The Guardians of the Galaxy Holiday Special Review - Οι Guardians βάζουν τα γιορτινά τους!

Όσοι είστε λίγο μεγαλύτεροι σε ηλικία θα θυμάστε σίγουρα πως κάθε ελληνική τηλεοπτική σειρά που σεβόταν τον εαυτό της στα 90s και στις αρχές των 00s, είχε κάθε Χριστούγεννα ένα εορταστικό επεισόδιο, που συνήθως ντυνόταν με μουσική και χορό. Τώρα που το σκέφτομαι, πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος που συμπαθούσε αυτά τα επεισόδια. Με όσους το έχω συζητήσει, καταλήγουμε πάντα στο πόσο βαρετά ήταν. Τέλος πάντων. Κάτι τέτοιο πάντως είναι και το Holiday Special που ετοίμασε και ο James Gunn για τους Guardians of the Galaxy, απλά, ευτυχώς, όχι τόσο βαρετό.

Για την ακρίβεια, είναι μια γλυκύτατη, καλοσυνάτη σαχλαμάρα. Μην το παίρνετε τόσο στραβά. Τα Guardians of the Galaxy πάντα είχαν κάμποση δόση σαχλού, παιδιάστικου χιούμορ, δεν είναι κάτι καινούργιο. Το καλό είναι ότι αυτή η σαχλότητα κούμπωνε με μια ατσούμπαλη συναισθηματική ειλικρίνεια που, τελικά, της χάριζε μια αγνή, σχεδόν παιδική, γλυκύτητα. Και όλο αυτό το πακέτο έμοιαζε πάντα να προέρχεται αληθινά από ένα ζεστό, εγκάρδιο μέρος. Το συμπαθές αυτό μίγμα είναι κι εδώ, παρόλο που δεν προκύπτει τόσο φυσικά και δεν συγκαταλέγεται κατά τη γνώμη μου στις καλύτερες στιγμές της αξιαγάπητα, ιδιόμορφης αυτής παρέας.

Το επεισόδιο, λοιπόν, ξεκινά με τον Kraglin να διηγείται πώς ο Yondu είχε καταστρέψει τα Χριστούγεννα του Peter όταν ήταν μικρός και από τότε έχει χάσει εντελώς την όρεξή του για την ανθρώπινη αυτή γιορτή, για την οποία οι περισσότεροι εκεί δεν έχουν ιδέα. Ακούγοντας αυτό και βλέποντας τον Peter γενικότερα πεσμένο μετά την απώλεια της Gamora, η Mantis με τον Drax αποφασίζουν πως αυτό που χρειάζεται ο Peter για να τονωθεί και να ξανανιώσει το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι ένα πολύ καλό δώρο. Οπότε τι σκέφτηκαν; Ναι, να του φέρουν τον Kevin Bacon (ο Peter έχει εκφράσει πολλές φορές στη σειρά την αγάπη του για το Footloose).

Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι είναι μια ωραία ιδέα στο χαρτί. Η εξωφρενική γελοιότητά της είναι ακριβώς στα μέτρα των Guardians. Είναι, λοιπόν, κρίμα που δεν μεταφράζεται τόσο ωραία στην οθόνη. Αρχικά, μου έδωσε την εντύπωση πως μιλάμε για μια σχετικά μικρή και βιαστική παραγωγή. Οι σκηνές στη Γη σα να έχουν μια “ψεύτικη” υφή, σαν τα στοιχεία στην οθόνη να μη δένουν αρμονικά. Τα γνωστά περιποιημένα και στυλιζαρισμένα κάδρα του Gunn εδώ έχουν αντικατασταθεί από μια πρόχειρη κοινοτυπία και μια εντελώς μπανάλ αισθητική.

Το αποτέλεσμα θυμίζει περισσότερο κάτι από αυτές τις τηλεοπτικές φάρσες που κάνουν διάφορες εκπομπές παρά την ατμόσφαιρα που έχουμε συνηθίσει στις ταινίες. Όλα αυτά βέβαια, είναι πιθανότατα ηθελημένα. Αυτή η ιστορία έχει επίτηδες μια φαρσοειδή χροιά και οι χαρακτήρες ηθελημένα ξεχωρίζουν σαν κάτι ξένο περπατώντας στους δρόμους του Λος Αντζελες.

Εξάλλου, το ότι ο Gunn είναι control freak σε ό,τι φέρει την υπογραφή του, είναι γνωστό. Απλά σε μένα δεν λειτούργησε όλο αυτό και αντί να τονώσει το κωμικό στοιχείο του, μου δημιουργούσε συνεχώς ένα άβολο αίσθημα. Σαν να παρακολουθώ κάτι “λάθος”. Σε σημείο που τσέκαρα τις ρυθμίσεις της τηλεόρασής μου, μήπως έχει αλλάξει κατά λάθος κάτι ο μικρός. Δεν είχε αλλάξει.

Οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές (Dave Bautista και Pom Klementieff) έχουν χημεία, αλλά δεν τους βοηθάει πάντα το σενάριο, το οποίο διαθέτει λιγοστά ξεκαρδιστικά αστεία στα 45 λεπτά που διαρκεί. Αυτό που διαθέτει όμως, για ακόμα μια φορά, είναι μια τεράστια “καρδιά”, η οποία δένει τα πάντα στο τέλος σε ένα συγκινητικό, γιορτινό Χριστουγενιάτικο πακέτο. Αυτό το συναίσθημα βγαίνει πιο επιτηδευμένα από τις ταινίες αλλά, παραμένει μια συμπαθητικότατη feel good περιπετειούλα, η οποία δεν νομίζω ότι χρίζει περαιτέρω ανάλυσης.

Και αν αναρωτιέστε, η απάντηση είναι όχι. Το βαρετό τραγούδι δεν το γλιτώσαμε ούτε εδώ. Δεν θα ήταν (τηλεοπτικά) Χριστούγεννα χωρίς αυτό, απ’ ότι φαίνεται.