ANDOR Review – Υπόδειγμα “Star Wars” σειράς με μέθοδο Rogue One

Ποιος το περίμενε ότι το Star Wars: Andor ή σκέτο "ANDOR" -όπως θέλετε πείτε το- θα εξελισσόταν έτσι; Τουλάχιστον εγώ βρέθηκα προ εκπλήξεως καθώς τα πρόσφατα δείγματα σειρών του Star Wars στο Disney Plus δεν ήταν στα υψηλά στάνταρ που μας είχε καλομάθει το The Mandalorian για παράδειγμα -ναι, εσένα κοιτάω Obi-Wan Kenobi. Και να λοιπόν που το Andor, η πένα και η καθοδήγηση του Tony Gilroy και της ομάδας του αποφέρνει έναν καρπό αντάξιο του βαρύτατου ονόματος που λέγεται Star Wars. Δε θέλω να προεξοφλήσω από τώρα αυτό το review αλλά όπως καταλαβαίνεται ήδη οι τελικές εντυπώσεις μου από αυτή την 1η σεζόν κυμαίνονται στην κλίμακα των ανέλπιστα θετικών. 

Με μια εισαγωγή τριών επεισοδίων, το Andor έχτιζε κάθε του κορύφωση χάρη σε μια σφιχτή δομή τριών επεισοδίων. Είχαμε δηλαδή κορυφώσεις στο 3ο επεισόδιο, στο αριστουργηματικό 6ο επεισόδιο -περισσότερα για αυτό σε λίγο, στο 9ο και φυσικά στο 12 επεισόδιο που ήταν και το φινάλε. Το Andor άνοιξε το σύμπαν ακόμη περισσότερο προς τη Rogue One πλευρά του, την πιο τραχιά, την πιο ανθρωποκεντρική και το στοίχημα το κερδίζει. 

Είδαμε πως μια πόλη, μια μικρή κοινωνία, αυτή του Ferix, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα εν μέσω του Αυτοκρατορικού ζυγού. Σκληρές σκηνές για τα μέτρα και τα σταθμά του Star Wars, μικρές αλληλεπιδράσεις και κουβέντες που είναι εύστοχες στο κοινωνικοπολιτικό τους σχόλιο. Το Andor ξεφλουδίζει μεθοδικά, με σταθερά ανοδικό και εξυψωτικό τρόπο τα πάντα. Τουλάχιστον όλα όσα θέλει να πει στην 1η του σεζόν. 

Αυτό που με εξέπληξε θετικά στο Andor είναι πόσο ώριμη, σοβαρή και αυθεντικά Star Wars γραφή έχει, χωρίς να το κάνει βεβιασμένα και "δήθεν". Έχει ουσία, έχει χαρακτήρες με βάθος και κυρίως δείχνει πολλά χωρίς να τα "λέει". Το περίφημο "show don't tell" μιας καλοκουρδισμένης σκηνοθεσίας και δομής σεναρίου. Δε φτάνει μόνο αυτό αλλά με ένα πλατύ χαμόγελο αντιλήφθηκα ότι σε τρία επεισόδια του Andor, το σενάριο έγραψε ο Beau Willimon, δημιουργός του "House of Cards" και η κοφτερή πένα εκείνων των διαλόγων. Εκείνη τη στιγμή "κλείδωσε" μέσα μου το γεγονός πως οι διάλογοι ήταν προσεγμένοι. 

Σίγουρα δεν είχε καταιγιστικό ρυθμό και κάτι τέτοιο σε μια σειρά 12 επεισοδίων δε θα μπορούσε να υπάρχει, αλλά διατηρεί από την αρχή μέχρι το τέλος μια ισορροπία. Ακόμη και όσα έδειξε περίπου στο 4ο και 5ο επεισόδιο χωρίς να σποιλάρω, είχαν τελικά "payoff" για τον θεατή στα μετέπειτα επεισόδια. 

Κάθε μα κάθε ηθοποιός που πέρασε από την οθόνη υποδύθηκε τον χαρακτήρα του όπως άρμοζε, καμία "κριντζ" ερμηνεία από τους βασικούς αν μη τι άλλο. Πέραν του Cassian του Diego Luna, ξεχωρίζω την Denise Gough, την Genevieve O'Reilly και φυσικά το highlight όλης της σειράς, τον μυστηριώδη Luthen Rael του Stellan Skarsgard. 

Η "Rogue One" συνταγή του κέρδισε και ένα ακόμη στοίχημα αυτό της ποιότητας της παραγωγής του. Η επιλογή να στήσουν ολόκληρη την πόλη και πολλά από τα σκηνικά ώστε να είναι απτά, αληθινά και με υπόσταση στην κάμερα προσδίδει μια υφή που μας είχε λείψει από το Star Wars τελευταία. Εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο βέβαια την πόλη του Ferrix, τα ατελείωτα γραφειοκρατικά κτίρια της Αυτοκρατορίας, με τους άπειρους θαλαμίσκους, τα υποβλητικά κτίρια του Coruscant, ακόμη και τη..."Μύκονο" του Star Wars σύμπαντος. 

Όσο για το 6ο επεισόδιο, το "The Eye" για αυτό θα μπορούσαν να γραφτούν ξεχωριστά κείμενα και αφιερώματα για το επίτευγμά του: να πετύχει τόσο καλά την πεμπτουσία του Star Wars. Ήταν τόσο απρόσμενα εντυπωσιακό που θα μιλάμε για χρόνια για την επική και χάρμα οφθαλμών σεκάνς με την απόδραση από τον πλανήτη. 

Στο δια ταύτα κατάφερε δια της Rogue One μεθόδου, το Andor να λάμψει με την απλότητά του και να δείξει το δρόμο στο πώς να γίνονται οι Star Wars σειρές στο Disney Plus από κάθε άποψη. Με αυτά και με αυτά αντιλαμβάνεστε όσοι fans δεν το έχετε δει ακόμη ότι πρόκειται για αυτό που λέμε must see.