Mighty Morphin Power Rangers: Once & Always Review - Γλυκό reunion ή ένα remaster-αρπαχτή;

Όχι δε βλέπετε ANT1 ένα πρωί Σαββάτου, αλλά είστε στην υπηρεσία του Netflix και βλέπετε την επιστροφή των...ορθόδοξων, παλιών και αγαπημένων Mighty Morphin Power Rangers ή τουλάχιστον ότι απέμεινε από εκείνη την θρυλική ομάδα που μεγάλωσε τις γενιές των '90s. Προσωπικά μεγάλωσα με Power Rangers και από τις πρώτες αναμνήσεις που έχω από την παιδική μου ηλικία είναι να βλέπω στη 14” Grundig τη γενιά των Turbo και σε κασέτες τα παλιά επεισόδια των Mighty Morphin.

Θυμάμαι να μου φέρνουν δώρα στα γενέθλιά μου τα Megazords και τα όπλα των Rangers της κάθε σεζόν. Θυμάμαι να έχω σε κασέτα την πρώτη μετάδοση της ταινίας των Mighty Morphin Power Rangers στην ελληνική τηλεόραση -στο MEGA ήταν παραδόξως στις γιορτές των Χριστουγέννων. Θυμάμαι να ντύνομαι λευκός Ranger και κόκκινος Ranger στις αποκριές. Ναι, όλο το πακέτο όπως καταλάβατε. Τι ωραίες ανέμελες εποχές.

Η υπόθεση του να ξαναδώ αυτή την ομάδα ξανά ήταν σίγουρο ότι θα με γέμιζε με αυτή τη γλυκιά και εθιστική δόση νοσταλγίας, που ας το παραδεχτούμε όλοι αναζητάμε ενίοτε. Το Mighty Morphin Power Rangers: Once & Always είναι η επανένωση των Billy (David Yost), Zack (Walter Emanuel Jones), Rocky (Steve Cardenas) και Kat (Catherine Sunderland), οι οποίοι φοίτησαν είτε μαζί είτε σε διαφορετικές σεζόν στην ομάδα των Rangers. Αναμφίβολα όμως είναι μερικοί από τους ηθοποιούς που παρέμειναν στα πόστα τους για πολλά χρόνια και έτσι έγιναν συνώνυμοι με τα χρώματά τους.

Το Netflix γνωρίζει καλά να εκμεταλλεύεται τέτοιες νοσταλγικές φάσεις από fanbases που θα βουτούσαν με τα μούτρα σε ότι θα έφερνε το όνομα Power Rangers. Έτσι ετοίμασε το Power Rangers: Once & Always που το χαρακτηρίζει ως “Netflix Special” αλλά στη δικιά μας αργκό δεν είναι κάτι παραπάνω από μια τηλεταινία στην καλύτερη περίπτωση, αν όχι ένα μεγαλύτερης διάρκειας εβδομαδιαίο επεισόδιο των Power Rangers.

Ομολογώ ότι ήταν παράξενο το να βλέπω σε 4Κ αυτές τις στολές των Rangers με τα κολάν ή τα αφρολέξ και τα πλαστικά άκρα των τεράτων να κινούνται άγαρμπα σε κάθε τους κίνηση θυμίζοντας πόσο κιτς είναι οι παραγωγές τους. Δεν με χάλασε καθόλου που οπτικά ήταν ένα…4K remaster όλης της παραγωγής, από τις στολές που ήταν περιποιημένες για να φαίνονται καθαρές και με όσο το δυνατόν λιγότερες ατέλειες που το VHS παλιά έκρυβε. Μέχρι τα εφέ των Zords που είχαν τις εκδορές και μια τραχιά εμφάνιση σα να πάλευαν όλα αυτά τα χρόνια που έλειπαν από τις οθόνες μας και τις σεκάνς μεταμόρφωσης των Rangers που έγιναν λιγάκι πιο μοντέρνες. Όχι όμως και υψηλής ποιότητας ας μη ξεφεύγουμε από το κιτσαριό, ας αναγνωρίσουμε τι βλέπουμε στο κάτω-κάτω.

Αυτό που με χάλασε ήταν η μικρή του διάρκεια που κύλησε υπερβολικά σα νεράκι αλλά και η προσπάθεια του σεναρίου να συμπτύξει τόσα χρόνια και τόσες εξηγήσεις σε 60 λεπτά. Εκτός του ότι οι δικαιολογίες για τις απουσίες ήταν πρόχειρες, υπερβολικά πρόχειρο ήταν και το γράψιμο σε ένα Netflix Special που λόγω της περίστασης ήθελα να ήταν πιο περιποιημένο και όχι μόνο να πετάει easter eggs από εδώ και από εκεί.

Τρανταχτό παράδειγμα ήταν η εναρκτήρια σκηνή που δείχνει όλους τους MMPR μαζί με τον Πράσινο Ranger του Tommy και την Κίτρινη της Trini, μόνο που επειδή και οι δύο έχουν φύγει από τη ζωή ήταν απλά ένα γέμισμα για το κάδρο της φωτογραφίας. Ούτε μίλησαν ούτε και φυσικά είχαν κάποια παραπάνω συμμετοχή αφού τα πλάνα έπεφταν συνεχώς στον Μπλε και τον Μαύρο Ranger που ήταν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές του “Once & Always” και μάλλον οι μοναδικοί με την όρεξη να ξαναπαίξουν τους ρόλους τους.

Όλοι οι υπόλοιποι όπως ο Rocky και η Kat, αλλά και ο Johnny Yong Bosch (ο μαύρος Ranger της ταινίας του 1995) είχαν είτε μερικές ατάκες είτε μια εξαιρετικά σύντομη cameo εμφάνιση. Το μόνο story που έμοιαζε αρκετά σοβαρό για τα δεδομένα του ήταν άνοδος της κόρης της Trini ως Κίτρινη Ranger, το οποίο επίσης έτρεχε μέσα σε όλα. Σα να προσπάθησε η παραγωγή να συνθέσει ένα παζλ που δεν γινόταν να ολοκληρωθεί πλήρως πλέον, με ό,τι κομμάτια απέμειναν. Θα παραδεχτώ ότι όταν μπήκε το remastered intro του Once & Always με αυτό το επικό riff του theme, χτυπιόμουν ξανά σα να ήμουν 5 χρονών. Θα παραδεχτώ ότι παρόλη την προχειρότητα, το συγκινητικό tribute με το τραγούδι της Ροζ Ranger από μια παλιά σεζόν των Mighty Morphin ήταν μια στιγμή που σε έκανε να βουρκώσεις αν κοντεύεις ή ξεπέρασες τα «άντα».

Είχε όλη την υπερβολή και το υποκριτικό επίπεδο που ως παιδική σειρά -ας μην το ξεχνάμε- είχε πάντοτε. Τόσο που μου θύμισε γιατί το Cobra Kai πέτυχε παίρνοντας το λίγο πιο σοβαρά αυτό το κομμάτι. Πέραν αυτού όμως το reunion έμοιαζε να είναι μια προχειροδουλειά και αρπαχτή όπως μας έχει συνηθίσει το Netflix σε τέτοιες περιπτώσεις για να γεμίσει τον κατάλογο και να «χαιδέψει» τα αυτιά των fans.

Είχε όλα τα φόντα να γίνει κάτι πολύ παραπάνω και πολύ πιο ουσιαστικό από ένα "season finale” επεισόδιο, με μοντέρνα παραγωγή, αλλά δεν το άγγιξε ποτέ.