The Crew 2 Review

Για το The Crew 2 εδώ στους Unboxholics σας έχουμε μεταφέρει μια αναλυτική preview κάλυψη, τόσο όταν είχαμε την τύχη να ήμασταν από τους πρώτους που το είδαμε από νωρίς στο ειδικό event στο Λονδίνο όσο και όταν γράψαμε μερικά λόγια για την closed beta. Οι οιωνοί για το επόμενο βήμα στο racing παιχνίδι της Ivory Tower έμοιαζαν καλοί, όμως σίγουρα οι προβληματισμοί υπήρχαν. Τώρα έχοντας περάσει αρκετές δεκάδες ώρες με τον τίτλο μπορώ να σας μεταφέρω τι είναι ακριβώς το The Crew 2 γιατί πολλοί ακόμη μπορεί να έχετε μπερδευτεί και δικαίως να νομίζετε ότι  πάσχει από κάποιου είδους κρίση ταυτότητας.

Για αρχή το Crew 2 δεν πάσχει από κρίση ταυτότητας. Ξέρει πολύ καλά τι θέλει να κάνει και αν ενστερνιστείτε το open-minded σκεπτικό του τότε θα σας αρέσει. Είναι ένα καθαρά αγωνιστικό παιχνίδι με ανάλαφρο ύφος που το μόνο ταβάνι του είναι η δική σας φαντασία, άρα και η ελευθερία που δίνει απλόχερα στον παίκτη από την πρώτη κιόλας στιγμή που θα πατήσει η ρόδα στον χάρτη. Από την αρχή κιόλας σε βάζει στο ποικιλόμορφο οδηγικό του κλίμα αφού μέσα σε μερικές ώρες δίνει πρόσβαση σε οχήματα (αυτοκίνητα, buggies), βάρκες και αεροσκάφη, γλυκαίνοντας τον παίκτη με την ελευθερία να πλοηγηθεί όπου τραβάει η όρεξη του, είτε σε θάλασσα είτε σε αέρα είτε σε στεριά, χωρίς κανένα όριο στα level. Μπορείτε να πάτε από τη μια άκρη του αχανούς χάρτη στην άλλη αν το επιθυμείτε. Σαν κλασικό open-world παιχνίδι της Ubisoft ξεκινάει παράλληλα να σας βομβαρδίζει με εικονίδια στον χάρτη είτε πρόκειται για αγώνες, είτε αποστολές για collectables και σταδιακά όσο ανεβαίνετε επίπεδα τόσα περισσότερα πολύχρωμα εικονίδια γεμίζουν με δραστηριότητες τον χάρτη.

Τα επίπεδα χωρίζονται ανάλογα με το πόσο διάσημοι είστε αφού στόχος του παιχνιδιού πέραν του να μαζεύεται χρήματα για το επόμενο σας αυτοκίνητο, είναι και να μαζεύεται followers, σαν ένας σωστός έφηβος που σέβεται το προφίλ του στο Instagram. Το progress του παιχνιδιού μετά τις περίπου 50 ώρες φέρνει σε δομή αυτή του Destiny και των Light lvls, καθώς από ένα απλό ανερχόμενο «αστέρι» της οδήγησης μετατρέπεστε σε Icon και έπειτα ανεβαίνετε level πάλι μεσω followers, μόνο που για να πάτε από το ένα στο άλλο θέλετε πολύ λιγότερους και κάθε φορά κερδίζετε από έναν πόντο. Αυτόν τον πόντο τον εξαργυρώνετε στην καρτέλα Pilot του μενού και αναβαθμίζεται τις ικανότητες σας ως οδηγός ή πιλότος.

Γενικότερα είναι αρκετά εύκολο να φαρμάρετε followers κάνοντας απλώς κόλπα ή stunts στο free roaming με το αεροπλάνο ή τα αμάξια, ενώ από ένα σημείο και έπειτα για να ξεκλειδωθεί ένα αμάξι απαιτούνται περίπου 4-5 ώρες το καθένα, τουλάχιστον εμένα τόσες ώρες μου πήρε για να βγάλω ένα «μεσαίας» κατηγορίας hyper car των 600Κ. Κάπου εδώ να αναφέρω πως το overall του κάθε αμαξιού αναβαθμίζεται μέσω των parts που βρίσκετε στα lootboxes. Όπως και στην περίπτωση των σύγχρονων RPGs και shared-world τίτλων, χωρίζονται με τη σπανιότητα τους (stock, common, rare, epic) και τα οποία είτε αποκτάτε μέσω αγώνων, είτε διάσπαρτα στον κόσμο του παιχνιδιού. Πράγμα που για τον κόσμο του Crew 2 και όπως είναι δομημένος, περνάει αρκετά γρήγορα και δεν έχουμε να κάνουμε με grinding επιπέδου Battlefront 2. Μην ανησυχείτε για το ρόστερ των οχημάτων καθώς περιλαμβάνει δεκάδες μάρκες και δεν πρόκειται να απογοητεύσει σε καμία περίπτωση.  Ωστόσο, σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως υφίσταται η παρουσία των microtransactions, η οποία δίνει τη δυνατότητα αγοράς in-game χρημάτων. Όμως δεν γίνεται πουθενά αντιληπτή κατά το gameplay και ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να πάρω τον εύκολο δρόμο, μιας και ήταν ήδη βατό ως προς την πρόοδο του.

Τα είδη των αγώνων έχουμε πει ότι χωρίζονται στις τέσσερις οικογένειες (Street Racing, Offroad, Pro Racing, Freestyle) και κάθε οικογένεια έχει τρία επίπεδα Disciplines που ανοίγουν με την πάροδο της φήμης σας, ανάλογα με το τι είδους αυτοκίνητα επιλέγετε να αγοράσετε και πόσο δυνατά σε overall στατιστικά είναι. Όταν πέρασαν οι πρώτες αναγνωριστικές ώρες ξεκίνησα να αναρωτιέμαι αν το Crew 2 είναι «όλο κι όλο αυτό που βλέπω και ευτυχώς εκείνη την ώρα προς ανακούφιση μου τα είδη των αγώνων πολλαπλασιάστηκαν και η ποικιλία τους άνοιξε διάπλατα. Τόσα πολλά είδη αγώνων που το παιχνίδι σας έχει συνεχώς σε εναλλαγή σκηνικών ώστε να μη πλατιάσει. Αρκεί να σας πω ότι υπάρχουν μέχρι και αγώνες με Monster Truck.

Οι πιο όμορφες και εντυπωσιακές αποστολές του Crew 2 είναι και οι βασικές του, δηλαδή τα λεγόμενα Live Xtreme Series που έχουν μια πιο κινηματογραφική προσέγγιση και τα οχήματα και οι συνθήκες αλλάζουν μέσα στον ίδιο αγώνα, π.χ. από ένα χιονισμένο Grand Canyon, να βρεθείτε σε έναν ποταμό παραδίπλα και μετά στον βάλτο παραπέρα. Δυστυχώς είναι μόλις 6 και για να φτάσετε σε αυτά θα πρέπει να έχετε τα κατάλληλα αυτοκίνητα για την περίσταση και σαφώς το απαιτούμενο overall στα οχήματα σας, αλλιώς είναι σα να πηγαίνετε σε ένα Raid με χαμηλό επίπεδο -θα είναι μια μάταια υπόθεση. Επίσης, το υποτυπώδες story που υπάρχει στις τέσσερις οικογένειες υπάρχει απλά για να υπάρχει χωρίς κανένα ενδιαφέρον ή κλιμάκωση και προσπαθεί να δικαιολογήσει την απόλυτη ελευθερία του παιχνιδιού. Αποτυγχάνει παταγωδώς έτσι,  όχι όμως ότι περίμενα κάτι ανώτερο. Και αφού ολοκλήρωσα τα… τυπικά να σας μεταφέρω λίγο παραπάνω στο ζουμί του τίτλου.

Παικτικά το The Crew 2 δεν έχει καμία πρόθεση να γίνει simulation σε επίπεδα Forza – ασχέτως εάν στον καθρέφτη βλέπει στο κούτελο του να γράφει «είμαι το Forza Horizon της Ubisoft». Η οδήγηση σε όλο το φάσμα τείνει προς την πιο άμεση και arcade αίσθηση. Παρόλα αυτά για τους πιο αρχάριους έχει επίπεδο δυσκολίας στο χειρισμό των οχημάτων με μια μπάρα που τείνει προς την easy ή την expert πλευρά, ενώ για τους πιο μυημένους δίνει πολλές επιλογές παραμετροποίησης του χειρισμού με λεπτομέρεια και στα οχήματα και στα αεροσκάφη, σε περίπτωση που αναζητάτε μεγαλύτερη πρόκληση.

Ευχάριστα ανακάλυψα ότι οι μηχανές και συγκεκριμένα οι motorcross έχουν βελτιωθεί στο χειρισμό τους σε μεγάλο βαθμό, κάτι το οποίο είχα επισημάνει ότι με προβλημάτισε στο hands on. Bέβαια, τα προβλήματα στην αίσθηση που αφήνει το gameplay του The Crew 2 απορρέουν από το γεγονός ότι το πρόβλημα των physics γίνεται σοβαρότερο όταν ανακαλύπτεις περισσότερο τον χάρτη του. Παραδείγματος χάρη όταν βρίσκεσαι στα ψηλά βουνά στη περιοχή του Grand Canyon και το οδόστρωμα είναι ανώμαλο και τυχαίνει να χτυπήσει σε κάποια πέτρα και βλέπεις το όχημα σου να εκτοξεύεται ψηλά λες και πέρασε πάνω από ράμπα ή στην περίπτωση των ταχύπλοων να περνάς από πάνω τους ή η σύγκρουση να μη μοιάζει καν με σύγκρουση. Είπαμε να είναι «cool» και χαλαρό σαν παιχνίδι αλλά εδώ μιλάμε για φάουλ της Ivory Tower, για το οποίο της δίνω ένα ελαφρυντικό στο ότι μπορεί να το διορθώσει με μελλοντικό update.

Το ανάλαφρο στυλ του συμβαδίζει με την ακατέργαστη ελευθερία που σας χαρίζει. Εσείς ως οδηγός θα σχηματίσετε το δικό σας μονοπάτι, σε ποια οικογένεια οδήγησης θα εστιάσετε, που θα γίνετε καλύτεροι πρώτα στο εναέριο Freestyle ή τα drift races; Στο κομμάτι αυτό τα δέοντα συμβάλλει ο τεράστιος κόσμος που έφτιαξε η Ivory Tower και ο οποίος προσομοιώνει ολόκληρες τις Ηνωμένες Πολιτείες από άκρη σε άκρη. Όπως το διαβάζετε και χωρίς καμία υπερβολή. Ναι, θα μπορούσε πχ στο Los Angeles να έχει το Staples Center, όμως προφανώς λόγω δικαιωμάτων αυτό λείπει, αλλά μια τέτοια λεπτομέρεια δεν μπορεί να αναιρέσει στο ελάχιστο το μεγαλείο και την ζωντάνια του κόσμου. Αχανής και ποικίλος σε περιβάλλοντα σε ακραίο βαθμό που σε κάνει να μην χορταίνεις την εξερεύνηση.

Πραγματικά, θα σας πρότεινα να μη πηγαίνετε με fast travel στις αποστολές αλλά να παίρνετε το όχημα της αρεσκείας σας και να πηγαίνετε εκεί οι ίδιοι για να καταλάβετε τι εννοώ. Αυτή ξεγνοιασιά που αποπνέει σαν παιχνίδι φέρνει και μια αίσθηση απόλαυσης, η οποία γίνεται καλύτερη εάν παίζετε σε co-op μαζί με φίλο ή το δικό σας…crew. Το πολύ θετικό με το Crew 2 είναι στο γεγονός ότι μπορείτε να το παίξετε και μόνοι σας σε offline περιβάλλον μιας και δεν θα χάσετε μεγάλο ποσοστό της συνολικής εμπειρίας κυριολεκτικά, παρά το ότι είναι στημένο σαν ένα online shared world παιχνίδι. Kudos για αυτό στην Ivory διότι έχτισε το παιχνίδι με τέτοιον τρόπο ώστε να τιμάει και τις δυο πλευρές και είναι κάτι που δεν το βλέπουμε συχνά τελευταία.

Περνάω στον τεχνικό τομέα του The Crew 2 ο οποίος είναι μια του ύψους και μια του βάθους. Τι εννοώ με του ύψους; Το σύστημα εναλλαγής καιρού που γίνεται ζωντανά είναι με μία λέξη φανταστικό και προσομοιώνει πανέμορφα το χιόνι και τη βροχή, είτε είναι νύχτα είτε μέρα. Οι φωτισμοί επίσης έχουν σε σημεία έναν γλυκό φωτορεαλισμό, όταν το ηλιοβασίλεμα είναι στο ζενίθ του ή όταν τα νέον φώτα αντανακλούν στη βρεγμένη άσφαλτο. Η μηχανή γραφικών του είναι ικανή να προσδώσει διάφορα είδη εικαστικού και χρωματικής παλέτας και να τα εναλλάσσει πάρα πολύ ομαλά, την ώρα που το draw distance θα σας αφήσει με ανοιχτό το στόμα. Εκεί που το..χαλάει για μένα είναι στην ποιότητα των μοντέλων των αμαξιών, όπου τουλάχιστον απλή PS4 έκδοση είναι σε πολλές στιγμές μέτρια.

Επίσης, πολλές φορές με βρήκα να παθαίνω ναυτία  με τα μόλις 30 καρέ ανα δευτερόλεπτο που τρέχει. Λέω «μόλις» γιατί ενώ προσφέρει μια ιλιγγιώδη αίσθηση της ταχύτητας, αυτή δεν μπορεί να αποτυπωθεί πλήρως στην οθόνη με τα μισά καρέ και θα ήθελα κάτι παραπάνω. Και στα 30fps βέβαια πάσχει από πτώσεις στα καρέ ακόμη και στην τελική έκδοση σε σημεία με κλειστούς δρόμους όπου μαζεύονται πολλά οχήματα. Τη δουλειά του εν τέλει ο οπτικός τομέας τη βγάζει πέρα. Από τον ήχο κανείς δεν μπορεί να περιμένει πολλά σε έναν open world racing τίτλο και όπως και οπτικά έτσι και ο ήχος κάνει απλά τη δουλειά του, χωρίς να υπάρχει κάτι το αξιοσημείωτο πέραν του πάρα πολύ καλού soundtrack που συνοδεύει το ραδιόφωνο με κομμάτια από Kaleo και Airbourne μεταξύ άλλων.