MaXXXine: Το εντυπωσιακό κλείσιμο μιας δυνατής horror τριλογίας - Review

O Ti West αναμφίβολα είναι ένας από τους κορυφαίους εν ενεργεία δημιουργούς στο είδος του τρόμου κι αυτό είναι κάτι που το μυημένο κοινό το αντιλήφθηκε ήδη από το 2009. Με την τρίτη ταινία του, το “House of The Devil”, o West καθιέρωσε το ρεύμα του mumblegore και μας χάρισε ένα διαμαντάκι που θα έκανε περήφανο τον John Carpenter. Ο ίδιος, αν και συνέχισε να τροφοδοτεί με αξιόλογες προσθήκες το είδος, κατάφερε να κερδίσει την ευρεία αναγνώριση το 2022 με ένα φιλόδοξο “διπλό χτύπημα”.

Το “Χ” και το prequel το “Pearl”, ήταν δύο ταινίες που γυρίστηκαν ταυτόχρονα και βγήκαν στους κινηματογράφους με σχετικά μικρή διαφορά μέσα στο ίδιο έτος. Αν και δεν υπήρχε απόλυτη υφολογική συνοχή ανάμεσα στις δύο (Το “X” ήταν ένας φόρος τιμής στα exploitation slasher της δεκαετίας του ‘70 τύπου “The Texas Chainsaw Massacre”, ενώ η “Pearl” ένα τρομακτικό ψυχολογικό πορτραίτο με ψήγματα camp μελοδράματος), τις ένωνε σαφώς ένα κοινό lore, η πρωταγωνίστρια Mia Goth και μια κοινή θεματική που δεν είναι άλλη από την ίδια διαδικασία του filmmaking.

To  “MaXXXine” λοιπόν, που τώρα έρχεται να κλείσει την τριλογία, μένει πιστό σε αυτό το μοτίβο. Ως κεντρική του πρωταγωνίστρια συναντάμε και πάλι τη Mia Goth να κουβαλάει το arc της Maxine, της μοναδικής επιζήσασας του “Χ”, σε ένα νέο κεφάλαιο, που αν και θυμίζει περισσότερο film noir με εκρήξεις βίας παρά σκληροπυρηνική ταινία τρόμου, έχει πάλι ως κύριο θέμα του και σκηνικό του τη βιομηχανία του σινεμά.

Η Maxine λοιπόν, μερικά χρόνια μετά από τα αιματοβαμμένα γυρίσματα της ανολοκλήρωτης πορνογραφικής ταινίας “The Farmer’s Daughters”, έχει κατορθώσει να εισχωρήσει στους κόλπους του Hollywood, κερδίζοντας το πρωταγωνιστικό ρόλο στο sequel μιας ταινίας τρόμου, την ίδια στιγμή που το Los Angeles μαστίζεται από έναν serial killer και κάποιος άγνωστος την απειλεί πως γνωρίζει το ένοχο παρελθόν της.

Μετά την χρυσή εποχή του Technicolor (“Pearl”) και το ανεξάρτητο σινεμά των ‘70s (“X”), ο Ti West εδώ εστιάζει στο Hollywood της δεκαετίας του ‘80 και επιχειρεί μια στυλιζαρισμένη ανασύστασή του που εντυπωσιάζει οπτικά. Τα είδη του αστυνομικού θρίλερ, του φιλμ νουάρ και του slasher αναμιγνύονται με θάρρος και θράσος σε μια ταινία που δεν κρύβει τις επιρροές της από τον Brian De Palma αλλά και από τον Tarantino.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας άκρως απολαυστικός σινεφίλ πολτός που ακόμα κι όταν αποτυγχάνει να σταθεί αντάξιος των φιλόδοξων προθέσεων του και να απορροφήσει επιδέξια όλα τα υλικά του σε ένα πιο ενιαίο μείγμα, δεν χορταίνεις να τον καταναλώνεις. Η MaXXXine είναι σαφώς ένα χαοτικό μωσαϊκό ιδεών και αναφορών που, ακόμα κι όταν παλεύει να βρει τη συνοχή του, παραμένει εντυπωσιακό: Μια μοναδική ταινία τρόμου που αν και θα μπορούσες να πεις ότι καταρρέει στο φινάλε της υπό το βάρος των ετερόκλητων στοιχείων που την συνθέτουν, δεν παύει να κρατάει τα μάτια του θεατή κολλημένα στην οθόνη. Υπό αυτήν την έννοια μοιάζει το ιδανικό κλείσιμο μιας τριλογίας, που στόχευε εξαρχής να αποτελέσει ένα καλαίσθητο κολάζ της ιστορίας του horror genre.

Σπουδαίος αρωγός του σκηνοθέτη σε αυτό το όραμα είναι φυσικά το καλοδιαλεγμένο cast, που όπως και το “X” περιλαμβάνει ανέλπιστες, αλλά τελικά απόλυτα εύστοχες επιλογές. Η Goth εδώ καταφέρνει και δίνει ίσως την καλύτερη ερμηνεία της σε ολόκληρη την τριλογία, ενισχύοντας την περίοπτη θέση της στο πάνθεον των σημαντικότερων scream queen του αιώνα, που κατέκτησε τόσο με τη συμμετοχή της στα προηγούμενα instalments όσο και με το υπόλοιπο βιογραφικό της που περιλαμβάνει το “Suspiria” και το “Infinity Pool”.

Όσοι την πλαισιώνουν δίνουν επίσης τον καλύτερό τους εαυτό, από τον Kevin Bacon και την Michelle Monaghan μέχρι την Lily Collins και τη Sophie Thatcher. Ειδική μνεία αξίζει και στην Elizabeth Debicki που πλάθει ίσως την πιο πολυδιάστατη villain που είδαμε τελευταία στην οθόνη.

Τώρα αν με ρωτάτε που κατατάσσεται η ταινία σε σχέση με τα δύο προηγούμενα κεφάλαια, η σύντομη απάντηση μου είναι στο τέλος, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως η “MaXXXine” δεν είναι είναι must see. Αντιθέτως, είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες της φετινής σοδειάς και αναμφίβολα η εντυπωσιακότερη ταινία τρόμου που έχουμε δει φέτος. Δεν ξέρουμε αν ο Ti West θα συνεχίσει με τέταρτο κεφάλαιο, όπως δήλωσε προσφάτως ότι σκοπεύει να κάνει, αν η ταινία δεχτεί την υποδοχή που της αξίζει, πάντως αν το λήξει εδώ σίγουρα έχει καταθέσει στο σινεμά τρόμου την πιο ενδιαφέρουσα τριλογία που έχουμε δει από καταβολής του.