Maestro Σεζόν 2 Review: Είδαμε τα νέα επεισόδια της επιτυχημένης σειράς του Παπακαλιάτη

Μετά τη θερμή υποδοχή που επιφύλαξε το ελληνικό κοινό στο “Maestro” αλλά και το πρωτοφανές για την Ελλάδα επίτευγμα να συμπεριληφθεί στο διεθνή κατάλογο του Netflix, η ανανέωσή του για δεύτερη σεζόν ήταν αναπόφευκτη. Κι επειδή συνταγή που πετυχαίνει δεν τη χαλάς, ο δημιουργός του Χριστόφορος Παπακαλιάτης, επιστρέφει στον τριπλό του ρόλο (σεναριογράφος – σκηνοθέτης – πρωταγωνιστής), φέρνοντας μαζί του όλους τους πρωταγωνιστές του πρώτου κύκλου, μηδενός εξαιρουμένου.

Ακόμα και ο Γιάννης Τσορτέκης επιστρέφει, παρόλο που ο χαρακτήρας του (spoiler alert) δεν κατάφερε να φτάσει ζωντανός στο τελευταίο επεισόδιο.

Το ίδιο ακριβώς, συμβαίνει και με τα θέματα που θίγει η σειρά. Οι κοινωνικές ανησυχίες σχετικά με τα έμφυλα στερεότυπα, οι βολές κατά της πατριαρχίας και η μάστιγα της γυναικείας κακοποίησης, συνεχίζουν να αποτελούν τον πυρήνα της αφήγησης, ίσως σε ακόμα πιο έντονους τόνους.

Είναι, σαφώς, αναζωογονητικό να συναντάμε τέτοια θεματολογία στην –κατά γενική ομολογία– συντηρητική εγχώρια τηλεοπτική παραγωγή, παρόλα αυτά ο χειρισμός της, δηλαδή ο έντονος διδακτισμός που διαπερνά γενικότερα το έργο του δημιουργού, γίνεται και η τροχοπέδη που κρατά το “Maestro” από το να συγκριθεί επί της ουσίας με μια πραγματικά καλή ξένη σειρά.

Σε επίπεδο παραγωγής, σαφώς, όλα είναι αψεγάδιαστα, όπως και στον πρώτο κύκλο, και ως προς αυτό όντως η σειρά δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχες απόπειρες του εξωτερικού. Η σεναριακή και σκηνοθετική προσέγγιση όμως που επιλέγει ο δημιουργός, όσο καλές προθέσεις κι αν έχει, περισσότερο μας μιλάει για το σκοτάδι των θεμάτων που άπτεται παρά μας το δείχνει.

Βέβαια αυτό δεν είναι ασυγχώρητο σε μια σειρά που πάνω από όλα επιδιώκει να διατηρεί το pop περιτύλιγμά της και το appeal της στο mainstream μαζικό κοινό. Εδώ να σημειώσουμε πως τόσο η γυαλιστερή φωτογραφία, όσο και η μουσική επιμέλεια, που κατά παράδοση κλέβει την παράσταση στα εγχειρήματα του Παπακαλιάτη, είναι για άλλη μια φορά on point.

Στο δια ταύτα τώρα και στην ουσία, το μεγαλύτερο επίτευγμα του Παπακαλιάτη εδώ είναι η ανάπτυξη των χαρακτήρων. Είναι πάρα πολύ σωστά δουλεμένη και υποστηρίζεται λειτουργικά κι από ένα αξιόλογο cast, που εκμεταλλεύεται στο έπακρο το αξιοπρεπές υλικό που του δίνεται και παραδίδει πραγματικά δυνατές ερμηνείες.

Η Μαρία Καβογιάννη αποτελεί σταθερή εγγύηση ερμηνευτικής ποιότητας όπως και η Στεφανία Γουλιώτη, αλλά αυτή τη φορά δίνεται περισσότερο χώρος να λάμψει και η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου. Η Χάρις Αλεξίου συνεχίζει να μας εκπλήσσει με την αμεσότητα και την αβίαστη ζεστασιά που εκπέμπει στο ρόλο της γιαγιάς, ο Φάνης Μουρατίδης παραμένει όπως πάντα υποκριτικά στιβαρός, ενώ ο Γιάννης Τσορτέκης βυθίζει ακόμα πιο βαθιά τα δόντια του σε ένα ρόλο που τον ανέδειξε στη μεγαλύτερη αποκάλυψη της περσινής τηλεοπτικής σεζόν. Το υπόλοιπο νεανικό cast, που επίσης επιστρέφει χωρίς απώλειες, στέκεται επάξια πλάι τους.

Να σημειώσουμε ότι στο cast προστίθεται και ο Kώστας Μπερικόπουλος ο χαρακτήρας του οποίου φέρνει κι έναν αέρα αστυνομικού μυστηρίου σε αυτή τη δεύτερη σεζόν.

Τoν πρώτο κύκλο της σειράς καθώς και τα έξι επεισόδια του δεύτερου μπορείτε να τα βρείτε ήδη στο Netflix, ενώ τα έξι πρώτα επεισόδια του δευτέρου κύκλου προβάλλονται ταυτόχρονα και στο Mega Channel σε εβδομαδιαία βάση. Να θυμίσουμε ότι θα ακολουθήσουν ακόμα τέσσερα επεισόδια με την έναρξη της νέας τηλεοπτικής χρονιάς που θα ολοκληρώσουν τον δεύτερο κύκλο. Εμείς πάντως αγωνιούμε γι’ αυτά, καθώς το έκτο επεισόδιo μας άφησε σε ένα πολύ δυνατό cliffhanger.