Pyre Review

Ότι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός, κυρίως στη βιομηχανία των βιντεοπαιχνιδιών. Και όσο κυκλοφορούν διαμάντια από μικρές ομάδες δημιουργών την ίδια στιγμή που η λάμψη των μεγάλων και γνωστών τίτλων απογοητεύει, ο παραπάνω κανόνας επιβεβαιώνεται. Η Supergiant Games θεωρείται γνωστή για τα διαμαντάκια στα οποία έχει εργαστεί στο παρελθόν. Έχοντας  ασχοληθεί με το Bastion και το Transistor της αμερικανικής εταιρίας, η ανακοίνωση του νέου παιχνιδιού τους με ενθουσίασε εξ’ αρχής. Έχει αυτό το κάτι η δουλειά τους, που το εκτιμώ πολύ στα παιχνίδια. Βαριές ιστορίες, συναισθηματικές, πλεγμένες καλλιτεχνικά με φοβερή μουσική και πανέμορφα σκηνικά. Για το Pyre λοιπόν, ο πήχης ήταν ψηλά. Εξ’ αρχής φάνηκε ότι το νέο παιχνίδι είναι διαφορετικό σε στυλ από τα δύο προηγούμενα. Ήμουν ενθουσιασμένη για τις αλλαγές, και περίμενα να δω αν πραγματικά μπορούν να ανταπεξέλθουν σε κάτι νέο. Κυκλοφόρησε λοιπόν το παιχνίδι μέσα στο καλοκαίρι και διέφυγε εντελώς από την προσοχή μου. Λίγο κάποιο άλλο με το οποίο θα είχα καταπιαστεί, λίγο οι διάφορες δραστηριότητες, και… λίγο το ότι νιώθω πως πέρασε και δεν ακούστηκε. Γιατί όμως ;;

Έβαλα το παιχνίδι να κατεβαίνει και ετοίμασα καφέ. Ζέστανα την ατμόσφαιρα, ανακάτεψα τους προβληματισμούς μου και γλύκανα τις ανησυχίες μου με λίγα κομμάτια από το soundtrack. Οι πρώτες απορίες μου απαντήθηκαν λίγη ώρα μετά την έναρξη του παιχνιδιού. Η αναταραχή των κυμάτων ανησυχίας κατευνάστηκε. Μαζί όμως επήλθε μια παλίρροια προβληματισμών. Κι εφόσον δεν πάει κάτι στραβά με το παιχνίδι, γιατί πέρασε τόσο απαρατήρητο ; Ήταν θέμα επικοινωνίας ; Μήπως δεν διαφημίστηκε σωστά ;  Ήταν το νέο στυλ που έκανε τους υποψήφιους αγοραστές να διστάσουν ; Μήπως δεν ήταν ξεκάθαρο για τί ακριβώς πρόκειται ; Δεν είμαι σίγουρη αν είναι κάποιο από αυτά, λίγο από όλα, ή ακόμη και κάποιος άλλος παράγοντας που ακόμη δεν διακρίνω ξεκάθαρα. Η αλήθεια είναι, πάντως, πως  δεν γνώριζα ακριβώς τί είναι το Pyre πριν βυθιστώ στον κόσμο του. Δεν ήμουν σίγουρη αν μιλάμε για turn based παιχνίδι, ή real time, δεν ήξερα αν έχει κάποιο lore ή αν είναι κατά βάση κάποιες μάχες με λίγο story, μιας και συνήθως δεν κοιτάω αναλυτικά τα παιχνίδια πριν ασχοληθώ μαζί τους. Δεν ήξερα που στόχευε η διόπτρα της Supergiant Games με το Pyre, αλλά εντυπωσιάστηκα για ακόμη μια φορά όταν είδα τη δουλειά της να διαπερνά από όλα τα σημεία-κλειδιά του δικού μου προσωπικού στόχου.

Βρισκόμαστε το Downside, έναν κόσμο που αποτελεί φυλακή για όσους εξορίστηκαν από τη ζωή της ευημερίας και καλοπέρασης του Commonwealth. Για να επιστρέψουν στον «παράδεισο», πρέπει να αγωνιστούν σε ομάδες των τριών σε ένα παιχνίδι ιεροτελεστίας που λέγεται Rites of Flame έναντι σε άλλες ομάδες και να νικήσουν, καταστρέφοντας το pyre του αντιπάλου και κερδίζοντας σταδιακά την ελευθερία τους. Ο χαρακτήρας μας, εξορίστηκε στο Downside εξ’ αιτίας του εγκλήματος της εγγραμματοσύνης. Οι τρείς μασκοφόροι που τον βρήκαν καταρρακωμένο και τον έσωσαν τον ονόμασαν Reader,για ευνόητους λόγους. Η ομάδα δημιουργείται και εμείς πια, ως ο καθοδηγητής της, με όπλο μας το βιβλίο των Rites, προσπαθούμε να την οδηγήσουμε κάθε φορά στη νίκη. Νικώντας ένα πιο ειδικευμένο είδος Rite, μπορεί να ελευθερωθεί ένας παίκτης από την ομάδα που νίκησε. Σε κάθε Rite, η ομάδα πρέπει να συγκροτείται από τρείς παίκτες οι οποίοι επιλέγονται από τον καθοδηγητή.

Η δουλειά του τελευταίου, και συνεπώς ο ρόλος μας στο παιχνίδι είναι σε ένα γενικότερο πλαίσιο η διαχείριση των Nightwings και των μελών που τους αποτελούν. Ποιος μπαίνει, ποιος φεύγει, ποιος ελευθερώνεται, τι συμβαίνει στα Rites και πολλά ακόμη. Και επειδή τίποτα δεν είναι μονόπλευρο στη ζωή, αλλά ούτε και στον κόσμο του Pyre, εκτός από καθοδηγητής ο Reader είναι σύμβουλος και φίλος, και το νόημα των όρων αυτών, έχει μεγάλη σημασία στο Pyre. Δεν είναι εύκολο να είσαι φίλος. Έχει μεγάλη σημασία το πώς ορίζει ο καθένας αυτή τη λέξη. Δεν είναι εύκολο να είσαι σύμβουλος. Έχει μεγάλη σημασία το ήθος, τα συμφέροντα και η εντιμότητα σου. Δεν είναι εύκολο ούτε να είσαι καθοδηγητής, πόσο μάλλον όταν είσαι τα δύο προηγούμενα.

Τα μέλη της ομάδας αρχικά, και όσοι προστεθούν στην πορεία, πέρα από την οπτική ποικιλία και διαφορετικότητα, συνιστούν ο καθένας μια ολότητα.  Έχουν το παρελθόν τους, τις ιστορίες τους, τις σκέψεις τους και τα προβλήματα τους. Το να δημιουργηθούν σχέσεις και δεσμοί είναι αναπόφευκτο, και για άλλη μια φορά όσο καλό και γλυκό αν είναι αυτό το αίσθημα, περιπλέκει πολύ τα πράγματα σε σημείο να χρειάζεται μια ζυγαριά ήθους, συναισθημάτων, συμφερόντων και πολλών ακόμη παραγόντων, με αποτέλεσμα το κλίμα να βαρύνει.

Τα σημεία που το κλίμα χρωματίζεται με δράση και αγωνία είναι κατά βάση και το μεγαλύτερο και λαμπρότερο μέρος του παιχνιδιού, τα Rites. Τα Rites είναι το βασικό μέρος του gameplay. Στα αγωνίσματα αυτά λαμβάνουν μέρος τρείς παίκτες από κάθε ομάδα, ο καθένας με τις δικές του ικανότητες, τα δυνατά σημεία και τις αδυναμίες του, και σκοπός είναι η καταστροφή του pyre ή αλλιώς της πυράς της αντίπαλης ομάδας. Το παιχνίδι δεν είναι turn based, αλλά real time. Το στυλ του μοιάζει με παλαιότερα sports games αν και είναι ένα κατά βάση party based RPG. Πρέπει να γίνεται ταυτόχρονα defend το Pyre αλλά και στρατηγικές κινήσεις για να καταστραφεί το αντίστοιχο του αντιπάλου. Στη διαδικασία αυτή χρησιμοποιούνται οι ικανότητες κάθε φορά ενός από τους τρείς παίκτες της ομάδας. Υπάρχουν επίσης upgrades και γενικά masteries και talismans να κάνει κανείς equip, με σκοπό να βελτιωθούν οι παίκτες. Τα mechanics έχουν βάθος αν και δεν το περίμενα σε τόσο μεγάλο βαθμό, καθώς και τα Rites διατηρούν μια σχεδιαστική και οπτική ποικιλομορφία με αποτέλεσμα να μην βαρεθώ νιώθοντας  ότι κάτι επαναλαμβάνεται.

Το παιχνίδι διήρκησε περίπου δέκα ώρες και δεν μπορώ να πω ότι τα επίπεδα δυσκολίας ήταν υπερβολικά υψηλά σε σημείο να ενοχληθώ. Σίγουρα όμως δεν είναι τόσο χαμηλά που να θεωρούνται γελοία. H Supergiant Games, και χαίρομαι εξαιρετικά για αυτό, κατάφερε με το Pyre να κρατήσει το βασικό στυλ και άρωμα της δουλειάς της ως τώρα, αλλά ταυτόχρονα φτιάχνοντας κάτι εντελώς διαφορετικό. Το Pyre είναι από πάνω μέχρι κάτω γέννημα και θρέμμα της εταιρίας, και αυτό φαίνεται. Οπτικά είναι από τις ομορφότερες δουλειές που έχω δει. Υπέροχα τοπία, διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά το καθένα ικανό να εντυπωσιάσει. Καλοσχεδιασμένοι χαρακτήρες, όμορφα εφέ, πολύ προσεγμένα animation που δεν υπάρχουν απλά για να φουσκώσουν το μπαλόνι που λέγεται Pyre, αλλά αποτελούν οργανικά μέρη του παιχνιδιού. Όσον αφορά τον ήχο, για ακόμη μια φορά το soundtrack είναι αριστουργηματικό και σίγουρα στα αγαπημένα μου. Τα κομμάτια είναι όλα ένα κι ένα. Είναι τοποθετημένα προσεκτικά στο παιχνίδι και ταιριάζουν υπέροχα.

Ο ήχος του Pyre όπου υπάρχει είναι καταπληκτικός. Ίσως όσοι δεν συμπαθούν το διάβασμα και θεωρούν απαραίτητα τα παιχνίδια που έχουν voice over, να νιώσουν λίγο έξω από τα νερά τους. Οι κλασσικοί διάλογοι δεν έχουν voice over. Και το παιχνίδι έχει πολύ διάβασμα. Το lore είναι μεγάλο, υπάρχουν υπογραμμισμένες λέξεις για τις οποίες μπορεί να διαβάσει κανείς παραπάνω πληροφορίες, και γενικά θεωρώ απαραίτητο να πάρει κάποιος το χρόνο του με το διάβασμα για να βιώσει την εμπειρία όσο πιο έντονα γίνεται. Ο χαρακτήρας που ακούγεται είναι ο αφηγητής. Η επιλογή αυτή των δημιουργών μου άρεσε πολύ. Ο αφηγητής έχει μια εύηχη, για εμένα, και ιδιαίτερη χροιά στη φωνή του, που δίνει στο παιχνίδι το στυλ που του ταιριάζει. Ήθελα λίγο παραπάνω ομιλία κυρίως γιατί όπου υπήρχε την λάτρεψα, αλλά δεν με ενόχλησε καθόλου ότι απαιτεί λίγη παραπάνω ανάγνωση από τους παίκτες. Άλλωστε και σεναριακά, ο παίκτης είναι ο… Reader.

Το Pyre όμως είναι ιδιαίτερο παιχνίδι όχι για τις επιλογές των δημιουργών περί του ήχου, ή του real time battle system του. Το Pyre είναι ένα ταξίδι στο Downside που αυτοακυρώνει το είναι του. Ένα ταξίδι που ανήκει σε όποιον ασχοληθεί με αυτό. Δεν υπάρχει βία στα αγωνίσματα. Δεν υπάρχει combat. Ο χαμένος δεν πεθαίνει, και ο νικητής μπορεί να βρεθεί σε δυσμενέστερη θέση από ότι θα βρισκόταν αν έχανε. Είτε χάσεις, είτε κερδίσεις ένα Rite, είσαι αντιμέτωπος σε τις συνέπειες του. Μπορεί ο αντίπαλος στο παιχνίδι να είναι φαινομενικά ο εχθρός, αλλά η μάχη, είναι απλά ένα φλέρτ με την ίδια την αποτυχία. Ο εχθρός στο Pyre, ή μάλλον… και στο Pyre, είναι απλά μια αφορμή. Δεν παλεύεις για να τον νικήσεις, αλλά για να μη χάσεις. Η αποτυχία ήταν, είναι, και θα είναι, πάντα ένα πολύ προσωπικό ζήτημα. Ήρθα σε μια άβολη θέση βλέποντας τον αντίκτυπο των επιλογών μου στους άλλους.

Δέθηκα, συμπάθησα και αγάπησα ήρωες, των οποίων η μοίρα ήταν στα χέρια μου. Σύντομα... κατάλαβα ότι το Pyre μπορεί να είναι ένα παιχνίδι φαντασίας, αλλά δεν είναι και τόσο φανταστικό όσο νόμιζα. Οι ρίζες του concept του βρίσκονται βαθιά μέσα στην πραγματικότητα και  όταν το συνειδητοποίησα αυτό, το Pyre κέρδισε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Τίποτα δεν είναι μόνο καλό ή κακό. Και οποιοσδήποτε βλέπει τόσο διπολικά κάτι, σίγουρα η γκάμα των επιθέτων του, που χαρακτηρίζουν  μια κατάσταση, πρέπει να επεκταθεί. Τόσο τετραγωνισμένη δεν είναι ποτέ η ζωή. Ο καθένας δίνει το δικό του νόημα στον παράδεισο, και ακόμα και στις τραγωδίες αντί για τον από μηχανής θεό, υπάρχει πάντα μια χρυσή τομή συμβιβασμού.

Τι είναι η ελευθερία; Φυσική ή πνευματική ; Και ποιός όρος έχει παραπάνω σημασία; Από πού αντλεί την σημασία του; Το Pyre είναι ένα ταξίδι που ρίχνει τα φώτα του επάνω στη φύση της ελευθερίας. Σε αυτό το διττό σύστημα, που όσο πιο εξονυχιστικά το εξετάζεις, τόσο πιο διττή καταλαβαίνεις πως είναι η ίδια η φύση του. Το Pyre σκαλίζει τα στρώματα του αναμενόμενου, χωρίς όμως να γδέρνει την καρδιά της ιστορίας. Η ραχοκοκαλιά του, περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία του παιχνιδιού. Κάθε λεπτομέρεια είναι δεμένη με το υπόλοιπο παιχνίδι. Ακόμη και το μεγάλο lore αξίζει την ενασχόληση. Τίποτα δεν ένιωσα ότι είναι στριμωγμένο μέσα του. Όλα είχαν το χώρο τους, και ήταν τοποθετημένα τόσο αρμονικά που δεν είναι διακριτό το πού ξεκινάει το ένα και πού τελειώνει το άλλο.

Θαύμασα και αγάπησα τον τρόπο που ξετυλίγεται η ιστορία καθώς και την προοπτική της. Στα πιο πολλά παιχνίδια τα φώτα πέφτουν επάνω στον ήρωα. Ο παίκτης προσπαθεί να μάθει περισσότερα για τον χαρακτήρα που παριστάνει. Οι δημιουργοί έκαναν κάτι εξαιρετικό που δίνει μια φυσικότητα και ένα περίεργο ενδιαφέρον στο παιχνίδι. Τα φώτα πέφτουν σε όλους τους ήρωες. Ο Reader επικοινωνεί, γνωρίζεται, μαθαίνει και δημιουργεί σχέσεις με τους συνοδοιπόρους του. Αυτή η επιλογή, έδωσε στην ιστορία ένα ύφος πολύ προσωπικό το οποίο επηρέασε με τη σειρά του και τις επιλογές μου στο παιχνίδι, αλλά και τον τρόπο που βίωσα όλο αυτό το ταξίδι.

Εκτός από το ταξίδι της ιστορίας, υπάρχει και ένα Versus Mode. Δυστυχώς δεν είναι online. Οι δημιουργοί προσπάθησαν να το συμπεριλάβουν αλλά δήλωσαν πως δεν τους ήταν εύκολο ως μικρή ομάδα να το ολοκληρώσουν και να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, οπότε από το να μην είναι ικανοποιημένοι, το άφησαν στην άκρη. Για τους λάτρεις των Rites το mode αυτό είναι υπέροχο. Έχει ενδιαφέρον επίπεδο challenge ενάντια σε AI, αλλά προτείνω όποιος ασχοληθεί να δοκιμάσει να παίξει και ενάντια σε κάποιον άλλο παίκτη.

Η εμπειρία ξαφνικά δυσκολεύει κατά πολύ και σίγουρα θα χαρίσει ευχάριστο χρόνο διασκέδασης. Θέλω πραγματικά να το προτείνω σε όλους. Ακόμη και όσοι δεν είναι τόσο εξοικειωμένοι με αυτό το στυλ παιχνιδιών δεν θα δυσκολευτούν να προσαρμοστούν και να βυθιστούν στον κόσμο του. Η Supergiant Games έκανε ένα βήμα μπροστά και συνέχισε να πατάει στα πόδια της γερά. Τόλμησε, και το αποτέλεσμα βγήκε εκπληκτικό, χωρίς να μοιάζει ξένο. Απέδειξε πως η δουλειά της αξίζει την αγάπη μας.

What is a life without an adversary? If not for forces that conspire against the will, life would be devoid of its innateness, the desire to overcome.