X-Men '97: “Ντόπα νοσταλγίας“ η animated επιστροφή του Disney Plus - Review Ep. 1-2

Μια ολόκληρη γενιά από Marvel fans έμαθε τους X-Men από την σειρά κινουμένων σχεδίων των '90s καθισμένοι μπροστά στις CRT οθόνες τους τα πρωινά του Σαββατοκύριακου. Τους έμαθε με εκείνο το χαρακτηριστικό κιθαριστικό synth theme που σιγοτραγουδιέται μέχρι και σήμερα και είναι άρρητα συννυφασμένο με αυτήν την animated εποχή των X-Men και τις κιτρινο-μπλε στολές τους. Το να αγγίζει η Disney και η Marvel Studios ένα τόσο ιερό κομμάτι της ποπ κουλτούρας και να το επαναφέρει, σίγουρα ελοχεύει κινδύνους και άπλετη επιφυλακτικότητα από πλευράς των fans -και με το δίκιο τους αν αναλογιστούμε ότι τον τελευταίο καιρό βρίσκεται σε μια ύφεση το MCU γενικότερα από την οποία προσπαθεί να ξεφύγει με νύχια και δόντια. Μπορεί το X-Men '97 να είναι ένα κομμάτι του παζλ ως προς αυτή τη κατεύθυνση; 

Δεν υπάρχει σύντομη απάντηση γιατί θα ήταν βιαστική μιας και το παρόν κείμενο αφορά τα πρώτα δύο επεισόδια του X-Men '97 που είναι διαθέσιμα στο Disney Plus. Για όσους δε γνωρίζουν το X-Men 97 είναι η sequel σειρά του "X-Men: The Animated Series", εκείνου του καρτούν της ομάδας των μεταλλαγμένων που κάποτε έπαιζε και στην ένδοξη ελληνική τηλεόραση των 90s μέσω του ΑΝΤ1. Και όταν λέμε sequel το εννοούμε αφού τα γεγονότα εκτυλίσσονται λίγο καιρό μετά τον "θάνατο" του Professor X aka Charles Xavier στα χέρια ενός πράκτορα. Tον "θάνατο" βάζω επίτηδες σε αυτάκια γιατί δεν είναι ακριβώς έτσι, χωρίς να μπω περαιτέρω σε spoilers. Οι X-Men είναι σμπαράλια από τον θάνατο του ηγέτη τους, της πατρικής φιγούρας που πρακτικά τους μεγάλωσε και τους αποδέχθηκε. 

Εκεί συναντάμε έναν Cyclops (aka Scott Summers) ο οποίος δυσκολεύεται να ανταπεξέρθει στην κληρονομιά που αφήνει πίσω του ο Xavier. Ακόμη και οι ίδιοι οι X-Men δείχνουν να μην πιστεύουν ότι μπορεί να ηγηθεί. Το X-Men 97 αντιμετωπίζει αυτό το συναισθηματικό κενό ευθέως όσο και το θέμα ηγεσίας στην ομάδα των μεταλλαγμένων, η οποία πασχίζει να σώζει τον κόσμο την ώρα που η πλειοψηφία του μισεί την ύπαρξή της. 

Οι θεματικές του X-Men 97 γίνονται ξεκάθαρες από το πρώτο επεισόδιο και το cliffhanger της πλοκής που έχει γίνει γνωστή, δηλαδή της διαθήκης του Professor X που λέει ότι αφήνει τη σχολή των Μεταλλαγμένων αλλά και την ηγεσία των X-Men στα χέρια του... Magneto. Ναι, του άσπονδου εχθρού και πρώην φίλου του Charles. Η άκρως παράξενη αυτή απόφαση του Xavier αφήνει εμβρόντητους τους πάντες, καθώς θα πρέπει να υπακούν τις οδηγίες αυτού που τόσα χρόνια πάλευαν. Αυτό από μόνο του δημιουργεί δυναμικές και συγκρούσεις που δημιουργούν μια ίντριγκα με πολλά στρώματα γύρω της, την ώρα που ήδη το σενάριο θίγει με σοβαρότητα και ευλάβεια πιο κλασικές θεματικές των X-Men. 

Στα του σεναρίου δείχνει -προς το παρόν- να το πάει πολύ καλά και η γραφή του έχει όλα τα φόντα να αγγίξει πιο υψηλές χορδές. Προς το παρόν παίρνει το "check" αλλά πρέπει να δούμε τι θα γίνει στα υπόλοιπα 8 επεισόδια της σεζόν. Στο σύνολο συμβάλλει φυσικά και το γεγονός ότι επέστρεψαν αρκετοί από τους παλιούς voice actors όπως ο Cal Dodd ως Wolverine και η Alison Sealy-Smith ως Storm για παράδειγμα, ενώ οι νέες προσθήκες όπως η Jennifer Hale ως Jean Grey και ο Matthew Waterson ως Magneto συμπληρώνουν το σύνολο δένοντάς το χωρίς καμία παραφωνία. Μεταξύ μας όμως, μια ελληνική καλτ επιπέδου μεταγλώττιση θα τη θέλαμε. 

Εκεί που το X-Men '97 παίρνει άριστα και η αλήθεια είναι πως χαϊδεύει γλυκά είναι στο κομμάτι της νοσταλγίας και του "remaster" του πράγματος. Από το ανακατασκευασμένο intro που είναι σχεδόν αυθεντική αναπαράσταση του πρώτου, στο εκπληκτικό theme μέχρι και το σκίτσο που επίσης είναι ελαφρώς εκμοντερνισμένο, η υφή του X-Men '97 είναι για σεμινάρια. Είναι σαν να έβλεπα ένα εξαιρετικό "fan made" και με μεράκι φτιαγμένο 4K HDR remake της παλιάς animated σειράς. Ειδικά αυτό το φίλτρο που το κάνει να θυμίζει "κασέτα" το απογειώνει. Τόσο γλυκό που η ντόπα νοσταλγίας που προσφέρει είναι σα να με μετέφερε σε ένα μοναδικό σκηνικό: μπροστά στην τότε τετράγωνη Grundig 20 ιντσών τηλεόραση, το VCR στο 'Rec' με κασσέτα μέσα για να γράφει το επεισόδιο και ένα hemo στο χέρι. Όσοι ξέρουν-ξέρουν.

Το ότι έγιναν όμως κάποιες αλλαγές στα μοντέλα των χαρακτήρων και ειδικά στους γυναικείους όπως της Rogue και της Jean είναι εμφανείς και μπορώ να τις ακούσω, όμως στο ευρύτερο πλαίσιο της σειράς παίζουν τελικά μικρό ρόλο, όταν κύλησαν τα πρώτα δύο επεισόδια τόσο μα τόσο απολαυστικά. Τα πρώτα "ναι" το X-Men 97 τα παίρνει πανηγυρικά και δείχνει πως δεν είναι απλά ένα γλυκό τυλιγμένο με ένα εθιστικό νοσταλγικό περιτύλιγμα.