Starlink: Battle for Atlas Review

Το Starlink: Battle for Atlas αποτελεί ένα αρκετά φιλόδοξο πείραμα από την πλευρά της Ubisoft, όντας η πρώτη toys-to-life προσπάθεια της εταιρίας σε μια εποχή που η συγκεκριμένη κατηγορία παιχνιδιών έχει εκλείψει πρακτικά και μέχρι και οι πρωτοστάτες όπως το Skylanders έχουν σταματήσει πλέον για εμπορικούς λόγους. Σε περίπτωση που δεν γνωρίζετε το toys-to-life είναι πρακτικά ένα χαρακτηριστικό που ενσωματώνουν μερικά βιντεοπαιχνίδια, επιτρέποντας στους παίκτες να επηρεάσουν τον ψηφιακό κόσμου του τίτλου με κανονικές φιγούρες που έχουν φυσική υπόσταση. Στην περίπτωση του Starlink αυτή η πτυχή παίρνει σάρκα και οστά όχι μόνο μέσω του κεντρικού πρωταγωνιστή που μπορείτε να αλλάξετε ανά πάσα ώρα και στιγμή, αλλά και μέσα από τα διαστημόπλοια και τα όπλα τους, όντας μια sci-fi περιπέτεια. Η υλοποίηση του toys-to-life έχει και τα θετικά της και τα αρνητικά της. Πριν πάμε όμως στα βαθιά, θέλω να αναφερθώ στην ιστορία και σε μερικούς άλλους τομείς του τίτλου.

Η ιστορία του Starlink ξεκινάει κάπως απότομα. Χάρη σε μια σημαντική τεχνολογική ανακάλυψη έχουμε τη δυνατότητα να εξερευνήσουμε το απέραντο σύμπαν και έτσι καταφθάνουμε στο ηλιακό σύστημα Atlas για τα μυστικά που κρύβει. Με το που φτάνουμε εκεί, το κεντρικό μας πλοίο, το Equinox, πέφτει σε μια παγίδα του Forgotten Legion και έτσι χάνεται στον κοντινότερο πλανήτη. Ο Grax, αρχηγός  του Forgotten Legion απαγάγει για τις γνώσεις του τον καπετάνιο του Equinox και μέντορα των χαρακτήρων που ταξίδεψαν μαζί του. Στόχος του Grax είναι να αξιοποιήσει την τεχνολογία της αρχαίας φυλής των Wardens για να δημιουργήσει έναν υπερστόλο και να κυριεύσει το γαλαξία. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού προσπαθούμε να σώσουμε τον καπετάνιο μας και συγχρόνως να απελευθερώσουμε τον γαλαξία από τις στρατιές του Grax που επεκτείνονται διαρκώς.

Ακόμα και μετά από αυτή την σύντομη περιγραφή μπορείτε πιθανότατα να καταλάβετε πόσο απλοϊκή είναι η ιστορία του παιχνιδιού. Κατά την διάρκεια του κεντρικού campaign των περίπου δεκαπέντε ωρών δεν υπάρχουν αξιοσημείωτες ανατροπές, τα κλισέ πάνε και έρχονται, ενώ όλες οι εξελίξεις είναι προβλέψιμες με μαθηματική ακρίβεια. Παράλληλα, όλα ξεκινούν τόσα γρήγορα και απότομα που προσωπικά δεν πρόλαβα να δεθώ και να ενδιαφερθώ για κανέναν χαρακτήρα, οι οποίοι είναι επίσης βουτηγμένοι στα κλισέ από την εμφάνιση μέχρι και τα στοιχεία της προσωπικότητας τους. Υπάρχει ο απόλυτος κακός που θέλει να κατακτήσει το σύμπαν, ο Grax, ο απόλυτος καλός και πρόθυμος να αυτοθυσιαστεί, ο Mason, ο ελαφρόμυαλός Levi που κάνει συνεχώς κακόγουστα αστεία και δεν αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα των καταστάσεων, η ‘μεταλλού’ Razor με την εκκεντρική εμφάνιση και το σκληρό χαρακτήρα και ούτω καθεξής.

Η ιστορία μοιάζει υπεραπλουστευμένη ενδεχομένως για να μπορεί να κατανοηθεί ευκολότερα από τους παίκτες μικρότερης ηλικίας. Ομοίως το χιούμορ είναι παιδικό και άστοχο πολλές φορές, όπως και το στυλ και το στήσιμο των χαρακτήρων φαίνεται πως είναι προσανατολισμένο προς το νεανικό κοινό. Συνολικά δηλώνω απογοητευμένος από την ιστορία και το σενάριο του παιχνιδιού, τα οποία θα μπορούσαν να εξυψώσουν το σύνολο και να δώσουν μια πιο ουσιαστική αφορμή στους παίκτες για εξερεύνηση. Θέλω να αναφέρω επίσης πως το φινάλε έχει μια από τις πιο απογοητευτικές κλιμακώσεις που έχει δει εδώ και πολύ καιρό και ο τελικός εχθρός είναι ένα απλό πλοίο που συναντάς μέχρι και τυχαία σε ένα τυπικό ταξίδι στο διάστημα μεταξύ αποστολών.

Να σημειώσω σε αυτό το σημείο πως για της ανάγκες του Review η αντιπροσωπεία μας παραχώρησε την PS4 έκδοση του παιχνιδιού. Αυτό σημαίνει πως δυστυχώς δεν είχα τη δυνατότητα να δω και να δοκιμάσω τον Star Fox σαν χαρακτήρα και το ξεχωριστό story του, αφού αυτό το περιεχόμενο είναι διαθέσιμο αποκλειστικά για την Nintendo Switch έκδοση του παιχνιδιού.

Περνώντας τώρα στο gameplay, όλο το παιχνίδι λαμβάνει χώρα μέσα στο διαστημόπλοιο. Δεν υπάρχει η επιλογή ο χαρακτήρας που θα διαλέξουμε να βγει από το πλοίο του. Ο τίτλος διατηρεί τα στάνταρ που έχουμε συνηθίσει από τις παραγωγές της Ubisoft και αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι. Αρχικά φαίνεται πως δεν έχουμε να κάνουμε με κάποια φτηνή παραγωγή και οι μηχανισμοί είναι στιβαροί και καλοδουλεμένοι. Ο χειρισμός του πλοίου γίνεται παιχνιδάκι μόλις τον συνηθίσεις και μάλιστα βρήκα την περιήγηση στο διάστημα, αλλά και μέσα στους πλανήτες πολύ διασκεδαστική. Γενικά η sci-fi αίσθηση όσον αφορά το ταξίδι με το διαστημόπλοιο είναι ένα από τα σημεία που το παιχνίδι διαπρέπει. Δεν υπάρχουν loading screens και μπορείτε να μπαίνετε σε έναν πλανήτη και να φεύγετε απλά πετώντας. Η διαπέραση της ατμόσφαιρας συνοδεύεται φυσικά από τα απαραίτητα και εντυπωσιακά θα έλεγα εφέ.

Υπάρχουν σχεδόν δέκα πλανήτες με μοναδικό στυλ, ξεχωριστή χλωρίδα και πανίδα για να εξερευνήσετε και φυσικά υπάρχει και το διάστημα, ο χώρος μεταξύ των πλανητών. Το διάστημα είναι κενό σε μεγάλο βαθμό, αλλά έχει κάποια outposts από bandits για να εξερευνήσετε και φυσικά κομήτες και πεδία αστεροειδών. Μέσα στους πλανήτες υπάρχουν διάφορες δραστηριότητες που μπορείτε να κάνετε με απώτερο στόχο να μειώσετε την ισχύ του Legion σε κάθε πλανήτη. Αν αφήσετε πολύ καιρό κάποιον πλανήτη χωρίς να κάνετε τα βασικά, οι δυνάμεις του Legion επανέρχονται. Έτσι δημιουργείτε ένα εθιστικό σύστημα που σας καλεί να έχετε κατά νου την κατάσταση όλων των πλανητών και να βοηθάτε όπου χρειάζεται. Εν τέλει ο παίκτης μπορεί να διώξει εντελώς τις δυνάμεις του Legion από έναν πλανήτη και να τον ελευθερώσει, με το σύστημα αυτό να μην έχει ιδιαίτερο αντίκτυπο, αλλά παρά την μέτρια υλοποίηση, η ιδέα είναι θεωρητικά καλή.

Φυσικά, για να καταρρίψετε τις δυνάμεις του Legion θα χρειαστεί να είστε εξοπλισμένοι καλά. Το τι θα βάλετε πάνω στο διαστημόπλοιο σας εξαρτάται από τις φιγούρες που έχετε στην κατοχή σας. Το κάθε διαστημόπλοιο έχει τον κορμό του, τα δύο του φτερά και δύο όπλα. Όλα αυτά μπορούν να αλλάξουν στην πραγματική ζωή ανάλογα με το τι έχετε στην κατοχή σας και οι αλλαγές εμφανίζονται κατευθείαν στην οθόνη σας. Το κάθε τι έχει στατιστικά και επηρεάζει το χειρισμό. Για παράδειγμα αν δεν βάλετε φτερά το πλοίο δεν θα είναι γρήγορο. Εγώ είχα στην κατοχή μου δύο κορμούς πλοίων, τέσσερα φτερά και σχεδόν μια ντουζίνα από όπλα. Οι συνδυασμοί είναι ατελείωτοι και το LEGO στοιχείο που συνεχώς ανακαλύπτεις ότι μπορούσες να στήσεις αλλιώς το πλοίο σου έχουν πολύ πλάκα και είναι πρακτικά η ουσία όλου του παιχνιδιού. Τα όπλα αυτά καθ’ αυτά έχουν ένα element. Είναι για παράδειγμα είτε πάγου, είτε φωτιάς, είτε όλων στοιχείων. Κάθε εχθρός έχει δυνάμεις και αδυναμίες. Για παράδειγμα ένας φλεγόμενος εχθρός είναι ευκολότερο να αντιμετωπιστεί με όπλα πάγου. Παράλληλα, υπάρχει και το σύστημα των mods που σας αφήνει να παραμετροποιήσετε περισσότερο το κάθε στοιχείο του πλοίου σας.

Καταλαβαίνεται εδώ το πρώτο αγκάθι του toys-to-life στοιχείου. Πρακτικά έχουμε ένα παιχνίδι που βασίζει όλη του την ύπαρξη σε microtransactions. Μπορεί μεν να σας μένουν οι φιγούρες οι οποίες μάλιστα είναι αρκετά όμορφες και παραδόξως ανθεκτικές και στιβαρές, αλλά δεν παύουν να είναι ένα είδος microtransaction. Γενικά το παιχνίδι δεν είναι πολύ απαιτητικό σε δυσκολία και χωρίς ιδιαίτερο βάθος, αλλά όσο πιο πολλές φιγουρίτσες και όπλα έχει κανείς, τόσο ευκολότερο και κυρίως τόσο πιο διασκεδαστικό γίνεται. Να σημειωθεί επίσης πως κάθε επιπλέον πλοίο είναι και μια επιπλέον ζωή, οπότε αν κάποιος έχει εφοδιαστεί καλά τότε ο τίτλος γίνεται περίπατος. Η εμπειρία είναι μισή αν κάποιος δεν έχει τουλάχιστον 4-5 όπλα και αυτό πρακτικά σημαίνει για μένα πως η τιμή ξεπερνά το κανονικό full price για μια σωστή εμπειρία. Μάλιστα θέλω να αναφέρω και μια σχεδιαστική παράβλεψη που με έκανε να απορώ. Η βάση για την αναγνώριση του πλοίου που κουμπώνει πάνω στο DualShock 4 κρύβει την υποδοχή των ακουστικών, κάτι ιδιαίτερα ενοχλητικό για όσους παίζουν τις βραδινές ώρες.

Δυστυχώς υπάρχει και ένα μεγάλο ακόμη πρόβλημα. Η επαναληψιμότητα. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο αγκάθι του παιχνιδιού. Υπάρχουν μερικά βασικά είδη αποστολών που επαναλαμβάνονται διαρκώς. Μάλιστα συνήθως μιλάμε και για fetch quests. Σε όλο σχεδόν το παιχνίδι πρέπει ή να φέρεις κάτι σε κάποιον ή να καταστρέψεις μια βάση με εχθρούς. Ακόμα και τα όποια μοναδικά set pieces, όπως για παράδειγμά η κατάρριψη ενός  τεράστιου εχθρικού διαστημόπλοιου επαναλαμβάνονται στη συνέχεια του παιχνιδιού και έτσι μειώνεται η αξία τους. Ομοίως μερικές βασικές κατηγορίες εχθρών θα σας απασχολούν για όλο το παιχνίδια, τα bosses που στην αρχή μοιάζουν καλοσχεδιασμένα και ενδιαφέροντα επαναλαμβάνονται και αυτά σε βαθμό που μετατρέπονται βαρετά και κουραστικά, ακόμα και η περιήγηση στο διάστημα, η οποία στην αρχή εντυπωσιάζει με την οπτικοακουστική της παρουσίαση και την γοητεία που έχει εκ των πραγμάτων, καταλήγει αγγαρεία με τις παγίδες που σας αποτρέπουν να ταξιδέψετε γρήγορα και επαναλαμβάνονται συνέχεια. Συνολικά η λέξη αγγαρεία κατέληξε να περιγράφει την εμπειρία μου με το παιχνίδι. Σε αυτό ίσως βοηθά το απροβλημάτιστο drop in drop out split screen co-op, αφού δύο αδέρφια ή ένας γονέας με το παιδί του μπορούν σαφώς να διασκεδάσουν περισσότερο παίζοντας μαζί.

Χρειάστηκα περίπου 15 ώρες για να ολοκληρώσω την κεντρική ιστορία, αλλά αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί και με το παράπλευρο περιεχόμενο συλλέγοντας τα collectables και εξαφανίζοντας κάθε ίχνος του Legion από τον γαλαξία μπορεί θεωρώ άνετα να έχει άλλες τόσες ώρες ενασχόλησης.

Όσον αφορά τώρα τον τεχνικό τομέα, δοκίμασα όπως προανέφερα την έκδοση του PS4. Πρόκειται για ένα καλογυαλισμένο πακέτο που σε σημεία καταφέρνει να εντυπωσιάσει και σε άλλα είναι απλά ΟΚ. Δεν υπήρχαν προβλήματα άξια αναφοράς ούτε framedrops. Το σημείο που ξεχωρίζει είναι η κλίμακα του παιχνιδιού, η οποία παρόλο που μιλάμε για κενό χώρο στις περισσότερες περιπτώσεις και για πλανήτες χωρίς πολλά σημεία αναφοράς και λεπτομέρεια, παραμένει τεράστια.

Την μουσική επένδυση του τίτλου την έχει αναλάβει ο Trevor Yuile. Αν και σχετικά μικρό, το soundtrack του παιχνιδιού αποτελείται από κομμάτια που ανταποκρίνονται στο ύφος του διαστημικού sci-fi και συνοδεύουν αρμονικά την δράση και τις όποιες έντονες στιγμές της ιστορίας. Τα voice-overs είναι επίσης ταιριαστά και ποιοτικά. Έχω όμως ένα παράπονο, το οποίο είναι η τεράστια και εκνευριστική επανάληψη των διαλόγων των NPCs, ειδικά όταν ο παίκτης αναλαμβάνει κάποια νέα αποστολή. Στην μίξη του ήχου δε συνάντησα κάποιο αξιοσημείωτο πρόβλημα.