Call of Duty: Modern Warfare Review - Η επιστροφή που περιμέναμε;

Για αρκετούς fans του Call of Duty, η σειρά Modern Warfare είναι αυτή που έχουν αγαπήσει λίγο ή πολύ περισσότερο από τις υπόλοιπες. Το αρχικό Modern Warfare αποτελεί κομβικό σημείο της ιστορίας τόσο του Call of Duty franchise, όσο και όλων των πολεμικών παιχνιδιών που κυκλοφόρησαν μετά. Παρουσίασε μια διαφορετική προσέγγιση του «μοντέρνου» πολέμου και άνοιξε επιτυχημένα το δρόμο για το fast-paced multiplayer κομμάτι, όπως το γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.

H Infinity Ward ωρίμασε τα πολεμικά παιχνίδια, βάζοντας στο «παιχνίδι» εμβληματικές φιγούρες όπως αυτή του Captain Price και εισήγαγε τις πρώτες πιο αναπάντεχες αριστοτεχνικά κινηματογραφικές στιγμές της σειράς, πιάνοντάς μας εντελώς απροετοίμαστους, αφού επιδείκνυε την ικανότητα του στούντιο να αντλεί συναίσθημα, κάνοντας παράλληλα τον παίκτη που απλά είχε συνηθίσει να «σκοτώνει», να συνειδητοποιήσει τη ματαιότητα και τη φρικαλεότητα του πολέμου. Σκηνικά όπως αυτά της αποστολής «Σοκ & Δέος» νομίζω δεν πρόκειται ποτέ να διαγραφούν απ’ τη μνήμη μας όσα χρόνια κι αν περάσουν. Δώδεκα χρόνια μετά το πρώτο Modern Warfare και δυο υπέροχα sequels που ακολούθησαν, το στούντιο επαναφέρει το εμβληματικό κεφάλαιο με μια reimagined εκδοχή, κάνοντας ουσιαστικά reboot.

Με αυτόν τον τρόπο, το campaign το οποίο είχε αφαιρεθεί από το Black Ops 4 επανέρχεται φέτος, καθησυχάζοντας μια αρκετά μεγάλη μάζα των fans οι οποίοι πέρυσι είχαν δυσαρεστηθεί. Μπορεί να μη γνωρίζουμε αν το επόμενο Black Ops κεφάλαιο θα περιέχει campaign, ωστόσο είναι ευχάριστο να γνωρίζουμε ότι το Call of Duty franchise δεν το παρατά εντελώς. Στόχος του reboot είναι να πλάσει ξανά την ιστορία, επικεντρώνοντας αυτή τη φορά περισσότερο στα αντιπολεμικά μηνύματα και στους ηθικούς (ή όχι) φραγμούς των παικτών.

Σκοπός της είναι να μας κάνει να νιώσουμε άβολα παίζοντας, αφού σε πολλά σημεία θα μας δοκιμάσει και θα μας δυσκολέψει να ξεχωρίσουμε το απόλυτα καλό από το απόλυτα κακό. Αγιάζει ο σκοπός τα μέσα; Οι παράπλευρες απώλειες μπορούν να γίνουν ανεκτές; Η εξουσία μπορεί να στρεβλώσει τον χαρακτήρα ενός «ήρωα»; Αυτά είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα που θέτει το παιχνίδι, επενδύοντας με αυτόν τον τρόπο σε μια πιο ώριμη ιστορία με αειθαλείς και παράλληλα σύγχρονους προβληματισμούς. Κατάφερε άραγε να μας μεταφέρει αυτό που θέλει;

Η ιστορία επικεντρώνεται στο βίαιο εμφύλιο πόλεμο στην φανταστική χώρα της Μέσης Ανατολής, Urzikstan, όπου οι τρομοκράτες Al-Qatala κλέβουν ένα φορτίο με επικίνδυνα χημικά αέρια από τους Ρώσους κατακτητές, με σκοπό να τα εξαπολύσουν στην Ευρώπη. Η αντίσταση στη φανταστική χώρα οδηγείται από τα δυο ντόπια αδέρφια Farah και Hamir, οι οποίοι μάχονται για να διώξουν από τη χώρα τους Ρώσους, αλλά και να καταπολεμήσουν την Al-Qatala, ώστε να αποδείξουν στον υπόλοιπο κόσμο ότι δεν έχουν καμία σχέση με την τρομοκρατική οργάνωση.

Στην μάχη αυτή τους συνοδεύει ο Captain Price και ο Sergeant Garrick από τις βρετανικές ειδικές δυνάμεις (SAS) και ο Alex από την CIA. Η ιστορία μπλέκει μέσα από αναπάντεχα γεγονότα όλους τους χαρακτήρες, αφού η κατάσταση αρχίζει μετά από μπαράζ τρομοκρατικών επιθέσεων στην Ευρώπη να αφορά όλο και περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες. Έτσι, ένας αρχικά φαινομενικά εμφύλιος, αρχίζει να γίνεται κάτι πολύ μεγαλύτερο. Κάτι που αν δεν τεθεί πάση θησία υπό έλεγχο, θα έχει καταστροφικές συνέπειες για όλη την ανθρωπότητα…

Όπως διαπιστώνετε, η πλοκή έχει αλλάξει κατά πολύ σε σχέση με την original έκδοση, ενώ άλλοι χαρακτήρες έχουν αφαιρεθεί κι άλλοι έχουν προστεθεί. Αυτό συμβαίνει γιατί όπως είπαμε και παραπάνω, η σειρά Modern Warfare κάνει reboot, επιλέγοντας να πει μια νέα ιστορία, διατηρώντας από το παρελθόν μόνο κάποια στοιχεία και χαρακτήρες που ο κόσμος αγάπησε. Ωστόσο, δεν είναι ξεκάθαρο αν το σενάριο του παρόντος παιχνιδιού είναι η βάση για ένα backstory που θα εξελιχθεί με τα επόμενα σε κάτι πιο εφάμιλλο με το σενάριο που γνωρίσαμε. Προφανώς θα το διαπιστώσουμε στο μέλλον. Και θα υπάρξει σίγουρα μέλλον, καθώς αφήνει υπόνοιες για συνέχεια, όπως επίσης και για την επιστροφή επιπλέον γνώριμων -από την αρχική MW τριλογία- χαρακτήρων. 

Αυτό ωστόσο που είναι πέρα για πέρα ξεκάθαρο είναι πως το παιχνίδι γίνεται ακόμα πιο σκοτεινό και πιο σοβαρό. Η Infinity Ward έχει επενδύσει πολύ στο να «γκριζάρει» όσο γίνεται τις γραμμές μεταξύ καλού και κακού, να παίξει με τα ηθικά όρια του παίκτη και μάλιστα στο τέλος της κάθε αποστολής να τον βαθμολογήσει γι’ αυτό. Ναι, καλά διαβάσατε! Στο τέλος κάθε αποστολής, ανάλογα πόσους αθώους σκοτώσατε επιτηδευμένα ή κατά λάθος, το παιχνίδι θα σας βαθμολογεί από A έως F. Βέβαια δεν έχει καμία επίπτωση, αφού δεν επηρεάζει το σενάριο, ούτε τιμωρεί τον παίκτη με κάποιον τρόπο. Επιπλέον, κάτι που επίσης δεν επηρεάζει το σενάριο είναι οι επιλογές διαλόγου, μέσω των διαθέσιμων απαντήσεων που θα κληθείτε να πάρετε σε ορισμένα σημεία του παιχνιδιού. Σημασία κυρίως έχει ότι δίνουν με πολύ έξυπνο τρόπο στον παίχτη την ψευδαίσθηση ότι οι πράξεις και οι επιλογές του έχουν βάρος. Ξέρουμε ότι δεν είναι RPG, ωστόσο θα είχε ενδιαφέρον κάποια στιγμή να δούμε κάτι τέτοιο να γίνεται πραγματικότητα.

Μπορεί ο Captain Price να είναι ο «σταρ» του Modern Warfare κι επίσης οι Alex και Garrick να έχουν τα δικά τους ενδιαφέροντα κομμάτια στην ιστορία, όμως ο χαρακτήρας που κλέβει την παράσταση είναι αναμφισβήτητα αυτός της Farah. Και πώς να μη το κάνει άλλωστε, όταν στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού οι αποφάσεις της είναι αυτές που θέτουν σε κίνηση τη ροή της ιστορίας. Ωστόσο, όλοι μαζί δένουν υπέροχα σαν ομάδα και παρά ότι κάποια πράγματα συμβαίνουν μόνο σε ταινίες ή στη προκειμένη σε παιχνίδια, όπως να παρακούσει ένας στρατιωτικός εντολές εκ των άνωθεν επειδή ξεπερνούσαν τα ηθικά του όρια, σε γενικές γραμμές το σενάριο, γι’ αυτό που είναι και αντιπροσωπεύει το παιχνίδι, ικανοποιεί.

Σαφώς και υπάρχει προπαγάνδα κατά των Ρώσων, δεν είναι καινούργιο αυτό στη σειρά, με τρανό παράδειγμα την αποστολή Highway of Death, όπου στο παιχνίδι λέγεται πως οι Ρώσοι βομβάρδισαν κατά την εισβολή τους τον ζωτικής σημασίας για την περιοχή δρόμο, σκοτώνοντας όσους επιχείρησαν να ξεφύγουν. Ξεκάθαρη αναφορά στο αληθινό Highway of Death περιστατικό του 1991, όπου στην πραγματικότητα οι στρατιωτικές Αμερικανικές δυνάμεις εξολόθρευσαν τις Ιρακινές που οπισθοχώρησαν. Γενικά υπάρχει μια αγωνία να παρουσιαστούν για άλλη μια φορά οι δυτικοί ως σωτήρες και ήρωες και παράλληλα να δείξουν πως οι άνθρωποι στην ανατολή δεν είναι όλοι τρομοκράτες και βομβιστές. Από την άλλη κανείς δεν θα παίξει το Modern Warfare για να μάθει ιστορία και κανείς δεν έχει άλλωστε αυτή την απαίτηση.

Η Infinity Ward προσπαθεί να θολώσει τα νερά μεταξύ καλού και κακού, όμως ηθελημένα ή όχι αδυνατεί να το κάνει με επιτυχία, αφού πολύ γρήγορα γίνεται αντιληπτό ποιοι πραγματικά είναι οι «ήρωες». Σε αρκετά σημεία τεντώνει το σχοινί της ηθικής, όμως ακροβατεί σε ανεκτά όρια, ρίχνοντας κάποιες φορές το «μπαλάκι» στις αποφάσεις του παίκτη, ώστε αν πρέπει να κατηγορήσει κάποιον, να είναι μόνο ο εαυτός του. Σίγουρα για κάποιους, ορισμένες σκηνές όπως το να βλέπει να σκοτώνονται μπροστά του αθώοι, παιδιά ή γονείς που απλά θα μπουν ανάμεσα στα πυρά για να τα προστατέψουν, θα είναι άβολες και ίσως σοκαριστικές. Ωστόσο, έτσι είναι ο πόλεμος και μου άρεσε αρκετά που το στούντιο παρουσιάζει αφιλτράριστα το σκληρό του πρόσωπο.

Όταν παίξετε την αποστολή Clean House, στην οποία θα εισβάλετε σε μια γιάφκα και θα δείτε ένα παιδί να κλαίει πάνω από την μάνα του που μόλις σκοτώσατε, όταν γυρίζει το χρόνο πίσω στα παιδικά χρόνια της Farah βλέποντας το βίαιο ξερίζωμα της παιδικής της αθωότητας  ή όταν μέσω βασανιστηρίων θα πρέπει να επιλέξετε ανάμεσα σε μια ανθρώπινη ζωή ή στη διατήρηση του μυστικού σας, θα καταλάβετε καλά τι εννοώ.

Συνεχίζοντας, οι αποστολές είναι ποικίλες, έχουν τρομερά γρήγορο ρυθμό, χαρακτηρίζονται από έντονη και ακατάπαυστη δράση και σας προσφέρουν σε αρκετά σημεία την επιλογή να προσεγγίσετε την μάχη με όποιον τρόπο επιθυμείτε. Για παράδειγμα σε μια συγκεκριμένη νυχτερινή αποστολή μπορείτε να σπάσετε τις λάμπες, να βρείτε τους ηλεκτρικούς πίνακες έξω από τα κτίρια κόβοντας το ρεύμα και με τα γυαλιά νυχτερινής όρασης να προσεγγίσετε την περιοχή με stealth και σιγαστήρες. Από την άλλη βέβαια μπορείτε απλά να μπουκάρετε σαν Ράμπο (αυξάνοντας βέβαια κατακόρυφα τη δυσκολία) και να προκαλέσετε χάος. Μου άρεσε αρκετά αυτό το παιχνίδι με τις σκιές, γιατί μου θύμισε έντονα το Splinter Cell. Μάλιστα διαθέτει και τον ίδιο μετρητή φωτός που δείχνει κατά πόσο σε βλέπουν ή όχι οι εχθροί. Σαφώς υπάρχουν και οι αποστολές που απλά θα προκαλέσετε μακελειό με ότι όπλο έχετε διαθέσιμο πάνω σας.

Θα χρησιμοποιήσετε drones για να καταρρίψετε ελικόπτερα και θα κατευθύνετε από δορυφόρο βόμβες πάνω σε εχθρικές νηοπομπές. Προσωπικά μου άρεσε αυτή η εναλλαγή από την ακατάπαυστη δράση σε πιο ήρεμα αλλά παράλληλα αγχώδη σκηνικά, όπως όταν μέσω καμερών έπρεπε να κατευθύνω σε ένα κατάμεστο από τρομοκράτες κτίριο μια γυναίκα χωρίς να γίνει αντιληπτή στην έξοδο. Σε γενικές γραμμές αν και κατά τη γνώμη μου δεν ξεπερνά το σοκ του αρχικού τίτλου, στις 6-8 (ανάλογα το επίπεδο δυσκολίας) ώρες, το campaign προφέρει αρκετή για τα δεδομένα των COD ποικιλία αποστολών και τρόπους προσέγγισης μιας μάχης, ξεφεύγοντας ελαφρώς από το corridor shooting που μας έχει συνηθίσει, διατηρώντας άψογη ισορροπία σε όλα τα επίπεδα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το campaign είναι ότι καλύτερο είδαμε τα τελευταία χρόνια στη σειρά και στέκεται άξια δίπλα στο όνομα Modern Warfare. Aν απείχατε για μεγάλο διάστημα από τα Call of Duty παιχνίδια, αυτή είναι η καλύτερη στιγμή να επιστρέψετε. 

Η καρδιά βέβαια των Call of Duty χτυπά στο multiplayer. Νομίζω δεν υπάρχει λόγος να πούμε ότι το gunfight και η αίσθηση των όπλων είναι ότι πιο ποιοτικό υπάρχει εκεί έξω σε shooting παιχνίδι, άλλωστε η σειρά εδώ και χρόνια έχει πιάσει κορυφή στον συγκεκριμένο τομέα. Επίσης, αν ήσασταν από εκείνους που δυσαρεστήθηκαν από την αντικατάσταση του mini map με την αλά Skyrim μπάρα εντοπισμού των εχθρών, τότε τα νέα είναι ευχάριστα για εσάς. Όπως φαίνεται τα παράπονα των fans στα forums της Activision έπιασαν τόπο και το mini map ενσωματώθηκε τελικά μέσα στο παιχνίδι, παράλληλα με την μπάρα. Ευχάριστα όμως είναι και τα νέα της επιστροφής των παλιών καλών killstreaks που αντικατέστησαν επιτέλους τα Scorestreaks.

Πλέον αντί για σκορ θα έχετε τη δυνατότητα ανάλογα των kills που θα κάνετε να επιλέξτε μέσα από μια ικανοποιητική σε ποικιλία γκάμα επιλογών τον τρόπο που θα προκαλέσετε στο χάρτη χάος! Εκτός αναμενόμενα από την επιστροφή των κλασικών modes Team Deathmatch, Domination, Search & Destroy, Free for all και του Realism, ντεμπούτο κάνουν τα Cyber Attack, Ground War και Gunfight, ενώ δια της απουσίας του λάμπει (τουλάχιστον για την ώρα) το Battle Royale. Στο Cyber Attack η μια ομάδα καλείται να εντοπίσει την EMP συσκευή και να την τοποθετήσει στη βάση της αντίπαλης ομάδας ή να προστατέψει την δική της βάση αποτρέποντας του εχθρούς να την τοποθετήσουν. Η ομάδα που θα καταφέρει να κάνει την συσκευή να εκραγεί ή να βγάλει από τη μέση όλους τους αντιπάλους, κερδίζει τον γύρο. Το mode αποτελείται από πέντε γύρους και διαθέτει revives αν κάποιος συμπαίκτης μας πέσει.

Το Ground War θυμίζει έντονα το Grand Operations του Battlefield και αφορά έναν τεράστιας έκτασης χάρτη, στον οποίο συμμετέχουν για πρώτη φορά 100 ταυτόχρονα παίκτες. Στόχος είναι να καταλάβουμε τις πέντε βάσεις και να κερδίσουμε το score limit με ότι διαθέσιμο μέσο υπάρχει στον χάρτη, όπως ελικόπτερα, τανκς ή γουρούνες. Όσοι έχετε παίξει έστω και μια φορά το Grand Operations του Battlefield ξέρετε τι να περιμένετε. Είναι ένα μεγάλο σε διάρκεια και απαιτητικό mode που δοκιμάζει στο έπακρο τις ικανότητες των παικτών, προσφέροντας παράλληλα άπλετη διασκέδαση είτε παίξει κάποιος μόνος του, είτε πολύ περισσότερο με παρέα.

Αρκετά ωστόσο παρεΐστικο είναι και το νέο Gunfight. Πρόκειται για ένα μικρής κλίμακας 2v2 mode όπου σε έξι ολιγόλεπτους γύρους λαμβάνουν μέρος μάχες, αλλάζοντας κάθε τόσο για όλους το loadout. Μπορώ να πω ότι πέρασα υπέροχα με το συγκεκριμένο mode και γέλασα αρκετά με τον συμπαίκτη μου. Μου άρεσε γιατί εστιάζει στη δράση και μπορούσα να σχεδιάσω ευκολότερα με έναν μόνο συμπαίκτη τη στρατηγική μας. Γενικά στο multiplayer αν κάποιος επιθυμεί να ασχοληθεί σοβαρά, το σίγουρο είναι ότι δεν θα βαρεθεί στιγμή. Προσφέρει τόσες πολλές επιλογές στα loadouts και στα attachments, όπως και τεράστια ποικιλία παραμετροποιήσεων. Επίσης, διαθέτει daily missions καθώς και μια σειρά extra αποστολών, οι οποίες χωρίζονται σε διάφορα τμήματα, απαιτώντας να κάνουμε συγκεκριμένα πράγματα, όπως να σκοτώσουμε αντιπάλους με συγκεκριμένο τρόπο ή όπλο ή να κερδίσουμε σε συγκεκριμένα modes, προσφέροντας βέβαια την κατάλληλη ανταμοιβή που κυμαίνεται ανάμεσα σε XP ή κοσμητικά άλλα καλούδια.

Όσοι απολαμβάνουν το multiplayer του Call of Duty δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα περάσουν εξίσου καλά κι εδώ. Επίσης, για πρώτη φορά στη σειρά το cross-play γίνεται πραγματικότητα. Με αυτόν τον τρόπο πλέον έχετε τη δυνατότητα να παίξετε μαζί με ένα φίλο σας που διαθέτει PC ή Xbox One. Επιπλέον μπορείτε να χρησιμοποιήσετε πληκτρολόγιo και ποντίκι στην κονσόλα σας και να επιλέξετε ανάλογα τη συσκευή εισόδου με ποιους επιθυμείτε να παίξετε. Βέβαια, παρά τις διαβεβαιώσεις της Activision ότι θα υπάρχει ισορροπία, ξεχωρίζοντας τους μεν με controller και τους δε με mouse-keyboard, εγώ προσωπικά σε όσα παιχνίδια έπαιξα μου έτυχε να μας βάλει όλους μαζί. Προφανώς αυτό πρόκειται να αλλάξει με κάποιο μελλοντικό patch.

Το τρίτο και τελευταίο κομμάτι είναι οι co-op αποστολές, στις οποίες μεταξύ των public matches επανέρχονται τα αγαπημένα από το MW2 και MW3, Special Ops. Αρχικά, τα public matches αφορούν τέσσερις τεράστιους χάρτες στους οποίους καλούμαστε με μια ομάδα τεσσάρων ατόμων να κάνουμε συγκεκριμένες αποστολές, όπως να "χακάρουμε" κάποια τερματικά, να βγάλουμε συγκεκριμένους στόχους από τη μέση, να εντοπίσουμε κάποια αντικείμενα, οχήματα ή πολίτες και να τους μεταφέρουμε ή να τους συνοδέψουμε με ασφάλεια σε συγκεκριμένα σημεία του χάρτη. Είναι ομολογούμενος μαζί με το Ground War από τα πιο δύσκολα και πολύωρα modes που υπάρχουν στο Modern Warfare, καθώς εκτός ότι ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολλαπλά κύματα εχθρών, μας επιτίθεται ό, τι άλλο υπάρχει στο παιχνίδι, όπως ελικόπτερα, τανκs, juggernauts κ.α. Διαθέτει revives, όμως αν χάσουν όλοι οι παίκτες η αποστολή ξεκινά από την αρχή. Μπορεί να απουσιάζει το Battle Royale, ωστόσο δανείζεται αρκετά στοιχεία από το δημοφιλές mode.

Κάθε φορά που ένας παίκτης πεθαίνει, αν δεν τον σηκώσουν έγκαιρα οι συμπαίκτες του θα πρέπει να περιμένει περίπου ένα λεπτό μέχρι να τον φέρει ξανά το αεροπλάνο και να πέσει στον χάρτη με το αλεξίπτωτό του. Επίσης, μπορεί να έχουμε στο ξεκίνημα τη δυνατότητα να επιλέξουμε τα πολεμοφόδια όπως extra σφαίρες και χειροβομβίδες, όμως αν ξεμείνουμε ή χάσουμε θα πρέπει να ψάξουμε μέσα σε κτήρια ή στο χάρτη διάσπαρτα ώστε να βρούμε καινούργια. Οι αποστολές κατά έναν τρόπο συνδέονται με το campaign, όμως δεν εξελίσσουν την ιστορία. Ωστόσο, είναι μια ευχάριστη προσθήκη χωρίς να είναι κάτι φοβερό και σίγουρα δεν θα χάσει κάποιος κάτι από την κεντρική ιστορία αν δεν τις δει. 

Στη συνέχεια έχουμε το Classic Special Ops, στο οποίο μαχόμαστε κύματα εχθρών με τα διαθέσιμα όπλα και πολεμοφόδια που υπάρχουν στην πίστα και τέλος το Survival Mode, το οποίο είναι αποκλειστικό στο PlayStation για έναν χρόνο. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα mode που μοιάζει αρκετά με το Zombies των προηγούμενων τίτλων. Οι παίκτες αντιμετωπίζουν κύματα εχθρών σε μια ανοιχτή ωστόσο πίστα, τα οποία δυσκολεύουν κλιμακωτά, ενώ μπορούν με τους πόντους να κερδίζουν χρήματα, με τα οποία αγοράζουν από διάφορα κιβώτια στο χάρτη τον εξοπλισμό τους.

Ως προς τα γραφικά, το στούντιο βελτίωσε κατά πολύ την υπάρχουσα μηχανή γραφικών, προσφέροντας ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα που χωρίς υπερβολές νομίζω είναι ότι καλύτερο έχουμε δει ποτέ σε Call of Duty παιχνίδι. Οι φωτισμοί, τα textures, τα μοντέλα των χαρακτήρων και το animation δείχνουν πανέμορφα και πιο αληθοφανή από κάθε άλλη φορά, ενώ η άψογη εφαρμογή του HDR προσθέτει τα μέγιστα στο συνολικό αποτέλεσμα. Η έκδοση του PC δε, υποστηρίζει ray tracing, οπότε όσοι έχετε στη διάθεσή σας ένα καλό gaming PC, θα βιώσετε ακόμα ομορφότερα πράγματα. Στο campaign και στο multiplayer (αν εξαιρέσουμε ελάχιστες φορές που μου έτυχαν προβλήματα συνδεσιμότητας) δεν παρατήρησα κανένα τεχνικό πρόβλημα.

Τα πάντα έτρεχαν ομαλότατα και στα 60 fps, όπως άλλωστε μας έχει συνηθίσει η σειρά. Δεν μπορώ να πω όμως το ίδιο και για το mode των Special Ops, όπου έτυχε να με πετάξει τελείως από την πίστα, πηγαίνοντας χαμένη όλη η πρόοδος ή μετά από 1,5 ώρα παιχνιδιού να μου εξαφανίσει εντελώς τα όπλα! Πιστεύω ωστόσο πως αυτά τα προβλήματα θα εξαλειφθούν με τον καιρό. Το ίδιο εξαιρετική δουλειά έχει γίνει και στον τομέα του ήχου. Τεχνικά είναι ότι πιο άρτιο έχω ακούσει. Ειδικά αν το συνδέσετε πάνω σε ένα home theater θα απολαύσετε ίσως τον καλύτερο πολυκάναλο ήχο που έχετε ακούσει σε παιχνίδι τα τελευταία χρόνια. Μουσικά δεν έχει να πει πολλά, απλά τα κομμάτια που ακούγονται ταιριάζουν με αυτό που βλέπουμε, κάνοντας καλά τη δουλειά τους.