Καταρχάς! Πριν προχωρήσεις θα πρέπει να μπεις στο ανάλογο mood. Οπότε…βάλε λίγο χαλαρή μουσική να παίζει, χαμήλωσε τα φώτα, φέρε ένα μπουκάλι σαμπάνια (την ακριβή πάντα), άναψε μερικά κεριά και…σκέψου hot teenagers στο δάσος. Τώρα…εισχώρησε βαθιά στα άδυτα του μυαλού σου και πέταξε έξω το είδος ταινιών που σου έρχεται! Άσε θα απαντήσω εγώ καλύτερα γιατί ποιος ξέρει τι θα πεις! Οι ταινίες όπου κατά συρροή δολοφόνοι ή πλάσματα κυνηγούν και «σφάζουν» teenagers στο δάσος, στη λίμνη, στο σχολείο, στο γόνατο, είναι τόσες πολλές που ο κόσμος έχει πάθει ανοσία. Τα φθηνά κόλπα των σκηνοθετών, ακόμα και αυτά που στοχεύουν τους υποψιασμένους θεατές, δε στέκονται πλέον ικανά ώστε να προκαλέσουν τρόμο. Πόσες φορές φωνάξατε μπροστά στην οθόνη σας προς το θύμα και το βρίσατε για την ηλιθιότητα που επέφερε τον θάνατό του; Ξέρω, άπειρες! Όλοι το έχουμε κάνει! Μάλιστα ως τέρατα ψυχραιμίας που πιστεύουμε ότι είμαστε μπροστά σε μια αγχωτική κατάσταση, λέμε στην παρέα μας ότι «αν ήμουν εγώ θα…» Ε, λοιπόν η Supermassive Games σου δίνει τώρα τη δυνατότητα με τo Until Dawn να έχεις ενεργό ρόλο στο γεγονότα που εκτυλίσσονται μπροστά σου και να αποδείξεις αν είσαι ο πρωταγωνιστής ή το θύμα. To Until Dawn είχε ανακοινωθεί αρχικά για το PS3 ως τίτλος που θα παιζόταν αποκλειστικά με το Move. Ευτυχώς, όμως, το όλο εγχείρημα πετάχτηκε στα σκουπίδια και ξεκίνησε από το μηδέν. Γιατί όμως μας εξιτάρει τόσο το Until Dawn; Ακριβώς γιατί είναι ένα είδος που γνωρίζουμε πολύ καλά.
Οι δημιουργοί του παιχνιδιού έχουν πάρει όλα εκείνα τα στοιχεία ανάλογων cult ταινιών τρόμου όπως Cabin in the Woods, The Hills Have Eyes, Wrong Turn, Scream, Saw κλπ, όπως και τα αρχέγονα πρότυπα των χαρακτήρων που είμαστε εξοικειωμένοι και γνωρίζουμε, όπως την χαζούλα ξανθιά bimbo, τον jock γόη, τον nerd, το πειραχτήρι κολλητό, την ευαίσθητη ασχημούλα, την έξυπνη που θέλει να τα έχει καλά με όλους, την αντιπαθητική στρίγγλα κ.ο.κ ντυμένους πάντα με τα ανάλογα εφαρμοστά ρούχα, δημιουργώντας ένα interactive Horror game στα πρότυπα των παιχνιδιών του David Cage. Φαίνεται ξεκάθαρα πως το παιχνίδι φτιάχτηκε από πολύ καλά διαβασμένους horror fans, προς horror fans, οι οποίοι το μόνο σίγουρο είναι ότι θα εντοπίσουν και θα εκτιμήσουν τις ομοιότητες σε στοιχεία και χαρακτηριστικά άλλων διάσημων παιχνιδιών και ταινιών τρόμου που έχουν δανειστεί. Αυτό κάθε άλλο παρά κακό είναι, γιατί δεν αναλώνονται μόνο στα παραδοσιακά jump scares –τα οποία βεβαίως υπάρχουν σε αφθονία-, ούτε μένουν στην απλή αντιγραφή. Καταφέρνουν να δώσουν τη δική τους ταυτότητα στο παιχνίδι και να κρατήσουν τον παίκτη στην άκρη του καναπέ καθ’ όλη τη διάρκειά του, καθώς επιτυγχάνουν να δημιουργήσουν μια άκρως τρομακτική και αγχωτική ατμόσφαιρα των στοιχείων που έχουμε αγαπήσει. Πίνακες Ouija που καλούν πνεύματα, ανατριχιαστικά φαντάσματα, αρχαίοι θρύλοι Ινδιάνων, ορυχεία με κρυμμένα μυστικά, ψυχοπαθείς δολοφόνοι, σκιάχτρα, κούκλες, κλόουν, κοράκια, αίμα, εντόσθια, βελόνες, όλα είναι εδώ σε τέλεια ισορροπία προς ψυχαγωγική σας τέρψη. Προσωπικά σας προτείνω να κλείσετε τα παράθυρα όταν θα παίζετε για να μην ακούνε οι γείτονες τα ουρλιαχτά σας και γίνεται ρεζίλι όπως εγώ.
Η ιστορία του παιχνιδιού ξεκινά με μια ομάδα φίλων teenagers οι οποίοι συγκεντρώνονται σε ένα απομονωμένο σπίτι στο δάσος, μακριά από τα βλέμματα των γονιών τους για να κάνουν party και να βγάλουν τα μάτια τους. Κατά τη διάρκεια όμως μιας φάρσας που εκτυλίσσεται και πάει εντελώς στραβά, τα δυο δίδυμα κορίτσια της παρέας χάνονται στο δάσος και πέφτουν στο γκρεμό. Οι αρχές ποτέ δε μπόρεσαν να τις βρουν και έτσι η υπόθεση κλείνει θεωρώντας τις νεκρές. Ένα χρόνο μετά στα πλαίσια της επετείου του θανάτου τους, ο αδερφός των κοριτσιών συγκεντρώνει όλη την παρέα ξανά στο απομονωμένο σπίτι στο δάσος για -τι άλλο φυσικά;- να κάνουν party και να ξαναβγάλουν τα μάτια τους (μόνο οι Αμερικάνοι αυτά). Επιπλέον όπως συνηθίζεται σε κάθε νορμάλ παρέα, οι μισοί έχουν χωρίσει με τους μισούς και τα έχουν φτιάξει –ή θέλουν να τα φτιάξουν- με τους άλλους μισούς.
Δε θα επεκταθώ περαιτέρω στην ιστορία γιατί δε θέλω να σας προϊδεάσω για τίποτα. Αυτό που μπορώ να πω όμως είναι ότι πέρα από την πλάκα το παιχνίδι δεν μένει μόνο στην επιφάνεια, αλλά εμβαθύνει υποδειγματικά στον ψυχολογικό τρόμο και μάλιστα τα καταφέρνει περίφημα. Η προσθήκη του ψυχολόγου Dr. Hill, που τον ενσαρκώνει ο γνωστός ηθοποιός Peter Stormare (Fargo/ Prison Break) θεωρώ πως είναι ευφυέστατη, καθώς μέσα από διάφορα ψυχολογικά test, που ζητά τη γνώμη του παίκτη να του πει τι αισθάνεται σε κάποιες φωτογραφίες, τι εκτιμά, τι απεχθάνεται, τι τον τρομάζει, ποιους χαρακτήρες συμπαθεί ή αντιπαθεί περισσότερο, αρχίζει και σκιαγραφείται στο παρασκήνιο το πλάνο για το πώς θα στηθεί το παιχνίδι, ώστε με αυτά τα στοιχεία που θα απαντήσουμε, να το φέρει στα μέτρα που θα μας κάνουν να φοβηθούμε και να αγχωθούμε περισσότερο. Βέβαια το σενάριο σε καμία περίπτωση δεν παίρνει εύσημα πρωτοτυπίας και ίσως κάποιοι μπορεί –αν και το θεωρώ δύσκολο στους μη μυημένους στο είδος- να το προβλέψουν. Ωστόσο αυτό δεν έχει καμία σημασία, γιατί αυτό που μετρά είναι το στήσιμο και η απόδοση. Σ’ αυτό αναμφισβήτητα η Supermassive Games διαπρέπει και βάζει τα γυαλιά σε αρκετά άλλα studio.
Το gameplay του παιχνιδιού είναι κατά κύριο λόγο ίδιο με αυτό των παιχνιδιών του David Cage (Heavy Rain/ Beyond Two Souls). Οπότε να περιμένετε αρκετά QTE’s καθ’ όλη τη διάρκειά του. Ως interactive υπόσταση που έχει μη περιμένετε ότι θα πάρετε ένα όπλο και θα αρχίσετε να αλωνίζετε. Υπάρχουν κάποιες σκηνές με shooting, αλλά μένουν στο να κεντράρετε μέσα στο χρονικό όριο τον στόχο και απλά να πατήσετε το R2. Ο έλεγχος των χαρακτήρων γίνεται με τον αριστερό μοχλό και με τον δεξί ελέγχουμε τον φακό ή το φανάρι. Με το L1 ο χαρακτήρας μας κινείται πιο γρήγορα αλλά μη νομίζετε ότι θα τρέξετε κανένα μαραθώνιο, άλλωστε θα είστε τόσο πολύ με την ουρά στα σκέλια, που από μόνοι σας θα θέλετε να πηγαίνετε σαν την κότα. Όταν το παιχνίδι κρίνει ότι πρέπει να τρέξετε, ο χαρακτήρας πάει αυτόματα γρήγορα κι’ εσείς θα πρέπει να πατήσετε τα ανάλογα κουμπιά που εμφανίζονται στην οθόνη προς αποφυγή εμποδίων ή να επιλέξετε προς τα πού θα κατευθυνθείτε.
Η μόνη ένσταση που έχω είναι ότι ενώ η απόκριση των πλήκτρων στα QTE’s είναι αμεσότατη, στον έλεγχο του χαρακτήρα όταν περπατάει υπάρχει μια μικρή καθυστέρηση με αποτέλεσμα κάποιες φορές –ειδικά όταν πατούσα ταυτόχρονα το L1- να κουτουλάω σε τοίχους, πόρτες ή να βρίσκω σε εμπόδια στο περιβάλλον. Παρόλα αυτά όμως αφού εξοικειωθείτε λίγο δε θα αντιμετωπίσετε ιδιαίτερο πρόβλημα. Πρέπει επίσης να αναφέρω πως το studio εισάγει μερικά πολύ ευπρόσδεκτα και όμορφα χαρακτηριστικά, όπως το να ανοίξετε το κινητό τηλέφωνο του χαρακτήρα που χειρίζεστε ή να ανάψετε τον αναπτήρα ή το σπίρτο σέρνοντας προς μια κατεύθυνση το δάχτυλό σας πάνω στο touch pad, επιπλέον εισάγει και μερικά νέα που προσθέτουν κατά κόρον στην ατμόσφαιρα, όπως το να μείνετε ακίνητοι μπροστά σε μια απειλή, ενεργοποιώντας τους motion ανιχνευτές του χειριστηρίου, κάτι που προσωπικά με έκανε να κοκαλώσω κρατώντας ταυτόχρονα την αναπνοή μου από την αγωνία.
Ο μηχανισμός βασίζεται στο σύστημα butterfly effect, όπου κάθε απόφαση και επιλογή που κάνουμε έχει άμεσο ή μακροπρόθεσμο αντίκτυπο στην έκβαση του σεναρίου, στις σχέσεις με τους χαρακτήρες, καθώς και στην επιβίωσή τους. Επί παραδείγματι αν μαλώσουμε με κάποιο χαρακτήρα, αυτός αργότερα όταν χρειαστούμε τη βοήθειά του θα μείνει άπραγος, ή αν επιλέξουμε να πάρουμε τον ασφαλή δρόμο αντί για το γρήγορο αλλά επικίνδυνο, μπορεί να μην προλάβουμε να αποτρέψουμε ένα γεγονός, αν επιλέξουμε να δώσουμε σε κάποιον άλλον το όπλο μας, μπορεί αργότερα να μην έχουμε τίποτα να αμυνθούμε κ.ο.κ. Αυτό που πρέπει να προσέξετε όμως είναι ότι θα πρέπει να επιλέξετε σοφά τις πράξεις και τα λόγια σας, γιατί με το που κάνετε την επιλογή σας, το παιχνίδι σώνει αυτόματα και δεν αφήνει να γυρίσετε πίσω σε κάποιο checkpoint για να αλλάξετε κάτι.
Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι πολύ σωστή απόφαση που πήρε το studio, γιατί έτσι τεστάρει τον παίκτη πως θα αντιδρούσε στην πραγματικότητα σε μια “on the fly” στιγμή με έντονο άγχος. Όπως στην αληθινή ζωή δεν μπορούμε να πάρουμε πίσω αυτά που κάναμε και είπαμε, έτσι κι’ εδώ το μόνο που μπορούμε να κατηγορήσουμε και να βρίσουμε για το αποτέλεσμα της ηλίθιας επιλογής μας, είναι τον εαυτό μας. Υπάρχουν 22 διαφορετικές επιλογές που μπορούν να γίνουν στο παιχνίδι, με πολλαπλές αποφάσεις η κάθε μια. Βέβαια οι επιλογές που είναι διαθέσιμες στον παίκτη δεν έχουν να κάνουν τόσο με το φινάλε όσο με το ποιος θα επιβιώσει μέχρι το φινάλε. Το παιχνίδι ξεκινά από το σημείο Α και καταλήγει στο σημείο Ω, αυτό ότι και να κάνετε δεν αλλάζει. Το μόνο που αλλάζει είναι οι διακλαδώσεις του σεναρίου μέχρι να φτάσετε εκεί. Επιπλέον υπάρχει και μια μικρή βοήθεια προς τον παίκτη υπό τη μορφή totems τα οποία κάθε άλλο παρά τυχαία βρίσκονται διάσπαρτα κρυμμένα στο παιχνίδι καθώς αυτά, σύμφωνα με την Ινδιάνικη παράδοση, σας δείχνουν πιθανές προβλέψεις για το μέλλον που μπορεί να συμβούν ή να αποτραπούν. Οι κατηγορίες αυτών είναι πέντε και έχουν να κάνουν με τον θάνατο, τον κίνδυνο, την απώλεια, την καθοδήγηση και την τύχη.
Το θέμα είναι να τις αναγνωρίσετε και να τις καταλάβετε πριν να είναι πολύ αργά. Με το R1 μπορείτε να έχετε πρόσβαση σε ένα πίνακα που δείχνει με μια μεταβαλλόμενη στατιστική μπάρα ανάλογα με την εξέλιξη και τις επιλογές σας, τα γνωρίσματα του χαρακτήρα. Δηλαδή το πόσο γενναίος είναι, το πόσο αστείος, ρομαντικός, περίεργος ή ειλικρινής όπως, επίσης και το πόσο καλά ή όχι τα έχει με τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Στο παιχνίδι υπάρχουν και αρκετά collectables που σας αποκαλύπτουν περεταίρω στοιχεία για το σενάριο. Ξέρω ότι αρκετοί δε τα διαβάζετε, εδώ όμως θα σας πρότεινα να αλλάξετε τακτική γιατί κάποια από αυτά μπορούν να σας σώσουν τη ζωή.
Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι εκθαμβωτικά, λεπτομερέστατα και με μοντέλα χαρακτήρων τόσο αληθοφανή που νομίζεις ότι θα βγουν απ’ την οθόνη. Οι φωτοσκιάσεις είναι απερίγραπτο να ειπωθούν με λόγια για το πόσο προσδίδουν στην ατμόσφαιρα. Από τα χιονισμένα βουνά, τα σκοτεινά δάση, τα σκονισμένα ορυχεία, όλα είναι τρομακτικά όμορφα και προσωπικά μπορώ να πω με σιγουριά ότι το εικαστικό αποτέλεσμα είναι ότι καλύτερο έχω δει στο PlayStation 4. Η κάμερα του παιχνιδιού είναι δανεισμένη από τις fixed κάμερες των παλιών Resident Evil, κάτι που αποκρούει όλα τα επιχειρήματα που τη θεωρούν ξεπερασμένη, καθώς αποδεικνύει περίτρανα πως όχι μόνο δεν είναι, αλλά προσδίδει στα μέγιστα στην πρόκληση αγωνίας και τρόμου.
Τα facial animations δε, είναι τόσο καλοδουλεμένα που μπορείς ανά πάσα στιγμή να καταλάβεις το πώς αισθάνεται ο κάθε χαρακτήρας, προδίδοντας με εκπληκτική λεπτομέρεια τις εκφράσεις στα πρόσωπά τους. Τόσο καλή δουλειά σε αυτό τον τομέα είχα να δω από το L.A. Noire. Φυσικά αυτό οφείλεται και στο εξαιρετικό cast των ηθοποιών οι οποίοι έχουν κάνει την εμφάνισή τους σε πρωταγωνιστικούς ή μη ρόλους σε γνωστές τηλεοπτικές σειρές όπως Heroes, Agents of S.H.I.E.L.D., Grey's Anatomy, 24, Fridge κ.α. δίνοντας ζωή στους χαρακτήρες με την ερμηνεία τους. Αξιομνημόνευτο επίσης είναι και το άψογο lip sync που όμοιό του δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει ξανά σε άλλο παιχνίδι.
Πολύ σημαντικό παράγοντα –αν όχι το σημαντικότερο- σε παιχνίδια τρόμου παίζει η μουσική επένδυση. Εδώ ο συνθέτης του παιχνιδιού Jason Graves γνωστός για τη δουλειά του σε παιχνίδια όπως το The Order: 1886, την τριλογία Dead Space, το reboot του Tomb Raider κ.α, ντύνει θαυμάσια τη μουσική επένδυση του τίτλου αποδίδοντας το αίσθημα της έντασης, του τρόμου και της χαλάρωσης εκεί που χρειάζεται, ενώ το αρχικό theme του παιχνιδιού ταιριάζει απόλυτα στην Hollywood προσέγγισή του.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.