Η εκπληκτική παραγωγικότητα της Insomniac Games σε αυτή τη γενιά σε συνδυασμό με την συνέπεια που επιδεικνύει προς την ποιότητα, έχει καταντήσει κανονικό meme στο ίντερνετ. Το αμερικανικό studio εναλλάσσεται με μεγάλη επιτυχία τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στα Ratchet and Clank και Spider-Man και, με την στήριξη της Sony, είχε την πολυτέλεια να επικεντρωθεί αποκλειστικά στο Playstation 5 ίσως πιο νωρίς από όλα τα υπόλοιπα “μεγάλα” ονόματα του Playstation.
Και αυτό νομίζω φαίνεται στο Spider-Man 2, ένα παιχνίδι που μοιάζει ώριμο μέσα στο περιβάλλον της κονσόλας του, μοιάζει κατασταλαγμένο στο πώς να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες του hardware. Φυσικά, αυτή η έμφαση της Sony δε θα πρέπει να προκαλεί καμία έκπληξη, το Spider-Man ήταν ο εμπορικότερος first party τίτλος του PS4 και αυτή τη στιγμή, έχει μια mainstream απήχηση και δυναμική που δεν μπορεί να συναγωνιστεί κανένα άλλο IP της Sony.
Η Insomniac αλλάζει επίπεδο στην αφήγηση
Το Spider- Man 2 είναι ένα παραδοσιακό sequel, με την έννοια ότι πατάει ξεκάθαρα πάνω στην εδραιωμένη συνταγή των δύο τίτλων που προηγήθηκαν, ξέρει πολύ καλά τι θέλει και το πετυχαίνει σχεδόν στο έπακρο: εκτοξεύει αυτήν την συνταγή σε άλλα επίπεδα ποιότητας.
Αυτό που ξεχωρίζει κατευθείαν είναι η φροντίδα με την οποία έχει στηθεί η κεντρική ιστορία, η οποία αποτελεί νομίζω την καρδιά της εμπειρίας. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως έχουμε μια αφήγηση αντίστοιχη σε προσοχή, ποιότητα και λεπτομέρεια, με τις καλύτερες των φημισμένων εσωτερικών studios της Sony.
Όλοι οι χαρακτήρες αναπτύσσονται, έχουν ξεκάθαρες εσωτερικές συγκρούσεις και κάθε εντυπωσιακό set piece εξυπηρετεί πρώτα απ’ όλα την ιστορία και μετά το θέαμα. Ο Kraven είναι επιβλητικός και ηλεκτρίζει κάθε σκηνή που εμφανίζεται, ενώ ο Venom είναι πραγματικά βάναυσος. Ομολογώ πως και οι δύο “κακοί” με εξέπληξαν με την ένταση και την αύρα που εκπέμπουν. Δεν μιλάμε για μια ιστορία όπου απουσιάζει εντελώς η αίσθηση του κινδύνου και της απειλής, όπως συμβαίνει συχνά πυκνά στο κινηματογραφικό MCU τελευταία.
Εδώ υπάρχει διακύβευμα και οι δημιουργοί δε διστάζουν να πάρουν γενναίες αποφάσεις. Η αποτύπωση του Venom και της Black Suit είναι νομίζω η πιο πετυχημένη που έχουμε δει ποτέ εκτός comics.Το παιχνίδι θίγει πολύ έντονα το θέμα της απώλειας και του βάρους που συχνά επιφέρει στους ζωντανούς, ασχολείται με την εκδίκηση και τις “δεύτερες ευκαιρίες” αλλά κυρίως χτίζει ένα πλούσιο ψυχολογικό υπόβαθρο για τους ήρωές του, το οποίο τροφοδοτεί κάθε δραματική στιγμή του σεναρίου.
Σε συνδυασμό με τις υπέροχες ερμηνείες (με αποκορύφωμα αυτή του Nadji Jeter ως Miles) κάθε στιγμή καταλαβαίνουμε τι θέλουν οι χαρακτήρες, γιατί το θέλουν και ποιο είναι το πρόβλημα.
Ναι, είναι “αφήγηση 101” αλλά δεν πρέπει ποτέ να υποτιμάται. Όταν γίνεται σωστά, όπως εδώ, είναι απόλυτα αποτελεσματική. Παντοδύναμη, λαϊκή ψυχαγωγία που συγκινεί, παρηγορεί και ως ένα σημείο καθησυχάζει!
Gameplay 2.0
Στο κομμάτι του gameplay τώρα, όλα κάνουν βήματα εξέλιξης, άλλα μικρότερα, άλλα μεγαλύτερα. Με διαφορά το σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μου, είναι η προσθήκη των φτερών στην στολή που ουσιαστικά επιτρέπει στους ήρωες να πετάνε για μεγάλες αποστάσεις.
Έχουν προστεθεί στην πόλη ρεύματα αέρα που μπορεί ο παίκτης να ακολουθήσει με υψηλή ταχύτητα, όπως και ρεύματα που σου δίνουν ύψος, αλλά και σημεία που μπορούν να σε εκτοξεύσουν σαν σφεντόνα.
Μάλιστα το τελευταίο, με μερικά upgrades το αποκτά ο παίκτης και μπορεί να το κάνει όποτε θέλει, κάτι πολύ πρακτικό. Γενικότερα λοιπόν, η περιήγηση στην πόλη είναι πολύ βελτιωμένη, αλλάζοντας εντυπωσιακά την όλη εμπειρία προς το καλύτερο. Οι μάχες έχουν ενισχυθεί με την προσθήκη ειδικών ικανοτήτων και έχω την αίσθηση πως είναι κι αυτές ένα κλικ πιο γρήγορες.
Το animation δίνει ρέστα, όπως δηλαδή σε όλο το υπόλοιπο παιχνίδι και τα δυναμικά περιβάλλοντα, τα οποία σπάνε και καταστρέφονται, μοιάζουν πιο πειστικά. Μπορεί να μην εισάγει κάποια ριζοσπαστικά διαφορετική ιδέα αλλά είναι ένα δουλεμένο σύστημα μάχης που ταιριάζει γάντι στον χαρακτήρα και παραμένει απολαυστικό στο χέρι.
Τα καλά και τα κακά του ανοικτού κόσμου
Ο ανοιχτός του κόσμος δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα σε φιλοσοφία και αυτό συνεχίζει να δημιουργεί ενίοτε μια αμηχανία στην εμπειρία. Υπάρχουν φυσικά στιγμές που αυτός ο ανοικτός κόσμος μοιάζει αναντικατάστατος. Όταν αρχίζεις την ταλάντωση ανάμεσα στα κτήρια ή σκαρφαλώνεις σε ένα ψηλό σημείο της πόλης, νιώθεις πόσο σημαντική είναι η ελευθερία που προσφέρει, στον πυρήνα της φαντασίωσης του Spider-Man.
Δεν γλιτώνει όμως από τις αντιφάσεις μιας κατακερματισμένης γραμμικής ιστορίας μέσα σε έναν ανοικτό κόσμο. Έτσι μπορεί στην κεντρική πλοκή να τονίζεται επιτακτικότατα η ανάγκη να γίνει κάτι, αλλά ο παίκτης μπορεί να αγνοήσει εκείνη τη στιγμή το main quest και να αρχίζει να περιποιείται φυτά σε ένα από τα πολλά αντίστοιχα side quests σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Αντίστοιχα, υπάρχουν στιγμές στην πλοκή που ο ήρωάς μας αλλάζει αλλά αυτό ελάχιστα αναγνωρίζεται από τον ανοικτό κόσμο ο οποίος συνεχίζει να συμπεριφέρεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Δυστυχώς δεν μπορώ να γίνω πιο συγκεκριμένος για την αποφυγή spoilers. Το θέμα είναι ότι υπήρξαν στιγμές που ένιωσα ότι υπάρχει σαφής διαχωρισμός ανάμεσα στον Spider-Man του main quest και τον Spider-Man της ανοικτής περιήγησης. Καθαρά σε επίπεδο περιεχομένου, τα πράγματα είναι πολύ βελτιωμένα.
Δεν αποφεύγεται εντελώς η επανάληψη με αρκετές από αυτές απλά να είναι ή να καταλήγουν σε μια μάχη, αλλά υπάρχουν και αρκετά side quests με μεγάλο ενδιαφέρον.Ιστορίες συγκινητικές, ιστορίες ρομαντικές, αστείες και με ιδιαίτερα σημαντικές στιγμές για τους χαρακτήρες. Δεν υπερβάλλω όταν λέω ότι μάλλον οι αγαπημένες μου στιγμές του παιχνιδιού, εκεί δηλαδή που ένιωσα ότι ο τίτλος πιάνει σε βάθος την ουσία του χαρακτήρα ήταν σε ορισμένα side quests.
Για περισσότερες λεπτομέρειες δείτε το βίντεο review που θα βρείτε παρακάτω.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.