Aquaman and the Lost Kingdom: Το αντίο της παλιάς DC βουτάει σε ρηχά νερά - Review

Πέντε χρόνια μετά ο Jason Momoa επιστρέφει στον ρόλο του Aquaman που δάμασε όπως ο χαρακτήρας του τα βασίλεια των επτά θαλασσών, σε ένα sequel που ταλαιπωρήθηκε στην παραγωγή λόγω της πανδημίας αλλά και μιας αναποφάσιστης DC. Όχι μόνο αναποφάσιστης, βέβαια, γιατί για να τα λέμε όλα το Aquaman 2 ή "Aquaman and the Lost Kingdom" όπως τιτλοφορείται επίσημα, βρέθηκε σε μια κακή για τον εαυτό του συγκυρία. Από τη μία η Warner Bros. ένιωθε την πανδημία και τις επιπτώσεις της στο πετσί της, ενώ οι αλλαγές στην ηγεσία της DC Films δεν επέτρεπαν να αναπνεύσει και να εξελιχθεί το κινηματογραφικό της σύμπαν καταλλήλλως, όπως γινόταν στην αντίπερα όχθη της Marvel, η οποία τότε όπλιζε για το φινάλε του "Infinity War" και του "Endgame". 

Αυτά όμως έγιναν την περίοδο 2018-19 όπου το πρώτο Aquaman ήταν μια ΟΚ ταινία για το μέσο κινηματογραφικό κοινό και αν και δεν μάγεψε τους κριτικούς, διέλυσε τα ταμεία με πάνω από 1$ δισεκατομμύριο εισπράξεις. Κοινώς θα λέγαμε ότι καβάλησε τα κύματα του superhero genre, το οποίο τότε δεν είχε τον κορεσμό του τώρα.

Έκτοτε αναδιοργάνωνσε και ανασυγκροτούσε το κινηματογραφικό της σύμπαν, επιλέγοντας νέα αφεντικά, τους James Gunn και Peter Safran και αποφάσεισε να αλλάξει κατεύθυνση, ακυρώνοντας σχεδόν ό,τι παλιό κατάλοιπο υπήρχε. Επομένως, το Aquaman 2 έρχεται σε μια περίοδο που το φινάλε του είναι πρακτικά... κούφιο. Σαν να πρέπει να εξαντλείσει την ματαιότητά της η παλιά DC και γιατί ξοδεύτηκαν πάρα πολλά εκατομμύρια (φημολογείται πάνω από $250 εκατ.) για την παραγωγή του. Επομένως κάπως πρέπει να βγουν και τα σπασμένα. 

Ευτυχώς για την δική του τύχη του Aquaman 2 δεν κολλάει πουθενά, προχωράει σαν...νερό (pun intended) αλλά δεν βουτάει και πολύ βαθιά, καθώς προτιμάει να κολυμπήσει μέχρι εκεί που του παίρνει. Ύστερα από μια απαραίτητη συνοπτική εισαγωγή των όσων ακολούθησαν και του που βρίσκεται τώρα ο Arthur Curry στη ζωή του, ο Jason Momoa νιώθει τα βάρη του βασιλεύματος να του πέφτουν βαριά. Είναι σε μια φάση που προτιμάει να εστιάσει στο σπιτικό του, τη γυναίκα του και τον μικρό του γιο. 

Ο μεγάλος κακός του παρελθόντος αλλά και ένας ακόμη μεγαλύτερος από το αρχαίο παρελθόν της Ατλαντίδος, όμως έρχονται να τον ωθήσουν σε ακραίες λύσεις και αυτή είναι να βγάλει τον αδερφό του από την φυλακή.

Ο James Wan χτίζει μια ενδιαφέρουσα δυναμική μεταξύ των δύο αδερφών που με τις ερμηνείες των Momoa και Patrick Wilson είναι στα απολαυστικά και ευχάριστα highlights της, τα οποία δεν είναι τόσα όσα ένα sequel θα ήθελα να έχει. Τουλάχιστον παίρνει ακόμη λιγότερο τον εαυτό του σοβαρά και έχει ένα πιο ανάλαφρο comic ύφος, με αρκετά μουσικά μοντάζ που δίνουν ένα πιο rock vibe, το οποίο δένει με το παρουσιαστικό και το μπρίο του Μομόα. 

Στα της δράσης είναι του ύψους και του βάθους. Από τη μία έλεγα πόσο μεγάλη κλίμακα και πολύχρωμη είναι σαν ταινία, ενώ είχε και μερικές εντυπωσιακά στυλιζαρισμένες αλά anime μάχες (όπως η τελική μεταξύ Aquaman και Black Manta). Aπό την άλλη το υπερβολικό CGI κάλυπτε τα πάντα στο πέρασμά του.

Υπήρξαν στιγμές που η δράση ήταν εντυπωσιακή αλλά πνιγόταν σε ένα πυκνο κάδρο περασμένο με μπόλικο αμφιβόλου ποιότητας CGI. Σπάνια έπειθαν τα CGI σκηνικά του, όσο κι αν το έκρυβε με συγκεριμένο τρόπο η φωτογραφία. Επίσης, πολλές φορές δε μπορούσα να ακολουθήσω τη δράση στην οθόνη από το πόσο πυκνή και θολωμένη από "επιπέδου videogame" ειδικών εφέ ήταν. 

Εν τέλει ήταν ένα πολύ ασφαλές φινάλε για τον χαρακτήρα του Aquaman, το οποίο δε θα το θυμάμαι σε μερικούς μήνες από τώρα (ή και βδομάδες) και νομίζω το ίδιο ισχύει και για το κοινό. Το DC Universe οδεύει για άλλες πολιτείες και σύμπαντα, και αυτό του Aquaman and the Lost Kingdom ήταν μια απαραίτητη για την DC, μια φορμουλαϊκή "τελεία" που έπρεπε να μπει για λογιστικούς λόγους και τίποτα παραπάνω. Και ίσως και για να μη ξενίσει μια μερίδα τω fans που ήθελαν περισσότερο Momoa ως Aquaman. Άλλωστε φάνηκε ότι κόπηκαν πολλά σκηνικά στην πορεία, όπως η υποτιθέμενη cameo εμφάνιση του Ben Affleck ως Bruce Wayne. Σαν εκείνη την ατάκα-meme από το "Chernobyl" που έλεγε "not terrible, not great".