Heretic Review: Ο Hugh Grant κλέβει την παράσταση και στο horror

Το Heretic δεν είναι η τυπική ταινία τρόμου που θα περιμένατε. Σε σκηνοθεσία των Scott Beck και Bryan Woods, οι οποίοι βρίσκονται πίσω από το A Quiet Place, αυτή η παραγωγή της A24 εμβαθύνει σε ερωτήματα πίστης και θρησκείας, εξερευνώντας τις σκοτεινές γωνιές της ανθρώπινης φύσης. Στο επίκεντρο βρίσκεται ο Hugh Grant, ο οποίος παραδίδει μια ερμηνεία που είναι εξίσου συναρπαστική, όσο και ανατριχιαστική. Αν περιμένετε κλασικά jump scares, ξεχάστε το - το Heretic είναι ένα διεστραμμένο ψυχολογικό θρίλερ που εστιάζει στη δημιουργία ατμόσφαιρας μέσω μιας σχεδόν θεατρικής προσέγγισης. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι από τη συνταγή λείπουν η ένταση, ο τρόμος και οι απρόβλεπτες εξελίξεις.

Η ιστορία ξεκινά με δύο νεαρές Μορμόνες ιεραποστόλους, την Sister Barnes (Sophie Thatcher) και την Sister Paxton (Chloe East), να κάνουν την περιοδεία τους σε μια μικρή πόλη του Colorado. Μετά από μια δύσκολη μέρα που συναντούν μόνο απόρριψη, καταλήγουν στην πόρτα του Mr. Reed (Hugh Grant), ενός ζεστού και χαμογελαστού κυρίου που τις προσκαλεί για σπιτική blueberry pie. Είναι γοητευτικός, φιλικός και γεμάτος ερωτήσεις για το δόγμα τους. Αυτό που ωστόσο ξεκινά ως μια φιλική συζήτηση, εξελίσσεται γρήγορα σε έναν εφιάλτη, όταν οι δύο κοπέλες συνειδητοποιούν ότι έχουν παγιδευτεί.

Οι ερωτήσεις του για τις πεποιθήσεις τους ξεκινούν ως προβληματισμοί, αλλά γρήγορα αποκτούν σκοτεινό τόνο. Η πίτα δεν σερβίρεται ποτέ, η καταιγίδα έξω δυναμώνει και η “σύζυγος” παραμένει άφαντη. Κάπου εδώ γίνεται σαφές ότι ο Reed δεν σκοπεύει να τις αφήσει να φύγουν. Το σπίτι του - μέχρι πρότινος - φαινομενικά άκακου οικοδεσπότη τους, ξαφνικά μετατρέπεται σε ένα λαβύρινθο με κλειδωμένες πόρτες και κρυμμένα δωμάτια. Αυτό, θα είναι και το σκηνικό όπου θα υποβάλλει τις κοπέλες σε ένα διαστροφικό θεολογικό παιχνίδι. 

Ο Hugh Grant ως Mr. Reed είναι η ψυχή του Heretic. Ξεχάστε τον ντροπαλό γοητευτικό ήρωα από τις ρομαντικές κομεντί - εδώ βλέπουμε έναν Grant όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί. Πατώντας με το ένα πόδι πάνω στο φλεγματικό χιούμορ της κινηματογραφικής περσόνας που έχει πλάσει στη φιλμογραφία του και με το άλλο στους υποκριτικούς κώδικες του θρίλερ, παραδίδει μια ερμηνεία που ισορροπεί υπέροχα ανάμεσα στη ραφιναρισμένη κωμωδία και τον τρόμο. Έτσι, καταφέρνει να μετατρέψει το Heretic σε μια από εκείνες τις σπάνιες ταινίες, όπου ο “κακός” τις κουβαλάει στις πλάτες του.

Η Sophie Thatcher και η Chloe East στο πλάι του, προσφέρουν το απαραίτητο βάθος στους ρόλους τους και δημιουργούν δύο ηρωίδες που εύκολα ο θεατής ταυτίζεται μαζί τους και νοιάζεται για την επιβίωσή τους, ακόμη και όταν η πλοκή βαδίζει προς την υπερβολή.

Ας μιλήσουμε, όμως, για όλα όσα λειτουργούν. Το Heretic διαπρέπει στην έναρξή του. Η αργή αποκάλυψη των πραγματικών προθέσεων του Reed και οι κοφτεροί διάλογοι, χτίζουν μια απειλητική και αγωνιώδη ατμόσφαιρα. Το ίδιο το σπίτι μοιάζει με χαρακτήρα, με τους σκοτεινούς διαδρόμους, τα κρυφά δωμάτια και τους ανατριχιαστικούς ήχους που ζωντανεύουν από τη φωτογραφία του Chung-hoon Chung (Oldboy). Τα παιχνίδια με τις σκιές και η ηχητική μπάντα ανεβάζουν την ένταση και δημιουργούν μια κλειστοφοβική αίσθηση του τρόμου, που είναι δύσκολο να αγνοήσεις.

Ενώ όμως το πρώτο μισό είναι εξαιρετικό, στο δεύτερο, η ταινία αρχίζει να χάνει τη δυναμική της. Οι φιλοσοφικές πινελιές δίνουν τη θέση τους σε πιο τυπικά horror στοιχεία - αιματοχυσίες, ανατροπές της τελευταίας στιγμής και ένα χαοτικό φινάλε που μοιάζει υπερβολικό.

Παρά τις αδυναμίες του, βέβαια, το Heretic αξίζει την προσοχή σας μόνο και μόνο για την ερμηνεία του Hugh Grant. Η μεταμόρφωσή του σε ένα σαδιστικό αρπακτικό, προσθέτει μια νέα διάσταση στη δοκιμασμένη γοητεία του και εν τέλει, η ταινία μπορεί να μην επιτυγχάνει ποτέ την αφηγηματική απογείωση που επιδιώκει, αλλά οι ερμηνείες, το στυλ και η μοναδική της υπόθεση την κάνουν να ξεχωρίζει στο γεμάτο horror τοπίο.

Αν είστε fan των ψυχολογικών θρίλερ, λοιπόν, και του σκοτεινού χιούμορ, το Heretic προσφέρει αρκετές συγκινήσεις για να αιχμαλωτίσει την προσοχή σας.