Last Stop Larrimah Review – Το πρόσφατο ντοκιμαντέρ του Netflix έχει 1 εξαφάνιση και πολλούς υπόπτους!

Η ανάγκη του κοινού για true crime documentaries, που η δημοφιλία τους έχει εκτοξευτεί από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, μοιάζει να είναι ακόρεστη. Το Netflix λοιπόν, φροντίζει να την καλύπτει προσθέτοντας κάθε χρόνο άλλοτε αξιοσημείωτες κι άλλοτε αξιοξέχαστες απόπειρες του είδους. Το Last Stop Larrimah που έρχεται με τα εχέγγυα μιας παραγωγής του HBO, θα το κατέτασσα κάπου ανάμεσα.

Η απόπειρα του Thomas Tancred σαφώς δεν επανεφευρίσκει τον τροχό, παρ' όλα αυτά προσπαθεί να αναζωογονήσει το είδος εστιάζοντας περισσότερο στη σκιαγράφηση της (πολύ πολύ) μικρής κοινωνίας που εξελίχθηκαν τα γεγονότα, παρά στο καθεαυτό κεντρικό μυστήριο.

Η εξαφάνιση του εβδομηντάχρονου Ιρλανδού Paddy Moriarty και του σκύλου του, γίνεται η αφορμή για να μας συστήσει ο Tancred τη μικροσκοπική κοινότητα της Larrimah και να εξερευνήσει τις περίπλοκες σχέσεις των, όλων κι όλων, 11 κατοίκων της. Ξεχασμένη στο βορειότερο τερματικό σταθμό του αυστραλιανού σιδηροδρόμου, η παρηκμασμένη αυτή κοινότητα βίωσε τη συγκεκριμένη απώλεια περισσότερο όπως τη βιώνει μια οικογένεια. Εν προκειμένω, μια δυσλειτουργική οικογένεια.

Όλοι οι κάτοικοι της Larrimah, δε διστάζουν να περάσουν μπροστά από την κάμερα (με μια μπίρα στο χέρι οι περισσότεροι), για να μοιραστούν τις θεωρίες τους για την τύχη του “λατρεμένου” (;) γείτονά τους, αλλά κυρίως για να βγάλουν και τα άπλυτα της μικροκοινωνίας τους στη φόρα.

Κουτσομπολιά, μικροσυγκρούσεις, αντιπάθειες αλλά και συμπάθειες, αποτυπώνονται με αυθορμητισμό στην κάμερα του σκηνοθέτη, από τον οποίο δε διαφεύγει το χιούμορ της κατάστασης. Έτσι, το τελικό αποτέλεσμα εκτός από ένα whodunnit χωρίς πραγματική κάθαρση, λειτουργεί και ως μια συγκρατημένη χιουμοριστική σπουδή χαρακτήρων.

Σαφώς, το κεντρικό άλυτο μυστήριο είναι αρκετά δυνατό για να προσφέρει τη γνώριμη χαρά του είδους στους φανατικούς οπαδούς του, να παίξουν το ρόλο του ντετέκτιβ, αλλά αυτό που κάνει το Last Stop Larrimah να ξεχωρίζει είναι η εμβάθυνση στην περίεργη δυναμική της ιδιαίτερης αυτής πόλης. Πλέκοντας επιδέξια συνεντεύξεις και τοπικές αντιλήψεις ο Thomas Tancred δημιουργεί ένα πλήρες αφήγημα της ζωής σε μια ρημαγμένη επαρχία, που είναι τόσο συναρπαστικό όσο και το ερωτηματικό που προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει.

Κόντρα στο μοτίβο που θέλει τις συνεντεύξεις να δίνονται στο στούντιο, επιλέγει να τοποθετήσει τα πρόσωπα που θα φωτίσουν τη δράση στους φυσικούς χώρους που αυτή εξελίχθηκε. Έτσι, η ερημιά αυτής της πόλης μετατρέπεται από μόνη της σε έναν χαρακτήρα, που δια της σιωπής του μαρτυράει περισσότερα από όσα οι ομιλούντες συνεντευξιαζόμενοι.

Η απομόνωση και το μέγεθος αυτού του μικρόκοσμου, πέρα από εφαλτήριο για το δημιουργό να ανακαλύψει κωμικές αιχμές, χαρίζει όμως στο εγχείρημα και τη μεγαλύτερη δραματική ακμή του. Η εξαφάνιση του Paddy Moriarty για τους γείτονές του δεν ήταν ένα επιδερμικό συλλογικό τραύμα, αλλά μια απώλεια που άγγιξε κυριολεκτικά έναν έναν τους κατοίκους της κλειστής αυτής κοινωνίας και καθόρισε την ιστορία της για την τελευταία επταετία.

Η γραμμή ανάμεσα στη σοβαρότητα μιας τέτοιας συνθήκης και στο χιούμορ που προσφέρει το υλικό που αντλήθηκε είναι λεπτή και σου δίνεται η αίσθηση ότι οι δημιουργοί δεν την πατάνε πάντα με συνέπεια. Που και που προσγειώνονται στη λάθος μεριά προκαλώντας αμηχανία.

Το Last Stop Larrimah παρά τις μάλλον ευγενείς του προθέσεις να προσφέρει κάτι νέο στο είδος και να φωτίσει την υπόθεση με την οποία καταπιάνεται, δεν καταφέρνει τελικά ούτε να τη λύσει, ούτε να αναδειχθεί σε κάτι επιδραστικότερο από ένα ευπρεπές ψυχαγωγικό προϊόν.