ την προσέγγιση και την παρουσίαση μιας κατάστασης μέσα από το πρίσμα της σάτιρας και της εκάστοτε εποχικής κουλτούρας, με πρότυπα όμως τα οποία είναι αντιληπτά στον κοινωνικό περίγυρο. Η διαφορά με τότε είναι πως τα στοιχεία αυτά αντικαταστάθηκαν από κάτι που υποθετικά πουλάει περισσότερο. Το σεξ. Αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα οι πιο σύγχρονες ταινίες να διακατέχονται από χυδαιότητα που σε ελεγχόμενη αναλογία, όπως στις δυο ταινίες που ανέφερα είναι ανεκτές και διασκεδάζουν.  Δυστυχώς όμως δεν αποτελούν την πλειονότητα.  Ας μην εμβαθύνουμε άλλο, άλλωστε ο ίδιος ο καιρός μας προϊδεάζει για πιο ανάλαφρες καταστάσεις. Πάμε λοιπόν να θυμηθούμε πέντε αγαπημένες ταινίες από την χρυσή εποχή της βιντεοκασέτας!

Βασικά Καλησπέρα σας

«Κούλα μ’ ακούς; Πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος!» Όχι ο δικός μας ο Στεργιάδης αλλά το αμόρε της Καίτης Φίνου που στεκόταν εμπόδιο στον Στάθη Ψάλτη! Η ατάκα αυτή είναι ομολογουμένως η πιο χαρακτηριστική των 80’s! Βασικά οι ταινίες του Ψάλτη είναι τα ίδια τα 80’s και οι πρώτες που μας έρχονται στον μυαλό όταν θυμόμαστε εκείνη την εποχή. Είναι λίγο άδικο στην πεντάδα να μπαίνει μόνο μια ταινία του, καθώς όλες του συγκεκριμένου είναι μια προς μια, αλλά αν επιλέγαμε τις καλύτερες ταινίες της εποχής θα γέμιζε η πεντάδα μόνο με τις δικές του! Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, «Καμικάζι Αγάπη μου», «Έλα να αγαπηθούμε Ντάρλινγκ», «Κλεφτρόνι και Τζέντλεμαν» κ.α. Έτσι επιλέξαμε αυτή που μας έρχεται πρώτη στο νου και είναι η πιο χαρακτηριστική του. Το ραδιόφωνο δεν ήταν όπως το γνωρίζουμε σήμερα, ελεύθερο. Το πρόγραμμα ήταν συντονισμένο και άκρως ελεγχόμενο από τις συνεντεύξεις μέχρι και τη μουσική. Οι πρώτοι πειρατικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί έκαναν την εμφάνισή τους στον πόλεμο του 40 και η δράση τους συνεχίστηκε για αρκετές δεκαετίες μετά, από το «Εδώ Πολυτεχνείο» μέχρι την αποκορύφωσή τους την δεκαετία του 80. Οι σταθμοί αυτοί μετέδιδαν κομμάτια που οι συντηρητικές κυβερνήσεις όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά γενικά στην Ευρώπη έκαναν μποϊκοτάζ φιμώνοντας αρκετούς καλλιτέχνες και συγκροτήματα της εποχής, που λόγω των στίχων τους θεωρούνταν απαγορευμένα, όπως οι Led Zeppelin και Bob Dylan μέχρι τον Θεοδωράκη και τον Ξυλούρη. Υπήρξε ένα ανελέητο κυνηγητό από την αστυνομία η οποία προχωρούσε σε κατασχέσεις εξοπλισμού στην καλύτερη μέχρι φυλάκιση στη χειρότερη. Οι πειρατικοί σταθμοί δεν είχαν μόνο αυτό να αντιμετωπίσουν αλλά και τους υπόλοιπους πειρατικούς σταθμούς καθώς πολλές φορές το σήμα του ενός κάλυπτε τον άλλον  με αποτέλεσμα να φαγώνονται και μεταξύ τους.

Η ταινία καταπιάνεται με αυτό ακριβώς το γεγονός. Ο Ράδιο Καψούρα του Στάθη Ψάλτη που παίζει λαϊκά άσματα μπερδεύεται με τον Studio 69 του Σταμάτη Γαρδέλη που παίζει ντίσκο και τα ευτράπελα ξεκινούν! Ο έρωτας όμως παίζει περίεργα παιχνίδια και ο Πάνος Μιχαλόπουλος, φίλος του Στάθη ερωτεύεται την Μπέττη την αδερφή του Ντένη (Σταμάτης Γαρδέλης) κάνοντας τα πράγματα ακόμα πιο περίπλοκα ακολουθούμενα από ένα ξέφρενο μπαράζ κωμικών καταστάσεων.  Σκηνές απίστευτου γέλιου τα διαφημιστικά ενσταντανέ «Πίτσα καπριτσιόζα, Πίτσα ρουφιανόζα. Γιατί φτιάχνουν τόσες πίτσες; Γιατί ο καθένας έχει της πίτσας του χαβά» ή η σκηνή της Ρένας Παγκράτη που προσπαθεί να εκμυστηρευτεί τον έρωτά της στον Πάνο μιλώντας για τον πεταλουδίτσο και τον λιονταρίνο! Βέβαια η κυρίαρχη ατάκα είναι αυτή που είπαμε στην αρχή… Πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος!

Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα

Οι σχολικές πλάκες, τα αστεία προς τους καθηγητές και οι κοπάνες είναι ένα κοινό «μυστικό» που έχουμε όλοι. Αν αρχίσουμε να λέμε ιστορίες απ’ το σχολείο δεν θα τελειώσουν ποτέ! Δεν θα μπορούσε λοιπόν να λείπει από τη λίστα αυτή η ταινία. Και πως άλλωστε να λείπει όταν μιλάμε για την απόλυτη Ελληνική τρασοκωμωδία των 80’ς. Ο Μπίλιας (Στηβ Ντούζος),  ο Χάλιας (Γιώργος Ρήγας) και ο Κορτέσης (Σταμάτης Γαρδέλης) είναι τα τρία κύρια ταραχοποιά στοιχεία που φοιτούν στο Σχολείου του Χαβαλέ (Μίμης Φωτόπουλος) οι οποίοι σκαρφίζονται τα πάντα για να γλιτώσουν μάθημα και να γελάσουν με τους καθηγητές τους, που προσπαθούν μάταια να τους βάλουν τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι. Ακολούθησαν άλλες τρεις ταινίες, όμως επιτυχία έκαναν οι πρώτες δυο καθώς αργότερα επήλθε κορεσμός και η έξυπνη σάτιρα άρχισε να μη γίνεται τόσο έξυπνη. Παρόλα αυτά το Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα 1 και 2 έχουν μείνει πρώτες στο μυαλό μας και θεωρητικά αξεπέραστες, παρόλο που αρκετές ταινίες ανάλογου ύφους ακολούθησαν όπως το «Γρανίτα από Μελάνι» κ.α.  Επική στιγμή: «Εσύ τι είδες;»

Θηλυκό Θηριοτροφείο

Τα παρθεναγωγεία θηλέων ξεκίνησαν ως ιδέα τον 19^ο αιώνα και άρχισαν να γίνονται πραγματικότητα λίγο μετά τον ξεριζωμό της Σμύρνης όπου οι Έλληνες που ήρθαν από κει  αλλά και από την Κωνσταντινούπολη, πίστευαν ότι η γυναίκα πρέπει να μορφώνεται και να εκπαιδεύεται πριν παντρευτεί. Έτσι τα πρώτα παρθεναγωγεία εσώκλειστων θηλέων άνοιξαν για να υποδεχτούν κορίτσια από εύπορες κυρίως οικογένειες όπου εκτός των κυρίως μαθημάτων τους, μάθαιναν πώς να γίνουν καλές νοικοκυρές.  Με το πέρασμα των αιώνων τα παρθεναγωγεία παρέμειναν  ως τα ελίτ εκπαιδευτήρια για τις οικονομικά ισχυρές οικογένειες που ήταν must η κόρη τους να σπουδάσει σε ένα τέτοιο. Παράλληλα βέβαια υπήρχαν και των αρένων.

Στα νεότερα χρόνια και πριν την καθιέρωση των κοινών σχολείων, παρέμειναν μέχρι τα μέσα των 80’ς ως εκπαιδευτήρια (κάτι σαν τα σημερινά ιδιωτικά)  τα οποία απευθύνονταν κυρίως στις εύπορες οικογένειες, αλλάζοντας όμως τη νοοτροπία τους ως προς την προετοιμασία της καλής συζύγου και νοικοκυράς. Η συγκεκριμένη ταινία έχει να κάνει με τα εσώκλειστα κακομαθημένα κορίτσια ενός παρθεναγωγείου που το μυαλό τους είναι πώς να κάνουν πλάκα στους καθηγητές τους, να το σκάσουν το βράδυ για μπουζούκια και ντίσκο και πώς να ξελογιάσουν τον νεαρό γυμναστή τους με τον οποίο είναι όλες ερωτευμένες. Τα Καυτά σορτσάκια, το νάζι και τα αστεία πειράγματά τους, θα σας δώσουν μια νότα δροσιάς τα καλοκαιρινά μεσημέρια παρέα με καρπούζι! Αξέχαστη στιγμή όταν η Σοφία Αλιμπέρτη ζητά από το Κυλικείο (Κώστα Τσάκωνα) ένα «αθώο» παγωτό!

Μήτσος ο Ρεζίλης (Ο Γλυκοψεύτης) 

Προσωπικά θεωρώ τον Σωτήρη Μουστάκα ως τον καλύτερο κωμικό ηθοποιό που έχει βγάλει ποτέ αυτή η χώρα και λέω κωμικό γιατί οι περισσότερες ταινίες του είναι κωμωδίες. Ο ίδιος έχει αποδείξει όμως ότι μπορεί να κάνει τα πάντα, όπως άλλωστε κάνει ένας καλός ηθοποιός. Η διαχωριστική γραμμή του κωμικού απ’ το σαχλό και γελοίο είναι λεπτή και λίγοι καταφέρνουν να μην την περάσουν (όπως συχνά βλέπουμε κάποιους άλλους που κάνουν επιθεωρήσεις τα καλοκαίρια).  Ο Μουστάκας έχει εκείνο το ταλέντο που έχουμε δει κυρίως στο θέατρο  –όπως ο Ψάλτης και ο Χάρρυ Κλυνν- που μπορεί με μαεστρία να αλλάξει τη διάθεση του θεατή στο λεπτό, να γίνει σοβαρός και καυστικός και στο καπάκι να σε κάνει να λυθείς στο γέλιο.

Όπως ο Ψάλτης έτσι και ο Μουστάκας έχει αρκετές αξιομνημόνευτες ταινίες της εποχής, όμως εμείς επιλέξαμε αυτή που έχει τις πιο πολλές ατάκες και αναδεικνύει το ταλέντο του μέσα από τις πολυάριθμες μεταμφιέσεις του. Η υπόθεση ξεκινά με δυο αντίπαλες καφετζούδες – μέντιουμ-προξενήτρες ( Σωτήρης Μουστάκας / Θάνος Παπαδόπουλος οι οποίες κερδίζουν χρήματα κοροϊδεύοντας τους αφελείς, προκειμένου να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Αργότερα θα συμφιλιωθούν και η φήμη τους θα απλωθεί αρκετά μακριά απ’ τα στενά όρια του μαχαλά. Οι γιοι τους που είναι φίλοι από παιδιά μεγαλώνοντας θα προσπαθήσουν να γίνουν νονοί της νύχτας αλλά αποτυγχάνουν οικτρά. Καταλήγουν έτσι να ανοίξουν ένα γραφείο συνοικεσίων. Αποφασισμένοι να πετύχει η επιχείρησή τους, αναγκάζεται ο ένας να μεταμφιεστεί σύμφωνα με τα γούστα των πελατών του, για να μην τους χάσει και τα ευτράπελα ξεκινούν! Σκηνές απίστευτου γέλιου, όμως για μένα ξεχωρίζει αυτή που υποτίθεται ότι καλούν το πνεύμα του νεκρού άντρα μιας πελάτισσας του Ανέστη και η στιγμή του θανάτου της μιας εκ των δυο.

Αλαλούμ

Ο Χάρρυ Κλυνν νομίζω είναι από εκείνους τους ηθοποιούς που ή θα τον λατρέψεις ή θα τον μισήσεις, μέση κατάσταση δεν υπάρχει. Το σίγουρο πάντως είναι ότι το χιούμορ του είναι ιδιαίτερο. Πρόκειται για έναν πολυτάλαντο καλλιτέχνη του οποίου η δράση επεκτείνεται πέρα της ηθοποιίας. Στην συγγραφή βιβλίων, χιουμοριστικών κειμένων και μουσικής, στο τραγούδι, στη ζωγραφική και ήταν ο πρώτος μάλιστα που ύστερα από μια δεκαετία στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά έφερε πρώτος το standup comedy στην Ελλάδα. Το «Αλαλούμ» όπως επίσης το «Made in Greece» που κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά, είναι ταινίες- σταθμός στον Ελληνικό κινηματογράφο. Η συγκεκριμένη είναι ακριβώς αυτό που λέει το όνομά της! Αποτελείται από τρία μεγάλου μήκους σκετς τα οποία προλογίζονται και σχολιάζονται από την πιο ίσως γραφική φιγούρα (με αρκετή βέβαια επιτηδευμένη δόση υπερβολής) της Ελληνικής κοινωνίας. Αυτή του νεοέλληνα «μάγκα» του καφενείου, ο οποίος προσπαθεί να συγχωνέψει την παράδοση με τον εκσυγχρονισμό χωρίς βέβαια ο ίδιος να κατανοεί πλήρως τον τρόπο.

Στο πρώτο υποδύεται τον αστυνόμο Μπέκα ο οποίος εισβάλει σε ένα σπίτι με ηλικιωμένους  προκειμένου να εξιχνιάσει ένα έγκλημα, μόνο που… μπήκε σε λάθος σπίτι! Στο δεύτερο γινόμαστε μάρτυρες ενός σουρεαλιστικού υπαρξιακού δράματος, αυτό του Αρτέμη το οποίο το παρακολουθεί ως θεατής ο «μάγκας» ο οποίος βρίσκει «πολύ νόημα» στα λεγόμενά του χωρίς φυσικά να καταλαβαίνει τίποτα και το τρίτο τοποθετείται στο απομονωμένο χωρίο «Λέτσοβο» που είναι η γενέτειρα της θρυλικής Γκόλφως . Στο Λέτσοβο η τεχνολογία και η πρόοδος δεν υφίστανται. Αυτό όμως θα αλλάξει μια για πάντα, όταν ο πραματευτής από την πόλη θα φέρει την τηλεόραση καθώς και άλλες συσκευές που θα ταράξουν την ησυχία του χωριού και ο πληθυσμός του θα αρχίσει να χωρίζεται σε πράσινα, μπλε και κόκκινα στρατόπεδα. Αρκετές στιγμές γέλιου και ατάκας με την κυρίαρχη κατ’ εμέ αυτή της Γκόλφως (Χάρρυ Κλυνν) και του Τάσου (Δημήτρης Πιατάς).

Εσάς ποιες είναι οι αγαπημένες σας cult Ελληνικές ταινίες και ατάκες; Πείτε μας στα σχόλια.