X-Men 97: Όταν το animation δείχνει το δρόμο στο ίδιο το MCU | Finale Review

Είναι μετρημένες στα δάχτυλα οι φορές που κάποια ταινία της Marvel Studios πρόσφερε τόσες συγκινήσεις και ένα τόσο δυνατό αποτέλεσμα που δύσκολα μπορεί να βρει κανείς  αρνητικά, τα οποία μπορεί και να τα προσάψει και να υπόκεινται στις προσωπικές προτιμήσεις του καθενός. Σίγουρα τα τελευταία χρόνια το MCU δε θυμίζει σε τίποτα την προ-Endgame εποχή του και η Marvel Studios προσπαθεί να συμμαζέψει τα κομμάτια πολλών διαδοχικών καταστροφικών κινήσεών της.

Εκεί που το σκοτάδι έχει σκεπάσει τη fanbase του MCU, έρχεται η Marvel Animation, να δώσει φως ελπίδας σε όσους δεν ελπίζουν αλλά και να…βουλώσει στόματα σε όσους τη διέψευσαν πριν καν προβληθεί το X-Men ’97. Το καλό πράγμα φάνηκε από την αρχή στην προκειμένη και πω πω πω τι επίτευγμα και τι φινάλε παρέδωσαν οι συντελεστές του X-Men ’97.

Δεν είναι καμία υπερβολή τα παρακάτω και πρόκειται απλώς για μια παράθεση των συναισθημάτων αλλά και τα νοημάτων που άφησε πίσω της μια σειρά, όπου το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον, σμίγουν όσο το δυνατόν καλύτερα γίνεται. Αρχικά θέλησα να συγκρατήσω τις εντυπώσεις μου μετά τα πρώτα επεισόδια γιατί σκέφτηκα «Marvel είσαι, τελευταία δε μας τα λες καλά. Κράτα μικρό καλάθι μέχρι το φινάλε” γιατί ενώ οπτικά ήταν άριστο, θεματικά ήθελε το χρόνο του για να ξεδιπλωθεί αλλά και να δούμε που θα καταλήξει.

Τελικά, έδειξε πόσο ξεκάθαρο όραμα είχε από την αρχή μέχρι το τέλος, ξετυλίγοντας ένα κοουβάρι πολλών ιστοριών και χαρακτήρων με μαεστρικό τρόπο, χωρίς να χάνει καθόλου ρυθμό. Το κορυφαίο επεισόδιο της σεζόν πέραν του φινάλε πηγαίνει αναμφίβολα στο πέμπτο με τίτλο «Remember It” όπου ήταν από τις φορές που η συγκίνηση με κατέβαλε και εκεί ήταν που έβγαλα το καπέλο μου στη σειρά και τους σεναριογράφους της. Μόνο που ήταν η πρώτη από τις πολλές που ακολούθησαν.

Τελικά το 10^ο και τελευταίο επεισόδιο με τίτλο «Tolerance is Extinction – Part 3” απέδειξε πως οι συντελεστές του X-Men ’97 με μπροστάρη τον showrunner, Beau DeMayo, γνωρίζουν το «ποιόν» των μεταλλαγμένων της Marvel και των θεματικών τους. Και όταν το γνωρίζουν ξέρουν πολύ καλά πως να πάνε από σημείο Α στο Β αλλά και από το Δ στο «Ω», δημιουργώντας παράλληλα φοβερά συναισθήματα και comicbook στιγμές που το MCU θα σκότωνε αυτή τη στιγμή για να έχει.

Τι να πρωτοθυμηθώ, την επίθεση στη Genosha; Τα νοσταλγικά cameos που δεν ήταν απλώς fan service αλλά ολοκλήρωση ενός μεγαλύτερου «ψηφιδωτού» αυτού του animated σύμπαντος; Το πόσο «γκρίζοι» βγήκαν οι περισσότεροι χαρακτήρες από αυτή την 1^η σεζόν; Το ευρύτερο κοινωνικό σχόλιο που ήταν αγνές, παρθένες σταγόνες X-Men συνταγής; Τις απίθανες ερμηνείες όλων των voice actors ανεξαιρέτως με highlights την -πολύ μεγάλη προσωπικά- έκπληξη του Theo James ως Bastion;  Τον απόλαυσα πρόσφατα στη σειρά “The Gentlemen” και δεν περίμενα να είναι τόσο καλός σε ρόλο κακού και ως voice actor. Και να μην αναφερθώ στην απαράμιλλη λεπτομέρεια και οπτική πανδαισία που πρόσφερε το άκρως ταλαντούχο Studio Mir στον τομέα του animation, το οποίο εκτόξευε ακόμη και τις πιο ήσυχες στιγμές του X-Men 97.

Κυρίες και κύριοι το X-Men ’97 είναι η απτή απόδειξη ότι αν υπάρχουν σωστά χέρια στα παρασκήνια, το περιεχόμενο της Marvel μπορεί όχι μόνο να βγει καλό αλλά να θριαμβεύσει. Και θριάμβευσε προσφέροντας άρτιο storytelling μέχρι το φινάλε, καθώς και ένα cliffhanger φινάλε τεραστίων διαστάσεων και μεγάλου ενδιαφέροντος για την 2^η σεζόν. Όσοι ασχολούνται με τις live-action σειρές και ταινίες του MCU χρειάζονται επειγόντως την καθοδήγηση και τις σημειώσεις όλων όσων δούλεψαν στη Marvel Animation.

Όσο για τη Marvel Animation και το τι θα φέρει στη 2^η σεζόν είναι κάτι που πραγματικά περιμένω να δω, καθώς έθεσε πάρα πολύ ψηλά τον πήχη στην 1η σεζόν.