Wasteland 2 Review

Στιγμές όπως η κυκλοφορία του Wasteland 2 εμφανίζονται σπάνια στον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών. Σε μία βιομηχανία που μετράει ήδη πάνω από εξήντα χρόνια και έχει πολλαπλές κατηγορίες παιχνιδιών, δε συναντάμε κάθε μέρα τη μεγάλη επιστροφή μίας σειράς που δημιούργησε μία κατηγορία παιχνιδιών από μόνη της. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο ίδιος ο Brian Fargo, δημιουργός της inXile Entertainment, το αποκάλεσε ένα από τα σημαντικότερα παιχνίδια της καριέρας του. Το πρώτο Wasteland έκανε την εμφάνιση του στα ράφια των καταστημάτων πίσω στο 1988 με τη βοήθεια της Electronic Arts στο ρόλο του εκδότη και δεν άργησε να αφήσει ιστορία. Ο λόγος που το Wasteland πέτυχε, τόσο εμπορικά, όσο και στην θερμή αποδοχή του από τον παγκόσμιο Τύπο, ήταν πως αποτέλεσε το πρώτο ποιοτικό post apocalyptic RPG της αγοράς. Φυσικά, φτάνοντας στο σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά και η ανάγκη για ένα post apocalyptic RPG αντάξιο των παλιών καλών εποχών εμφανίζεται σε ανθρώπους που μεγάλωσαν εκείνη την εποχή με αυτή τη κατηγορία παιχνιδιών.

Με λίγα λόγια, το Wasteland 2 δεν είναι για όλους και απευθύνεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό, το οποίο ταυτόχρονα είναι αποκλειστικά PC gamers. Ευτυχώς, η inXile Entertainment φρόντισε να μεταφέρει το franchise στη μοντέρνα εποχή με ένα μοναδικό τρόπο και να κρατήσει τη φόρμουλα φιλική προς τους νέους παίκτες. Σύμφωνα με το σενάριο, ο κόσμος του Wasteland 2 είναι το ίδιο αφιλόξενος και ερημικός όσο αυτός του πρώτου παιχνιδιού. Ο παίκτης ελέγχει μία ομάδα αρχάριων Rangers, οι οποίοι ξεκινούν το ταξίδι τους για την επικράτηση του νόμου σε περιοχές που έχουν κατακτηθεί από ομάδες κλεφτών, δολοφόνων και δραπετών από τις φυλακές. Ναι, ακόμα και όταν η ανθρωπότητα σχεδόν έφτασε στα όρια της καταστροφής μετά από έναν παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο, υπάρχουν ακόμα αυτά τα είδη ανθρώπων.

Το Wasteland 2 περνάει αμέσως το μήνυμα στους παίκτες πως πρόκειται για ένα party based παιχνίδι, δηλαδή αφοσιώνεται στον έλεγχο μίας πολυμελούς ομάδας, μέσα από την πρώτη οθόνη που απεικονίζεται μετά το εισαγωγικό βίντεο και αυτή είναι η οθόνη δημιουργίας χαρακτήρων. Όσοι αρέσκονται στο customization και την ελευθερία που χαρίζεται από τα συστήματα δημιουργίας χαρακτήρα στα RPGs, τότε σίγουρα δε θα πρέπει να χάσουν την ευκαιρία να δημιουργήσουν το δικό τους χαρακτήρα, ενώ για όσους δε θέλουν να χάνουν το χρόνο τους σε αυτά, ο τίτλος της inXile Entertainment διαθέτει μερικούς “έτοιμους” ήρωες με default classes όπως Sniper, Medic και Brawler.

Όταν χρειαζόταν να μεταφερθώ σε μία εντελώς διαφορετική περιοχή, το ταξίδι μου πραγματοποιούταν μέσα από ένα μεγάλο χάρτη, στον οποίο θα έπρεπε να είχα γεμάτες τις μπουκάλες νερού των Rangers για να διανύσω τεράστιες αποστάσεις. Το γέμισμα των μπουκαλιών ήταν εφικτό μέσα από τις οάσεις που μπορούσα να βρω όσο εξερευνούσα το χάρτη. Όπως προανέφερα, ο κόσμος του Wasteland 2 είναι αφιλόξενος και για αυτό το λόγο κατά τη διάρκεια της μετακίνησής μου από τη μία περιοχή στην άλλη, συναντούσα τους λεγόμενους Raiders, οι οποίοι ήθελαν να με ληστέψουν. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το παιχνίδι μού παρουσίαζε την επιλογή να ξεφύγω αν είχα αναβαθμίσει την ικανότητα “Outdoorsman” ή να τους επιτεθώ και να κερδίσω πόντους εμπειρίας. Και σε αυτό το σημείο ο τίτλος συστήνει τους παίκτες στο σύστημα μάχης του.

Οι μάχες στο Wasteland 2 είναι turn-based και βασίζονται περισσότερο στην αναβάθμιση των στατιστικών του κάθε χαρακτήρα και πολύ λιγότερο στις έξυπνες κινήσεις του παίκτη όπως το “Ambush” ή η κάλυψη πίσω από αντικείμενα (πχ κιβώτια). Ευτυχώς, αυτό γίνεται αντιληπτό από νωρίς σε σύγκριση με άλλα RPGs και δίνει στον παίκτη να καταλάβει πως η αναβάθμιση της ομάδας του είναι κρίσιμης σημασίας. Βέβαια, οι μάχες δεν καταφέρνουν να διαφοροποιηθούν αρκετά ακόμα και όταν φτάσεις σε ένα υψηλό επίπεδο (πχ 15), στο οποίο θα περίμενες κάποια πιο έξυπνη και πιο ανταγωνιστική στρατηγική από τους εχθρούς αντίστοιχου επιπέδου. Επιπροσθέτως, η τεχνητή νοημοσύνη των αντιπάλων χαλούσε πολλές φορές την εμπειρία της κάθε μάχης, καθώς ακόμα και σε υψηλότερα επίπεδα δυσκολίας ένας αντίπαλος μπορούσε να τραυματίσει καταλάθος κάποιο μέλος της ομάδας του.

Κάτι που δεν συνειδητοποίησα από νωρίς ήταν πως η ποικιλία στις ικανότητες του γκρουπ συνολικά και η προσθήκη ενός melee χαρακτήρα είναι απαραίτητη. Αντιθέτως, ξεκίνησα το ταξίδι μου στο Wasteland 2 με χαρακτήρες που βασίζονταν στη μάχη με όπλα σε ένα κόσμο που οι σφαίρες είναι περιορισμένες και ήρωες που ήταν καλοί σε πολλαπλά πράγματα. Αυτό με οδήγησε στην έναρξη ενός νέου παιχνιδιού και με έκανε να δημιουργήσω ένα γκρουπ που συνεργαζόταν καλύτερα μέσω της ειδικότητας του κάθε χαρακτήρα. Όλα τα αντικείμενα του παιχνιδιού απαιτούν Action Points σε κάθε γύρο της μάχης για να χρησιμοποιηθούν και αυτό σημαίνει πως οι παίκτες πρέπει να σκεφτούν πριν προβούν στην επόμενη κίνησή τους. Η ενημέρωση των παικτών για τη σειρά του κάθε ήρωα πραγματοποιείται μέσα από μία μπάρα στο πάνω μέρος της οθόνης.

Στο μεγαλύτερο μέρος του Wasteland 2, οι μάχες θα είναι αυτές με τις οποίες οι παίκτες θα ασχολούνται σχεδόν συνέχεια αλλά ευτυχώς η ποικιλία των quests μειώνει δραματικά την αίσθηση της επανάληψης. Η "καρδιά" του game design στο Wasteland 2 χτυπάει στο γεγονός πως ο παίκτης μπορεί να χειριστεί διάφορους χαρακτήρες και αυτό το εκμεταλλεύεται σε μεγάλο βαθμό η inXile Entertainment στις αποστολές του παιχνιδιού. Οι φορές που θα χρειαστεί να ελέγξετε ταυτόχρονα τους ήρωες για τη σωστή συνεργασία τους, η οποία θα τους επιτρέψει την ολοκλήρωση ενός quest δεν είναι λίγες και προσφέρουν μεγάλες δόσεις ευχαρίστησης.

Το skill management που παρέχεται σε αυτά τα quests προκαλεί τη χρήση μερικών “κλικς” παραπάνω από την πλευρά των παικτών αλλά ευτυχώς δεν είναι αρκετά ενοχλητικό. Οι μάχες δεν είναι πάντα ενδιαφέρουσες και επειδή οι πιθανότητες τυχαίων εμπλοκών, κατά τη διάρκεια μετακίνησης των Rangers, από τη μία περιοχή στην άλλη είναι μεγάλες, αυτό ενδέχεται να ενοχλήσει πολλούς που ενδιαφέρονται για την εξερεύνηση του κάθε επιπέδου. Η ικανότητα “Outdoorsman” επιτρέπει την αποφυγή πολλών τέτοιων συμπλοκών αλλά και πάλι αναγκάζει την αφοσίωση των παικτών σε αυτήν την ικανότητα, ενώ θα μπορούσαν να αναβαθμίσουν άλλες που τους ενδιέφεραν περισσότερο. Από εκεί και πέρα, το κείμενο που παρέχεται στα δεξιά της οθόνης κάθε φορά που εξερευνείς ένα νέο κομμάτι μίας περιοχής είναι εξαιρετικά γραμμένο και οι στιγμές που οι παίκτες καλούνται να διαλέξουν ανάμεσα σε δύο επιλογές για να καθορίσουν τη βασική εξέλιξη της ιστορίας προκαλούν φοβερά συναισθήματα και προσφέρουν μαθήματα για τις ηθικές πράξεις μας στον πραγματικό κόσμο.

Προηγουμένως, αναφέρθηκα στο ότι η συνταγή του Wasteland 2 προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα με έναν πολύ πιο φιλικό τρόπο από το αναμενόμενο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η διαχείριση του Inventory για τον κάθε χαρακτήρα, το οποίο με επιλογές όπως το “Distribute all” κάνει πιο εύκολη τη ζωή των παικτών και ειδικότερα των νεοεισερχόντων στην κατηγορία. Σίγουρα, το Wasteland 2 απογοητεύει σε ορισμένες περιπτώσεις. Για παράδειγμα, το γεγονός πως το παιχνίδι αναγκάζει τους παίκτες να εξέλθουν ένα επίπεδο, μετά το τέλος μίας μάχης, μέσω της εύρεσης της υδρόγειου σφαίρας που τους τοποθετεί ξανά πίσω στο χάρτη αντί αυτό να γίνεται αυτόματα, είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό. Σε συνδυασμό με το προκλητικά αναγκαστικό backtracking, το μη εύχρηστο skill management, το γεγονός πως δε μπορείς να αφήσεις σημειώσεις στο χάρτη και την έλλειψη ενός mini-map, η εμμονή των developers σε κάποια old school στοιχεία δεν είναι πάντα ευπρόσδεκτη.

Είναι σχεδόν αδύνατο μετά από τόσα χρόνια οι παίκτες του πρώτου Wasteland και γενικότερα αυτής της κατηγορίας παιχνιδιών να μην έχουν παρατηρήσει την εξέλιξη των γραφικών στη βιομηχανία, ειδικά με την έλευση του Fallout πίσω στο 1997. Σε περίπτωση που υπάρχει έστω και ένα άτομο που δεν παρακολούθησε αυτήν την εξέλιξη, τότε δε χωράει αμφιβολία πως θα εντυπωσιαστεί από την συνολική πρόοδο. Με τα σημερινά δεδομένα, όμως, και τις προσδοκίες που έχουν οι gamers του σήμερα σε ότι αφορά στον τομέα των γραφικών, τότε ο τεχνικός τομέας του Wasteland 2 μπορεί να παρομοιαστεί με ένα τίτλο του iOS ή των high end συσκευών Android. Ο αριθμός των πολυγώνων στα μοντέλα είναι αισθητά μικρός, η λεπτομέρεια των 3D μοντέλων δεν είναι αρκετή για να εντυπωσιάσει, τα textures απλά ικανοποιητικά, ενώ τα εφέ πολύ απλοϊκά.

Παρόλα αυτά, ομολογώ πως δεν υπήρξε καμία στιγμή που σταμάτησα για να κοιτάξω την οθόνη με ένα πιο σχολαστικό μάτι και να περιγράψω με αρνητικό τρόπο τα γραφικά του παιχνιδιού. Το συναίσθημα που μου μετέφεραν οι γραμμές κειμένου στα δεξιά της οθόνης τις περισσότερες φορές ήταν αρκετό για να “ζωντανέψει” την ερημιά και ξηρασία του κόσμου του παιχνιδιού και σε άλλες περιπτώσεις τους βάλτους και τις ραδιενεργείς περιοχές. Και αυτό γιατί τόσο οι μηχανισμοί του gameplay, όσο και οι αρχές που έθεσε ο Brian Fargo στο game design, δεν απαιτούν κάτι παραπάνω από το συγκεκριμένο επίπεδο ποιότητας των γραφικών. Εξάλλου, σε αυτή την κατηγορία τα γραφικά είναι το κερασάκι στην τούρτα. Ταυτόχρονα, αυτό σημαίνει πως το Wasteland 2 είναι συμβατό με μία τεράστια λίστα παλαιότερων υπολογιστών και επιτρέπει στους περισσότερους gamers να το απολαύσουν χωρίς να σκεφτούν ούτε για ένα δευτερόλεπτο αν το σύστημά τους ανταπεξέρχεται στις προτεινόμενες απαιτήσεις.

Το περιεχόμενο του Wasteland 2 είναι τόσο μεγάλο που για την ολοκλήρωση του χρειάζεται παραπάνω από 50 ώρες, χωρίς να υπολογίζονται οι ώρες που θα χρειαστεί κάποιος για να εξερευνήσει τον κόσμο του. Οι σεναριογράφοι της inXile Entertainment φάνηκε πως έκαναν υπερ-προσπάθειες για τη δημιουργία ενός τόσο λεπτομερούς script και ενδιαφερόντων διαλόγων, κάτι που σίγουρα αποτελεί ακόμα ένα λόγο για τη “βύθιση” των παικτών στο Wasteland 2. Είναι κρίμα που πολλές φορές το design των secondary quests δεν αντικατοπτρίζει την ίδια υψηλή ποιότητα που ενσωματώνεται στο δημιουργικό γράψιμο της πλοκής.