Far Cry Primal Review

Θα είμαι ειλικρινής, δεν είχα συνυφασμένη τη σειρά Far Cry με ετήσιες κυκλοφορίες. Ωστόσο, έχει περάσει μόλις ένας χρόνος περίπου από την κυκλοφορία του προηγούμενου κεφαλαίου της σειράς, του Far Cry 4, και ήδη το Primal βρίσκεται στα ράφια των καταστημάτων. Αν και είχα διάφορους φόβους και ενδοιασμούς, από την πρώτη στιγμή το παιχνίδι κατάφερε να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον και αυτό γιατί παρουσιάζει μια πολύ σημαντική διαφορά σε σύγκριση πάντα με τον προκάτοχό του: τη χρονική περίοδο στην οποία διαδραματίζεται. Συγκεκριμένα βρισκόμαστε στο 10.000 π.Χ., στην εποχή του Λίθου. Είναι η εποχή όπου ο άνθρωπος ξεκινά να κάνει τα πρώτα του οργανωμένα βήματα. Πλέον εξελίσσεται σε επιθετικό κυνηγό και οργανώνεται σε μικρές κοινωνίες. Βέβαια, όντας ακόμα στα πρώτα στάδια της εξέλιξής του, δεν έχει επέμβει ακόμη καθοριστικά στη φύση. Το περιβάλλον παραμένει για την ώρα γεμάτο κινδύνους και η χλωρίδα και η πανίδα συνεχίζουν να έχουν το πάνω χέρι.

Όλα αυτά τα στοιχεία είναι ευδιάκριτα στο παιχνίδι και φανερώνουν πόσο καλά η Ubisoft Montreal μελέτησε την εποχή. Μάλιστα, το στούντιο επιστράτευσε ειδικούς ανθρωπολόγους και γλωσσολόγους για τις τεχνικές τους γνώσεις πάνω σε θέματα, όπως η γλώσσα που μιλάνε οι χαρακτήρες στο παιχνίδι. Και μιας και αναφέρθηκα σε αυτό, στο Primal δεν ακούμε  τους διάφορους χαρακτήρες να λένε απλά τυχαίες ασυνάρτητες λέξεις, αντιθέτως έχουμε να κάνουμε με μια γλώσσα που βασίζεται στην Πρωτο-ινδοευρωπαϊκή, η οποία υπήρξε μια από τις πρώτες γλώσσες στον κόσμο.

Δεν είναι τυχαίο που η γλώσσα που χρησιμοποιείται στον τίτλο έχει ως βάση την παραπάνω, μιας και ο τίτλος λαμβάνει χώρα στην κεντρική Ευρώπη, στην υποθετική περιοχή του Oros. Το ίδιο το Oros χωρίζεται σε τρεις περιοχές, στην καταπράσινη κεντρική πεδιάδα, στον παγωμένο βορά και στους βαλτότοπους του νότου.

Εδώ θα ήθελα να ανοίξω μια παρένθεση και να αναφερθώ στα πραγματικά πανέμορφα τοπία του παιχνιδιού. Μεταξύ άλλων συνάντησα πολύχρωμα λιβάδια, πυκνά δάση γεμάτα βλάστηση, δύσβατα φαράγγια, τεράστιους καταρράχτες, άγρια βουνά και απότομες πλαγιές, τεράστιες σπηλιές, ορμητικά ποτάμια, παγόβουνα, αχανείς λίμνες και ό,τι άλλο θα περίμενε να συναντήσει κανείς στην άγρια φύση του τότε κόσμου. Φυσικά στα διάφορα αυτά περιβάλλοντα ζουν και δεκάδες ξεχωριστά ήδη ζώων. Τα μαμούθ, οι αρκούδες, οι λύκοι, οι τίγρεις, οι ρινόκεροι, τα λιοντάρια μέχρι και οι μαϊμούδες είναι μόλις μερικά από τα δεκάδες ζώα που συνάντησα.

Οι αντιδράσεις και η συμπεριφορά όλων αυτών των ζώων ήταν ρεαλιστικές, ενώ όταν τα κυνηγούσα, συμβίωνα μαζί τους ή απλώς τα απέφευγα, γιατί δεν ήμουν έτοιμος για να τα αντιμετωπίσω. Με μια λέξη θα χαρακτήριζα τον κόσμο του Primal ως σαγηνευτικό, ενώ με τον κύκλο νύχτας-ημέρας και τα εφέ του καιρού η ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι το λιγότερο μαγευτική. Δηλώνω εντυπωσιασμένος, λοιπόν, από τους καλλιτέχνες της Ubisoft και το περιβάλλον που δημιούργησαν, αποδεικνύοντας ξανά πως είναι ικανοί να φτιάξουν ένα όμορφο και επιβλητικό κόσμο σχεδόν σε κάθε χρονική περίοδο. Η μεταφορά του προϊστορικού κόσμου είναι συνολικά άψογη.

Συνεχίζοντας, σε κάθε μια από αυτές τις τρεις αυτές περιοχές κατοικεί μια ξεχωριστή φυλή. Αρχικά, έχουμε τους πιο φιλικούς και ειρηνικούς Wenja, που παλεύουν για να επιβιώσουν απέναντι στις άλλες δύο κυρίαρχες φυλές, τους βίαιους ανθρωποφάγους που ακούνε στο όνομα Udam και τους λάτρεις της φωτιάς, Izila. Ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού, ο Takkar, προέρχεται από την φυλή των Wenja και είναι ένας χαρισματικός Beast Master. Έχει δηλαδή την ικανότητα να εξημερώνει και τα πιο άγρια ζώα.

Και εδώ ξεκινούν και τα πρώτα παράπονά μου. Η περιγραφή μου για τον κεντρικό πρωταγωνιστή δεν ήταν σκόπιμα μικρή για τους λόγους του κειμένου, αλλά αυτές είναι πραγματικά όλες οι πληροφορίες που γνωρίζω. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας έμαθα ελάχιστες λεπτομέρειες για αυτόν και την προσωπικότητά του, πράγμα που γρήγορα τον κατέστησε βαρετό και κατά συνέπεια με έκανε να χάσω όποιο ενδιαφέρον ανέμενα να έχω γι’ αυτόν. Επίσης, προβληματική είναι και η ιστορία του Primal. Ο σκοπός μας σε όλο το παιχνίδι είναι απλά να συγκεντρώσουμε τους ανθρώπους της φυλής μας και να ισχυροποιήσουμε το χωριό μας. Το main quest στο σύνολό του έμοιαζε περισσότερο με μια συλλογή από fetsh quests και side missions.

Προσωπικά, μιας και μιλάμε για Far Cry τίτλο περίμενα κάποιον ξεχωριστό ανταγωνιστή που θα έκανε την ζωή του Takkar και των Wenja λίγο δυσκολότερη. Οι δημιουργοί σαφώς και γνώριζαν την αναγκαιότητα ενός τέτοιου στοιχείου, γι’ αυτό και συμπεριέλαβαν όχι έναν, αλλά δύο villains, τους αρχηγούς των δύο ανταγωνιστικών φυλών. Κανένας από τους δύο δεν κατάφερε να σταθεί επάξιος των περιστάσεων και ούτε στο ελάχιστο πλησιάζουν τους Vaas του Far Cry 3 και Pagan Min του Far Cry 4. Πέρα από το γεγονός ότι η ιστορία δεν πλαισιώνεται από χαρακτήρες που παρουσιάζουν ουσιαστικό ενδιαφέρον, το ίδιο το σενάριο, χωρίς να θέλω να αποκαλύψω κάποια πτυχή του, είναι εξαιρετικά απλό, βασικό και προβλέψιμο. Συνολικά σε αυτόν τομέα κάνουμε ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω σε σχέση με τα προηγούμενα δύο παιχνίδια της σειράς.

Κάτι που αξίζει να αναφέρω είναι πως δεν έχουμε να κάνουμε με γραμμική ιστορία, δηλαδή δίνεται η δυνατότητα να κάνουμε τις περισσότερες αποστολές με όποια σειρά θέλουμε. Είναι ένα χαρακτηριστικό που αν και ενδιαφέρον, δε δουλεύει απολύτως σωστά και προς όφελος του παιχνιδιού. Για παράδειγμα, ενώ είχα ολοκληρώσει θεωρητικά το main quest, πρώτα έπρεπε να μαζέψω τρία αγαλματίδια για ένα από τα άτομα του χωριού μου και μετά το παιχνίδι μου παρουσίασε το τελικό cutscene και τους τίτλους τέλους. Ενώ, πολλές φορές η εξέλιξη της ιστορίας χάνει τον όποιο ρυθμό, καθώς πρώτα πρέπει να αναβαθμίσουμε την καλύβα ενός σημαντικού NPC για να συνεχίσουμε την ιστορία του.

Σειρά τώρα έχει το gameplay. Αν έχετε παίξει κάποιο παιχνίδι της σειράς ή γενικά κάποιον πρόσφατο open world τίτλο της Ubisoft, ήδη γνωρίζεται τη βασική δομή του παιχνιδιού. Σκορπισμένα στο Oros υπάρχουν δεκάδες Bonfires, η «φετινή» ονομασία για τα Radio Towers, τα οποία ενεργοποιώντας τα αποκαλύπτετε το χάρτη και τα σημεία ενδιαφέροντος στην γύρω περιοχή. Αυτή τη φορά βέβαια δεν έχουμε να κάνουμε με ψηλά σημεία που πρέπει να σκαρφαλώσουμε, αλλά πρακτικά με mini-outposts. Κάθε bonfire φυλάσσεται έτσι από λίγους εχθρούς, τους οποίους πρέπει να τους εξοντώσουμε πριν του βάλουμε φωτιά. Φυσικά και τα ίδια τα outposts επιστρέφουν περίπου όπως τα ξέραμε από τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς. Παράλληλα, ο κόσμος είναι γεμάτος με δευτερεύουσες αποστολές, όπου για παράδειγμα κλήθηκα να βοηθήσω στο κυνήγι άλλους Wenja.

Ένα θετικό των side missions είναι πως πέρα από XP αυξάνουν τον πληθυσμό του χωριού, πράγμα που τα συνδέει με την βασική ιστορία και δίνει ένα παραπάνω κίνητρο για την ολοκλήρωσή τους. Κλασικά, ο χάρτης είναι γεμάτος με εκατοντάδες collectables, καθώς και σημαντικές τοποθεσίες για να επισκεφθούμε. Αυτή η δομή σε συνδυασμό με πολλά ολόιδια animations και δεκάδες ακόμη στοιχεία από τα προηγούμενα παιχνίδια δίνουν σε σημεία την αίσθηση πως έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμη reskin.

Το χωριό, το οποίο έχω αναφέρει αρκετές φορές μέχρι τώρα δουλεύει ως το κεντρικό hub, από όπου μπορούμε να πάρουμε νέες αποστολές και να ανεφοδιαστούμε με resources που μας προσφέρουν οι υπόλοιποι κάτοικοι του οικισμού. Θετικό είναι πως πέρα από τα side missions σχεδόν ό,τι άλλο κάνουμε στο παιχνίδι συνδέεται με την ανάπτυξη της κοινότητας και του χωριού μας, ενώ ακόμη και το skill tree του Takaar εξαρτάται από τους ειδικούς χαρακτήρες που βρίσκονται εκεί και την σχέση του με αυτούς.

Μαζί με το χωριό το πιο ενδιαφέρον νέο στοιχείο που πραγματικά μεταμορφώνει τον τίτλο είναι τα Beast Master Abilities. Συγκεκριμένα, πετώντας ένα κομμάτι κρέατος ως δόλωμα έχουμε τη δυνατότητα να πλησιάσουμε ακόμη και τα πιο άγρια ζώα και να τα εξημερώσουμε. Έπειτα, μπορούμε να ελέγξουμε για παράδειγμα την τίγρη μας, δίνοντάς της εντολές, όπως να αποσπάσει την προσοχή ή να σκοτώσει κάποιον εχθρό. Το κάθε ζώο έχει τις δικές του ξεχωριστές ικανότητες και στατιστικά και συνολικά αποτελούν απαραίτητο σύντροφο στο επικίνδυνο κόσμο του Primal. Αν και ο μηχανισμός της εξημέρωσης είναι αρκετά απλός για την πλειοψηφία των ζώων, το παιχνίδι εξιλεώνεται με τα Master Hunts, μερικές από τις καλύτερες αποστολές. Εκεί, έπρεπε να μάθω πληροφορίες από τη γύρω περιοχή για να εντοπίσω το άγριο ζώο και έπειτα να προετοιμάσω παγίδες πριν επιτεθώ.

Ο φόβος και συνολικά η ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί σε αυτές τις αποστολές πραγματικά με εντυπωσίασε. Πριν συνεχίσω, θέλω να σημειώσω πως τα Beast Master Abilities κάνουν το παιχνίδι σε σημεία αρκετά πιο εύκολο, όπως με την κουκουβάγια που μαρκάρει τους εχθρούς από απόσταση. Σε σημεία χαλούν την ατμόσφαιρα που επικρατεί υπό άλλες συνθήκες, όπως για παράδειγμα όταν είσαι ολομόναχος και σε κυνηγά ένα κοπάδι λύκων τη νύχτα. Παρόλα αυτά εξακολουθώ να πιστεύω πως είναι ένα από τα πολύ θετικά νέα στοιχεία του τίτλου.

Τέλος, το combat καταφέρνει να μεταφέρει και αυτό πολύ καλά την πρωτόγονη αίσθηση και είναι αρκετά ομαλό, χωρίς εκνευριστική δυσκολία ή προβλήματα. Βέβαια το οπλοστάσιο που έχουμε στην διάθεσή μας είναι σχετικά περιορισμένο, μιας και τα βασικά όπλα είναι μόλις τρία: το τόξο, το ρόπαλο και το δόρυ. Ωστόσο, δεν θέλω να αδικήσω τους δημιουργούς μιας και οι επιλογές τους σε αυτόν τον τομέα είναι σαφώς περιορισμένες από την εποχή και βέβαια υπάρχουν μερικές επιπλέον εναλλακτικές, όπως οι βόμβες, οι παγίδες και η σφεντόνα. Επιπροσθέτως, υπάρχει και η επιλογή του stealth που στην υλοποίησή της μοιάζει με τα προηγούμενα παιχνίδια.

Σημαντικό είναι να τονίσω πως τα πυρομαχικά και τα ίδια τα όπλα τα κατασκευάζουμε εμείς οι ίδιοι και δεν τα αγοράζουμε. Όλα αυτά γίνονται με τους πόρους που υπάρχουν στο περιβάλλον, η περισυλλογή των οποίων βρίσκεται στον πυρήνα του παιχνιδιού. Στις περίπου 20 ώρες που ασχολήθηκα με το Primal, είτε στα πλαίσια αποστολών, είτε για να αναβαθμίσω το χωριό και τον εξοπλισμό μου, έπρεπε διαρκώς να μαζεύω πόρους από το περιβάλλον, πράγμα που εν τέλει καταντά επαναλαμβανόμενο και κουραστικό.

Στα του τεχνικού τομέα τώρα. Αρχικά, θέλω να τονίσω ξανά πως έχουμε να κάνουμε με έναν πανέμορφο τίτλο. Η έκδοση που δοκίμασα, δηλαδή αυτή του PS4, έτρεχε εξαιρετικά ομαλά και ακόμη και στα πιο ανοιχτά τοπία ή στις γεμάτες εχθρούς μάχες, το framerate έμεινε καρφωμένο στα 30 καρέ ανά δευτερόλεπτο. Το οπτικό αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα καθαρό, μιας και έχουμε να κάνουμε με 1080p ανάλυση και μια πολύ καλή υλοποίηση για το Anti-aliasing. Σημεία που εντυπωσιάζουν επίσης είναι η πυκνή βλάστηση, τα μοντέλα των ζώων, των όπλων και των διάφορων χαρακτήρων, αλλά και η ευχάριστη απουσία του pop-in στο draw distance. Επίσης, άξιο αναφοράς θεωρώ πως είναι το γεγονός ότι συνάντησα ελάχιστα bugs και glitches, πράγμα που ομολογώ πως δεν το περίμενα από open world τίτλο της Ubisoft. Πέρα από μερικά μικρά παραπατήματα, όπως χαμηλής ανάλυσης textures σε ορισμένα αντικείμενα και σε σημεία αντιαισθητικά εφέ νερού, ειδικά στους καταρράχτες, η Dunia Engine αποδεικνύει πως πλέον είναι μια στιβαρή και αξιόπιστη μηχανή γραφικών.

Όσον αφορά τον ηχητικό τομέα, δηλώνω επίσης εντυπωσιασμένος. Ειδικά το sound design ξεχωρίζει. Ταξιδεύοντας στο Oros μπορούσα να ακούσω δίχως καμία υπερβολή και τον παραμικρό ήχο. Τα φύλλα που κουνιούνται με τον άνεμο, τα διάφορα ζώα, τα κόκαλα των εχθρών που σπάνε έπειτα από ένα γερό χτύπημα από το ρόπαλό μου ή ακόμα και τις μύγες που περιτριγύριζαν το νεκρό πτώμα κάποιου ζώου που θα συναντούσα. Σχεδόν όλοι οι ήχοι αποδίδονται άψογα. Η μουσική βέβαια βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα, έτσι εκτός από τις λίγες στιγμές που κλιμακώνεται η ιστορία, συντροφιά μου έκαναν μόνοι οι ήχοι της άγριας φύσης.