The Pale Blue Eye Review - Η νέα dark ιστορία μυστηρίου του Netflix

Ο Scott Cooper κάθεται στην καρέκλα της σκηνοθεσίας για να μας παραδώσει το θρίλερ μυστηρίου The Pale Blue Eye αντλώντας έμπνευση από το αντίστοιχο μυθιστόρημα του Louis Bayard, με τους Christian Bale και Harry Melling να αναλαμβάνουν κεντρικούς ρόλους εν προκειμένω.

Το cast συγκροτούν επίσης οι: Gillian Anderson, Lucy Boynton, Charlotte Gainsbourg, Toby Jones, Harry Lawtey, Simon McBurney, Timothy Spall, και ο Robert Duvall.

Ο κεντρικός άξονας της πλοκής εστιάζει στον βετεράνο ντεντέκτιβ ‘Augustus Landor’ ο οποίος το 1830 μεταβαίνει στο West Point της Νέας Υόρκης για να διαλευκάνει μία σειρά φρικαλέων φόνων στην Αμερικανική στρατιωτική ακαδημία που εδρεύει εκεί. Με τη βοήθεια του τότε νεαρού δοκίμου Edgar Allan Poe, ο επιθεωρητής ξεκινά να ερευνά την υπόθεση σύντομα όμως αποκαλύπτεται πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.

Το συγκεκριμένο έργο αποτελεί περισσότερο ένα noir βραδυφλεγές φιλμ εποχής στο οποίο καταλήγει να υπερτερεί περισσότερο το δραματικό στοιχείο παρά το σασπένς και η ίντριγκα. Πράγματι αναπτύσσεται ένα αίνιγμα γύρω από τα αποτρόπαια εγκλήματα που σημειώνονται με θύματα στρατιώτες της ακαδημίας αλλά όλο αυτό τελικά με τον τρόπο που εξελίσσεται δεν μπορεί παρά να προσλάβει διαστάσεις τραγωδίας με σοκαριστικές αποκαλύψεις και αναπάντεχες ομολογίες ίσως βέβαια με πολύ πιο αργό ρυθμό απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς.

Δεν είναι ότι δεν χτίζεται η ίντριγκα και η αγωνία, αλλά η υπέρ του δέοντος τραβηγμένη διάρκεια της αφήγησης ενδέχεται να κουράσει τον θεατή σε ορισμένα σημεία. Η δράση παρουσιάζει σκαμπανεβάσματα με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον να εμφανίζει και αυτό διακυμάνσεις. Ωστόσο, ο επίλογος με τον οποίο ολοκληρώνεται η όλη μυθοπλασία περιέχει μία ανατροπή που φέρνει την πολυπόθητη κάθαρση για τους ήρωες και βάζει τα κομμάτια του πάζλ στη θέση τους ειδικά όσον αφορά στη ταυτότητα και τα κίνητρα του δολοφόνου.

Αυτό στο οποίο θα σταθεί περισσότερο ο δέκτης καθώς του εξάπτει την περιέργεια να μάθει ποιος κρύβεται πίσω από τα ειδεχθή φονικά που λαμβάνουν χώρα, είναι το modus operandi του δολοφόνου και οι συμβολισμοί που επιλέγει να δώσει ενώ αφαιρεί την ζωή των στόχων του.

Παρ’ όλα αυτά, στην πρόθεσή του ο κινηματογραφικός δημιουργός να προσθέσει ένα αλληγορικό νόημα, το ανεξήγητο και έναν αποκρυφιστικό μανδύα στο παρόν εγχείρημα, ενίοτε σκοντάφτει σε γενικευμένες πίστεις και ρητά περί αθωότητας και ενοχής, περί δίκαιου και άδικου, περί εκδίκησης και τιμωρίας ώστε συχνά να χάνεται κάπου στη μετάφραση.

Διακειμενικές αναφορές που παραπέμπουν ευθέως σε επιρροές από την πένα του Poe υπάρχουν όπως π.χ. το ξεκάθαρο reference στο ποίημα “Lenore”, ένα γραπτό απόσπασμα του στην αρχή αρχή, ή ένα πολύ χαρακτηριστικό πλάνο με ένα κοράκι κ.ά. Εντούτοις, κάτι τέτοιο δεν αρκεί για να συντηρήσει την ζοφερή ατμόσφαιρα που επιδιώκεται να διαμορφωθεί εδώ.

Θα λέγαμε πως καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας ίσως κάποιος να έχει έντονη την αίσθηση ότι λείπει κάτι. Σε αντιστάθμισμα αυτής της έλλειψης τόσο ο Bale όσο και ο Melling, ως ο ‘Landor’ και ο ‘Poe’ αντίστοιχα, πραγματοποιούν γενναίες προσπάθειες να καλύψουν τα διάφορα κενά που εντοπίζονται και ανταποκρίνονται αξιόλογα στους πρωταγωνιστικούς τους ρόλους.

Το The Pale Blue Eye σε βάζει στον πυρήνα ενός γρίφου όπου πρέπει να αναζητήσεις με επιμονή και υπομονή τις απαντήσεις την ώρα που η αλήθεια βρίσκεται θαμμένη κάτω από το μακάβριο, την οδύνη και τη θεία δίκη, ένα πυκνό στρώμα μυστηρίου όπως το χιόνι που σκεπάζει τα πάντα μια κρύα, μελαγχολική μέρα του χειμώνα.