The Flash: Πανδαισία θεάματος από την DC αλλά με ατέλειες - Review

Το The Flash κυκλοφορεί σε μια περίοδο που η DC βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο, έχοντας ήδη ανακοινώσει το επόμενο και ολοκαίνουργιό της κινηματογραφικό σύμπαν. Ο Barry Allen του Ezra Miller δεν ξέρουμε αν οδεύει και αυτός στο δρόμο του recasting αλλά σίγουρα ξέρουμε ότι θα δούμε νέο Superman και νέο Batman στο μέλλον. Παρόλα αυτά, η DC και ο Andy Muschietti προσπάθησαν να κάνουν όσο το δυνατόν καλύτερη την ταινία του The Flash, κλείνοντας παράλληλα, το μάτι στο μέλλον.

Και το The Flash συνολικά είναι μια αρκετά τίμια προσπάθεια να κάνει ένα μπάσιμο η DC μετά το “Black Adam” και την παταγώδη αποτυχία του Dwayne Johnson να φέρει το σύμπαν στα μέτρα του. Όμως ας τα πάρουμε από την αρχή και από την πλοκή.

Πρακτικά έχομε να κάνουμε με την κινηματογραφική μεταφορά του κόμικ του “Flashpoint” όπου ο Barry ανακαλύπτει ότι μπορεί με την δύναμη της Speedforce να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο και να αποτρέψει το θάνατο της μητέρας του. Παρά τις αντίθετες απόψεις του «μέντορά» του και φίλου του Bruce Wayne (του Ben Affleck) o Barry δεν αντέχει και λυγίζει στη σκέψη ότι μπορεί με τις σκέψεις του να φέρει πίσω τη μητέρα του. Κάνοντας αυτή την απερίσκεπτη ενέργεια όμως έχει απρόσμενες συνέπειες που κυριολεκτικά σπάνε το timeline και έτσι η DC -όπως έκανε η Marvel στο Doctor Strange in the Multiverse of Madness- μας συστήνει στο concept του Multiverse.

Η σκηνή που προσπαθεί να εξηγήσει στον μη μυημένο θεατή το concept κιόλας είναι χαρακτηριστική και χιουμοριστική με μια συζήτηση μεταξύ των δύο Barry Allen και του Batman του Michael Keaton. Το ύφος της ταινίας είναι απροκάλυπτα superhero, καθόλου σοβαροφανές και ξέρει που πατάει ακριβώς άρα και τα story beats του είναι κατά κύριο λόγο «εντός χρόνου».

Προσωπικά δεν μπορώ τις σοβαροφάνειες ειδικά στις superhero ταινίες όπου σαν θεατής γνωρίζεις που πηγαίνεις. Έτσι αποφεύγει αχρείαστα δράματα και έχει μια γενναία δόση χιούμορ που στην συντριπτική πλειοψηφία του χαρίζει γέλιο (το κοινό της αίθουσας ανταποκρίθηκε στα περισσότερα στη δική μου προβολή). Το ότι οι «cringe” κωμικές στιγμές ήταν μετρημένες στα δάχτυλα όπως και οι μερικές παράτυπες επιλογές που κάνει κόντρα στο ρυθμό της, λειτούργησαν θετικά.

Παρά τα όσα αντιμετωπίζει στα δικαστήρια και τα όσα λέγονται για την προσωπική ζωή του Ezra Miller εδώ είμαστε για να σχολιάσουμε τη δουλειά του ως ηθοποιός. Και ο Miller σαν ένας Barry Allen που αντιμετωπίζει κιόλας βαρύ ADHD είναι απλά μια περίπτωση που του πηγαίνει γάντι ο ρόλος. Έχει χάρη και ταλέντο για να χαρίσει εξίσου κωμικές αλλά και δραματικές σκηνές, με την ερμηνεία του να είναι όπως θα έπρεπε να είναι αυτή η βερσιόν του Flash. Το βάρος του σύμπαντος στις πλάτες του, οι τύψεις ότι δεν μπόρεσε να σώσει τους γονείς του, τα κόμπλεξ στην προσωπική του ζωή, όλα αυτά τα επίπεδα σκαλίζονται ισάξια στην ταινία με αρκετά καλή ισορροπία προς τιμήν της σκηνοθεσίας του Muschietti και του σεναρίου της Christina Hodson.

Ο Michael Keaton επιστρέφει στο ρόλο του Batman από το σύμπαν του Tim Burton σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σε αυτό συμβάλλουν μερικά τρικ της κάμερας και των εφέ που λειτουργούν αρκετά καλά. Για την τιμή των όπλων γίνεται η επιστροφή του, παρόλο που σεναριακά η συμβολή του περιορίζεται σαν ένα fan service με πολύ όμορφο και νοσταλγικό περιτύλιγμα.

Στα του Multiverse η εισαγωγή της DC είναι μια πολυσυμπαντική πανδαισία και μέσα στις 2.30 ώρες της ταινίας χωράει ήδη πάρα πολλά για να μείνει κάποιος ανικανοποίητος από τις εκπλήξεις και τα cameo. Ειδικά μερικά από τα cameo ήταν αδιανόητα στο The Flash τόσο από τον παράγοντα τις εκπλήξεις όσο και από το πώς συνδέουν το DC Multiverse, με τρόπο που μόνο στις animated ταινίες της είχαμε δει.

Το μεγάλο μου παράπονο από την ταινία είναι τα CGI του που ήταν του ύψους και του βάθους. Από τη μία η φωτογραφία και τα εφέ δένουν τέλεια χωρίς να φαίνονται ατέλειες που με έβγαζαν εκτός κλίματος. Από την άλλη υπήρχαν στιγμές που χάριζε απλόχερα CGI επιπέδου cutscene από βιντεοπαιχνίδι γενιάς PS4 -για να μη πω PS3. Το ότι σε πολλά σημεία η ταινία αποτελεί ένα άνισο CGI fest είναι κρίμα. Ο Muschietti είπε από πλευράς του ότι έγιναν επίτηδες αυτές οι επιλογές και αποτελούν στυλιστική άποψη καθώς βλέπουμε τα πάντα από την οπτική του Barry. Εμένα δεν μου κάνει σαν δικαιολογία αυτό και πολλές φορές έμενα να κοιτάω και να απορώ με ένα μεγάλο «γιατί».

Την ανισότητα αυτή έναν εντονότερη κάποιες στιγμές που οι δυο Barry βρίσκονται μαζί στην οθόνη και ο ένας εκ των δύο προβάλλεται με ψηφιακό ντουμπλάρισμα στο κεφάλι. Το αποτέλεσμα θυμίζει τον deepfake Luke Skywalker στη 2^η σεζόν του Mandalorian. Κοινώς ένα ξεχωριστό κεφάλι που σπάει η αληθοφάνειά του όταν μορφάζει. Σε σημεία τις CGI αναπαραστάσεις τις δικαιολογώ γιατί δεν μπορούσαν να γίνουν και διαφορετικά. Η αναπαράσταση του Speedforce και του Multiverse στοιχείου έφερνε μια άκρως εντυπωσιακή εικόνα που το γεγονός ότι όλες οι σκηνές ήταν καδραρισμένες σε IMAX, προσθέτανε πόντους στο immersion. 

Παρά τα ατοπήματά του και τις ατέλειές του το γενικότερο αίσθημα που μου άφησε ήταν ότι τίκαρε όλα τα κουτάκια ψυχαγωγίας και συναισθημάτων που έπρεπε να τικάρει. Το ότι στο φινάλε κατάφερε να δέσει και συναισθηματικά το ταξίδι του Barry Allen και να αποδώσει πιστά τον πόνο αυτού του χαρακτήρα ήταν επίσης στα «συν» του. Η πιο τρελή, η πιο «τερματισμένη» superhero ταινία της DC είναι εν τέλει απολαυστική για το είδος και αυτό θα μετρήσει.

*Ευχαριστούμε τα Cineplexx για την προβολή σε IMAX